ep1

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าหาด ทำให้ชาวประมงที่กำลังกลับเข้าฝั่ง ต้องรีบลงจากเรือกรูเข้าไปยังจุดที่มีคนรุมล้อมอยู่จำนวนมาก เสียงซุบซิบนินทาดังระงมแบบฟังไม่ได้ศัพท์ ทว่า...เมื่อมีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก้าวเข้ามา เสียงเหล่านั้นก็หยุดลงราวกับนัดหมาย

“นายหัว คุณผู้หญิง?”

ปรีชา ลูกจ้างรายหนึ่งที่กำลังตรวจดูชีพจรขอหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เดินมายืนตรงหน้าร่างที่นอนตะแคงเหยียดยาวริมหาด เนื้อตัวชุ่มไปด้วยน้ำ ใบหน้าที่มีเค้าโครงความสวยงามถูกผมยาวหยิกเป็นลอนปิดไว้ครึ่งหน้า แต่กระนั้น ทุกคนก็จำได้ว่าเจ้าของร่างคนนี้คือใคร

“ยังไม่ตายครับนายหัว”

อดัม นายหัวลูกครึ่งไทย-มาเลเซีย ปรายตามองอย่างเย็นชา พยายามระงับความเจ็บปวดให้ซ่อนอยู่ในใจลึกที่สุด อดัมก้มลงช้อนตัวของหญิงสาวแล้วอุ้มขึ้นมาทันที

“ไปแจ้งหมอน้อยให้มาที่บ้านฉันด่วน!”

“ครับนายหัว”

ปรีชารับออกไปทันที ขณะที่ชาวบ้านที่กำลังมุงดู แหวกกระจายเป็นทางเดิน และมีบางคนวิ่งไปเปิดประตูรถเพื่อให้นายหัวของเกาะแก้วแห่งนี้พาคุณผู้หญิงของเขากลับไป

แอน อาทิตยา คุณผู้หญิงของนายหัวอดัมเป็นคนกรุงเทพฯ เธอแต่งงานกับอดัมเมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัยที่ปีนัง แล้วย้ายมาใช้ชีวิตร่วมกับเขาที่เกาะแก้ว เพื่อทำธุรกิจฟาร์มไข่มุกและประมง แต่เพราะความเงียบเกินไปทำให้เธอไม่อาจทนอยู่กับนายหัวได้ หญิงสาวออกจากเกาะเพื่อเที่ยวเตร่ในเมืองอยู่แทบทุกอาทิตย์ โดยไม่สนใจว่าอดัมจะห้ามปราม และครั้งสุดท้ายคุณผู้หญิงของเขาก็หายไปจากเกาะนี้นานนับปี

นายหัวไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเธอหายไปไหน ทุกคนรับรู้แต่เพียงว่านายหัวยังคงใช้ชีวิตปกติ ไม่ตามหา ไม่โวยวาย แถมเปิดโอกาสให้หญิงสาวรายอื่นๆ เข้ามาร่วมใช้ชีวิตด้วยกันในฐานะคู่นอนชั่วคราว ในขณะที่คู่นอนเหล่านั้น ก็พยายามที่จะเป็นตัวจริงให้ได้

“จะกลับมาทำไมก็ไม่รู้ หายไปตั้งนานก็น่าจะตายๆ ไปซะได้ก็ดี” หญิงสาวรายหนึ่งบ่นเบาๆ กับคนเป็นแม่

“อีพริ้ง มึงก็อย่าออกนอกหน้าให้มันมากนัก กูเตือนมึงแล้วว่านายหัวเขาไม่เอามึงหรอก มีแต่มึงที่ไปเสนอเขาเอง”

“แม่ไม่รู้อะไร สักวันฉันก็จะเป็นเบอร์หนึ่ง”

“กูเห็นมึงพูดอย่างนี้มานานแล้ว และกูก็เห็นว่าเขาก็มีคนอื่นอีก อีพริ้งเอ๊ย..เขาเลี้ยงดูมึงก็จริง แต่เขาไม่ได้รักมึงหรอก ไม่มีใครแทนคุณผู้หญิงได้”

