บทที่ 2 มาตามนัด

- เช้าวันต่อมา เพนท์เฮาส์ไทเลอ –

ไทเลอกดโทรศัพท์เข้าแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรม กดไปที่โพรไฟล์ของคะนิ้ง วันนี้คะนิ้งยังไม่อัปอะไรลงโซเชียลเขาจึงรีบเดินไปที่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวของตัวเอง

มาเฟียหนุ่มถอดเสื้อยืดสีดำออกแล้วหยิบเสื้ิอเชิ้ตสีดำมาใส่แทน เขามองดูตัวเองอีกทียังไม่พอใจถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกแล้วหยิบเสื้อโปโลสีดำมาใส่แทน ก่อนจะยืนท้าวสะเอวอยู่หน้ากระจก

"ชีวิตกูไม่คิดจะมีเสื้อสีอื่นใส่บ้างเหรอวะ"

บ่นกับตัวเองก่อนจะถอดเสื้อโปโลสีดำออกแล้วใส่เสื้อยืดตัวเดิม เขามองดูกางเกงยีนตัวสวยรัดรูปของตัวเองแล้วหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวออกมาใส่ ไทเลอเสยผมลวกๆ ลงเจลใส่ผมก่อนจัดแต่งทรงให้ดูเท่

แว่นกันแดดราคาแพงนี่ขาดไม่ได้เลย เขาต้องเอามันขึ้นมาเหน็บไว้ที่คอเสื้อ ก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นดมพิสูจน์กลิ่นตัวของตัวเอง

"ไม่เหม็น แต่! ฉีดน้ำหอมหน่อยแล้วกัน"

ไทเลอหยิบน้ำหอมกลิ่นประจำตัวของเขาขึ้นมา Chanel Allure Homme sport แล้วฉีดเข้าตัวเองเพียงแค่นี้ก็คงทำให้เธอประทับใจได้ มาเฟียหนุ่มเดินผ่านหน้าตู้รองเท้าหยิบกุญแจรถยนต์คันหรูออกมาก่อนจะวางไว้ที่เดิมแล้วหยิบกุญแจรถบิ๊กไบค์แทน แต่แล้วก็วางเอาไว้ที่เดิมแล้วหยิบกุญแจรถคันหรูออกมาเหมือนเดิม

ไทเลอกดโทรศัพท์หาคะนิ้งรอสายเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงหวานจากปลายสายมาเฟียหนุ่มยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเพียงแค่ได้ยินเสียงของเธอเขาก็ยิ้มจนหุบไม่ได้แล้ว

(ฮัลโหลค่ะ พี่ไทค์)

" ... "

(พี่ไทค์ได้ยินนิ้งไหมคะ)

" ... " ไทเลอมัวแต่ฟังเสียงหวานของคะนิ้งจนลืมตอบปลายสายไป เขาเพิ่งมาได้สติเอาก็ตอนที่คะนิ้งกดวางสายไปแล้ว

"อ้าวเห้ย! ยังไม่ได้พูดเลยวางแล้ว ปั๊ดโถ่!"

ครืด~ ครืด~ ครืด~ ครืด~

เขากำลังจะกดเบอร์โทรออกไปหาคะนิ้งอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจะตั้งสติให้มั่น แต่ทว่าโทรศัพท์ของเขาก็มีสายเรียกเข้า เข้ามาก่อนหน้าจอแสดงชื่อของคนที่โทรเข้ามา ทำให้คนที่ยืนมองสายเรียกเข้าอยู่นั้นยืนยิ้มราวกับคนบ้า

'Darling'

"ครับ" หัวใจแกร่งมันเต้นแรงอย่างตื่นเต้น ก่อนจะตอบปลายสายออกไปโดยที่คนปลายสายก็พูดขึ้นมาเช่นกัน

(พี่จะให้นิ้งไปเจอที่ไหนคะ)

"ขอโทษที เมื่อครู่โทรศัพท์พี่มันไม่ค่อยได้ยิน เดี๋ยวพี่ไปรับนิ้งที่คอนโดครับ อีกสิบห้านาทีถึง"

(ทำไมเร็วจังละคะ)

"นิ้งมีธุระที่ไหนรึเปล่าครับ"

(เปล่าค่ะ นิ้งยังไม่ได้เตรียมตัวเลย)

"ไม่เป็นไรครับไม่ต้องรีบ เจอกันนะครับ"

(พี่รู้จักคอนดะ ... !)

ไทเลอกดวางสายในตอนที่คะนิ้งกำลังจะพูดขึ้น หัวใจมันเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออก ไอ้บ้าเอ่ยมึงจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ยไอ้ไทค์ อายครูไม่รู้วิชาอายภรรยาไม่มีบุตร แต่เขายังไม่ใช่ภรรยามึงนะเว้ย แต่เดี๋ยวก็เป็นปะวะ

ไทเลอสะบัดความคิดที่ตีกันบนหัวไปมาก่อนจะเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี อ่ะ! เกือบลืมไปเขาต้องโทรหาตัวช่วยก่อนไม่งั้นจะมีข้ออ้างไปหาคะนิ้งได้ยังไง

มึงนี่เป็นมาเฟียที่ฉลาดที่สุดในโลกแล้วนะเนี่ย

.

.

.

