บทที่ 11 แสงสีรุ้ง

“เอาละสิ ทำไงดีคุณตาลือสายไม่ยอมขายคืน เราจะบอกคุณวิยังไง”

“ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะค่ะค่อยคิดหาทางแก้กันอีกที ยัยมุกอยู่ไหนคะ”

ลัลนาให้คนขับรถพามุกตาภามารอที่หน้ารั้วบ้าน หล่อนลืมหญิงสาวเสียสนิทมัวแต่สนใจความรู้สึกของลูกชาย

“คุณให้รออยู่หน้ารั้วไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ ฉันลืมไปเลย”

สาวใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือกดเลขหมายที่ต้องการแล้วแนบเครื่องเล็กกับหู เสียงรับสายดังมา

“ค่ะคุณป้า”

“เข้ามาได้แล้วลูก”

มุกตาภาบอกคนขับรถตามคำสั่งของลัลนาครู่เดียวรถกระบะของสวนลัลนาก็แล่นมาจอดข้างรถสปอร์ตคันใหญ่ หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อม

“มุกพร้อมจะทำงานแล้วค่ะคุณลุงคุณป้า”

รอยยิ้มสดใสของหล่อนสร้างความพอใจให้กับลัลนาทุกครั้ง

“ต่อไปนี้หนูคือมุกดาผู้ช่วยคนสนิทของป้า ทำงานแทนป้าได้ทุกเรื่อง ป้าเพิ่มงานให้อีกชิ้นคอยดูแลคนงานในบ้านให้ป้าด้วย”

“ค่ะคุณป้า”

“ถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันได้เลย”

วนราชยิ้มกับหญิงสาวแล้วหันมาพยักหน้ากับภรรยาเดินนำสองสาวต่างวัยเดินไปที่บันได

มุกตาภาเข้าพักห้องแม่ที่หล่อนลืมไปหมดแล้ว ลัลนาเดินเข้ามายืนกลางห้อง

“มุกอยู่ห้องนี้ ห้องถัดไปเป็นห้องลุงกับป้าแต่ป้าจะค้างแค่สองคืนเท่านั้น ป้าต้องกลับไปอยู่บ้าน”

“อ้าว.แล้วใครจะคุมงานล่ะคะ”

“ลูกชายป้าเอง เขาพักที่ห้องคุณปู่หนู วันนี้หนูเข้าไปดูสวนกับป้าก่อนพรุ่งนี้ค่อยสำรวจบ้าน หนูอยากเห็นอยากดูส่วนไหนป้าอนุญาต”

“ขอบคุณค่ะคุณป้า”

“ไปกันได้รึไงคุณ มุกไปเร็ว ทำหน้าที่ผู้ช่วยให้ดีฉันจะมีรางวัลให้ คุณก็เหมือนกันอย่าพูดดีกับมุกดาเดี๋ยวจะเหลิง”

วนราชทำเสียงดุภรรยาและพูดกับมุกตาภาเช่นคนงานทั่วๆ ไปของบ้าน ลัลนายิ้มแล้วพยักหน้ารับทราบคำเตือนของสามี

“ไปมุก ทำอะไรให้มันคล่องแคล่วหน่อยนะ ฉันจ้างเธอมาแพงนะจ๊ะ คอยดูแลบ้านดูแลคนให้ดี ใครทำอะไรผิดรายงานฉันด่วน เข้าใจนะ”

“ค่ะแม่เลี้ยง”

“ดีมาก”

ลัลนาทำเสียงเข้มแต่ยิ้มในหน้าเดินออกจากห้อง วนราชยกนิ้วโป้งให้มุกตาภาที่หล่อนรับแผนทันทีทันใด

เสียงรถแล่นออกจากลานจอด ลือสายเดินมามองที่หน้าต่างห้องทำงาน เขาดูห้องนอนและตรงมาที่ห้องทำงาน พอใจกับการจัดห้องแต่ต้องเปลี่ยนมุมตั้งโต๊ะทำงานใหม่ ตู้เอกสารยังไว้ที่เดิมแต่เขาจะทำคนเดียวได้อย่างไร

“คุณพ่อกับคุณแม่ไปไหน ทำไมไม่ชวนเราด้วย”

เขาพูดกับตัวเองแล้วเดินออกจากห้องทำงานลงบันไดเดินไปทางสวนหลังบ้าน คนงานผู้ชายตัดแต่งกิ่งไม้อยู่เขาเดินเข้าไปหา

“เป็นคนงานบ้านนี้ใช่มั้ย”

เขาถามและกวาดสายตาไปที่ใบหน้าของทุกคน พวกเขามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาแปลกใจแต่คนหนึ่งก็พยักหน้ารับ

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นตามฉันมา มาทั้งสามคนนั่นแหละ”

