ตอนที่ 2 พี่เป็นของผมแล้วนะ

ตอนที่ 2

พี่เป็นของผมแล้วนะ

คอนโดธาม

"อื้มมมม" ผมครางอย่างสุขสมเมื่อตัวเองถึงจุดหมายปลายทางเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าคนใต้ร่างนั้นสลบไปเมื่อรอบที่แล้ว

"ฤทธิ์ยานรกนั่นหมดแล้วสินะ" ผมมองเธอก่อนจะถอดเครื่องป้องกันทิ้ง จากนั้นจึงหยิบทิชชูมาซับตรงกลีบกุหลาบบวมแดงให้พี่อายอย่างเบามือที่สุด

"ผมขอโทษนะครับที่รุนแรง แต่ใครใช้ให้พี่น่ากินเองล่ะ" พอมองร่างกายเปลือยเปล่าตรงหน้าไอ้น้องชายตัวดีก็เหมือนจะแข็งตัวขึ้นมาอีก ผมเลยห่มผ้าห่มให้ร่างบางที่กำลังนอนหลับใหลไม่ได้สติ ก่อนจะรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าตัวใหม่แล้วเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายและเหงื่อไคลจากการใช้กำลังไปอย่างหนักเพื่อดับอารมณ์ตัวเอง

ใช้เวลาไม่นานผมก็ออกมาพร้อมกับกะละมังน้ำและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเพื่อมาเช็ดให้พี่อาย พอเช็ดเสร็จก็รีบใส่เสื้อผ้าให้เธอตามเดิม เพราะถ้าขืนช้าน้องชายผมจะตื่นจนเธอไม่ได้นอนแน่ ๆ

พอเสร็จแล้วผมก็ลงมาเก็บกวาดถุงยางที่ตัวเองใช้แล้วทิ้งกระจัดกระจายลงบนพื้นลงถังขยะให้เรียบร้อย ก่อนที่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์จะดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเธอ ผมเลยรีบหยิบออกมาดูเพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกตัวซะก่อน

'ตุ๊ด'

บนหน้าจอมันโชว์แบบนั้น คงเป็นเพื่อนของพี่อาย แต่ผมก็ไม่ได้รับสาย จนกระทั่งเขาส่งข้อความมา

'ชะนีแกอยู่ไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์ยะ พวกฉันจะกลับแล้วนะเนี่ย'

ผมเข้าไปเปิดอ่านข้อความเพราะโทรศัพท์เธอไม่ได้มีรหัสอะไร ก่อนจะมองดูคนที่กำลังหลับใหลอย่างไม่ได้สติแล้วรอจนเวลาผ่านไปชั่วครู่ค่อยพิมพ์ข้อความตอบกลับไปให้มันดูน่าเชื่อถือและสมเหตุสมผลที่สุด

'โทษที ๆ ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พอดีปวดหัวกะทันหันก็เลยกลับมาก่อน เพิ่งกินยาไปตอนนี้ก็เริ่มง่วง ๆ แล้ว ฉันขอนอนก่อนนะ กลับกันดี ๆ ล่ะ' พอตอบไปแบบนั้นไม่นานฝ่ายนั้นก็อ่านแล้วตอบกลับมาประมาณว่าโอเค ไม่กวนแล้ว ผมเลยวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะขึ้นไปนอนกอดเธออย่างไม่ขออนุญาตใด ๆ ทั้งสิ้น

ผมมองใบหน้าหวาน ๆ ของพี่อายอย่างหลงใหล ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่านี่จะเป็นเรื่องจริง

ผมเคยแอบชอบเธอมาตั้งแต่ม. ต้นแล้ว เราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่พี่อายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร ขนาดผมตามเธอมาเรียนที่มหา'ลัยเดียวกับเธอ พี่อายยังไม่รู้ตัวเลย

คิดแล้วก็น้อยใจ แต่ตอนนี้เธอเป็นของผมแล้ว เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปผมก็จะไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ ๆ

พอคิดแบบนั้นเลยจุมพิตเบา ๆ ลงบนหน้าผากมนอย่างทะนุถนอม

"ฝันดีนะครับพี่อาย พี่เป็นของผมแล้วนะ หวังว่าพรุ่งนี้ถ้าพี่ตื่นมาแล้วจะไม่เห็นผมกลายเป็นคนแปลกหน้านะครับคนดี

เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" ฉันครางอย่างงัวเงีย ๆ แม้จะรู้สึกตัวแล้วแต่ก็ยังนอนหลับตาเอาไว้อยู่อย่างนั้น แถมยังกอดหมอนข้างไว้แนบอกเหมือนที่เคยทำประจำ ถึงวันนี้จะรู้สึกเหมือนว่ามันจะใหญ่และแข็งกว่าเดิมก็เถอะ

นอกจากนั้นแล้วฉันยังรู้สึกปวดหัว ปวดตัว ปวดไม่หมดทุกส่วนของร่างกาย โดยเฉพาะ... ตรงจุดนั้น

มันทั้งเจ็บ ทั้งปวด ทั้งรู้สึกระบม ๆ ไปหมด

"ตื่นไวจังเลยนะครับ ผมคิดว่าพี่จะระบมจนนอนซมไปสักสามวันเจ็ดวันซะอีก" หืม? เสียงผู้ชายที่ไหนกัน

อย่าบอกนะว่าฉันกำลังฝัน

แต่ถ้าเป็นฝัน จะรู้ได้ยังไงว่าฉันระบม?

พึ่บ!

พอเกิดความสงสัยฉันเลยรีบลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าหมอนข้างที่ฉันกอดอยู่มันคือคน!

คนตัวเป็น ๆ เลยด้วย!

