ep2

“ผมไม่ได้ติดใจเรื่องรับแขกของจอยหรอก ผมรู้”

“เอ่อ...แล้วมีเรื่องอะไรจะถามพี่หรือคะ”

“วันนี้ ผมเห็นเด็กเสิร์ฟคนใหม่”

“อ๋อ..นรี เขาเพิ่งมาทำงานค่ะ พอดีว่าพ่อเขาเข้าโรงพยาบาล เขามาขอยืมเงินพี่ไปรักษาพ่อเขา พี่เลยให้เขามาทำงานที่ร้านใช้หนี้”

“หนี้ของเขาเท่าไหร่?”

“คะ?”

“ผมจะจ่ายหนี้ให้ แต่ขอให้เขาไปทำงานที่บ้านผมแทน”

“โอ๊ะ...ไม่ได้นะคะพ่อเลี้ยง หนูนรี ไม่ได้ทำอาชีพอย่างว่า เธอมาทำงานเสิร์ฟแค่นั้น ไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไร นรีเขาเป็นเด็กดีค่ะ”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ ผมก็จะขอให้เขาไปทำงานบ้านเท่านั้น” ปลายสายเงียบอึ้งไป...

ทันใดนั้นสายตาของชายหนุ่ม เห็นว่าโต๊ะด้านหน้ากำลังมีการทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่และคนที่อยู่ในวงคือ เด็กสาวที่ชื่อ

นรี

“แค่นี้ก่อนนะครับ”

เขารีบวางสายลง แล้วพุ่งตรงไปที่กลุ่มนั้น

“มีเรื่องอะไรกัน”

ชายหนุ่มผู้ใช้แรงงานที่กำลังยุดยื้อแขนของนรี สาวเสิร์ฟชะงักกึกลงทันที

“แล้วมึงเป็นใคร มาเกี่ยวอะไรด้วย”

““ผมเป็นผู้ปกครองของเด็กคนนี้ ถ้ามีอะไรให้พูดกับผม”

เด็กสาวเบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าชายหน่มร่างสูงใหญ่จะมาช่วยปกป้องเธอเอาไว้ มิหน้ำซ้ำยังออกตัวว่าเป็นผู้ปกครองของเธอ

ทว่า..หนุ่มๆ ที่อยู่ในวงไม่เชื่ออย่างนั้น พวกเขาหัวเราะอย่างน่าเกลียดแล้วตรงเข้ามาหาชายหนุ่ม

“จริงเหรอที่มึงเป็นผู้ปกครอง หึๆ.. ผู้ปกครองหรือแมงดากันแน่วะ” เสียงหัวเราะครืนดังเข้ามา จนทำให้หญิงสาวขยับก้าว

เข้าไปอยู่หลังชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มจึงหันไปบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่เก็บข้าวของ แล้วไปรอฉันที่รถ”

ทันทีที่เขาพูดจบ เด็กหนุ่มๆ ที่ท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือ เริ่มมองกันเลิ่กลั่ก ฝ่ายหญิงสาวขยับตัวเข้าหลังร้านทันที

“พ่อเลี้ยงเคน”

เสียงใครบอกแว่วๆ เข้ามา คนที่ยืนประจันหน้าชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป

“พวกเด็กๆ มันแซวเล่นน่าพ่อเลี้ยง”

ชั่วครู่เสียงของนักเลงถิ่นที่นั่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้น เขาไม่ได้อยากให้เด็กหนุ่มกลุ่มนี้มีเรื่องกับลูกค้าสำคัญของร้าน แล้วอีกอย่างเขาเองก็คั่วอยู่กับลูกสาวของพ่อเลี้ยงด้วย

เด็กหนุ่มๆ ล่าถอยออกไป ปล่อยให้นักเลงเจ้าถิ่นอย่างจำเริญออกมาเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงเคน

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง”

จำเริญออกมายืนตรงหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ ว่าที่พ่อตา

เขามองชายหนุ่มนิ่งๆ เหมือนกับนักเลงมองกัน จะต่างกันก็แค่

อายุเท่านั้น เพราะจำเริญอายุอ่อนกว่าพ่อเลี้ยงเคนมาก

“คนพวกนี้ลูกน้องนายหรือ?”

“โอ๊ย เปล่าหรอกครับ แต่พ่อเลี้ยงลืมไปแล้วหรือว่า ผมเป็นคนดูแลที่นี่”

“ฉันคงลืมไปแล้วจริงๆ เพราะตั้งแต่ลูกสาวฉันไปอยู่กรุงเทพฯ ฉันก็แทบไม่เห็นหน้านาย”

จำเริญยิ้มแล้วค้อมหัวให้

“ฉันหวังว่านายคงจะไม่ไปเกาะแกะกับลูกสาวฉันอีก”

พ่อเลี้ยงเคนสำทับ ทว่าจำเริญยังยิ้มในหน้า ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

“ผมก็บอกพ่อเลี้ยงไม่ได้นะครับ เพราะว่าเรื่องของหัวใจเนี่ย มันก็ห้ามยาก ผมอาจจะทำตามคำร้องขอ ไม่ติดต่อกับเคย่า แต่ผมก็ไม่รู้ว่าน้องเคย่าเขาจะติดต่อผมหรือเปล่า?”

พ่อเลี้ยงเคนนิ่งอึ้งไป ลูกสาวของเขาอายุเพียง 18 ปี ไอ้หนุ่มคนนี้มาติดพันจนอาจจะเลยเถิด เขาจึงส่งเคย่าไปอยู่กับพี่สาวที่กรุงเทพฯ แต่ลืมนึกไปว่าสมัยนี้เทคโนโลยีในการติดต่อข่าวสารมากมาย ไม่แน่ว่าเคย่าอาจจะยังลักลอบติดต่อกับไอ้หนุ่มคนนี้อยู่

“จะว่าฉันขอร้องก็ได้ ฉันไม่อยากกีดกันนายนักหรอก แต่ฉันอยากให้ลูกสาวฉันเรียนจบก่อน หลังจากนั้นนายจะคบหาลูกสาวฉัน ฉันก็ไม่ว่า”

“หึๆ จากพ่อเลี้ยงเคนที่เข้ามาขวางสาวน้อยที่ถูกวัยรุ่นแซวในวงเหล้า กลายมาเป็นพ่อพระของลูกสาวสุดที่รัก ผมนี่...ปรับตัวไม่ทันเลยนะครับ”

จำเริญหัวเราะร่วน เขามองพ่อเลี้ยงเคน เหมือนมองศัตรูคู่แข่ง ผู้ชายคนนี้ทำพี่สาวของเขาเจ็บเจียนตาย เขาทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้ แต่ลูกสาวสุดสวย ตกเป็นของของเขาไปแล้ว

“ยังไงนายก็เคยคุ้นเคยกับฉัน ฉันหวังว่านายจะให้ความร่วมมือกับฉันด้วย” พ่อเลี้ยงเคนมองชายหนุ่มอย่างจับผิด ก่อนจะเดินออกไป เพราะภารกิจของเขาต่อไปคือพาเด็กสาวคนหนึ่งกลับบ้าน