คาวสวาทนายจ้าง

เมื่อตะวันจวนลับขอบฟ้า ร่างของชายร่างสูงใหญ่ บึกบึนแข็งแรงที่นอนตัวนอนยาวกับพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ก็ลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน เขาบิดลำตัวคลายความเมื่อยขบอยู่สองสามที ก่อนจะก้มลงคว้าหมวกคาวบอยขึ้นสวม รถจิ๊ปคันเก่าคร่ำคร่าจอดอยู่ไมไกลจากบริเวณที่เขานอนพัก มันเป็นรถจิ๊บเปิดประทุนที่ผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน ชายหนุ่มขยับขึ้นนั่งแล้วสตาร์ทเครื่องอย่างไม่เร่งรีบนัก สายตาของเขาจับจ้องแสงตะวันที่กำลังลับเลี่ยมภูผาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มีเพียงแววตาหม่นเศร้าที่ฉายแววออกมาเล็กน้อยก่อนจะวูบหายไป

“ดาริกา...ถึงเวลาที่เธอจะเฝ้าดูฉันบ้างแล้วนะ”

ชายหนุ่มพึมพำอยู่ลำพัง ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปตามทางลูกรังเส้นเล็กๆ

ไม่นานนัก รถจิ๊บคันเก่าก็จอดลงที่หน้าบาร์เหล้าของอำเภอที่มีกลุ่มผู้ใช้แรงงานจับกลุ่มเฮฮากันอยู่ ทันทีที่รถเขาจอด เสียงเฮฮานั้นดูเหมือนจะหยุดลงชั่วขณะ ชายหนุ่มโบกมือทักทาย ก่อนจะหายเข้าไปด้านใน

“พ่อเลี้ยงเคน โอ๊ย...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า วันนี้พ่อเลี้ยงเคนมาหาหวาน”

สาวสวยแต่งหน้าเข้มจัดโผเข้ามากอดรัดชายหนุ่มไว้แนบแน่น โดยไม่สนใจว่าทรวงอกอวบอัดจะบดเบียดเสียดสีอยู่กับต้นแขนอย่างถนัดถนี่ ทั้งนี้เพราะหล่อนเองนั่นแหละที่เจตนาให้เป็นอย่างนั้น

“จอยอยู่หรือเปล่า”

“อะไรกัน....มาถามหาจอยทั้งที่หวานอยู่ใกล้ๆ หรือคะ?”

หญิงสาวกระเง้ากระงอดทันที น้ำเสียงบ่งบอกถึงความ

น้อยใจ แต่เพียงเสี้ยวนาที หญิงสาวก็อ้อนเขาอีกครั้ง

“วันนี้ จอยรับแขกค่ะ แต่หวานว่างนะคะ หวานว่างเพื่อพ่อเลี้ยงเคนเสมอ”

ทันทีที่บอกว่าผู้หญิงที่ชื่อจอยรับแขก ชายหนุ่มที่นิ่งอึ้งไปก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่กอดแขนเขาอยู่

“คุณอนงค์อยู่ไหน ช่วยตามให้ผมที”

“โอ๊ย...วันนี้แม่อนงค์ไม่อยู่หรอกค่ะ เข้าไปในเมืองตั้งแต่เย็นแล้ว ป่านนี้ยังไม่กลับเลย”

หวานทำน้ำเสียงรำคาญ เพราะท่าทีของชายหนุ่มรูปหล่อ มีฐานะเป็นถึงเจ้าของไร่เชิญตะวันคนนี้ ท่าทางจะไม่หิ้วเธอแน่นอน เขามาที่บาร์นี้ทีไร ก็เรียกหาแต่แม่ดาวค้างฟ้า ไม่มีวันไหนเลยที่จะชำเลืองมามองสาวๆ คนอื่น

“ขอเหล้าแดงชุดหนึ่งพร้อมมิกเซอร์ ผมอยากอยู่คนเดียว” พ่อเลี้ยงเคนบอกเสียงเรียบ พยายามแกะมือปลาหมึกของหญิงสาวออก ก่อนเดินเข้าไปนั่งโต๊ะหลบมุมด้านในสุด

หวานมองค้อน แต่ก็ยอมทำตามชายหนุ่ม เธอไม่พิรี้พิไร

กับแขกมากนัก เพราะอนงค์ คนเป็นแม่เล้ามีกฏอยู่ว่าสาวๆ ที่นี่

ต้องไว้ตัวอยู่ในระดับหนึ่ง อ้อนได้ แต่อย่าเยอะ

ชุดน้ำแข็งโซดาและเหล้าถูกจัดมาวางพร้อมกับกับแกล้ม พ่อเลี้ยงเคนเหลือบสายตาขึ้นมอง หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวปิดถึงลำคอ และเกงเกงยีนต์ตัวหลวม ผมยาวของเธอถูกรวบตึงไปด้านหลัง ใบหน้าไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆ แต่เค้าความสวยยังปรากฏอยู่เด่นชัด เพราะคิ้วที่คมเข้ม นัยน์ตากลมโต จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากอวบอิ่ม และทันทีที่ชายหนุ่มมองเห็นเด็กสาว เขานิ่งอึ้งไปชั่วครู่

“เพิ่งมาทำงานที่นี่หรือ? ผมไม่เคยเห็นหน้า”

“ค่ะ”

หญิงสาวก้มหน้าตอบ ก่อนจะขยับตัวเลี่ยง

“เดี๋ยวสิ มานั่งคุยกันก่อน”

“ฉันทำงานเสิร์ฟค่ะ ไม่มีสิทธิ์นั่งคุยกับแขก”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมจะบอกคุณอนงค์ให้”

“มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ”

เด็กสาวมีท่าทีหวาดกลัวก่อนลนลานออกไป ชายหนุ่มมองตามร่างผอมบางในชุดที่หลวมโพกอย่างใช้ความคิด ชั่วครู่ เขาก็ต่อสายตรงถึงอนงค์ เจ้าของบาร์แห่งนี้

“คุณอนงค์หรือครับ”

“พ่อเลี้ยงเคน...ต้องขอโทษด้วยนะคะ วันนี้พี่มาธุระในเมือง แหมไม่บอกพี่ก่อนว่าจะมาเที่ยวที่บาร์ จะได้อยู่คอยต้อนรับ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีผมมีเรื่องอยากถาม”

“เรื่องอะไรละคะ เชิญสอบถามได้เลยค่ะ หรือว่าหนูจอยไม่มาทำงานที่ร้านคะวันนี้”

“เปล่า เธอทำงานอยู่..กับแขกคนอื่น”

“โอ๊ะ...”

เสียงปลายสายเงียบไป

“ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ..แหม...เด็กพี่ทุกคนก็ต้องทำมาหากินนะคะพ่อเลี้ยง แสดงว่าพ่อเลี้ยงมาช้าไปนิดเดียว ไม่อย่างนั้นจอยก็คงรอพ่อเลี้ยงอยู่นะคะ”