บทที่ 1 คืบหน้า

- โกดัง คลองเตย -

"ไทค์"

" ... "

"ไอ้ไทค์"

" ... "

"ไอ้ไทเลอ!"

เพี้ยะ!

ไทเลอหน้าทิ่มจนหน้าผากกว้างแทบโขกไปกับหัวเข่าของตัวเองเมื่อถูกเฮนรี่ตบเข้าที่ท้ายทอยของตัวเองเต็มแรง มือหนาจับที่ท้ายทอยก่อนตวัดสายตาไปมองเฮนรี่ที่ยืนกอดอกปากคาบบุหรี่ปล่อยควันขาวคละคลุ้งออกมาจนแทบจะไม่เห็นใบหน้าของตัวเอง

"เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ตบหัวกูทำไม"

"มึงอะเป็นเหี้ยไร กูเห็นนั่งดมมือมานานละ ไปจับอะไรมา"

"เรื่องของกู"

ไทเลอแสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนก่อนจะเดินไปเช็กของที่อยู่ในความดูแลของตัวเองจนเต็มลัง เมื่อเขาเดินพ้นสายตาของเฮนรี่ โคล โนอาห์ และออสติน เขารีบหลบหลังกำแพงปูนยืนเอาหลังพิงกำแพงก้มมองมือตัวเองแล้วอมยิ้มราวกับคนบ้า

'เอ่อ พี่ไทค์คะปล่อยมือนิ้งได้แล้วค่ะ'

'ขอโทษครับ พี่ไม่รู้ว่าต้องจับหรือต้องทำยังไง พอดีพี่ไม่ค่อยรู้เรื่องธรรมเนียมไทยสักเท่าไหร่'

'อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วนี่พี่จะไปไหนต่อไหมคะ เจสซี่กำลังจะมาถึงแล้ว'

'เดี๋ยวพี่ไปทำงานครับ'

'อ่อ ค่ะ งั้นนิ้งไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่เลี้ยงนะคะ'

'พี่ไปส่งที่รถนะ'

'ขอบคุณค่ะ'

ระหว่างที่เดินไปส่งคะนิ้งที่รถไทเลอก็เดินแก่วงมือนิดหน่อยแค่ให้พอโดนมือเธอเพียงเท่านั้น อันที่จริงอยากอยู่กับเธอให้มันนานกว่านี้มาเฟียหนุ่มแอบอมยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วลอบมองใบหน้าใสของหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ กันโดยที่คนที่ถูกแอบมองไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

มาเฟียหนุ่มจับกระเป๋ากางเกงของตัวเอง พลางจับกระเป๋าเสื้อแล้วหมุนตัวไปมา เขาหันมองหน้าคะนิ้งโดยที่คะนิ้งที่เห็นสิ่งผิดปกติก็หันกลับมามองเขาเหมือนกัน

'นิ้งครับ'

'คะ'

'คะ ... คือ โทรศัพท์พี่หาย พี่ขอยืมโทรศัพท์นิ้งได้ไหม'

'ได้ค่ะ นี่ค่ะ'

คะนิ้งรีบยื่นโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้าของไทเลอ โดยที่มาเฟียหนุ่มรีบรับมันมาอย่างร้อนรนกดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงไปแล้วกดโทรออก

'ฮัลโหล คือผมเป็นเจ้าของเครื่องผมทำโทรศัพท์ตก ไม่ทราบว่าคุณเก็บได้ที่ไหนครับ'

'โอเคครับ เดี๋ยวผมไปรับโทรศัพท์คืน ขอบคุณมากครับ'

ไทเลอยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้คะนิ้งเขาขอบคุณเธอแล้วเดินไปส่งเธอจนถึงรถโดยที่คนตัวเล็กคงไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เดินหัวใจของเขามันเต้นแรงขนาดไหน ที่เต้นแรงเพราะใกล้เธอเพียงแค่ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนมันคือกลัวเธอจับได้ต่างหาก

'ให้นิ้งไปรับโทรศัพท์คืนเป็นเพื่อนไหมคะ'

เป็นเพื่อนเหรอ หึ เปลี่ยนเป็นผัวแทนได้ไหม

'ไม่เป็นไรครับพี่จัดการเอง ขับรถดีๆ นะ' ไทเลอส่งยิ้มที่เขาคิดว่าตัวเขาเองหล่อที่สุดแล้วไปให้หญิงสาว โดยที่คะนิ้งก็ยิ้มตอบกลับมา มันยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มหัวใจเต้นรัว คนบ้าอะไรวะ น่ารักฉิบหาย อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น

'เดี๋ยวพี่ได้โทรศัพท์คืน แล้วจะโทรไปขอบคุณนะครับ'

'ไม่เป็นไรค่ะ นิ้งไปนะคะ'

คะนิ้งปิดประตูรถเบาๆ แล้วโบกมือให้กับไทเลอก่อนจะขับรถออกมาอย่างปกติ แต่คนมองนี่สิหัวใจแทบจะหยุดเต้น ให้ตายเถอะวันนี้เขาหาเรื่องคุยกับเธอได้อีกแล้ว แล้วที่สำคัญ

ไทเลอยกยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังกดบันทึกเบอร์ของหญิงสาวทันที

'Darling'

