ตอนที่28 แฝด

2ชั่วโมงต่อมา

“แม่รุ้งเดินระวังน๊า ค่อย ๆ เดิน” เสียงเล็กสั่งการตลอดทาง ตั้งแต่ลงรถจนถึงเข้ามานั่งในห้อง รัมภาภัสร์อมยิ้มเอ็นดูพร้อม ๆ กับรู้สึกเหงื่อตก ตั้งแต่ได้ยินคุณหมอบอกว่าในท้องคนเป็นแม่มีน้องอยู่2คนยัยหนูต้องดูแลแม่ดี ๆ ยัยหนูรัมภาวีร์ก็แทบจะประคบประหงม เตือนแม่ให้ระวังนั่นระวังนี้เสียทุกอย่างก้าวเลยทีเดียว

“นั่งดี ๆ นะคะ”

“โธ่ หนูเล็กขา ไม่ต้องขนาดนั้นค่ะลูก” รัมภาภัสร์บอก เพราะหมอบอกว่าเธอกำลังท้องลูกแฝดแท้ ๆ เชียวหนูน้อยจึงได้มีท่าทีเล่นใหญ่แบบนี้

“หนูเล็กเว่อร์ไปเหรอคะ?”

“ก็นิดนึงค่ะ” เธอตอบแล้วก็มองอย่างเอ็นดู ลูกสาวของเธอคนนี้ทำให้เธอใจละลายได้เสมอด้วยความน่ารักและแก่แดดของแก

“งั้นหนูเล็กจะปรับให้น้อยลงค่ะ แม่รุ้งอยากจะดื่มน้ำไหมคะ หนูเล็กจะไปเอาให้”

“อืม แม่รุ้งอยากกินเค้กค่ะ”

“ในตู้เย็นมีค่ะ” คนความจำดีเคยเห็นเค้กในตู้เย็นบอกแล้วทำท่าจะวิ่งไปเอามาให้แต่คนเป็นแม่รั้งไว้ก่อน

“ไม่มีค่ะ แม่รุ้งกินหมดแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวหนูเล็กบอกพ่อรักไปซื้อให้ใหม่ หรือ หรือเราจะออกไปทานที่ห้างกันดีคะ?”

“เป็นความคิดที่ดีค่ะ แต่...พ่อรักงกจะตาย” คนเป็นแม่กระซิบบอกแต่หนูน้อยกลับยิ้มอย่างไม่กังวล

“ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวหนูเล็กจัดการเอง เชื่อมือหนูเล็กได้เลย”

“แม่รุ้งจะคอยดูค่ะ” สิ้นคำรัมภาภัสร์คนเป็นลูกก็วิ่งไปกอดขาคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่หน้าตู้เย็น

“พ่อรักขา เราออกไปกินเค้กที่ห้างกันนะคะ แม่รุ้งอยากกินเค้ก หนูเล็กก็อยากกิน”

“พ่อก็กำลังคิดอยู่เลยครับ ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย ดูสิ แม่รุ้งกินหมดแล้ว” ราชนาวีตตอบกลับพร้อมกับชี้ให้ดูภายในตู้เย็นที่ไม่มีขนมนมเนยหรือขนมหวานอะไรเลย เค้ก ไอศกรีม ขนม นมเนยถูกรัมภาภัสร์กินไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวาน

“พ่อรักเลี้ยงใช่ไหมคะ?”

“แน่นอนสิครับ หรือหนูเล็กจะเลี้ยง?”

“หนูเล็กยังไม่มีเงินคร่า ไว้หนูเล็กโตขึ้นแล้วหนูเล็กจาเลี้ยง” หนูน้อยตอบก่อนที่จะวิ่งกลับไปแปะมือกับคนเป็นแม่เมื่อเจรจากับคนงกสำเร็จ แท้จริงแล้วราชนาวีตั้งใจที่จะตามใจทั้งแม่ทั้งลูกอยู่แล้วต่อให้ต้องจ่ายไปกับของหวานแพง ๆ ก็ตาม แม้จะดูเป็นคนขี้งก ชอบออมเงินมากกว่าใช้เงินแต่ถ้าเป็นในครอบครัวถ้าต้องจ่ายหนัก ๆ เขาก็ไม่มีปัญหา

