CHAPTER 8

เมื่อมาถึงก็ขับรถไปยังชั้นที่เขาแจ้งไว้ ประตูเปิดด้วยระบบไฟฟ้า คอนโดหรูคือชั้น vip ที่มีที่จอดรถส่วนตัว ทุกอย่างใช้ระบบอัตโนมัติ สแกนด้วยรหัสที่เขาได้บอกไว้ก่อนหน้านี้ แม่บ้านยืนรอพร้อมถุงกระดาษใบหนึ่ง

“คุณคือเลขาคุณสิงหราชใช่มั้ยคะ” แม่บ้านเดินเข้ามาหาข้าวหอม

“ใช่ค่ะ คุณเลโอให้ฉันมาเอาเสื้อผ้าค่ะ”

“นี่ค่ะ อิฉันเตรียมไว้ให้แล้ว” ป้าแม่บ้านส่งถุงเสื้อผ้ามาให้ข้าวหอม พร้อมกับยิ้มให้เธอและเอ่ยออกมายิ้มๆ

“แหม มีเลขาสวยขนาดนี้ คุณสิงหราชจะหวั่นไหวมั้ยคะเนี่ย”

“อ๋อค่ะ ฉันขอตัวนะคะ” ข้าวหอมได้แต่ยิ้มแหยๆ ตอบรับเพียงเล็กน้อย แล้วรีบขับมาหาเจ้านายที่โรงแรมทันที เพราะถ้ายังชักช้า เขาอาจจะหาเรื่องเธออีก

“นี่เสื้อผ้านาย” เธอยื่นถุงเสื้อผ้าให้เขา

“หวังว่าเธอจะไม่ได้ทำให้รถฉันเป็นรอยนะ ถ้ามีรอยฉันจะปรับเธอ”

เขาไม่ยอมรับถุงผ้าไปจากเธอ แต่กลับถามคำถามที่เธอคิดว่ากวนประสาทกลับมา ข้าวหอมก็กลอกตามองบน แล้วตอบกลับทันที

“งั้น คราวหลังก็ไม่ต้องใช้ฉันให้ขับรถนายไปอีกก็แล้วกัน อย่างกับอยากขับนักนี่ เอาไปสักทีซิ” ข้าวหอมตอบและยื่นถุงไปตรงหน้าเขาอีกครั้ง

สิงหราชรับถุงกระดาษไปจากเธอ แล้วเขาก็จัดการถอดเสื้อออก โดยไม่รอให้ข้าวหอมออกไปก่อนเลย

“ว้าย นายจะถอดเสื้อผ้าก็บอกก่อนสิ ฉันจะได้รีบออกไปอีตาบ้า”

ข้าวหอมปิดตาโวยวาย พูดจบก็หันหลังวิ่งออกจากห้องแทบไม่ทัน

“หึๆๆๆ” เธอได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของเขาดังตามหลังมา

สิงหราชจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดทำงานเป็นชุดเที่ยวเรียบร้อย ก็เดิมออกมา ข้าวหอมมองลุคใหม่ของเจ้านายตาค้าง ...นี่มันเพลย์บอยชัดๆๆ

“ตามมา”

เขาเดินมาใช้มือแตะปากเธอให้หุบลงและสั่งสั้นๆ ก่อนจะเดินนำข้าวหอมลงมาที่ลานจอดรถ แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ทำให้หญิงสาวต้องเปิดประตูไปนั่งข้างคนขับแทน

หญิงสาวกำลังจะอ้าปากถามว่า ไม่ให้ฉันขับเหรอ? เขาก็พูดสวนขึ้นมาก่อนว่า

“ขาไปฉันขับเอง ขากลับเธอขับนะ...เข้าใจใช่มั้ย”

‘เข้าใจสิ เข้าใจว่านายเผด็จการมากกกกก’

ข้าวหอมคิดในใจ แต่ทำได้แต่เพียงยิ้มและเอ่ยออกมาสั้นๆ

“เข้าใจค่ะ เจ้านาย”

สิงหราชหยิบแว่นตากันแดดขึ้นมาสวมกันจะยักคิ้วให้เธอเล็กน้อยอย่างพอใจ แล้วกลับไปขับรถออกไปอย่างเร็ว