9 ก็ไม่เคยคิดว่าเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมเลยนะ

“เอาล่ะ...” พอเดินมาถึงเนินทรายอีกฝั่งที่ไร้โขดหิน และไกลจากวังน้ำพอสมควร สู่ขวัญก็หยุดเดิน หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าคนเดินตามหลัง

“ผ้าคลุมอยู่ไหน” แต่เขากลับดูเหมือนไม่ได้สนใจประเด็นอื่น นอกจากความเปียกชุ่มของเธอ ที่แม้จะไม่ได้เห็นอะไรต่อมิอะไรชัดเจน แต่ก็ไม่ยากหากจะจินตนาการ

“ไม่มีหรอก ฉันใส่สีดำตัวใหญ่เล่น แถมเซฟหน้าอกอย่างดี ไม่จำเป็นจะต้องคลุมผ้าอะไรทั้งนั้น...” พอพูดเสร็จก็ต้องรีบเม้มริมฝีปาก

มันใช่เรื่องที่จะต้องไปอธิบายให้เขาฟังไหม!  

“แน่ใจ?” เหมันต์ขยับเข้ามาใกล้ แววตาของเขามืดดำลง หยดน้ำที่พร่างพรายอยู่แถวๆ ปลายจมูก เสริมให้เธอต้องถอยหลังอัตโนมัติหนึ่งก้าว

“พูดเรื่องของนายมาเถอะ รีบๆ พูด จะได้รีบๆ ไป!” แต่เหมือนว่าประโยคของเธอจะยับยั้งอะไรเขาไม่ได้ ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้จนเกือบชิด

“เป็นผู้หญิง เซฟแค่ไหน ก็ไม่ปลอดภัยหรอก”

“ฉันเล่นน้ำที่วังน้ำนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จนทุกวันนี้ ก็ไม่เห็นจะเคยได้รับอันตรายอะไร” โก่งคอเถียงเขาใหญ่ แบบถลึงตาสู้

“แล้วอยากเคยไหมล่ะ” ว่าพร้อมโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ จนเธอผงะใบหน้าหนี จนแทบจะหงายหลัง โชคดีที่เขาประคองแผ่นหลังเอาไว้ได้ทัน

“ปล่อยฉัน!”

“คอหักนะ” เขาขยับให้เธอเอนตัวไปมากขึ้น แบบที่ยังประคองอยู่ จนเธอตัดสินใจกอดต้นคอเขาเอาไว้แน่น

“อย่า!” แล้วเมื่อเขาแกล้งว่าจะทำเธอหล่นร่วงลงไป สู่ขวัญก็โน้มต้นคอเขาเอาไว้อย่างแน่นกว่าเดิม ประจวบกับที่เหมันต์ตัดสินใจดึงตัวเธอให้ตั้งตรง สองร่างจึงเบียดเสียดกันไปถึงไหนต่อไหน

ความเปียกของสองเรือนกาย ร้อนระอุ จนทั้งคู่รับรู้ได้

“ไหนว่าเซฟอย่างดี” สู่ขวัญตาโตขึ้น พร้อมผลักไสเขาอย่างเต็มแรง

“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” เขายอมปล่อยง่ายดาย เพราะอยากจะพูดคุยกับเธอจริงจังแล้ว

“ทำแบบนี้ทำไม”

เขาหมายถึงที่เธอถ่ายทอดสด ว่าตัวเองกระโดดน้ำตูมตามอยู่

“จะทำแบบไหน มันก็เรื่องของฉัน”

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง” เขาดักทาง เหมือนบอกกรายๆ ว่าตัวเองรู้จุดประสงค์ของเธอดี

สู่ขวัญเม้มริมฝีปากเข้าเชิงไตร่ตรอง จ้องตาเขาแบบไม่ยอมหลบ

“ใช่ ที่ฉันทำลงไป ก็เพื่อที่จะสื่อให้โชควิลาสได้รู้ว่า ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เพียบพร้อม ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นสะใภ้ของโชคลิลาสหรอก!” เหมันต์หรี่ตาเล็กน้อยเชิงคิดตามในสิ่งที่เธอว่า

“เหรอ คิดว่าถูกมองว่าเพียบพร้อมเหรอ?” กิริยาฉงนของเขา ทำเอาเธอหน้าร้อนกว่าเดิม

“ฉันไม่อยากจะเสียเวลาโอ้เอ้กับนายหรอกนะ ฉันแค่อยากจะสื่อให้นายได้รู้ ว่าฉันคือผู้หญิงกะโปโลไม่รู้จักโตคนหนึ่งเท่านั้น ใครได้เป็นเมียก็มีแต่จะปวดหัววุ่นวาย นายเป็นถึง สจ. มีภรรยาแบบฉัน ก็มีแต่จะเสียหน้า หวังจะได้คะแนนเลือกตั้งจากการมาเกาะฉัน มันไม่คุ้มกันหรอก”

สู่ขวัญตั้งใจร่ายยาวให้เขาฟังแบบตรงไปตรงมา สื่อสารออกจากใจ ไร้การประชดจนเขาต้องพยักหน้า