- คอนโดคะนิ้ง –

Porsche 718 Spyder คันหรูสีดำจอดอยู่ใต้ตึกคอนโดของคะนิ้ง หญิงสาวเดินลงมาด้วยชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวสีดำเธอทำหน้ามุ่ยคิ้วชนกันเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยยืนพิงรถยนต์คันหรูราคาหลักสิบล้าน แต่ที่ต้องหน้ามุ่ยเพราะในอ้อมกอดของเขามีเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังแนบพวงแก้มป่องไปกับแผงอกแกร่งของตัวเองอย่างออดอ้อน

"พี่ไทค์คะ"

ไทเลอหันหน้ามาสบตากับหญิงสาว เขาใช้สายตามองสำรวจเรือนร่างอรชรของเธอแล้วหัวใจก็เต้นแรง บางทีเขาคิดว่าเขาควรไปหาหมอดีกว่าพาเธอไปทานอาหาร

"พาจีน่ามาทำไมเหรอคะ"

"จีน่าอยากมาหานิ้งน่ะ ขึ้นรถสิครับแดดร้อน"

"หืมม ให้นิ้งขึ้นรถแดดร้อน แต่พี่เปิดประทุนเนี่ยนะ"

"เดี๋ยวพี่ปิดครับ ขึ้นรถเร็ว"

คะนิ้งเดินเข้าไปใกล้มาเฟียหนุ่มก่อนจะโน้มใบหน้าก้มลงหอมแก้มป่องของหลานสาวตัวเองที่หลับใหลอยู่กับแผงอกแกร่งของไทเลอ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าความใกล้ชิดแบบนี้มันทำให้ใครบางคนแทบจะไร้เรี่ยวแรงอุ้มหลาน

จมูกโด่งของไทเลอสูดดมกลิ่นหอมของเธอราวกับอยากจะจดจำกลิ่นนี้ไว้ สัมผัสแนบชิดจากเธอที่มีให้จีน่ามันส่งผลมาให้เขาด้วย เห็นทีต้องมีรางวัลใหญ่ให้กับสาวน้อยจีน่าคนนี้เสียแล้ว

"ขอโทษค่ะ"

คะนิ้งยืนนิ่งหันหน้าไปทางอื่นเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองใกล้ชิดกับไทเลอมากเกินไป หญิงสาวแย่งจีน่ามาอุ้มเองก่อนจะเปิดประตูรถยนต์คันหรูถือวิสาสะเข้าไปนั่งก่อนเจ้าของรถเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย

"เราจะไปไหนกันคะ"

" ... " เออวะ! จะไปไหนวะ ลืมคิดมา ไทเลอนิ่งทำหน้าเครียดไม่ยอมตอบคะนิ้ง ไม่ใช่เพราะไม่อยากพูด แต่เพราะว่าเขาไม่รู้จะตอบเธออย่างไร ก็ลืมคิดไปว่าจะไปไหนเขาแค่อยากเจอ ถึงจะไม่ได้คบกันก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้มองได้ใกล้ชิดเพียงแค่นี้ก็พอแล้ว

"งั้นเราไปคาเฟ่แถวนครปฐมกันดีไหมคะ มีร้านนึงบรรยากาศดีมากทานข้าวกลางนาได้ด้วยนะคะ"

"เอาสิ"

คะนิ้งยิ้มอย่างดีใจเธอกระชับอ้อมแขนของตัวเองแน่นเพราะน้องจีน่ายังไม่ลืมตาตื่นไทเลอที่ขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อนเฝ้าแอบมองใบหน้าของเธอเสมอ หากเขาได้ใกล้ชิดกับเธอมากกว่านี้ก็คงดี หากเขาได้แนบชิดร่างกายเธอก็คงดี หากดวงตาคู่นั้นจ้องมองเพียงแค่เขาก็คงดี

"พี่ไทค์ออกมาแบบนี้ แฟนไม่ว่าเหรอคะ"

"พี่ไม่คบใครครับ"

"ทำไมละคะ มีความหลังฝังใจที่บอกใครไม่ได้เหรอคะ"

"พี่เป็นมาเฟีย นิ้งก็รู้ ไม่มีใครอยากมาเสี่ยงกับพี่หรอกครับ อาชีพของพี่มันอันตราย"

"บางทีอาจจะมีคนอยากลองเสี่ยงกับพี่ก็ได้นะคะ"

คะนิ้งนิ่งไปเมื่อเผลอพูดอะไรออกมาที่มันไม่ควร เธอหันหน้าออกไปทางกระจกหัวใจดวงน้อยมันเต้นแรง กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธออ่อยเขา เธอเพียงแค่อยากจะชวนเขาคุยก็เท่านั้น

ไทเลอที่ได้ยินคำตอบจากปากของคะนิ้งเขาหันมองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่หันหน้าไปทางอื่นทันที แม้มองจากตรงนี้จะเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้ากับใบหูแดงๆ มันก็อดทำให้ไทเลอคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังเขิน มาเฟียหนุ่มยิ้มมุมปากแม้ว่าภายในใจของเขาตอนนี้มันกำลังกระโดดโลดเต้นราวกับถูกหวยก็ตาม ไทเลอกัดกลีบปากล่างของตัวเองเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปหมายจะจับมือของเธอเอาไว้แต่เมื่อใกล้จะสัมผัสถูกมือเธอเขาก็ชักมือกลับแล้วพ่นลมหายใจออกทางปากเบาๆ

ใจกล้าๆ หน่อย อย่าใจตุ๊ดดิวะไอ้ไทค์