ทั้งรักทั้งเกลียด3/2

///ณ โรงพยาบาล///

เขมมิกาตื่นมากลางดึก หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ห้อง ซึ่งพบว่าเนเน่กำลังนอนอยู่บนเตียงเฝ้าไข้ เธอแอบหวังว่าจะเป็นเขา แต่แล้วกลับไม่ใช่คนที่หัวใจกำลังเพรียกหา นานแค่ไหนแล้วที่เธอกับปรเมศไม่ได้พูดกัน แม้แต่หน้าเธอเขายังไม่อยากมองด้วยซ้ำ

“ถ้าการอยู่กับฉันมันทำให้คุณเจ็บปวด ฉันยินดีที่จะหย่าแล้วคืนอิสระให้กับคุณ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เวลานี้นอกจากตัวเองแล้วยังมีทารกน้อยในครรภ์ เธอไม่อยากตกอยู่ในภาวะเครียด เพราะมันไม่เป็นผลดีต่อเด็ก การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมันอาจส่งผลดีกว่าหลายเท่า ถ้าเปรียบกับกับการที่เธอต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผู้ชายที่เขาหมดใจ

“เขม... แกตื่นแล้วเหรอ... หิวไหม” 

“อืม...” 

“รอแป๊บนะ เดี๋ยวอุ่นเกี๊ยวน้ำให้ซดร้อน ๆ” 

เขมมิกาถึงกับยกยิ้มมุมปาก อย่างน้อยในยามสิ้นหวังก็ยังมีเพื่อนที่แสนดีอย่างเนเน่ ถึงแม้สามีของเธอเขาจะไม่ใยดีแล้วก็ตามที

ถ้าหากกลับบ้านไปครานี้ เธอตัดสินใจเอาไว้อย่างแน่วแน่ ควรพาตัวเองออกมาจากชีวิตที่เริ่มดิ่งลงสู่ก้นเหว เพราะนับวันความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปรเมศมีแต่แย่ลงทุกที

“ได้แล้วระวังร้อนนะ” 

“ขอบใจมากนะเนเน่” 

“หมอบอกว่าคนท้องจะชอบหิวตอนดึก ฉันก็เลยซื้อมาเผื่อไว้น่ะ” ความใส่ใจของเพื่อนส่งผลให้เขมมิการู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ

“เนเน่...” 

“หืม... มีอะไรหรือเปล่า” 

“เขมตัดสินใจแล้ว เขมจะหย่า!” 

“เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้แกกินก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งเอาปัญหาเข้ามาบั่นทอนจิตใจ แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ ต่อไปแกยังมีลูกที่ต้องปกป้องดูแล... เข้าใจไหม” 

“อืม...” เขมมิกาส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเพื่อนรักอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันกลับมาลงมือรับประทานเกี๊ยวน้ำต่อ เพราะถึงยังไงเด็กคนนี้ก็มีความสำคัญกับเธอมาก 

ต่อให้เขมมิกาพยายามไม่คิดอะไร แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจยังคงเกิดขึ้นกับเธอ ผู้ชายที่เคยให้คำมั่นสัญญา ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ก็จะไม่ทอดทิ้งกัน ในเวลานี้เขากลับหายไปจากชีวิตของเธอ 

“อิ่มแล้วเหรอ” 

“อิ่มแล้ว” 

“ดื่มน้ำก่อน” 

“ขอบใจนะ” 

“ฉันขอถามอะไรแกหน่อยสิ” เนเน่ยกถาดอาหารและแก้วน้ำไปเก็บ พลางเดินกลับเอ่ยปากถามเขมมิกา

“ถามอะไรเหรอ ทำไมดูเครียดจัง” 

“เรื่องพี่สาวของแกน่ะ แกจะไม่บอกความจริงให้คุณปรเมศจริง ๆ เหรอ” 

“รู้ไปก็เท่านั้น ยังไงพี่มิ้นก็เป็นคนในครอบครัวของเขมอยู่ดี” 

“ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นแกเป็นน้องสาวเลยเนี่ยนะ” 

“เขมออกจากบ้านหลังนั้นมานานหลายปีแล้ว แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งคุณปรเมศก็เคยช่วยเหลือเขมให้พ้นจากความเลวร้าย ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปก็ตามที เขมรู้ดีว่าเขาเสียใจแค่ไหน หลังจากที่แม่เขาเสียไป

เนเน่เอื้อมมือไปคว้ามือของเขมมิกามากุมเอาไว้ เธอเริ่มเข้าใจเพื่อนมากขึ้น แต่ปรเมศก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจเพื่อนรักของเธอ ความผิดของพี่สาวต่างสายเลือด เหตุใดผู้เป็นน้องต้องเข้ามามีส่วนรับผิดชอบด้วย