11 รอยร้าวแห่งสายเลือด

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอรุณรำไรลอดผ่านผ้าม่านกระทบเปลือกตาของนักศึกษาหนุ่ม แทนไทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกอิ่มเอมใจ เขาพบว่ามะลิยังคงนอนหลับอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเธอดูสงบและผ่อนคลายกว่าเมื่อคืนมาก รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมุมปากของแทนไท เขารู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่แผ่ซ่านอยู่ในอก ความรู้สึกที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสจากการ ‘ทำงาน’ แบบนี้

แทนไทก้าวออกจากประตูห้องนอนอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้มะลินอนหลับอย่างเป็นสุข เขาเดินออกมาถึงห้องโถงก็เห็นคุณชมพู่เดินเข้ามาในบ้าน เธอหยุดยืนมองดูแทนไทด้วยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก ทว่าแทนไทกลับรู้สึกได้ถึงความพึงพอใจอย่างประหลาดในแววตาของเธอ

“คุณทำได้ดีมากค่ะ คุณแทน” คุณชมพู่เอ่ยชมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไว้ด้วยความพึงพอใจอย่างแท้จริง ก่อนจะหยิบซองจดหมายสีขาวสะอาดตาออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แทนไท

“นี่คือค่าตอบแทนของคุณค่ะ”

แทนไทรับซองจดหมายมาเปิดดู ภายในมีเงินสดจำนวนมาก ความรู้สึกสับสนเข้าจู่โจมหัวใจ เขาเพิ่งทำผิดต่อมะลิ แต่กลับได้เงินค่าตอบแทนมากมายเช่นนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ความรู้สึกผิดบาปเริ่มกัดกินหัวใจของแทนไท เขาเงยหน้ามองคุณชมพู่อีกครั้ง ก่อนจะพยายามค้นหาคำตอบในแววตาของเธอ แต่ก็มีเพียงรอยยิ้มลึกลับที่ยากจะคาดเดา

แทนไทกำซองเงินแน่น ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชมพู่ถึงทำแบบนี้ และทำไมถึงดูพึงพอใจกับการกระทำของเขา เมื่อเห็นแทนไทนิ่งเงียบไป คุณชมพู่จึงเดินเข้ามาใกล้ขึ้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม แต่แววตายังคงมีความพึงพอใจบางอย่างซ่อนอยู่

“คุณคงสงสัยสินะคะ ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้” คุณชมพู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาลงกว่าเดิม

“มะลิ...เธอคือลูกสาวของฉันก็จริง แต่เธอเป็นลูกที่เกิดจากความผิดพลาด จากการถูกข่มขืนโดยคนที่ฉันเกลียดชังที่สุด” น้ำเสียงของคุณชมพู่สั่นเครือเล็กน้อย เมื่อนึกถึงอดีตอันเลวร้าย

แทนไทได้แต่ยืนนิ่ง อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“ฉันเกลียดเขา...เกลียดจนอยากให้เขาตาย ๆ ไปซะ แต่ฉันทำไม่ได้” คุณชมพู่กำมือแน่น

“สิ่งที่ฉันทำได้คือการทำให้เขาทรมาน ที่เห็นลูกชายของตัวเองต้องมามีอะไรกับลูกสาว”

เธอหยุดพูดชั่วครู่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นจ้องมองไปยังห้องนอนที่มะลิยังคงหลับอยู่

“ตอนแรกฉันเคยคิดจะเอามะลิไปขายให้เสี่ยคนหนึ่ง เพื่อเป็นการแก้แค้นที่เขาทำให้ฉันเจ็บปวด แต่ฉันก็เปลี่ยนความคิดตั้งแต่เห็นคุณเติบโตมา” คุณชมพู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เธอกลัวการมีเซ็กส์ กลัวการถูกพรากพรหมจรรย์”

“ฉันจึงต้องหาคนที่จะมาช่วยเธอ และมะลิก็เลือกคุณ เพราะมันมีอะไรดึงดูดบางอย่าง” คุณชมพู่มองตรงมาที่แทนไท แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“คุณคือคนที่เหมาะสมที่สุด เพราะคุณคือพี่ชายที่จะไม่ทำรุนแรงกับน้องสาว และนั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ”

