EP. 6 ใจเต้นแรง

EP. 6

"อ่อ หรือว่า..." เขาเว้นวรรคแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะก้าวเข้ามาหาฉันจนต้องถอยหลังหนี

"อะ อะไร!"

"นี่เป็นวิธีอ่อยเหยื่อของเธอ" เกียร์ก้าวเข้ามาหาฉันจนฉันจนมุมถอยไปชนกับผนังห้องน้ำ

เขาเอามือยันผนังไว้แล้วยกยิ้มมุมปากมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์

ไหนกายบอกหมอนี่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิงไง ท่าทางเขาดูร้ายกาจมากในตอนนี้

"พูดอะไรบ้าๆ ออกไป!" ฉันพูดแล้วผลักอกเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล

"เธอเข้ามาหาฉันเองนะ..."

"ฉันมาทำความสะอาด!"

"แต่เธอใส่ชุดนักศึกษากระโปรงสั้นพริ้ว ก้มที่เป็นไปถึงโลกอนาคต แบบนี้ไม่เรียกว่ามายั่วผู้ชายหรอกเหรอ" พูดบ้าอะไรของเขากัน

"ฉันไปเรียนชุดนี้ แล้วต้องรีบมาทำงานเข้าใจมั้ย หลีกไป...ฉันจะทำงานแล้วรีบกลับ"

"หึ" เขาเปร่งเสียงหัวเราะออกมาแล้วขยับตัวออกไป

"..." ตอนนี้พูดอะไรไม่ออก เลยได้แต่เก็บอุปกรณ์แล้วเตรียมตัวออกไป

"..." เขาเองก็เงียบกริบเหมือนกันแต่ยังกอดอกมองฉันอยู่

"ฉันไม่ได้มายั่วใครทั้งนั้น ถ้าการแต่งตัวของฉันมันขัดตานายต่อไปฉันก็จะกลับเปลี่ยนก่อนแล้วมาที่นี่ ฉันก็แค่ไม่อยากเสียเวลาเพราะมีหลายอย่างต้องทำ ชีวิตฉันไม่ได้สุขสบายเหมือนนาย"

พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องเขาทันที บอกตามตรงว่าฉันอยากจะเอามีดกรีดทีตัวเขาให้เป็นแผลเยอะกว่าเดิมอีก คนอะไรชอบดูถูกคนอื่น หน้าตาดีแต่นิสัยแย่!!

เกลียดที่สุด!

หลังจากที่ทำความสะอาดห้องเสร็จฉันก็เอาเสื้อผ้าของพี่ไกด์และของกายไปตาก โชคดีที่ของเกียร์ไม่มีเพราะดูเหมือนเขาจะซักเองแล้ว เห็นตากอยู่ตรงนั้น พี่น้องสามคนนี้แทบไม่มีอะไรที่คล้ายกันเลย ทั้งนิสัยและสไตล์การแต่งตัว ความชอบ เพราะฉันดูจากห้องนอนของพวกเขาก็รู้แล้วคร่าวๆ

Rrrrrr Rrrrr

"ว่าไง"

ฉันกดรับสายของกายที่โทรเข้ามา ถ้าให้เดาเข้าคงจะยังไม่เข้ามาหรอกถึงได้โทรมาแบบนี้

(เธอทำอะไรอยู่)

"อ้อ กำลังทำกับข้าว นายจะกลับกี่โมง"

(มีกิจกรรมอะ ขอโทษนะฉันคงกลับดึก เธอทำงานเสร็จแล้วรีบกลับเลยนะ เดี๋ยวมันจะดึก ให้ใครก็ได้ไปส่ง)กายบอกฉันด้วยความเป็นห่วง(มั้ง)

"ไม่เป็นไรหรอก ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันกลับเอง" ฉันพูดแล้วยิ้มใส่ปลายสายเหมือนว่าเขาอยู่ตรงหน้า

(กลับได้แน่นะ)

"ทำไมถามเหมือนฉันเป็นเด็กเลยล่ะห๊ะ!"

(ก็ฉันเป็นห่วง...)

"..."

พอเขาพูดคำนั้นจบฉันกลับพูดอะไรไม่ออก ทำไมคำพูดและการกระทำของกายถึงได้แสดงออกมามากกว่าเดิมล่ะ

แล้วมันดันมีผลทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆซะด้วย

หรือเพราะไม่เคยมีใครดีกับฉันได้แบบเขามาก่อน ถึงจะเป็นเพื่อน แต่ยังไงซะเขาก็ยังเป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ

(เงียบทำไม) เสียงของกายดังขึ้นเรียกสติของฉันที่คิดฟุ้งซ่านให้กลับคืนมา

"อ่อ พอดีปรุงอาหารอยู่" ฉันโกหกเขาไป

(งั้นเธอทำงานเถอะ จะได้รีบกลับไปพัก พรุ่งนี้มีเรียนมั้ย)

"มี แต่แค่ช่วงเช้าวิชาเดียว พรุ่งนี้ฉันมาที่บ้านนี้ช่วงบ่ายนะ"

(แย่จัง ฉันมีเรียนจนถึงเย็น งั้นตอนเย็นพรุ่งนี้เจอกันนะ)

"ได้สิ เจอกัน"

(โอเค ถึงห้องแล้วบอกฉันด้วย)

"อะ อ่อ อื้ม"

พอวางสายจากกายแล้วฉันก็รีบทำกับข้าวให้เสร็จ จัดไว้ที่โต้ะกินข้าว

ก๊อกๆ

"อาหารเสร็จแล้วนะคะพี่" ฉันตะโกนบอกพี่ไกด์และกำลังเดินไปที่ห้องของเกียร์

แต่เจ้าของห้องกำลังเปิดประตูแล้วเดินออกมาพอดี

"กับข้าวเสร็จแล้วนะ จัดไว้ที่โต๊ะ" ฉันบอกคนที่ยืนมองฉันอยู่

"..." เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่เอาเสื้อยีนแขนยาวของเขาพาดบ่าแล้วเดินผ่านฉันไปเงียบๆ

พอทำงานทุกอย่างเสร็จแล้วฉันเก็บของตัวเองออกมา เดินออกไปหน้าปากซอยเหมือนเมื่อวานนี้ แต่เพราะเวลานี้มันเริ่มดึกแล้วจึงดูน่ากลัวซักหน่อย ยังดีที่พอมีรถผ่านไปมาบ้าง แต่ก็ไม่กี่คัน

บรื้น!!