พวกเขามองหน้ากันแต่ก็ยอมเดินตามขึ้นบนเรือนนาย ลือสายสั่งให้จัดโต๊ะใหม่ ย้ายโต๊ะรับแขกไปอีกมุม จัดเอกสารเข้าที่ จัดหนังสือบนชั้นวางทางซ้ายมือโต๊ะทำงาน ตู้เอกสารเดิมอยู่ทางขวามือ

“เรียบร้อยแล้ว ขอบใจทุกคนนะ ฉันลือสายเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ พ่อเลี้ยงวนราชกับแม่เลี้ยงลัลนาซื้อบ้านหลังนี้ให้ฉัน ทุกคนเป็นคนงานเก่าใช่มั้ย ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ”

“ผมชื่อทนครับเป็นคนสวน นี่สมรักษ์ช่วยผมทำทุกอย่างครับส่วนไอ้ถนอมเป็นคนขับรถครับ”

ทนแนะนำตัวและแนะนำสองหนุ่มรุ่นน้องให้ลือสายรับรู้ ในขณะเดียวกันพวกเขายินดีกับนายใหม่หน้าตาหล่อเหลาท่าทางใจดีคนนี้ วิภาบอกกับพวกเขาเมื่อวันก่อน ไม่คิดว่าเจ้านายใหม่ยังหนุ่มคิดว่าพ่อเลี้ยงวนราชกับแม่เลี้ยงลัลนาจะเข้ามาดูแลบ้านนี้เอง

“ช่วยเล่าเรื่องเจ้าของบ้านคนเก่าให้ฉันฟังหน่อย เอาพอคร่าวๆ นะไม่ต้องละเอียดฉันอยากรู้ว่าทำไมเจ้าของเดิมเขาถึงขายบ้านสวยๆ อย่างนี้”

ทนมองหน้าถนอมกับสมรักษ์อย่างขอความเห็นในสิ่งที่เจ้านายคนใหม่ขอพวกเขา สมรักษ์พยักหน้าให้ทน ถนอมผงกศีรษะเล็กน้อย ทนจึงหันมามองชายหนุ่มแล้วเอ่ยเสียงนอบน้อม

“ผมเล่าเท่าที่เล่าได้นะครับ”

ลือสายพยักหน้า เดินไปนั่งเก้าอี้รับแขกผายมือให้ทนนั่งบนเก้าอี้แต่ทนไม่กล้านั่ง เขามองสมรักษ์กับถนอมแล้วว่า

“ไม่เป็นไรครับ”

“ตามใจ งั้นก็เล่ามา”

เขานิ่งฟังเรื่องราวของคนในบ้านคุ้มเคียงดาวโดยไม่ถามแทรก ทนเล่าแต่สิ่งดีๆ ของทุกคนในบ้านเท่านั้นไม่กล้าพูดถึงวิภาที่ต้องออกจากบ้านเพราะสาเหตุใดและไม่บอกว่าบุลลาคือใครบอกเพียงว่ามโนรมหายออกจากโรงพยาบาลเท่านั้น

ลือสายสงสัยเกือบทุกคำบอกเล่าแต่เขาต้องเก็บไว้ คนที่อธิบายเรื่องราวของคนในบ้านหลังสวยได้ดีคือพ่อกับแม่ของเขาเท่านั้น ทน ถนอมและสมรักษ์ลงเรือนใหญ่ไปแล้วลือสายจึงเดินไปดูห้องนอนของตัวเอง เขาถอนใจอีกครั้ง ทนถูกตามตัวมาที่ห้องนอนนายใหม่อีกครั้ง

“เตียงเลื่อนไปทางริมผนังด้านโน้น เก้าอี้นั่งเล่นไปทางซ้าย ตู้เสื้อผ้าไปทางขวาใกล้กับห้องน้ำ โต๊ะเครื่องแป้งเลื่อนออกห่างหัวเตียงหน่อย”

ชายหนุ่มช่วยยก ช่วยเลื่อนจนเป็นที่พอใจจึงให้ทนกับสองหนุ่มไปทำงานในสวนต่อ เขาเดินมองห้องติดกับห้องเขาและห้องตรงข้ามอย่างสนใจแต่ไม่เปิดเข้าไปดูยกเว้นห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่แยกไปจากห้องนอน

แรงดึงดูดบางอย่างเรียกให้ลือสายก้าวตรงไปที่ห้องนั้น มือขาวสะอาดจับหูประตูทองเหลืองเงาวับ เขาดึงเปิดออก แสงสีรุ้งพุ่งเข้าใส่หน้าเขาจนผงะถอยหลังกรูด ร่างสูงชะงักนิ่งร่างกับรูปปั้นเหมือนจริง ดวงตาสีเข้มมองตรงไปข้างหน้า ทั้งตกใจและประหลาดใจกับแสงสีรุ้ง เขาไม่เคยเห็นอะไรสวยเช่นนี้มาก่อนแต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นแสงสีสวยก็หายวับไป