คำพูดของคุณชมพู่ฟาดลงบนใจของแทนไทราวกับแส้ เขารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง ความรู้สึกผิดบาปกัดกินหัวใจอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เขามองซองเงินในมือด้วยความรู้สึกขยะแขยง นี่คือค่าตอบแทนของการทำลายความบริสุทธิ์ของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมามันจริงแค่ไหน และเป็นการตกเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นที่โหดร้ายของแม่แท้ๆ

“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย!” แทนไทถามเสียงสั่น

“มันหมายความว่าอะไรกันแน่”

คุณชมพู่ยิ้มขึ้นอยากเยือกเย็น

“เดี๋ยวคุณก็จะรู้...คุณแทนไท ฉันเฝ้ารอเวลานี้มาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว”

“แล้วคนที่คุณเกลียดเขาจะมารับรู้อะไรด้วยล่ะครับ” แทนไทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เต็มไปด้วยความเจ็บปวด คุณชมพู่ยิ้มขึ้นอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้”

คำพูดของคุณชมพู่ทำให้แทนไทตัวชา เขารู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งทั้งเป็น เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของเกมการแก้แค้นที่แสนโหดร้ายนี้ไปแล้ว และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา

คุณชมพู่หวนนึกถึงอดีตอันเจ็บปวด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น

“ในอดีตฉันยอมเป็นเมียลับๆ ของเศรษฐีคนหนึ่ง” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่หนักแน่นด้วยอารมณ์ที่รุนแรง “แต่ก่อนหน้านั้น...ฉันถูกเขาข่มขืนมาก่อน ชีวิตหลังจากนั้นจึงตกนรกทั้งเป็น ฉันต้องกลายเป็นนางบำเรอของเขาเรื่อยมา จนกระทั่งพลาดตั้งท้อง” เธอหยุดพูดชั่วครู่ ดวงตาแข็งกร้าวราวกับเพลิงแค้นที่กำลังปะทุขึ้น

“แต่เขาก็ไม่สามารถรับผิดชอบหรือช่วยเหลืออะไรฉันได้เลย เพราะเขามีภรรยาอยู่แล้ว”

ภาพของมะลิผุดขึ้นมาในหัว แทนไทกำลังสับสนอย่างหนักกับคำพูดของคุณชมพู่ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงก็หมายความว่าเขามีอะไรกับน้องสาวตัวเองงั้นเหรอ! ไม่น่าใช่ พ่อคงไม่ไปทำใครท้องหรอกมั้ง!

“คุณชมพู่...คุณหมายความว่า...คุณเคยท้องกับคุณพ่อผม แล้วมะลิเป็นน้องสาวผมอย่างนั้นเหรอครับ!” แทนไทเอ่ยถามด้วยเสียงที่สั่นเครือจนแทบจับใจความไม่ได้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

คุณชมพู่แสยะยิ้มเย็นชา “เดาเก่งดีนี่ ก็ดี!!!...ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก” เธอจ้องมองแทนไทอย่างเลือดเย็น

แทนไทตัวแข็งทื่อ โลกทั้งใบของเขาพังทลายลงในพริบตา ความจริงที่โหดร้ายตบหน้าเขาอย่างแรง นี่เขา...เพิ่งมีอะไรกับน้องสาวตัวเองงั้นเหรอ! ความรู้สึกขยะแขยงตัวเองพุ่งขึ้นมาจนแทบอาเจียน ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกผิดและรังเกียจตัวเองอย่างที่สุด เขาไม่สามารถรับความจริงอันน่ารังเกียจนี้ได้

แทนไทโยนซองเงินใส่หน้าของคุณชมพู่ ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

“ไม่จริง! คุณโกหก!! พ่อผมไม่ใช่คนแบบนั้น” แทนไทเดินออกมาจากบ้านของเธออย่างรวดเร็ว เขามีคำถามมากมายผุดขึ้นในหัว คำถามที่ต้องการคำตอบจากคนเพียงคนเดียว นั่นคือพ่อของเขา และความหวังสุดท้ายของเขาคือการที่บิดาจะปฏิเสธความจริงอันแสนโหดร้ายนี้!