“หวังดีว่างั้น”

“ก็ไม่เชิงหรอก แต่กลัวเข้าใจผิดไง ว่าฉันเป็นแพทย์หญิงที่เพียบพร้อม ร่ำรวย มีคนนับหน้าถือตา...ก็ยอมรับนะว่าตัวตนพวกนั้นก็เป็นฉันอีกคนนี่แหละ แต่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง

ตัวตนที่แท้จริงของฉันอยู่ที่นี่ วังน้ำเย็นๆ ปลาอร่อยๆ เตาย่างก่อหิน และพวกเด็กๆ” เธอผายมือประกอบให้เขาดู พร้อมเผลอหมุนตัวไปหนึ่งที จนคนฟังเพลินคลี่ยิ้มสว่าง

“น่าจะเป็นเรามากกว่านะ ที่เข้าใจพี่ผิด” เหมันต์แทนตัวเองว่า พี่ เป็นครั้งแรก เพราะเธออายุอ่อนกว่าเขาถึง 7 ปี

และมันก็แสนสะดุดหู แถมสะเทือนไปถึงใจ

“เข้า ใจ ผิด ยังไง?” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้อีกหน จนเธอถอยไปชนกับโขดหินเล็กด้านหลัง แต่โชคดีที่ไม่ได้สะดุดรุนแรงจนจะล้มคว่ำ

“พี่ก็ไม่เคยเห็น ว่าเราเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมเลยนะ” เขาว่าพร้อมไล่สายตามองเรือนร่างของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน

จริงอยู่ที่มารดาของเธอพยายามที่จะให้เธอได้ไปรู้จักเคยคุ้นกับลูกหลานของโชควิลาสมาตั้งแต่จำความได้ แต่เธอก็หลบเลี่ยงได้มาเสมอ

โดยเฉพาะเหมันต์ เธอไม่เคยแม้สักหนที่จะได้ไปรู้จักมักจี่กับเขามาก่อน ไฉน...เขาถึงเลือกที่จะแทนตัวเองว่า ‘พี่’ และเรียกเธอว่า ‘เรา’ อย่างสนิทสนมเช่นนี้ล่ะ

“นี่ว่าฉันเหรอ!” พอเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อมา ก็กะพริบตาถี่ๆ เอามือผลักเขาให้ออกห่าง ซึ่งเขาก็ยอมออกห่างแบบเซๆ เล็กน้อย

“พี่แค่จะบอกว่าไม่ต้องพยายามทำอะไร เพราะไม่ว่ายังไง เราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี”

ประโยคนี้ของเขาดูเข้มแข็ง คงมั่น เลยเถิดไปถึงบังคับบัญชา

ให้ตายเถอะ เขากล้าดียังไง!

“นี่พูดดีๆ ด้วยไม่รู้เรื่องใช่ไหม ยังจะเชื่อว่าฉันจะมีผลต่อคะแนนเสียงของนายได้อยู่งั้นเหรอ เขาแชร์คลิปฉันออกไปเยอะแยะขนาดนั้น ศรัทธาในตัวแพทย์หญิงจากคนไข้ของฉัน ก็คงจะหมดลงไปด้วย!” เธอโก่งคอบอกเขาจนก้อง เชิงภาคภูมิใจในผลงานของตัวเอง

จนเหมันต์หรี่ตา มองหน้าเธออย่างถ้วนถี่

“ก็รู้นี่...ว่าศรัทธาของคนไข้อีกกลุ่มหนึ่ง ที่ถือสาเรื่องความน่าเชื่อถือจะลดน้อยถอยลง แต่ก็ยังเลือกทำ?”

“ใช่ ลดก็ลดไปสิ ฉันไม่ได้เอาศรัทธามาหาคะแนนเสียงช่วยใครนี่” ชายหนุ่มส่ายหน้าใส่เชิงระอา

“ถึงว่า โรงพยาบาลถึงได้ขาดทุนมาตลอด”

“มันจะมากไปแล้วนะ!” พอโดนจี้จุดถูกจุด ก็สวนกลับแบบทันที

“น้อยไปด้วยซ้ำ!” สวนกลับเสียงดังทันทีเช่นกัน แบบไม่โกง จนสู่ขวัญหุบปากฉับ รู้สึกเกรงกลัวใบหน้าจริงจังของเขาในตอนนี้

“อย่าทำอะไรที่ตัวเองจะต้องดูแย่ลงอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” เสียงของเขาอ่อนลง แต่แววตายังคงจริงจัง จนคนที่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาตวาดหรือเสียงเข้มใส่มาก่อนในชีวิต น้ำตาคลอเบ้า

“การต้องแต่งงานกับคนอย่างนาย มันแย่ที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว!” แล้วเธอก็วิ่งหนีเขาไปทั้งน้ำตาไหลพราก

เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้กล้ามาเสียงดังใส่ พ่อแม่เธอยังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ ไอ้คนผีวังน้ำ!