ตอนที่5 แย่ง

“คิดจะทำแบบนี้กับรดาจริง ๆ ได้งั้นเหรอ!” เสียงแข็งกระด้างดังขึ้นจากปากรดาหลังจากเธอพยายามโทรหาอคิณแต่เขากลับไม่ยอมรับสาย และล่าสุดก็ปิดเครื่องหนีเธอไปแล้ว

ตั้งแต่วันนั้นที่เธอพาเขามาเจอกับพี่ชายและพี่สาวก่อนจะกลับออกไปพร้อมกับคำสั่งเด็ดขาดของพี่เธอ อคิณก็ไม่เคยมาเจอหน้าเธออีกเลย มีรับสายเธอแค่ครั้งเดียวเพื่อบอกเธอว่าให้แม่หาฤกษ์ให้แล้ว ได้ฤกษ์เมื่อไหร่จะติดต่อกลับไปบอก

แต่ฤกษ์บ้าบออะไรมันหากันเป็นอาทิตย์ ๆ ถ้าจะไปหาจริง ๆ วันเดียวก็ได้มาแล้ว นั่นมันทำให้เธอรู้ได้ไม่ยากเลยว่าอคิณกำลังหนีหน้าเธอ แต่อย่าฝันไปเลยว่าเธอจะยอมให้เป็นแบบนี้ได้

รดากดโทรศัพท์อีกครั้งแต่ไม่ได้โทรไปหาอคิณเหมือนเดิม เพราะครั้งนี้เธอเลือกจะต่อสายหาเพื่อนสนิทอีกคนของเธอ เพื่อนสนิทที่เรียนมหาลัยเดียวกับอคิณ เพื่อนที่เธอคอยถามไถ่เรื่องราวของอคิณนั่นเอง

(โทรหาเพื่อนหรือโทรมาเรื่องผู้ชาย) ปลายสายพูดเหน็บแนมเพื่อนขึ้นทันทีหลังจากกดรับสาย

“แกพอจะรู้ไหมว่าพี่อคิณเลิกกับผู้หญิงคนนั้นหรือยัง” รดาถามยี่หวาออกไปด้วยความอยากรู้ทันที และที่ตอนนี้รดาไม่สามารถรับรู้เรื่องของอคิณจากเพื่อนได้เลยก็เพราะว่าวันสุดท้ายของสัปดาห์เพื่อนเธอไม่มีเรียน แต่พอเปิดเรียนมาก็ต้องไปเข้าค่ายตั้งสามวันสองคืน เพราะแบบนั้นยี่หวาเลยไม่รู้บอกอะไรรดาได้

(แกต้องรอวันจันทร์ฉันถึงจะบอกแกได้) วันนี้วันพุธที่พึ่งกลับมาจากเข้าค่าย พรุ่งนี้พฤหัสบดีอาจารย์ให้พักไม่ต้องไปเรียน ส่วนวันศุกร์เธอก็ไม่มีเรียนอยู่แล้ว นั่นทำให้การจะติดตามความเคลื่อนไหวของอคิณได้นั้นต้องรอวันจันทร์อีกที

“ฉันจะบ้าตายแล้วแกรู้ไหม ตั้งแต่วันนั้นฉันติดต่อพี่อคิณไม่ได้อีกเลย!” รดาเริ่มระบายให้เพื่อนตัวเองได้ฟัง

(แกมั่นใจใช่ไหม ว่าพี่อคิณจะยอมหมั้นกับแกจริง ๆ) แล้วยี่หวาก็ถามเพื่อนสนิทออกมาอีกครั้ง

“พี่พีสั่งออกไปเด็ดขาดขนาดนั้นฉันว่าพี่อคิณไม่กล้าขัดหรอก อีกอย่าง พี่อคิณก็บอกว่าให้แม่หาฤกษ์ให้แล้ว” รดาตอบกลับเพื่อนออกไปอย่างที่คิด

(คือถ้าให้ฉันพูดตามตรงนะ พี่อคิณรักแฟนเขามากอ่ะแก ใคร ๆ ก็รู้เรื่องนี้ดี จนถึงตอนนี้ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่อคิณจะยอมหมั้นกับแกง่าย ๆ แบบนี้) ยี่หวาพูดออกไปอย่างที่คิด

ในมหาลัยแทบไม่มีใครไม่รู้เลยว่าอคิณกับเอมอรคบกัน และทั้งสองก็ดูรักกันมาก มากชนิดที่เรียกได้ว่าถ้ารดาไม่ได้...ช่างเถอะ

“แต่ตอนนี้พี่อคิณเป็นของฉัน แล้วก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป!” เสียงเยือกเย็นดังขึ้นจากปากของรดาอย่างไม่จำยอม

(แล้วถ้าเกิดผลที่ออกมาคือพี่เขายังไม่เลิกกันล่ะ) ยี่หวาย้อนถามกลับไปด้วยความอยากรู้

และ

“ใครกล้าแย่งของของฉัน ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่!”

