คืนค่ำที่จำยอม

แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องสวีทหรู กุลยาค่อยๆ ขยับตัว เปลือกตาของเธอกะพริบถี่ๆ ก่อนจะลืมขึ้นอย่างช้าๆ

"อืม... นี่มัน..." หญิงสาวพยายามปรับสายตาในคุ้นชินแล้วเหลียวมองไปรอบๆ ที่ดูเหมือนว่า ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ

กุลยาลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ห้องด้วยความงุนงง สายตาหยุดนิ่งอยู่กับ ร่างของชายหนุ่มที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆ เขาหลับสนิท ใบหน้าหล่อคมเข้ม แต่เธอ...ไม่รู้จักเขา

หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ ภายในห้องตกแต่งด้วยสีทูโทนหรูหรา ประดับด้วยภาพศิลปะแบบมีคลาส เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนราคาแพง

"ฉัน... ฉันอยู่ที่ไหนกัน?"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นสายไม่ได้รับและข้อความมากมายจากเพื่อนๆ

ความทรงจำเริ่มหวนกลับมาทีละน้อย ภาพของผับ เสียงดนตรีดังก้อง แก้วเครื่องดื่มสีสวย และใบหน้าของชายแปลกหน้า...ภาคิน

"ใช่... ฉันไปเที่ยวผับ แล้วก็..." กุลยาหายใจเร็วขึ้น

ทันใดนั้น ภาพของภาคิน ชายหนุ่มที่พยายามพาเธอออกจากผับก็แวบเข้ามา ตามด้วยภาพของชายอีกคนที่เข้ามาช่วยเธอ....เป็นชายคนเดียวกันกับที่นอนอยู่เคียงข้างเธอในเวลานี้

เธอรู้สึกถึงอาการปวดหัวตุบๆ มือสั่นเทาขณะที่พยายามนึกถึงเหตุการณ์ต่อไป แต่ทุกอย่างกลับเลือนราง

กุลยาลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เดินไปที่กระจกบานใหญ่ มองดูตัวเองด้วยความตกใจ ร่างของเธอเปลือยเปล่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่บนพื้นเข้ามาห่อพันตัวเองอย่างรวดเร็ว

"ไม่... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?"

กุลยาน้ำตาคลอ เธอทรุดตัวลงนั่งที่พื้น ความกลัวและความสับสนเข้าครอบงำ น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม

"ฉันต้องออกไปจากที่นี่... ต้องรีบออกไป..."

เธอลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล มองไปรอบๆ ห้องอีกครั้งด้วยสายตาหวาดระแวง ก่อนจะเริ่มมองหาข้าวของส่วนตัว เตรียมพร้อมที่จะหนีออกจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็วที่สุด

กุลยายืนกลางห้อง หัวใจเต้นรัว สายตากวาดมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว เห็นกระเป๋าถือของตัวเองวางอยู่บนโซฟา หญิงสาวคว้ามันมาอย่างรวดเร็วแล้วเปิดดูข้างใน

"โทรศัพท์... กระเป๋าสตางค์... ยังอยู่ครบ"

เธอหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง สายตาหยุดที่เสื้อผ้าของเธอที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

กุลยากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอวิ่งไปหยิบเสื้อผ้า รีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว มือของเธอสั่นเทาขณะที่พยายามรวบรวมข้าวของของเธอ

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กุลยาสะดุ้งเฮือก

เธอปิดเสียงทันที พลางแอบมองชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาขยับตัวเพียงเล็กน้อย แล้วนอนต่อ

หญิงสาวที่กลั้นลมหายใจลุ้นว่าเขาจะตื่นหรือไม่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอมองหน้าจอ เห็นชื่อของแก้ว เพื่อนสนิท แต่เธอไม่กล้ารับสาย

"ขอโทษนะแก้ว ฉันยัง... ยังไม่พร้อม"

หญิงสาวปิดโทรศัพท์ แล้วยัดมันลงในกระเป๋า เธอมองไปที่ประตูห้องด้วยความหวาดระแวง เธอสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้าเดินไปที่ประตู มือจับลูกบิดประตูอย่างระมัดระวัง

หญิงสาวค่อยๆ เปิดประตู มองออกไปในโถงทางเดิน โล่งใจที่ไม่เห็นใคร เธอย่องออกไปยืนอยู่หน้าประตูห้อง หัวใจเต้นรัว ก่อนจะค่อยๆ เดินออกไป พยายามไม่ให้รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังเกินไป กุลยามองซ้ายมองขวา สังเกตเห็นกล้องวงจรปิดที่มุมทางเดิน

เธอรีบก้มหน้าลง ใช้ผมปิดบังใบหน้าบางส่วน พยายามเดินชิดผนังเพื่อหลบมุมกล้อง

ทันใดนั้น เสียงลิฟต์ดังขึ้น กุลยาชะงัก หัวใจเต้นแรง เธอรีบมองหาที่หลบ เห็นซอกเล็กๆ ข้างตู้ดับเพลิง จึงรีบวิ่งไปซ่อนตัว

ประตูลิฟต์เปิดออก แม่บ้านพนักงานทำความสะอาดเข็นรถออกมา กุลยากลั้นหายใจ พยายามไม่ให้เกิดเสียงใดๆ พร้อมกับภาวนาให้แม่บ้านไม่เห็นเธอ

แม่บ้านพนักงานเดินผ่านไป กุลยาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอรอให้แน่ใจว่าพนักงานไปไกลแล้วจึงออกจากที่ซ่อน หญิงสาวเดินเร็วๆ ไปทางบันไดหนีไฟ พยายามไม่วิ่งเพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย เมื่อถึงประตูบันได เธอเปิดประตูบันไดอย่างเบามือ แง้มดูข้างใน โล่งใจที่ไม่เห็นใคร

กุลยารีบเข้าไปในบันไดหนีไฟ ปิดประตูตามหลังอย่างเงียบที่สุด แล้วเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว เพื่อลงมาอีกชั้น เธอแอบอยู่ชั่วครู่จนเห็นครอบครัวหนึ่งเดินออกมาจากห้อง เธอรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ เสมือนว่ามากับครอบครัวของเขา แล้วเข้าไปในลิฟท์พร้อมกันอย่างเนียน ๆ

เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกสู่โถงล็อบบี้อันหรูหรา เธอ พยายามทำตัวให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด แต่สายตาก็แอบมองไปที่เคาน์เตอร์ล็อบบี้อย่างระวัง

พนักงานต้อนรับยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ กำลังคุยกับแขกคนหนึ่ง หญิงสาวรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นกลัวว่าพนักงงานคนนั้นจะจำเธอได้

กุลยาเดินผ่านเคาน์เตอร์ต้อนรับ พยายามหันหน้าไปทางอื่น แกล้งมองนาฬิกาบนข้อมือ

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอดังขึ้น อีกครั้ง หญิงสาวสะดุ้งรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า พยายามปิดเสียงมันอย่างรวดเร็ว

"คุณผู้หญิงคะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?"

พนักงานต้อนรับรีบเข้ามาถาม หญิงสาวชะงัก หัวใจเต้นรัว เธอค่อยๆ หันไปมองพนักงาน พยายามยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

"ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ"

พนักงานยิ้มตอบ แล้วหันไปสนใจแขกคนอื่น กุลยารีบเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างเร็ว อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูทางออกของล็อบบี้แล้ว แต่แล้วเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"คุณกุลยา?"