17 จะเอาชุดเจ้าสาวสีอะไร

7 วันผ่านพ้น...สำหรับคนบวชชีพราหมณ์

จากคิดที่จะบวชเล่นๆ แต่กลับถูกแม่ชีให้ปฏิบัติธรรมถือศีลจริงจัง จนไม่อยากจะอยู่ต่อ อ้างขอกลับไปทำงาน

“แล้วทำมาเป็นพูด ว่าอยากจะบวชชีตลอดชีวิต” สร้อยสังวาลเอ่ยแซวหลานสาว ในขณะช่วยปลดผ้าสไบออกจากตัวให้ หลังจากเอ่ยคำลาสิกขาบททั้ง 8 ของนักบวชผู้นุ่งขาวห่มขาวเรียบร้อยแล้ว

“ถ้าไม่ติดว่ามีงานการต้องไปดูแล ขวัญบวชแน่ค่ะแม่ชี”  ทำเป็นยิ้มแย้มตอบโต้เชิงอ้อน ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะลาสิกขาตั้งแต่ 3 วันแรก

คิดถึงอาหารเย็น...คิดถึงเตียงนุ่มๆและแป้งหอมๆ จะแย่!

“ถึงจะลาสิกขาแล้ว ก็ต้องถือศีล 5 อย่ารีบผิดศีลข้อ 4 เร็วนักเลย” แม่ชีว่าเชิงค้อน ก่อนส่ายหน้าแบบไม่ถือสา ลึกๆ ก็รู้สึกเบาใจ ที่หลานสาวไม่ได้มีทีท่าว่าจะหนีงานแต่งงาน

‘ฝากคุณพี่ด้วยนะคะ ช่วยคุยกับหลานให้หน่อย’ เพราะคำฝากฝังจากน้องสาว ดังก้องเข้ามาในหูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

‘ที่ช่วย เพราะเห็นว่าคงไม่มีทางไหนที่จะดีกว่านี้แล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอขอร้องหรอกนะ แม่สร้อยทอง’ ด้วยความที่มีทัศนคติและอุปนิสัยในการใช้ชีวิตต่างกันสุดขั้ว สร้อยสังวาลจึงมักจะมีเรื่องที่คิดเห็นไม่ตรงกันกับสร้อยทองเป็นประจำมาเสมอ แม้จะบวชชีแล้วก็ตาม

“ค่ะแม่ชี ยังไง...ขวัญจะหาโอกาสแวะมานอนหนุนตักแม่ชี แล้วก็สวดมนต์ไหว้พระ ทุกวันพระใหญ่ให้ได้เหมือนเดิมเลยนะคะ” สู่ขวัญว่าพร้อมกราบลา เพราะว่าผู้ใหญ่สาส่งรถมารับรอที่หน้าวัดแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องมา เอาเวลาไปจัดการอะไรต่างๆ ให้เรียบร้อยเถอะ” คำว่าอะไรต่างๆ นั้น ทำเอาแพทย์หญิงสะดุด

ความทุกข์ของการต้องงดข้าวเย็น นอนพื้นแข็งๆ ไม่ได้ประทินเครื่องหอม ไม่ได้ฟังเพลงเพราะๆ ทำเอาเธอลืมเลือนความทุกข์ที่รออยู่นอกวัดไปเสียจนหมดสิ้น

“แม่ชีพอจะทราบไหมคะ ว่าแม่เขาได้ฤกษ์แต่งงานไปเมื่อไหร่?”

“ออกจากวัด ก็ไปคุยกับแม่เขาให้รู้ความ ไม่ต้องเตร็ดเตร่ออกไปเที่ยวเล่นก่อน เข้าใจไหม?” คำกำชับแทนคำตอบนั้นของแม่ชี ทำเอาแพทย์สาวไม่รู้จักโตหน้ามุ่ย

“ก็คนมันคิดถึงเด็กๆ นี่นา...”

“รีบไปเถอะ แล้วไปคุยกับพ่อแม่เขาให้รู้เรื่อง” ทีท่าเอาเรื่องและพร้อมจะสอนเสมอและไม่ยอมตามใจเช่นเคยของแม่ชี ยิ่งทำให้สู่ขวัญรู้ได้เลยว่า นับจากนี้ไป จะไม่มีใครคอยช่วยเธออีกแล้ว!