แทนไทเรียกแท็กซี่กลับมายังคฤหาสน์ของตระกูลด้วยความรู้สึกที่สับสนและปวดร้าว แสงแดดยามสายสาดส่องกระทบตัวคฤหาสน์ขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าใจกลางกรุง สถาปัตยกรรมแบบยุโรปผสมผสานความคลาสสิกและความหรูหราเข้าไว้ด้วยกันอย่างลงตัว หลังคาลาดเอียงสีเข้มตัดกับผนังหินอ่อนสีอ่อนระยิบระยับ ประตูรั้วเหล็กดัดขนาดใหญ่เปิดออกอัตโนมัติ เผยให้เห็นถนนที่ทอดยาวไปสู่ลานน้ำพุขนาดใหญ่ใจกลางสวนสวยที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน

ทันทีที่รถแท็กซี่สีเขียว-เหลืองเลี้ยวเข้าสู่บริเวณหน้าคฤหาสน์อันโอ่อ่า เสียงของแทนไทก็รีบเอ่ยขึ้นทันที

“จอดตรงนี้แหละครับ” โชเฟอร์แท็กซี่วัยกลางคนชะลอรถจอดสนิท เขามองไปยังคฤหาสน์มหึมา ก่อนจะหันมามองแทนไทด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“มาสมัครงานที่นี่...หรือไอ้หนุ่ม” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจผิด แทนไทที่กำลังใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับคำแบบส่งๆ ไป

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ แทนไทล้วงกระเป๋า หยิบแบงก์สีเทาออกมาหนึ่งใบ แล้วยื่นให้โชเฟอร์ทันที ชายวัยกลางคนพยายามหาเงินจำนวนมาทอนให้กับเขา แทนทันจึงรีบบอกด้วยความเร่งรีบ

“ไม่ต้องทอนครับ” โชเฟอร์แท็กซี่มองตามหลังแทนไทที่ก้าวลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนจะกำเงินในมือไว้หนึ่งพันบาท แต่ค่าโดยสารกลับไม่ถึงสองร้อย โชเฟอร์กะพริบตาปริบๆ มองตามร่างสูงที่เดินตรงไปยังคฤหาสน์ราวกับมีความเร่งรีบอย่างที่สุด

“ไอ้หนุ่มคนนี้คงจะอยากได้งานที่นี่มากสินะ” เขาพึมพำอย่างสงสัย ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แล้วขับรถออกไป ทิ้งไว้เพียงความเข้าใจผิดที่ยังคงค้างคาอยู่กลางอากาศ

เหล่าบรรดาคนใช้ที่กำลังทำงานอยู่ในสวนและรอบๆ บ้านต่างหันมามองด้วยความดีใจระคนตกใจ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของทุกคน พวกเขาโค้งคำนับให้เขาอย่างนอบน้อม เสียงซุบซิบด้วยความยินดีดังแผ่วเบา แทนไทไม่ได้กลับมาที่นี่บ่อยนัก การปรากฏตัวของเขาจึงสร้างความประหลาดใจและดีใจให้กับทุกคน

“คุณแทนกลับมาแล้วครับ!” นายป้อมหัวหน้าคนสวนเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้คนใช้คนอื่นๆ รีบกรูเข้ามาต้อนรับ แทนไทลงจากรถด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แตกต่างจากทุกครั้งที่กลับมาบ้าน เขาไม่ได้ตอบคำทักทายของใคร ป้าสมหัวหน้าแม่บ้านรีบโทรหารายคุณเสกสรรค์ผู้เป็นบิดาทันที

สายตาของเขากวาดหามองไปทั่วบริเวณบ้าน หวังว่าจะเห็นพ่อเดินออกมา แต่ก็ไร้วี่แวว

“พ่อไม่อยู่เหรอ?” แทนไทถามคนใช้คนหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้เป็นปกติ แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความรีบร้อน คนใช้รีบตอบด้วยความเคารพ

“วันนี้คุณท่านออกไปทำงานแต่เช้าแล้วครับคุณแทน” แทนไทรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาพยักหน้า ก่อนจะรีบเดินไปที่รถสปอร์ตของตัวเองที่จอดอยู่ เขาต้องไปหาพ่อที่ทำงานเดี๋ยวนี้ เขาต้องรู้ความจริงทั้งหมด!