CHAPTER 6

ข้าวหอมบ่นพึมพำมาตามทาง...เมื่อนำส่งเอกสารให้พี่อรอนงค์เสร็จ ข้าวหอมจึงกลับมาทำงานต่อ จนเวลาล่วงเลยมาเกือบบ่ายสอง ก็มีหญิงสาวสวยแต่งตัวแซ่บเผ็ดร้อนคล้ายๆ เจ้าแม่แฟชั่นตัวยงมาเองเลยทีเดียว เดินมาเคาะที่โต๊ะเลขาสาวอย่างเสียงดัง

เกะๆๆ

“นี่ ยายหน้าจืด ห้องของคุณสิงหราช ประธานบริษัทอ่ะอยู่ตรงไหน” เจ้าหล่อนสวมแว่นกันแดดสีดำสนิท แต่รังสีที่แผ่ออกมานี่รู้เลยว่ากำลังเหยียดและบูลลี่ข้าวหอมอยู่ …ฉันหน้าจืดตรงไหนยะ

“ห้องนั้นค่ะ แต่เดี๋ยวให้ฉันแจ้งว่าใครมาขอพบคะ” มาแบบไม่มีมารยาท ข้าวหอมก็ไม่มีมารยาทกลับแบบไม่โกง เธอชี้ไปทางประตูห้อง และไม่ลืมที่จะเอ่ยถามตามหน้าที่ของเลขาผู้ทรงประสิทธิภาพ

“ไม่จำเป็น ฉันจะไปเซอร์ไพรส์คุณเลโอเอง”

สาวเจ้ามองตามและตอบแบบสะบัดหน้า แล้วหันเดินไปเปิดประตูทันที โดยไม่มีการเคาะประตูใดๆ แถมข้าวหอมยังไม่ได้รับคำขอบคุณสักคำ

หลังจากหญิงสาวเข้าไปในห้องเพียงไม่นาน ข้าวหอมก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนก็ดังออกมา

“อิ๊ อ่า~ ซี้ดๆๆ เสียวจังเลยค่ะคุณเลโอขา”

“แรงๆ เลยค่ะ อ่าส์ เสียวจัง”

ตับ! ตับ!! ตับ!!!

“เบาๆ สิ นี่ห้องทำงานนะ” เสียงของสิงหราชดังขึ้น

ข้าวหอมได้ยินได้แต่อ้าปากค้างกับการกระทำของเจ้านายคนใหม่

เสียงนี่คือ... นี่พวกเขามีอะไรกันในที่ทำงานแบบนี้เนี่ยนะ กล้ามาก กล้ามากๆ กรี๊ดดด

ข้าวหอมอยากจะวิ่งทะลุกำแพงออกไป แล้วหายไปตอนนี้เลยได้ไหม ปวดประสาทกับเจ้านายคนใหม่

เฮ้อ!!เสียงร้องดังอยู่ประมาณ 45 นาที หญิงสาวก็เดินออกไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ชำเลืองสายตามองเลขาสาวผ่านแว่น พร้อมทั้งแสยะยิ้มให้ "ประมาณว่าฉันได้กินกับเขา" "ฉันสวย "ฉันชนะอะไรเบอร์นั้น"

ก็แค่มีอะไรกับลูกชายเจ้าของโรงแรมดัง น่าภูมิใจมากเหรอ!!!

หลังจากหญิงสาวสวยแซ่บเผ็ดร้อนคนนั้นออกไปประมาณเกือบสองชั่วโมงได้ หญิงสวยหน้าหวาน ท่าทางลูกคุณหนูผู้ดีเดินเข้ามาเคาะโต๊ะทำงานข้าวหอมเบาๆ

“ขอโทษค่ะ ห้องคุณสิงหราชไปทางนี้หรือเปล่าคะ” พูดน้ำเสียงอ่อนหวาน พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ข้าวหอม ดูดีมีมารยาทอยู่นะ

“ใช่ค่ะ” ข้าวหอมส่งยิ้มตอบกลับอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณค่ะ” พูดจบ หญิงสาวก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่เคาะประตูเช่นเดียวกันกับคนแรก และเหมือน เดจาวูอีกแล้ว เพราะเสียงร้องโหยหวนราวกับเปิดแผ่นเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“คุณเลโอขา เสียวจังเลย”

“ซี๊ดดดดด แรงๆ เลยค่ะ ไม่ต้องยั้ง เอาอีกๆ”

“อ๊ะ อื้อส์ เสียวๆๆ”

“เบาๆ หน่อยสิครับ นี่ห้องทำงานนะครับ” เสียงสิงหราชดังขึ้น

เห็นหน้าใสๆ หวานๆ เห็นเงียบๆ เรียบร้อยนี่ก็ใช่เล่นสินะ ข้าวหอมบ่นในใจ ข้าวหอมต้องทนฟังเสียงแบบนั้นไปอีกสักพัก

สาวเจ้าเมื่อเสร็จกิจเดินออกมา ส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ข้าวหอมอีกครั้งแล้วเดินจากไป…..เหมือนเดิม

นี่มัน เดจาวู ชัดๆๆ แล้ววันนี้จะมีมาอีกไหม จะได้จดไว้ว่าวันแรกที่มาทำงาน เจ้านายอย่างคุณเลโอก็ทำแฮตทริกไปเลย

เจ้านายคนใหม่คนนี้ของข้าวหอม นอกจากจะเจ้าอารมณ์ เผด็จการ ไร้สาระ แล้วยังจะเป็นเสือผู้หญิงขั้นเทพอีกเหรอเนี่ย

โธ่ ยายข้าวหอมเอ๊ย ฉันคงต้องระวังตัวเองไว้หน่อยละกัน เฮ้อ ปวดจิต ข้าวหอมบ่นพึมพำ หนักใจกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่จากนี้ไป

หลังจากนั้นข้าวหอมก็นั่งลุ้นว่าจะมีรายที่สามมาอีกไหม? แต่จนถึงเวลาเลิกงานก็ไม่มีใครมาอีก เห็นเพียงสิงหราชเดินออกมาด้วยเสื้อผ้าที่เนี๊ยบเหมือนเดิม ..แต่

“ข้าวหอม ให้คนมาทำความสะอาดห้องด้วยนะ ขอน้ำยาปรับอากาศด้วย อ้อ พรุ่งนี้ซื้อถุงยางอนามัยมาไว้ให้ด้วยนะ วันนี้ใช้หมดแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินเข้าลิฟต์ไป ทิ้งให้ข้าวหอมได้แต่อ้าปากค้าง

อะไรคือน้ำยาปรับอากาศ? อะไรคือซื้อถุงยางอนามัยมาไว้..แล้วจะซื้อขนาดไหนล่ะเนี่ย ฉันเป็นเลขานะโว๊ย..ไม่ใช่คนรับใช้

...ว่าแต่คนรูปร่างแบบเขาต้องใช้ถุงยางขนาดไหน 49 51 52 53 54 หรือ 56 ดี ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่จะเหมามาให้ทุกขนาดเลย