ตอนที่ห้า คนกันเอง (NC)

ตอนที่ห้า คนกันเอง

มือสองข้างของชายสองคนค่อยๆกอบกุมเต้าทรวงสองข้างของซูลี่เจินอย่างไม่อาจหักห้ามใจกับความเย้ายวนตรงหน้า

ทรวงอกของซูลี่เจินย่อมน่ามองกว่าของอาหงด้วยทั้งอวบใหญ่และเด้งตั้ง ไม่หย่อนคล้อยด้วยผ่านมาหลายมือเช่นอดีตหญิงคณิกา

ทันทีที่สัมผัสความอวบหยุ่นนุ่มมือ ทั้งหลินคุนและหลี่ฉางชุนย่อมโหยหาอยากขยำให้มากขึ้น ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้จนบดบังร่างงามแทบมิด

มือหนาบีบเคล้นฟอนเฟ้นสนุกมือด้วยความอวบใหญ่อันตั้งตระหง่านอีกทั้งชูช่อล่อแสงจันทร์

หลี่ฉางชุนทนไม่ไหวก้มหน้าลงไปเลียบดเม็ดสีชมพูซึ่งหลอกล่อให้เชยชมจนซูลี่เจินต้องแหงนหน้าสูดปากด้วยใจสั่นไหว

หลินคุนเห็นเช่นนั้นจึงตรงเข้าจับศีรษะเล็กให้มั่นแล้วประกบปากลงไปเคล้าคลึงดูดกลืนแลกลิ้นกับหญิงสาวนัวเนีย

เมื่อครู่ซูลี่เจินทำลงไปด้วยความโมโหแต่ไม่ได้คิดถึงขั้นจะเปลืองเนื้อเปลืองตัว เมื่อเพื่อนสามีทั้งสองเริ่มจู่โจมจริงจังจึงตั้งท่าจะถอยหนี

ถึงตอนนี้แล้วมีหรือที่ชายทั้งสองจะยินยอม หลินคุนจุมพิตเล้าโลมดุเดือดทั้งดูดทั้งเกี่ยวเรียวลิ้นร้อนเพื่อปลุกเร้าความเร่าร้อนให้พลุ่งพล่าน

ขณะที่สายตาคมเข้มของหลี่ฉางชุนจ้องมองความล้นทะลักที่กำลังถูกเขาคลึงเคล้นขยำขยี้อย่างไม่วางตา

จุกชมพูซึ่งลอดนิ้วมือมาช่างชวนให้ดึงเล่นนัก

ชายหนุ่มจ้องมองเรือนร่างบอบบางอันน่าจับยัดท่อนกายใส่ ยอดทรวงสีชมพูอันน่าเลียไล้ เอวคอดกิ่ว หน้าท้องแบนราบ แล้วยัง...

เพียงนึกถึงร่องกลีบสีหวานซึ่งปลิ้นเข้าปลิ้นออกกลางห้องโถงวันนี้ หลี่ฉางชุนก็ไม่อาจห้ามคลื่นราคะอันพุ่งสูงจับร่างบางให้แอ่นอกจนเต้าทรวงกระเด้งกระดอนให้ได้ขยำขยี้

เฉิงฮุ่ยช่างโง่นัก ซูลี่เจินงดงามดั่งนางฟ้า เรือนร่างหรือก็น่าขยำน่ากินไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ในเมื่อเขามีหญิงอื่น เช่นนั้นปล่อยน้องเจินเจินให้เขาได้กลืนกินเถอะ

ชายหนุ่มใช้ทั้งปากทั้งลิ้นครอบครองความหวานอันอร่อยล้ำจนกายบางดิ้นเร่าแต่ไม่อาจส่งเสียงห้ามปรามด้วยปากถูกครอบครองดูดดื่ม

มือใหญ่ของหลี่ฉางชุนเลื่อนไล่ไปทั่วความขาวเนียนลากผ่านเนินโหนกนูนอันปกคลุมด้วยไรขนจนไปถึงร่องบุปผาอันชวนคะนึงหา

“อย่า...” ถึงยามนี้ซูลี่เจินใช้แรงสะบัดหน้าหนีปากของหลินคุนแล้วรีบเอ่ยห้ามก่อนจะสายเกินไป

“ร่องกุหลาบของน้องเจินเจินสีชมพูหวานงดงามเพียงนี้ ขอพี่ดูสักหน่อยเถิด”

หลี่ฉางชุนไม่อาจห้ามความหื่นกระหาย ใช้สองมือลูบสองร่องกลีบแหวกช่องกลางเผยติ่งสีชมพูน่ารักน่าเลีย

“น้องเจินเจิน ร่องดอกไม้ของเจ้าช่างงามเกินบรรยาย ดูสิ สีชมพูน่ากินยิ่งนัก”

ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายไปหลายอึก ยามนี้ท่อนกลางกายของเขาแข็งตั้งดันกางเกงจนแทบขาดแล้ว สายตาวิบวาบมองกลีบสีหวานซึ่งมีน้ำไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย

“พี่ขอแหวกดูให้ชัดอีกหน่อย อืม...น้ำหวานไหลออกมาจนล้นแล้ว พี่ช่วยเช็ดให้นะ”

“อย่า พี่ชุน ข้าอาย” ซูลี่เจินแม้จะถูกหลินคุนจุมพิตสูบวิญญาณอยู่ที่ด้านบน แต่ด้านล่างยังมีสติพยายามหุบขาเข้าหากัน

“จะอายใดเล่า พวกเราคนกันเองทั้งนั้น ในเมื่อเฉิงฮุ่ยไม่เห็นค่าความงามของเจ้า พี่จะช่วยให้เจ้าภาคภูมิใจในความงดงามเกินหญิงใดเอง”

มือของหลี่ฉางชุนย่อมแข็งแรงกว่า เขาแหวกขาทั้งสองข้างจนอ้ากว้างพลางมุดหน้าซุกร่องดอกไม้งามอันฉ่ำชื้นด้วยความหิวโหย

น้ำหวานใสถูกดูดกลืนหายไปในโพรงปากส่งเสียงดังจ๊วบจ๊าบ พร้อมลิ้นร้อนซึ่งปาดป่ายเลียไล่บดคลึงไปทั่วสองร่องกลีบ

อื้อ...เหตุใดลิ้นของเขาจึงได้ลื่นไหลเช่นนี้

ซูลี่เจินถึงกับหลงลืมความละอายไปชั่วขณะ ยกสะโพกแอ่นร่องให้เขาได้กลืนกันอย่างถนัดด้วยใจสั่นระริก

“ร่องของน้องเจินเจินอวบมาก น่ากินยิ่ง”

ใบหน้าคร้ามแดดซุกมุดเนินโหนกขณะมือจับยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นเพื่อเปิดหนทางให้ลิ้นร้อนได้ซุกแทรกซอกซอนไปตามร่องกลีบงาม