หลังจากลาแม่ชีสร้อยสังวาลและแม่ชีท่านอื่นๆ พร้อมพระอาจารย์ ลูกวัด นักปฏิบัติบุญเรียบร้อย สู่ขวัญก็ลากกระเป๋าล้อเลื่อนเดินไปยังหน้าวัด ที่ไกลจากศาลาหน้าพอสมควร เพราะที่นี่เป็นวัดป่าขนาดกว้าง ที่ใหญ่พอสมควร

“พ่อให้ใครมารับนะ?” ว่าพร้อมชะเง้อมองหา และมีรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ แล่นเข้ามาจอดพอดี

และพอเจ้าของรถได้ลดกระจกลง ดวงตาใสที่พร้อมจะงัวเงีย เพราะเมื่อคืนนอนหลับไม่เต็มอิ่ม ก็ได้เบิกกว้างขึ้น

“นาย!”

เจ้าของใบหน้าเรียบขรึม ที่เคราเขียวครึ้มเริ่มขึ้นประปราย ไม่ได้หนาเหมือนที่เห็นปกติ แต่ก็ไม่เกลี้ยงเกลาเท่าที่เห็นในงานบวชเมื่อ 7 วันก่อน

“พ่อให้นายมารับฉันเหรอ!” เธอตะเบ็งเสียงใส่ เมื่อเห็นคนไม่ยอมตอบ เปิดประตูก้าวลงมา พร้อมช่วยยกกระเป๋าลากของเธอขึ้นกระบะหลัง แบบไม่สนว่าเธอจะยินยอมหรือไม่

“จะพาไปเลือกชุด”

“ชุด? ชุดอะไร?” เธอโวยวายในขณะที่เขาเปิดประตูด้านข้างคนขับ เชิงเชื้อเชิญให้ขึ้นไปด้วยกิริยา

“ชุดงานเบียด” ตอบเชิงกวนพร้อมยิ้มให้เธอหนึ่งที

“บ้าเหรอ! ใครจะเบียด เอ๊ย ใครจะแต่งงานกับนาย ฉันยังไม่ได้ตกลงซะหน่อย!” แม้จะตะโกนใส่เขาจนสุดเสียงขนาดนั้น แต่เมื่อถูกดันให้ขึ้นรถ เธอก็ไม่อาจจะยื้อยุดฉุดตัวเองเอาไว้ได้

“ชอบสีอะไร” เขาถามสบายๆ เมื่อได้เปิดประตูก้าวขึ้นมานั่งประจำตำแหน่ง บิดกุญแจสตาร์ทรถ จนเกิดเสียงดังกระหึ่มและออกตัวอย่างคล่องแคล่ว

“นี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับนาย ฉันไม่แต่ง ยังไงฉันก็ไม่แต่ง!” สู่ขวัญหันไปมองหน้าขรึม ที่ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนใดๆ อย่างเดือดดาล เสี้ยวหน้าของเขามีความสมบูรณ์พร้อม โดยเฉพาะปลายจมูกโด่งคม ที่เป็นสันพุ่งรับกับแววตาคม และสันครางที่ยาวรับพอดีกับเครื่องหน้า

“พี่ว่าเราเหมาะกับสีชมพู” คนนั่งหลังพวงมาลัย ที่กำลังให้ความสนใจกับพื้นถนนเบื้องหน้า เอ่ยเสียงเรียบเชิงวิเคราะห์จริงจัง จนคนที่ไม่ได้รับความสนใจเดือดหนัก

“โว๊ย! หูหนวกรึไง...” เธอตั้งท่าจะตะโกนใส่รูหูเขาแบบใกล้ๆ ต้องเบรกหัวทิ่ม เพราะเขาหันหน้ามามองเข้าพอดี ปลายจมูกโด่งคมเกือบจะชนเข้ากับปลายจมูกรั้นของเธอ

“เรานั่นแหละ หูหนวกรึไง อยู่ใกล้ๆ ทำไมต้องตะเบ็งเสียง” เขายังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หมุนพวงมาลัยไปตามโค้งสามแยก ระหว่างทางเข้าไปในหมู่บ้าน กับทางออกไปตัวอำเภอ

“นายนี่มันดื้อด้านจริงๆ เลยนะ”

“แน่ล่ะ จะมีเมียดื้อด้านทั้งที ก็ต้องทันกันหน่อย”

“ฮะ!? ใครเมียนาย พูดให้มันดีดีนะ” ฝ่ายนั้น ปลายสายตาเชิงตำหนิมาให้

“เรานั่นแหละ พูดให้มันดีดี พี่อายุมากกว่า ยังจะเรียกนายอยู่นั่น” แถมยังโต้ตอบเสียงขรึม สู่ขวัญนึกเกลียดทีท่านี้ของเขา จนต้องเอามือกอดอก หันมองไปนอกหน้าต่าง แต่สองข้างทางเขียวขจี กลับไม่ได้ช่วยให้จิตใจเธอดีขึ้นเลยสักนิด!