Ep.2 เผชิญหน้าผู้ชายปากร้าย!

“ใครหรือคม” นายแบบลูกครึ่งถาม ก่อนจะหันมามองหน้าสาวน้อยหน้าละอ่อนด้วยแววตาพินิจพิจารณา

“คือน้องแกบอกว่าแกชื่อมีน มาหาคุณบอมครับ” พ่อบ้านตอบ

หูฟังแต่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าเรียวรูปไข่ สวยใสแบบบ้านๆของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เธอมีธุระอะไรกับเขา ถึงได้มาหาถึงที่นี่

มีนผกาแหงนมองคนตัวสูงจนคอตั้ง ตะลึงมองนายแบบรูปร่างสูงยาวเข่าดีที่หน้าตาบาดใจสุดๆอย่างอึ้งๆ

‘ดูในหนังสือแฟชั่นยังว่าหล่อมากแล้ว มาเจอตัวเป็นๆแบบนี้ เขาหล่อแบบลืมโลกเลยทีเดียว พาให้หัวใจของเธอสั่นไหวเต้นโครมครามอยู่ภายใน แทบจะทะลุออกมานอกซี่โครง’

“มีธุระอะไรกับผม หรือเปล่า”

‘สุ้มเสียงก็มีเสน่ห์’

สาวน้อยคิด ทำตาเคลิ้มฝัน จนคนตัวสูงต้องถามซ้ำ

“ผมถามว่า คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” หนุ่มหล่อผู้มีมารยาทงามถามแขกสาวช้าๆชัดๆ เลิกคิ้วนิดๆเป็นเชิงถามอีกระลอก

“คะ...คะคือ” รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้อง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูกแล้วเนี่ย หญิงสาวพยายามรวบรวมสมาธิที่แตกกระเจิดกระเจิงตอนสบตากับหนุ่มหล่อแล้วกระเด็นหายไปให้กลับมา

“คือว่า ฉันมาสมัครงานค่ะ”

‘วู้ ตอบออกไปแล้ว โล่งสุดๆ แล้วเขาจะรับไหมว้า’ มีนผกาลุ้นระทึกในใจ ขณะถูกเจ้าของบ้านสุดหล่อเดินรอบๆตัวเธออย่างสำรวจ ก่อนที่เจ้าของร่างสูงสมาร์ทจะมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง จึงเงยหน้าขึ้นมอง

“มาสมัครงาน” เขาย้ำคำถามเธอ

“ค่ะ มาสมัครเป็นสาวใช้ค่ะ” คราวนี้ตอบไปหมดเปลือกนอกแล้วนะ เหลือแต่เปลือกใน ต้องเก็บไว้เป็นความลับ บอกใครไม่ได้เด็ดขาด

“หน้าบ้านของผมมีป้ายรับสมัครงานด้วยเหรอ”

ถามแบบนี้ก็หน้าหงายสิ

“มะ...ไม่มีค่ะ” ตอบก้มๆ ตูเสือกเองใช่ไหมที่มาสมัครงานโดยที่เขาไม่ได้เปิดรับ สงสัยถูกไล่กลับแน่ๆเลยตู

คนตัวเล็กแทบสะดุ้ง เมื่อถูกเชยคางขึ้นมาสบตา

“หน้าตาก็ดูมีการศึกษาดี หางานอื่นไม่ได้แล้วเหรอ”

ป้าดดด...ผู้ชายอะไรหล่อบาดตายังไม่พอ คำพูดยังบาดใจเธออีก พูดเชือดเฉือนใจกันแบบนี้ ถ้าเธอเป็นกระดาษคงขาดไปแล้ว

‘หายใจเข้าลึกๆ เดินหน้าต่อ อย่าเพิ่งถอยมีนผกา ด้านเข้าไว้’

“เอ่อ ต้องกราบขออภัยนะคะที่มาสมัครงานแบบคนไม่มีการศึกษา แต่มีนมาสมัครงานที่นี่ด้วยใจค่ะ ช่วยรับมีนไว้ได้ไหมคะ” ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องขอร้องใคร เขาเป็นคนแรกที่จำเป็นต้องวิงวอนขอ

‘รับเถอะนะ รับมีนถอะ เพี้ยง!’

สาวน้อยภาวนาในใจ ถ้าเขาไม่รับ ตายแน่ๆ

ชายหนุ่มถอนหายใจ ดูเธอก็หน้าตาซื่อๆ จบมัธยมปลายหรือยังก็ไม่รู้ แต่ถ้าไม่อายุไม่ถึงสิบแปด ต่อให้อยากรับก็หมดสิทธิ์อยู่ดี

“คุณอายุเท่าไหร่แล้ว”

“ยี่สิบค่ะ” ตอบเสียงใสพร้อมชูสองนิ้ว ไม่รู้จะชูไปทำไมเหมือนกัน

“ยี่สิบ แล้วเรียนจบอะไรมา”

“ปวส.ค่ะ”

“ทำไมไม่ไปสมัครงานตามที่เรียนมา มาสมัครเป็นสาวใช้ทำไม”

‘ถามแบบนี้ตบหน้ากันเลยดีกว่าไหม’

แต่มีนผกาก็ต้องเงยหน้าตอบกลับไปแบบใจเย็นสุดๆ

“เพราะงานคนใช้ ก็เป็นงานที่ดีงานหนึ่งในสายตาของฉันค่ะ”

“คุณคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ แล้วทำไมต้องเจาะจงมาเป็นสาวใช้ของผมด้วยล่ะ มีเจตนาอย่างอื่นแอบแฝงด้วยหรือเปล่า อยากมาคุ้ยเรื่องราวส่วนตัวของผมไปเขียนข่าวหรือเปล่า”

“ปละ...เปล่านะคะ ฉันไม่ใช่ปาปารัสซีสักหน่อย ฉันมันก็แค่สาวบ้านนอกธรรมดาๆคนหนึ่งค่ะ” รีบสั่นหน้าปฏิเสธ แต่ก็โล่งใจที่เขาคิดว่าเธออาจเป็นสายข่าว จะได้ไม่ต้องโกหก

“อืม สาวบ้านนอก น่าสนใจนะ ตอนนี้บ้านของผมขาดสาวใช้พอดี แต่ว่า คุณทำอาหารง่ายๆเป็นไหม ผมเบื่อกับข้าวอีสานของนายคมแล้ว อยากกินอย่างอื่นดูบ้าง” เขาพูดทีเล่นทีจริง แต่ก็หวังว่าเธอจะทำกับข้าวเป็น เพราะถ้าทำไม่เป็น เขาคงไม่รับแน่

“เป็นค่ะ ฉันทำอาหารง่ายๆเป็นหลายอย่างเลย ทั้งข้าวผัด ผัดไทย ผัดซีอิ้ว ก๋วยเตี๋ยว ต้มยำทะเล ยำแหนม พวกแกงเหนือๆฉันก็ทำเป็น แกงเขียวหวาน หรือพวกผัดผงกะหรี่ฉันก็ทำเป็นหมดนะคะ” สาวน้อยรีบโฆษณาตนเองทันที

แต่ไบรอันไม่ได้ประทับใจในรายการอาหารที่เธอร่ายมาหรอก เขาชอบรอยยิ้มแสนสดใสของเธอต่างหาก เธอมีเขี้ยวเล็กๆตรงมุมปาก เวลายิ้มรู้สึกเหมือต้นไม้ใบหญ้าจะยิ้มตามเธอไปด้วย ทว่ารายการอาหารที่เขาอยากให้เธอทำให้กินมีอยู่ไม่กี่อย่างเท่านั้น