ญานิน4/3

“คุณเขมเป็นไงบ้างคะ” 

“สงสัยเขมพักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ ป้ายกข้าวต้มออกไปด้วยนะคะ พอดีเขมไม่ชอบกินข้าวต้มปลาแล้วค่ะ ขอโทษป้าด้วยนะคะอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้เขม” 

“คุณเขมคือคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ป้าเองก็รักคุณเขมไม่ต่างจากคุณปรเมศ คุณเขมไม่ต้องเกรงใจนะคะ ไม่กินก็ไม่เป็นเป็นไรพักผ่อนเถอะค่ะป้าไม่กวนแล้ว” 

“ป้าค่ะ เอ่อ... ผู้หญิงคนนั้น เข้ามาอยู่ในบ้านกี่วันแล้วคะ” 

“คุณญานินเธอเป็นอาจารย์เพิ่งย้ายมาเมื่อเช้า เพราะหาบ้านเช่ายังไม่ได้ อีกไม่กี่วันคงย้ายออกไปแล้วค่ะ” 

“เธอจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเขมหรอกค่ะ เขมขอตัวงีบสักพักนะคะป้า” 

“พักผ่อนเถอะค่ะ ป้าไม่กวนแล้ว” ป้าพิกุลถือถาดอาหารเดินออกไปจากห้อง พลางนึกถึงอาการของเขมมิกา ข้าวต้มปลาที่หญิงสาวเคยโปรดปราน วันนี้กลับเหม็นจนอาเจียน อาการแบบนี้ไม่ต่างจากคนกำลังตั้งครรภ์

“คุณปรเมศ” 

“มีอะไรเหรอครับป้า” ชายหนุ่มละสายตาจากจอโน้ตบุ๊ก พลางเงยหน้าขึ้นมองป้าพิกุล ขณะเดียวกันญานินเองก็หันไปมองแม่บ้านเช่นกัน

“ไม่มีอะไรค่ะ พอดีคุณเขมทานอะไรไม่ได้ แม้แต่ข้าวต้มปลาป้าก็เลยจะยกไปเก็บ ขอตัวนะคะ”

“หึ!เรียกร้องความสนใจสิไม่ว่า” เขาสบถออกมาด้วยแววตาเกรี้ยวกราดวางอำนาจอยู่ในที

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” 

“เปล่าครับ เชิญอาจารย์ตามสบายนะครับ พอดีผมมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย” 

“อ้อ... ได้ค่ะ” 

ปรเมศเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ก่อนออกไปจากบ้านเขาตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องของเขมมิกาอีกครั้ง

หญิงสาวกินยาแล้วหลับไป เธอไม่รู้ว่าใครบางคนกำลังจ้องตาเป็นมัน จากนั้นปรเมศได้นั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว แววตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม

“คุณเองก็เปลี่ยนไป ทำไมชอบทำให้ผมโกรธจัง คำพูดประชดประชันพวกนั้นไปขุดเอามาจากไหนเหรอ เวลาคุณอยู่นิ่ง ๆ หลับแบบนี้น่ารักมากเลยรู้ไหมเขมมิกา” 

ชายหนุ่มพูดพลางเอื้อมมือไปแตะศีรษะเธอเบา ๆ ซึ่งหญิงสาวไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เธอหลับลึกเสียจนปรเมศอดที่จะขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยไม่ได้

“เราไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ” เขาคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พลางจุมพิตลงไปยังต้นแขนหญิงสาวเบา ๆ

หญิงสาวสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายอันคุ้นเคย เธอจึงแสร้งทำเป็นหลับลึก เพราะโหยหาอ้อมกอดนี้มาเป็นเนิ่นนาน พักหลังมานี้เขามักจะนอนกับเธอ เพียงเพราะต้องการหาความสุขจากเรือนกายของเธอ พอเขาได้มันไปก็กลับไปนอนอีกห้องทุกครั้ง วนเวียนอยู่แบบนี้เนิ่นนานจนหญิงสาวท้อใจ

เมื่อปรเมศกับญานินมีความสนิทสนมกัน จนเขมมิกาคิดว่าคนทั้งคู่คงมีความสัมพันธ์มากกว่าเพื่อนร่วมงาน จึงทำให้เธอตัดสินใจที่จะเดินออกมาจากบ้านศิระเมฆาได้ง่ายขึ้น