"เชี่ย!!" ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีใครซักคนขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์มาเร่งเครื่องด้านหลังเหมือนตั้งใจจะชน

ชายคนนั้นใส่เสื้อยีนแขนยาว กางเกงยีนขายาวที่ดู้คุ้นตา เขาสวมหมวกกันน็อคสีดำสนิทเอาไว้ จึงมองไม่เห็นใบหน้าแม้แต่น้อย

แต่...รอยสักที่โผล่พ้นจากเสื้อที่เห็นแว๊บๆนั่น

ฉันรีบหันหน้ากลับมาแล้วก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยความเร็ว ผู้ชายคนนั้นคือ...เกียร์ เขาจะตามมาทำร้ายฉันหรือเปล่านะ เพราะเราพูดไม่ถูกคอกัน

กายเคยบอกว่าเขาอาจจะต่อยฉันได้

บรื้น!

รถคันนั้นขับมาเทียบฉันแล้วเบรคจนเกิดเสียงเบาๆก่อนที่คนคนนั้นจะ เปิดกระจกตรงหมวกกันน็อคของเขา และคว้าแขนของฉันที่เตรียมจะวิ่ง!

"ฮือ...อย่าทำอะไรฉันนะเกียร์ ฉันไม่ได้เกลียดนายเลย แค่..."

"เป็นอะไรของเธอ ใครจะทำอะไร" เขาพูดเสียงอู้อี้เพราะหมวกปังอยู่"

"ก็นายตามฉันมาทำไม"

"ใครตามเธอ ฉันแค่ผ่านมาเจอ" สายตาของเขามองฉันอย่างไม่เข้าใจ

"...อ่อ"

"ขึ้นมา จะไปส่ง" เขาสั่งเสียงเข้มแล้วปล่อยมืออออกจากแขนของฉัน

"ไม่เป็นไร ฉันกลับได้" ฉันพูดแล้วยิ้มให้เขา

"อยากเป็นเมียพวกนักเลงแถวนี้สินะ แล้วแต่" เขาพูดแล้วมองไปด้านหน้าที่มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตั้งวงเหล้าอยู่

แล้วเขาก็ปิดกระจกหมวกกันน็อคลง เร่งเครื่องทำท่าจะออกไป

"เดี๋ยว!" ฉันดึงชายเสื้อยีนสีซีดของเขาไว้อย่างกลัวๆ

มาพูดให้คนอื่นกลัวแล้วจะหนีไปแบบนี้ได้ยังไงกัน!

"..."

"ถ้านายผ่านแถวคอนโดฉัน ก็รบกวนนายก็ได้"

"..."

พอเขาไม่ว่าอะไรฉันก็ขยับมาอยู่ท้ายๆรถ แต่มันสูงมาก แล้วฉันก็ใส่สั้นมากด้วย ตัวก็ไม่ได้สูงเลย

"เอ่อ"

"..." เกียร์เหมือนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างรำคาญ

เขาปิดเครื่องรถก่อนจะลงมาเท้าสะเอวมองฉันแล้วถอดหมวกออก เผยให้เห็นในหน้าหล่อเหลาผมยุ่งๆ

แต่ดุเหมือนหมาบ้า!!!

"ปล่อยให้โดนรุมโทรมข่มขืนจนตายในซอยก็ดี" ดูปากดิ ถ้าไม่กลัวนะฉันคงไม่คิดจะไปด้วยหรอก

"ว๊าย!!"

อยู่ๆเขาก็อุ้มฉันจนตัวลอยมานั่งแหมะอยู่บนเบาะ ก่อนจะสวมหมวกลงมาที่ศีรษะของฉันโดยไม่ทันตั้งตัว

"..." เขาทำท่าจะยกขาขึ้นรถแต่ฉันก็แตะที่ไหล่เขาแล้วถอดหมวกยื่นให้เขา

"ฉันไม่ใส่หรอก นายใส่เถอะ"

"อย่าเรื่องมาก ใส่ไป!" เขาเอาหมวกใส่ให้ฉันอีกครั้งแล้วตบมันเบาๆ

สายตาของเขาเลื่อนลงมาที่ขาของฉันต่อ...

"มะ มองอะไร" ฉันพูดติดขัดแล้วเอามือมาปิดขาตัวเองอย่างระวัง

"สั้นแค่นี้ แค่ฉันขับออกไปหอยเธอก็ออกแล้ว ยัยงั่ง!!"

กรี๊ด!! ฉันอยากจะกระโดดลงรถซะตอนนี้ ปากเขามันปีจอมากๆ

"..." แต่ก็ได้แค่เงียบและจับชายกระโปรงไว้แน่น

พรึบ!

แล้วเสื้อยีนของเขาก็วางแหมะลงมาบนขาของฉัน ตามมาด้วยสีหน้าดุๆ

"ปิดซะ ฉันไม่อยากเป็นรถขายหอยย่าง!"

ขะ เขาว่าไงนะ!!!