"มึงมาอู้อะไรตรงนี้เนี่ย เป็นเหี้ยอะไรนักหนาวะเดี๋ยวนั่งดมมือ เดี๋ยวยืนยิ้มคนเดียว มึงดูดยามาปะเนี่ย"

"เดี๋ยวกูถีบ กูแค่ขายไม่ได้เสพไอฉิบหาย จะไปไหนก็ไปเลยกูจะทำงาน"

เฮนรี่ที่แอบเห็นไทเลอยืนยิ้มเหมอลอยอยู่คนเดียวมาพักใหญ่ๆ เขารีบเดินมาหาเพื่อนแซวสักหน่อยไทเลอต้องมีอะไรดีๆ แล้วไม่เล่าให้เขาฟังแน่ๆ

"เฮ้ย เดี่ยวดิมีอะไรดีๆ ก็เล่าให้เพื่อนฟังบ้าง อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวมันอึดอัดรู้เปล่า"

"กูไม่อึดอัดอะไปไกลๆ จะเช็กของ"

.

.

.

- T.Club –

คะนิ้งมาถึงก่อนเจสสิกา ตามมาด้วยจัสมิน ตาหวาน และเฌอแตมป์ วันนี้เจสสิกาต้องรอออสตินทำงานเธอจึงชวนเพื่อนๆ ออกมานั่งฟังเพลงเล่นแก้เบื่อ

"มาคนแรกเลยนะยะ" เฌอแตมป์แซวคะนิ้งที่นั่งอัปรูปลงโซเชียลระหว่างรอเพื่อนๆ มาถึง

"แน่นอนฉันเป็นคนตรงต่อเวลา"

"ยัยเจสยังไม่มาเหรอ" ตาหวานกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่เห็นเจสสิกาเธอจึงถามขึ้น

"สายทุกที มาช้าตลอด" จัสมินบ่นเข้าให้ทำให้เพื่อนๆ ที่เหลือต่างส่ายหน้าให้กับความขี้บ่นของเธอไม่นานนักคนที่ทุกคนรอคอยก็เดินเข้ามาในชุดเดรสรัดรูปสีดำ

"จัดเต็มเลยนะ ไหนบอกแค่มาฟังเพลงไงดูสิฉันใส่ชุดบ้านๆ มาเนี่ย"

จัสมินหมุนตัวไปมา ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เดินมาหาแล้วสั่งเครื่องดื่มประจำกลุ่มออกมา ระหว่างที่กำลังนั่งชิวๆ ทุกคนต่างก็ชอบถ่ายรูปแล้วอัปลงโซเชียลกันทั้งนั้นโดยเฉพาะคะนิ้งที่มักจะทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว

ครืด~ ครืด~ ครืด~ ครืด~

เบอร์โทรศัพท์แสดงเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยขึ้นบนหน้าจอมือถือของหญิงสาว คะนิ้งเดินเลี่ยงออกมาจากที่โต๊ะแล้วกดรับสายโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย

"คะ"

(นิ้งพี่ไทค์นะครับ)

"อ๋อค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่าคะ"

(พี่แค่จะโทรมาบอกว่าพี่ได้รับโทรศัพท์คืนแล้วนะครับ)

"อ๋อ ค่ะดีใจด้วยนะคะ"

(เอ่อ ครับ งั้น .. พรุ่งนี้เจอกันนะ)

"ค่ะ หะ! เดี๋ยวๆ เจอกันอะไรคะ โหลๆ พี่ไทค์"

ไทเลอกดวางสายทันทีที่พูดจบเขายืนกำมือถือแน่นแล้วเป่าลมออกจากปากเบาๆ อย่างโล่งอกก่อนจะทำการแอดเฟรนในแอพพลิเคชั่นแช็ตชายหนุ่มกดเปิดอินสตาแกรมของคะนิ้งขึ้นมาดูเห็นเธอลงรูปที่กำลังสนุกอยู่กับเพื่อนๆ อยู่ในคลับ เขาพยายามขยายรูปดูหลายต่อหลายครั้ง อยากเห็นหน้าเธอชัด อยากมองหน้าเธอนานๆ

ครืด~ ครืด~ ครืด~ ครืด~

'Darling'

คะนิ้งโทรกลับมาหาไทเลอเพราะเมื่อครู่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องไทเลอก็วางสายไปแล้ว เธอยังไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปกับเขาหรือไม่ไป แต่นี่เขาก็ไม่ยอมรับสายเธอเลย ไม่ว่าเธอจะโทรไปกี่ครัง ก็ไม่มีวี่แววว่าไทเลอจะรับสายเธอเลยสักนิด

ไทเลอยืนมองแสงสว่างหน้าจอติดแล้วก็ดับ ติดแล้วก็ดับหลายต่อหลายครั้ง ใจจริงอยากจะรับใจจะขาด แต่เขากลัวว่าหากรับสายเธอ เธอก็จะปฏิเสธไม่ไปกับเขา เขาจึงทำได้แค่ยืนมองหน้าจอโทรศัพท์ติดแสงสว่างแล้วดับไปหลายต่อหลายครั้ง

"ไอ้พี่ไทค์ วางสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปดาวอังคารเลยรึไง แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าเขานัดฉันที่ไหนเนี่ย"