คืนซ่านซ่อนเสน่หา

สาวน้อยวัยยี่สิบหมาดๆ ชะเง้อชะแงแลมองเข้าไปภายในรั้วบ้านพักตากอากาศสีขาวด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดก็หาจนเจอ บ้านพักตากอากาศของนายแบบที่ได้รับการกดไลค์มากเป็นอันดับหนึ่งในด้านความหล่อ

‘จะกดกริ่งเรียกดีไหมหนอ’

สายตาที่มองตรงมายังผู้หญิงรูปร่างบอบบางในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีหวานแขนกุดยาวแค่เข่า มีแววสงสัย คิ้วเข้มของพ่อบ้านวัยสี่สิบห้าขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม

‘ผู้หญิงคนนั้นมาหาใคร’

มีนผกายืนลังเลอยู่หลายนาทีว่าจะกดกริ่งเรียกคนข้างในดีไหม เพราะเห็นผู้ชายวัยค่อนคนยืนอยู่ ซึ่งเธอเดาเอาว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านหรือไม่ก็คนสวนของ ‘นายแบบหนุ่ม’ แน่นอน

หญิงสาวเม้มปากแน่นสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเดินไปยังเสาใหญ่ที่มีกริ่งปุ่มสีขาวให้กด คนที่กำลังตื่นเต้นสุดๆกำมือของตนเองแน่นก่อนจะยื่นปลายนิ้วชี้ขึ้นไปแตะปุ่มกลมๆนั้น

กำลังจะกดนิ้วลงไป

“น้องสาว”

“กรี๊ด!”

สาวน้อยตกใจจนตัวสั่น เพราะกำลังตั้งสมาธิจดจ่อกับปุ่มกริ่งที่กำลังจะกด แต่อยู่ๆคนข้างในก็ส่งเสียงเรียกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เธอก็ตกใจน่ะสิ ขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว

“จะร้องกรี๊ดวี้ดว้ายทำไมเนี่ย พี่ไม่ใช่ผีนะ” พ่อบ้านคมถามขำๆ

“โหยลุง เอ๊ยพี่ก็โผล่มาเงียบๆนี่คะ หนูเป็นคนขวัญอ่อน ตกใจหมดเลย” มีนผกาเอ่ยเสียงสดใส ก่อนจะยิ้มหวานหยดย้อยให้พ่อบ้านที่หน้าแก่ๆมากๆ แต่แทนตัวเองว่าพี่กับเธอ

“แล้วเรามาหาใครเนี่ย พี่เห็นด้อมๆมองๆเข้ามาข้างในอยู่นาน”

“คือ เอ่อ... งั้นหนูขอถามให้แน่ใจก่อนนะคะ ว่า... ว่า”

“ว่าอะไร” นี่ถ้าไม่ใช่สาวๆสวยๆ เขาไม่เสียเวลามาเสวนากลางแดดจัดๆแบบนี้หรอกนะ

“บ้านหลังนี้ เป็นบ้านของคุณไบรอันที่เป็นนายแบบชื่อดังใช่หรือเปล่าคะ”

“ใช่แล้วล่ะ และบ้านหลังนี้ก็มีคนรับใช้อยู่แค่คนเดียว คือพี่นี่แหละ ว่าแต่น้องชื่ออะไร คุยตั้งนานละ ยังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม”

‘คุยนานที่ไหน แค่ไม่กี่นาทีเอง’

มีนผกาแย้งในใจ

“เรียกหนูว่ามีนก็ได้ค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ

“งั้นเรียกพี่ว่า พี่คมก็ได้นะ” ชื่อนี้เป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นของเขาเอง รู้สึกพ่อบ้านคมจะภูมิใจในชื่อนี้มาก เพราะชื่อนี้มันเหมือนชื่อพระเอกในละครเรื่องหนึ่ง

“จ้ะพี่คม”

“แล้วน้องมีนมีธุระอะไรกับคุณไบรอันเขาล่ะ” ปากถามแต่ใจกำลังคิดว่า ‘สวยๆแบบนี้น่าจะเป็นผู้หญิงอีกคนของเจ้านายหนุ่มแน่นอน ทำไมนะ... ถึงไม่มีสาวๆสวยๆเอาะๆแบบนี้มาหาเขาบ้าง’ พ่อบ้านที่ยังโสดแต่ไม่สดคิดอิจฉาเล็กๆในใจ

“คือหนู เอ่อ... คือว่าหนู เอ่อ...” ทำไมถึงไม่ค่อยกล้าพูดออกไปก็ไม่รู้ เขาจะว่าเธอบ้าหรือเปล่า ที่งานดีๆมีแต่ไม่คิดไปสมัคร แต่จะมาสมัคร

...เป็นสาวใช้... ของนายแบบ...

“เอ้อๆ อ้าๆ อยู่นั่นแหละ แล้วจะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย พูดมาตรงๆเลยก็ได้ว่าหนูก็เป็นผู้หญิงอีกคนของเขาน่ะ คุณบอมนี่หัวกะไดไม่เคยแห้งเลยจริงๆ”

“หะ...หัวกะไดไม่แห้ง สะ... แสดงว่ามีผู้หญิงมาหาเขาถึงที่นี่หลายคนเลยเหรอคะพี่คม” ถามด้วยความตกใจ จะเป็นเอดส์หรือเปล่าไม่รู้เนี่ย ผู้ชายมากรักคนนี้

“ทำท่าตกใจแบบนี้ แสดงว่าหึงล่ะสิ”

“ปละ...เปล่านะพี่คม คือความจริง หนูจะมาสะ...”

ปี๊ดๆ!

“ว้าย!”

เสียงแตรรถยนต์บีบไล่ด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ จนเซถอยหลังมาชนกับกระโปรงหน้ารถเบนซ์คันงามอย่างจังจนล้มไปกองกับพื้น

คนที่จับพวงมาลัยส่ายหน้าอย่างระอาในความขี้ตกใจและซุ่มซ่ามของเด็กสาวตรงหน้า

‘เด็กสาวคนนั้นมาหาใคร หรือจะเป็นญาติของนายคม’ ชายหนุ่มคิด คิ้วเข้มย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย

พ่อบ้านคมเปิดประตูรั้วให้เจ้านาย เมื่อรถคันงามแล่นเข้าไป มีนผกาก็ฉวยโอกาสเดินเข้าไปข้างในบริเวณบ้านอย่างถือวิสาสะ

“ดะ...ดะเดี๋ยวน้องสาว น้องยังไม่ได้บอกพี่เลยว่ามาทำไม ยังเข้ามาไม่ได้นะ” นายคมรีบเดินมาห้าม เจ้าของบ้านหลังงามก็เปิดประตูรถเดินตรงมาหาหญิงสาวแปลกหน้าเช่นกัน เมื่อได้ยินพ่อบ้านถามเธอออกไปแบบนั้น แสดงว่าไม่ใช่ยาติโกโหติกาของนายคมแน่นอน