ตอนที่4 ระแวง

เป็นความโชคดีอย่างหนึ่งของอคิณที่เขาอยู่คนละมหาลัยกับรดา นั่นเลยทำให้การโกหกครั้งนี้ของเขามันยากที่จะจับได้ เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้อคิณได้ใช้เวลากับเอมอรได้เหมือนเดิม อีกทั้งยังดูแลเอาใจใส่เอมอรมากกว่าเดิมอีกด้วย

“วันนี้เรียนเหนื่อยไหม” อคิณถามแฟนสาวขึ้นหลังจากเอมอรเดินมาหาเขาที่ม้านั่งเมื่อหมดคาบเรียน

“อืม อาจารย์พูดทั้งคาบเลย” เอมอรตอบกลับไปด้วยท่าทางเหมือนคนจะหลับอยู่รอมร่อ

“งั้นกลับห้องเลยไหม จะได้พัก” อคิณที่หมดเรียนตั้งแต่เที่ยงแต่เลือกเป็นฝ่ายขับรถกลับมารับเอมอรที่เลิกเรียนบ่ายสามด้วยตัวเอง

“กลับเลยก็ได้” เอมอรตอบรับแฟนหนุ่มก่อนจะหันไปลาเพื่อน ๆ ของเธอแล้วเดินขึ้นรถอคิณกลับไปยังคอนโดของเธอ

หลังจากมาถึงคอนโดเอมอรก็ทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้ากับการนั่งเรียนตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนถึงบ่ายสาม โดยมีอคิณดูแลอย่างดีทั้งรินน้ำเย็นพร้อมผลไม้เอามาวางให้แฟนสาวของตัวเอง

“อาบน้ำไหมจะได้สบายตัวมากขึ้น” อคิณถามเอมอรขึ้นพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ลูบหัวเล็กเล่นอย่างรักใคร่

“ยังอ่ะ เอมขี้เกียจ” เอมอรตอบออกมาเสียงอู้อี้โดยที่ยังหลับตาพริ้มจะหลับไม่หลับ

จนกระทั่ง

Rrrrr เสียงโทรศัพท์ของอคิณดังขึ้น พร้อมกับอคิณที่ยกขึ้นมาก่อนจะกดปิดเสียงและตัดสายอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เอมอรสงสัย

แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นแม้ว่าอคิณจะพยายามชดเชยความรู้สึกที่เสียไปให้เอมอร แม้ว่าเอมอรเองก็ยอมรับความรู้สึกผิดของอคิณ แต่อย่างหนึ่งที่เอมอรห้ามตัวเองไม่ได้เลยก็คือความระแวง

โดยปกติเอมอรกับอคิณไม่ได้อยู่คอนโดด้วยกันแม้ว่าพวกเขาจะคบกันมาหลายปี จะมีค้างด้วยกันบ้างนาน ๆ ทีหรือแล้วแต่เหตุจำเป็น แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเรียนใกล้จบแล้ว แม้ว่าเอมอรไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณ แต่เรื่องหนึ่งที่เธอถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ๆ ถูกแม่กำชับและเน้นที่สุดเลยก็คือไม่อยากให้เธอชิงสุกก่อนห่าม

เพราะเหตุผลนี้มันเลยทำให้เอมอรกับอคิณยังไม่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แม้จะมีภายนอกบ้าง แม้ว่าเอมอรเคยตัดสินใจจะใช้ชีวิตเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ แม้ว่าเธอจะอยากรู้และอยากลอง แต่พอถึงเวลาจริง ๆ เธอกลับรู้สึกผิดจนไม่กล้าทำมัน

เพียงแต่หลังจากเกิดเรื่องที่อคิณพลาดครั้งนั้น เอมอรก็ได้ให้อคิณย้ายมาอยู่ที่คอนโดกับเธอทันที เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจได้ว่าเวลากลางคืนเขาจะไม่ออกไปไหนอีกจนเกิดเรื่องพลาดอีก หรือถ้าจะออกไปเขาก็จะพาเธอไปด้วย เธอที่ปกติไปด้วยบ้างไม่ไปบ้าง แต่กลายเป็นยอมไปด้วยทุกครั้ง

นี่สินะที่เขาว่าความรู้สึกที่มันเสียไปแล้วมันก็ยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้ปากจะบอกว่าเป็นเหมือนเดิม แต่สุดท้ายใจกลับรู้ดีว่าเป็นยังไง

“ใครโทรมาเหรอ” เอมอรที่เคยหลับตาก่อนหน้านี้ก็ลืมตาขึ้นมาถามอคิณทันที

“ไอ้ช้างน่ะ” อคิณตอบกลับไปอย่างไม่ลังเลหรือมีพิรุธใด ๆ

“แล้วทำไมไม่รับล่ะ”

“คิณไม่อยากรับ คืนนี้มันชวนไปกินเหล้า” อคิณพูดยังไม่ขาดคำเสียงริงโทนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

และแน่นอนว่าอคิณหันหน้าจอไปให้เอมอรได้เห็นรายชื่อหน้าจอที่ถูกพิมพ์ว่า ‘ไอ้ช้าง’ ให้เอมอรได้เห็นก่อนจะกดตัดสายแล้วปิดเครื่องไปทันที

“ไม่รับหน่อยเหรอ มีอะไรด่วนหรือเปล่า” แม้จะเห็นแบบนั้น แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอได้ยินเสียงปลายสายสักนิด

“ไม่อ่ะ ขืนรับไปเดี๋ยวมันก็ขู่ตัดเพื่อนกับคิณอีก” อคิณพูดติดตลกเพื่อให้เอมอรได้รู้ ว่าเพื่อนของเขานั้นต้องการชวนเขาไปกินเหล้าให้ได้ ถ้าเขาไม่ไปเพื่อนเขาต้องขู่ตัดเพื่อนอย่างที่ชอบทำแน่นอน

“ถ้าคิณอยากไปก็ได้นะ” เอมอรที่ได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นเพราะไม่อยากให้อคิณรู้สึกว่าถูกเธอกักขังไว้ ยิ่งช่วงที่เขาพึ่งมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิต ถ้าเธอบีบเขามากเกินไปนั่นอาจจะทำให้เขาคิดว่าตัวเองมีทางเลือกอื่นได้

“ไม่เอา คิณอยากให้เอมพัก” อคิณปฏิเสธออกไปราวกับเป็นแฟนที่ดีจนมันทำให้เอมอรยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

แต่มันจะดีมากถ้าปลายสายนั้นคือช้างเพื่อนเขาจริง ๆ

ใช่ อคิณที่รู้ว่าเบอร์ปลายสายนั้นเป็นของรดา จากตอนแรกเขาก็บล็อกเพื่อไม่ให้เธอโทรหา แต่เธอก็เอาเบอร์อื่นโทรมาจนเขาก็ต้องบล็อกซ้ำ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอหมดความพยายามเลยสักนิด จนสุดท้ายเขาก็ต้องปลดบล็อกเบอร์เธอเพื่อไม่ต้องมาลุ้นว่าเบอร์แปลกที่โทรมาเป็นใคร

แต่เพื่อไม่ให้เอรอรสงสัยหากมาเห็นเข้า นั่นก็เลยทำให้อคิณเลือกจะบันทึกชื่อของรดาเป็นชื่อเพื่อนสนิทของเขาแทน อย่างน้อย ๆ เอมอรก็ไม่ได้สนใจที่จะวุ่นวายเรื่องของเขากับเพื่อนอยู่แล้ว นั่นมันก็จะทำให้อคิณปลอดภัยจากการถูกสงสัยได้นั่นเอง