"อรุณสวัสดิ์ครับ ที่รัก" คนตรงหน้ากระตุกยิ้มทักทาย แต่ฉันรีบดีดตัวขึ้นด้วยความตกใจ

"โอ๊ย!" แต่เป็นเพราะมันเจ็บและระบมไปหมดฉันเลยร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทันทีที่ขยับร่างกาย

"ระวังหน่อยสิครับ" ผู้ชายคนนี้มองฉันอย่างตำหนิ แต่ให้ตายเถอะ ฉันกลัวเขาจริง ๆ นะเนี่ย อยู่ ๆ มานอนในห้องฉันได้ยังไง เกิดเป็นพวกโรคจิตแอบปีนห้องเข้ามาจะทำยังไง

"นะ นายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง" ฉันถามพร้อมกับขยับหนีด้วยความกลัว ถึงอยากจะลุกหนีแต่ฉันทำไม่ได้จริง ๆ

"หึ ดูดี ๆ ก่อนสิครับว่านี้ห้องพี่จริง ๆ รึเปล่า" เขาบอกพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ซึ่งประโยคนั้นทำให้ฉันรีบหันไปมองรอบ ๆ ห้องทันที

"ทะ ที่นี่มัน มะ ไม่ใช่ห้องฉันนี่" เห็นแค่สีห้องเทา ๆ กับเฟอร์นิเจอร์ที่มีแต่ความหรูหราหมาเห่าก็รู้แล้วว่าที่นี่มันไม่ใช่ห้องฉัน...

"ใช่ครับ นี่ไม่ใช่ห้องพี่ แต่เป็นห้องผม" ฉันหันขวับกลับมามองเขาตามเดิม

"อย่าบอกนะครับว่า พี่จำอะไรไม่ได้เลย" ถามจบเขาก็เอื้อมมือไปหยิบแว่นที่วางไว้โต๊ะข้างเตียงขึ้นมาใส่ ก่อนจะจ้องฉันไม่วางตาเลย

ซึ่งพอเขาใส่แว่นเข้าไปแล้วฉันลองมองเขาชัด ๆ อะไรบางอย่างมันก็แวบเข้ามาในหัว

"หล่อจัง"

"ผมถามว่าพี่โอเคไหม ไม่ได้ให้มาชมว่าผมหล่อ"

"มะ ไม่ไหว"

"นะ นายรู้จักฉันเหรอ"

"ครับ"

"ถะ ถ้างั้นช่วยฉันหน่อยสิ ชะ ช่วยฉันหน่อยนะ ขอร้องล่ะ"

"ช่วยอะไรของพี่"

"อื้อออ ชะ ช่วยทำให้ฉันเลิกเป็นแบบนี้สักที"

เหมือนว่าในหัวของฉันจะจำอะไรได้ลาง ๆ นี่ฉันคงไม่ได้...

พึ่บ! ฉันรีบก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองทันที ก่อนจะพบว่ามันก็ยังอยู่ดีนี่นา นายนี่เองก็ยังใส่เสื้อผ้าครบเหมือนกัน

"หึ คิดว่าแค่ใส่เสื้อผ้าอยู่ครบแล้วความบริสุทธิ์ของพี่จะยังเหลืออยู่เหรอครับ" คนตรงหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง แต่เดี๋ยวนะ!

"มะ หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความว่า... พี่เป็นของผมแล้วยังไงล่ะครับ เป็นหลายยกเลยด้วย ทั้งที่รถ แล้วก็ที่นี่" ว่าพลางชี้มือลงที่เตียงพร้อมกับจุดยิ้มอย่างผู้มีชัย

"ให้ผมทวนความจำให้ไหมล่ะครับ พี่จะได้ไม่ต้องคิดให้มันปวดหัว" เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ซึ่งพอเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ชัดกว่าเดิม เรื่องเมื่อคืนก็ฉายเข้ามาในหัวฉันทุกอย่าง มันชัดเจนทุกอย่างเลยด้วย

ฮือออ ให้ตายเถอะแม่จ๋า!

"มะ เมื่อคืนฉันเมา" ฉันก้มหน้าไม่ยอมมองเขา

ฮือ ไม่อยากรับรู้อะไรเลย ความสาวที่สั่งสมมานาน ตกไปเป็นของใครก็ไม่รู้

เมื่อวานมันวันอะไรวะเนี่ย แฟนก็ทิ้ง ความซิงก็เสีย ฮือออ

"แล้วยังไงล่ะครับ" เขาถาม ฉันเลยพยายามตั้งสติก่อนจะเงยหน้าแล้วพูดออกไปในสิ่งที่คิดว่ามันคงเป็นผลดีกับตัวเองที่สุดแล้ว

"เราลืมมันไปเถอะนะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น"

"หึ อยากให้กลายเป็นคนแปลกหน้าแล้วทำเป็นว่าไม่รู้จักกันงั้นเหรอครับ"

"อื้ม" ฉันพยักหน้ารัว ๆ แต่คนตรงหน้ากลับเอาแต่หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ

"พูดง่ายจังเลยนะครับ แต่คิดเหรอว่าผมจะยอม" วะ ว่าไงนะ

"ลืมบอกไปว่าเมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน" เขาบอกอย่างหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย แต่ฉันเนี่ยสิ เอ๋อไปเลย

"มะ ไม่เป็นไร ฉันจะซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินเอง" ว่าแล้วฉันก็พยายามจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเล

"แล้วคิดเหรอครับว่าผมจะยอมปล่อยให้พี่ออกไปซื้อ" คำพูดของผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันชะงักแล้วหันกลับมามองเขาตามเดิม

"มะ หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความว่า ผมจะไม่ปล่อยให้พี่ออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด ถ้าพี่ไม่ตกลงยอมคบกับผมก่อน"

"อะไรนะ"

"คบกับผม แล้วผมจะปล่อยให้พี่ออกไป"