บทที่ 7 พวกเรามาถึงแล้วรอนานไหม

"ในที่สุดก็ถึงสักที พวกนายก็แยกย้ายกันได้เลย เดียวเราจะไปกับกราเบรียนเอง บอกรถเรื่องที่อยู่พวกนางแล้วใช่ไหม"

"ครับเจ้านาย แล้วพวกท่านจะกลับมาพักที่โรงแรมช่วงไหนครับ"

"เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ขอพวกเราคุยกับเมียก่อนว่า ถ้าได้อยู่กับพวกนางพวกเราก็ไม่ได้กลับมาพัก แต่ถ้าไม่ได้อยู่กับพวกนางพวกเราจะกลับมาพักตอนค่ำๆนะ ตามนี้แยกย้าย"

"ครับเจ้านาย ขอให้มีความสุขกันนะครับ หวังว่านายหญิงของพวกเรา จะดีใจและเตรียมอาหารรอพวกท่านกันนะ"

"เราก้ไม่รู้หรอกว่าสาวๆจะเตรียมอาหารรอไหม แค่ได้เจอพวกนางก็พอใจแล้วหละ จริงไหมกราเบรียนนายเจอนาง นายจะทำอะไรสิ่งแรกที่เจอคนที่นายอยากเจอมาตลอดทั้งชีวิตหละ"

"คงคว้าตัวนางมากอด และจูบจนกว่าจะพอใจมั่งครับ เจ้านายก็คิดเหมือนกันใช่ไหมครับ"

"สมเป็นเพื่นรักของเราจริงๆ รู้ใจเราที่สุดงั้นพวกเรารีบไปหาเมียพวกเรากันดีกว่านะ"

"ครับ ออกรถไปตามที่อยู่ที่พวกเราแจ้งไว้ ก่อนแล้วล่วงหน้า พวกเราจะไปหาคนรักของพวกเรา"

"ครับนายท่าน แล้วจะให้ผมรอรับกลับเลยไหมครับ"

"ไม่ต้องรอ เดียวพวกเขาจะไปรับพวกเราเอง ถ้าพวกเราจะกลับนะ"

"ครับ"

"ไงวันนี้น้องสาวพี่ตื่นเร็วจัง แต่งตัวสวยด้วยสิรอใครเอ๋ย"

"พี่ก็อย่าแซวกันสิคะ ตัวเองก็ใช่ย่อยนะตื่นมาเตรียมอาหารแต่เช้าเลย เยอะขนาดนี้กินสองคนไม่หมดหรอกคะ ทำไว้ให้พี่เขยกับน้องน้องเขยใช่ไหมเอ๋ย ให้น้องสาวช่วยอีกแรงสิคะ"

"ได้สิรีบมาช่วยพี่เตรียมของชอบของแฟนเราเลยนะ มีแฟนแล้วก็ต้องตั้งใจทำอาหารรู้ไหมว่า เขาอยากให้เราทำให้เขาทานมากกว่าพี่ให้เขาทานอีกรู้ไหม"

"คะ แต่ไม่รู้ว่าจะอร่อยถูกปากเขาไหม น้องกลัวเขาไม่ชอบอาหารที่น้องทำให้กินนี้คะ"

"เราก็อย่าคิดมากสิ เขารักเราขนาดนั้นมีหรือที่จะไม่ชอบนะ"

"พี่ก็ว่าไป พี่เขยก็รักพี่มากกว่าพวกเรานะ รายนั้นทุ่มเทให้พี่ทุกอย่างเลย รางวัลในเกมส์ก็ยกให้พี่หมด อะไรก็ยกให้พี่คนเดียวเลย"

"พอเลย หยุดพูดได้แล้วรีบมาช่วยพี่เลยนะ เดียวพวกเขามาถึงจะได้กินข้าวด้วยกัน เพราะพี่ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขาดี เลยตัดสินใจใช้อาหารในการที่ทำให้พวกเราคุยกันได้แบบไม่เขินไง"

"คะคิดเหมือนหนูเลย ถึงรีบตื่นมาทำอาหารไงคะ"

"จ้าเรามาแสดงฝีมือกันให้สุดีมือเลยดีไหม"

"คะ"