นางพูดอย่างปลงๆ เพราะรับใช้นายหัวมานานตั้งแต่รุ่นพ่อของอดัม ชายหนุ่มเป็นคนเคร่งครึม เข้าใจยาก แต่ก็มีน้ำใจสำหรับทุกคน จะเสียก็แต่เรื่องผู้หญิง ซึ่งไม่แปลกเพราะเขาสามารถทำได้ตามศาสนาที่เขานับถือ ตราบใดที่เขาเลี้ยงดูผู้หญิงเหล่านั้นได้ เพียงแต่เขาไม่แต่งงานกับใครสักคน นับจากผู้หญิงคนนั้นจากไป

******

ร่างของหญิงสาวถูกตรวจอย่างละเอียดจากหมอประจำเกาะแก้ว ทั่วทั้งร่างพบรอยบอบช้ำจากการถูกของแข็งกระแทกที่บริเวณขมับซ้าย ต้นแขนเขียวคล้ำเป็นรอยทั้งสองข้าง หน้าแข้งบวมปูด แต่กระดูกไม่หัก แก้มบวมช้ำมีรอยผื่นแดง และมีไข้สูง

“ผมคิดว่าเธอคงกำลังหนีอะไรมา เพราะร่องรอยบาด แผลเหมือนคนที่ถูกซ้อมมา”

“พวกนั้น....มันทำอะไรเธออีก?”

น้ำเสียงเย็นชาถามขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ไม่บอกถึงความรู้สึกใดๆ ทว่า..คนฟังสะดุดใจเล็กน้อย

“ถ้าคุณหมายถึงการล่วงละเมิดทางเพศ คงต้องตรวจภายใน ซึ่งผมว่าพาเธอไปตรวจกับหมอในเมืองดีกว่า ผมตรวจแค่สภาพร่างกายทั่วไปน่ะครับ”

หมอประจำเกาะบอกอย่างเกรงๆ อันที่จริง ตำแหน่งของเขาก็เป็นแค่พนักงานอนามัยเท่านั้น เขาจึงเป็นหมอน้อยของชาวบ้าน แต่ทุกอาทิตย์จะมีหมอใหญ่เข้ามาตรวจหนึ่งวัน

“ไม่เป็นไร แล้วฉันจะถามเธอเอง”

“ครับ ผมจะฉีดยาให้ เธออ่อนเพลียและขาดน้ำ แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”

“ขอบคุณมากครับหมอ หมอใหญ่เข้ามาพรุ่งนี้ใช่ไหม? ยังไงให้เขามาตรวจที่นี่ด้วย”

“ได้ครับ”

หมอน้อยพยักหน้ารับแล้วมองชายหนุ่ม เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังอึกอักอยู่ด้วยความเกรงใจ

“มีอะไรเหรอ?” อดัมถามทันที เขาไม่ชอบการซุบซิบนินทา อยากให้คนที่อยากรู้ถามเขาโดยตรง แต่น้อยคนมากที่จะทำอย่างนั้น

“เราควรแจ้งตำรวจนะครับ อย่างน้อยก็หาคนที่ทำร้ายเธอได้”

“ไม่จำเป็น ตำรวจมีงานมากพออยู่แล้ว ถ้าเขาฟื้นฉันจะถามเขาเอง”

หมอน้อยชะงักไป ก่อนจะยอมรับการตัดสินใจของนายหัว บนเกาะนี้เขาเป็นเจ้าของเกาะ มีสาธารณูปโภคทุกอย่าง เพราะต้องปกครองคนร่วมร้อยครัวเรือน จะว่าไปเขาเป็นผู้ใหญ่ บ้านเสียยิ่งกว่าผู้ใหญ่บ้านตัวจริงเสียอีก

“แล้วถ้ามีอะไร ฉันจะให้คนไปตาม”

นายหัวบอกหมอน้อยแล้วนั่งลงข้างเตียงมองดูใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่บนหมอน.....เธอกลับมาหาเขาแล้ว