หลายวันต่อมา

มือเรียวสั่นเทาขึ้นด้วยความโกรธหลังจากออกแรงบีบโทรศัพท์ในมืออย่างแรงกับภาพที่เห็น ภาพที่มันตอกย้ำชัดเจนว่าอคิณยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น แถมยังดูแลผู้หญิงคนนั้นอย่างดีอย่างที่ไม่คิดจะทำกับเธอทั้งที่เขารู้ว่าเธอท้อง

YiWaa: แกจะเอายังไงต่อ

RaDa: แกหาเบอร์ของผู้หญิงคนนั้นให้ฉันหน่อยได้ไหม

YiWaa: แกแน่ใจเหรอ พี่เอมไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่าย ๆ หรอกนะ

RaDa: ถ้าฉันรังแกไม่ได้ ฉันก็จะให้คนอื่นรังแกมันแทน

YiWaa: เห้ออออ! จะลองหาให้แล้วกัน

…

“ฮัลโหล” เอมอรกรอกเสียงลงไปหลังจากกดรับเบอร์แปลกที่โทรเข้าเบอร์เธอ

(เอมอรเหรอ) เสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้นอย่างไม่เป็นมิตรตั้งแต่ประโยคแรก

“แล้วคิดจะโทรหาใครล่ะ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงแข็งไม่เป็นมิตร เอมอรก็ตอบกลับไปอย่างไม่รักษามารยาทเช่นกัน

(เป็นเธอก็ดี ฉันจะได้ไม่เสียเวลาเตือนผิดคน...) เสียงแข็งเตือนออกมา (ต่อไปนี้อย่าคิดจะอยู่ใกล้ว่าที่คู่หมั้นของฉันอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!)

“ว่าที่คู่หมั้น?” เอมอรถึงกับทวนถามออกไปกับคำว่าว่าที่คู่หมั้น พร้อมกับใจดวงน้อยของเธอที่เริ่มต้นกลัวขึ้นหลังจากคิดบางอย่างได้

เธอไม่เคยใกล้ชิดหรือยุ่งกับผู้ชายที่ไหนเพราะเธอมีแฟนแล้ว การที่อยู่ ๆ มีคนโทรมาหาเธอแบบนี้แม้ตอนแรกจะแปลกใจ แต่ตอนนี้มันกำลังทำให้เธอรู้สึกกลัว

(ฉันกับพี่อคิณจะหมั้นกันอีกไม่ช้านี้ ถ้าเธอรู้แล้วก็เลิกยุ่งกับพี่อคิณซะ!) รดาพูดออกมาอย่างดุดันและแสดงความเป็นเจ้าของทันที

และคำพูดนี้ของรดาก็ทำให้เอมอรถึงกับชะงักนิ่งไปทันที แม้จะยังไม่รู้ว่าคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหกจากคนไม่หวังดี แต่พอได้ยินประโยคแบบนี้เกี่ยวกับคนรักของเธอ พร้อมกับเรื่องที่พึ่งเกิด มันก็ทำให้เธออดที่จะกลัวไม่ได้

แต่ก็อย่างที่บอกว่าไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก และเพราะเอมอรไม่ชอบเสียหน้าให้กับคนอื่น ยิ่งเป็นคนที่คิดจะแย่งคนรักของเธอด้วยแล้ว เธอจะไม่มีทางเผยจุดอ่อนของตัวเองออกไป

“ก่อนจะพูดเต็มปากเต็มคำว่าจะเขาจะหมั้นกับเธอ ถามเขาหรือยังว่าอยากได้เธอหรือเปล่า” เอมอรปรับเสียงให้ฟังดูเย้ยหยันขึ้นเล็กน้อย และนั่นก็ทำให้ปลายสายถึงกับกำโทรศัพท์แน่น

(งั้นเธอก็รู้ไว้เลยนะ ว่าพี่คิณไม่มีทางทิ้งฉันกับลูกแน่นอน! แล้วที่สำคัญแม่พี่คิณก็หาฤกษ์ให้ฉันกับพี่คิณได้แล้ว!!) ฤกษ์ที่ยังหาไม่ได้ หรือถ้าพูดให้ถูกคือยังไม่ได้หาต่างหาก ถ้าวันนี้เธอไม่ตัดสินใจไปหาแม่อคิณถึงบ้าน เธอก็คงไม่รู้หรอกว่าอคิณยังไม่ได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่ของเขา

และเพราะแบบนั้นทำให้ตอนนี้อคิณถึงได้กลับไปบ้านเพื่อเล่าทุกอย่างให้แม่ของเขาฟัง นั่นเลยทำให้เอมอรรับโทรศัพท์โดยปราศจากอคิณ

“น่าสมเพชดีนะที่ถึงกับปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อจับผู้ชาย นี่คงรู้ดีแก่ใจตัวเองแล้วใช่ไหมว่าเขาไม่เอาเธอ ถึงต้องใช้เด็กมาล่อผู้ชายแบบนี้” เอมอรพูดออกมาอย่างเย้ยหยันและดูถูกทันที แม้ว่าภายในใจของเธอจะกำลังบีบรัดอย่างแรง แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอจะชาวาบไปหมดแล้วก็ตาม แต่เธอจะอ่อนแอให้ผู้หญิงคนนี้รู้ไม่ได้

เพียงแต่

(มันก็คงไม่น่าสมเพชเท่าผู้หญิงที่รู้ว่าเขามีลูกมีเมียแล้วแต่ยังจะแย่งเขาอย่างเธอ!)