"นายท่านทั้งสอง บ้านจัดสรรหลังที่อยู่ใจกลาง บ้านจัดสรรนั้นคือที่หมายของพวกท่าน จะไม่ให้ผมรอจริงๆใช่ไหมครับ ที่นี้เป็นบ้านพักที่ชาวต่างชาติเขาซื้อไว้นะครับ บ้านตรงกลางนั้นแพงสุดเลยครับ เป็นครอบครัวคนมีฐานะในดูไบนะครับ คนบ้านเดียวกันกับพวกท่านเลยครับ"

"อืมเรารู้แล้วหละ ไม่ต้องเราหรอกเข้าไปจอดหน้าบ้านพวกนางก็พอ "

"มิน่าพวกเราถึงคุ้นๆนามสกุลสาวๆ ที่แท้ก็คนของพวกเรานี้เอง แบบนี้หนีพวกเราไม่พ้นหรอก จริงไหมครับเจ้านาย"

"ใช่ ตามที่นายว่า นางบอกเราแล้วว่านางเป็นใคร ตอนนี้พ่อของนางจากไปแล้ว เหลือแค่ท่านแม่ที่ตอนนี้อยู่ดูไบนะ คอยดูแลกิจการของครอบครัวพ่อของนางกัลดูแลน้องชายของพวกนะ เพื่อสอนให้เขาเรียนรู้จักการดูแลการงานต่อจากพ่อนะ ทำให้นางและน้องต้องอยู่ที่นี้กับครอบครัวของแม่ เพราะสองสาวรักและเป็นห่วงตากับยายนะ"

"มีแค่ผมคนเดียวที่นางไม่ยอมบอกใช่ไหมครับ"

"นายก็อย่าคิดมากเลย นางไม่อยากให้นายรักนางเพราะสงสารนะ"

"ครับ ต่อให้รู้ความจริง ผมก็รักนางจริงๆไม่ได้รักเพราะสงสาร แม้นางจะอ่อนเรื่องเกมส์ไปบ้างแต่ตอนนี้เริ่มเก่งแล้ว เพราะผมสอนดี"

"เอ้อรู้แล้ว ถึงแล้วนายไปกดกริ่งสิ เราจะไปเอาของขวัญที่เตรียมไว้ท้ายรถก่อน"

"ครับ กดแล้วผมจะรีบไปช่วยข่นของครับ "

"ใครมากดกริ่แต่เช้าเลย หรือว่าพวกเขามาแล้วคะพี่ทำไงดีหนูตื่นเต้นจังเลย"

"เราก็ไปเปิดประตูก่อนเลย พี่ขอจัดโต๊ะอาหารให้เสร็จก่อนเดียวจะตามไปใกล้เสร็จแล้วหละ"

"คะ มาแล้ว ขอโทษที่ให้รอนานคะ โหนี้กะจะข่นมาทั้งห้างเลยหรือไง งั้นช่วยรออีกหน่อยนะ ขอไปตามพี่มาช่วยดูก่อนว่าพวกเขามาถูกบ้านไหม"

"อ้าว มายื่นอึ้งแล้วก็วิ่งกลับไป สมเป็นเมียเราจริงๆในเกมส์กับในชีวิตจริงก็ไม่ต่างกันเลย เจ้านายพวกเราคงต้องรออีกหน่อยแล้วครับ เมียผมวิ่งกลับเข้าไปบ้านแล้วครับ คงตกใจกับข้างข้องมากมายขนาดนี้มั่งครับ"

"คิดว่านางคงไปพาเมียเรามาช่วยนางดูว่า พวกเรามาถูกบ้านแล้วใช่ไหม พวกเราข่นของลงหมดแล้ว นายกลับไปโรงแรมเลย เดียวให้พวกเขาเพิ่มรางวัลให้นายอีก ที่พาเรามาถึงที่หมายได้เร็วขนาดนี่นะ"

"ขอบคุณครับนาย พอดีผมมาแถวนี้บ่อยครับ เพราะชาวต่างชาติอยู่ที่นี้กันเป็นหลักนะครับ ย่านนี้ย่านต่างชาติผมดีใจที่ได้รับใช่พวกท่านครับ ขอให้มีความสุขกับแฟนสาวนะครับ"

"อืม ขอบใจมาก"