“นั่งพักให้หายเหนื่อยสักแป๊บเราค่อยออกไปกันนะครับ หนูเล็กอยากเข้าห้องน้ำไหม เข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อยก่อนนะครับ” ชายหนุ่มเดินตามมาบอก

“คร่า แม่รุ้งระวัง ๆ นะ หนูเล็กขอไปฉิ่งฉ่องก่อน” พูดจบเด็กหญิงรัมภาวีร์ก็รีบไปเข้าห้องน้ำทันที หนูน้อยสามารถดูแลตัวเองได้แล้วโดยไม่ต้องให้พ่อหรือแม่คอยช่วยทั้งพ่อและแม่จึงมองตามไปอย่างเอ็นดู

“หนูเล็กดูมีความสุขมากเลยนะที่จะมีน้องแฝด” ราชนาวีเอ่ยขึ้นพร้อมกับพาตัวเองมานั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว ตอนที่รู้ว่าในท้องของรัมภาภัสร์ไม่ได้มีเพียงหนึ่งแต่มีถึงสองตัวเขาเองก็เต็มไปด้วยความดีใจเช่นกัน แต่ไม่ได้ออกอาการเท่าหนูน้อย

“หนูเล็กอิจฉาเพื่อน ๆ ที่เขามีน้องมานาน พอแกจะมีบ้างก็ธรรมดาที่จะดีใจ” การมีลูกแฝดไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจสำหรับเธอ ด้วยว่าครอบครัวของเธอมีดีเอ็นเอเป็นฝาแฝดมาจากฝั่งคุณตา คุณแม่ของเธอก็มีฝาแฝด และน้า ๆ ของเธอก็เป็นฝาแฝดเช่นกัน ทางฝั่งราชนาวีเองคุณแม่ก็มีฝาแฝด น้อง ๆ ยังเป็นฝาแฝดเลย โอกาสที่เธอกับเขาจะได้มีลูกแฝดมันก็มีอยู่มาก

ราชนาวีไม่พูดอะไรต่อแต่ขยับเข้ามากอดร่างบางไว้ “อุ้มท้องลูกแฝดเหนื่อยกว่าคนเดียวเยอะ ต่อไปรุ้งจะไปไหนอยากได้อะไรต้องบอกพี่นะ แล้วก็ต้องระวังตัวมาก ๆ”

“เอาเข้าไป ทั้งพ่อทั้งลูกเว่อร์พอกัน” เธอบ่นทั้งที่ใจสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก อะไรทำให้ราชนาวีเปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ

“แหนะ หนูเล็กไปฉิ่งฉ่องแป๊บเดียวพ่อรักก็ลวนลามแม่รุ้งแล้ว เผลอไม่ได้” เสียงของเด็กหญิงรัมภาวีร์ดังขึ้นพร้อมกับเดินกอดอกมองมาอย่างแก่แดด

“พ่อรักไม่ได้ลวนลามแม่รุ้งนะลูก พ่อกอดน้องต่างหาก” ชายหนุ่มผละจากร่างบางก่อนจะลุกไปอุ้มร่างเล็ก “เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ เราไปกันเลยไหม?”

“ไปกันเลยค่ะ”

“โอเคค่ะ แต่...หนูหนักขึ้นนะหนูเล็ก พ่อรักอุ้มจะไม่ไหวแล้ว”

“งือ เขาบอกว่าพูดเรื่องน้ำหนักผู้หญิงมันเสียมารยาทพ่อรักอะ” หนูน้อยทำท่าโกรธแต่แล้วก็โดนคนเป็นพ่อฟัดแก้มจนต้องหัวเราะเอิกอาก รัมภาภัสร์มองสองพ่อลูกแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ในที่สุดรอยยิ้มของหนูน้อยรัมภาวีร์ก็กลับมาเธอปรารถนาที่จะรักษารอยยิ้มและเสียงหัวเราะนี้ไว้ตลอดชีวิต เธอจะทำให้ครอบครัวของเธอเต็มไปด้วยความสุขให้ได้ เธอสัญญา