คลั่งรักเลขาตัวร้าย

ตุ๊บ

เสียงคนตัวเล็กที่ถูกโยนลงบนเตียงใหญ่ภายใต้โรงแรมหรูและเป็นห้องพักของชายหนุ่มร่างใหญ่ท่าทางโกรธเกรี้ยว

เขาแบกเธอขึ้นแทบบ่าแล้วเดินขึ้นมาบนห้องแบบไม่สนสายตาใครทั้งสิ้น กรรย์พยายามดิ้นและโวยวายแต่ก็ไม่กล้าเสียงดังเพราะอายคนอื่น จึงได้แต่ระดมทุบตีไปที่ตัวเขาเพียงแค่นั้น แต่มันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บมากจนอยากจะปล่อยเธอ

“นี่จะทำอะไรน่ะ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงคะบอส”

หญิงสาวตะคอกเขาด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว สายตาพยายามมองหาทางหนีทีไล่เพื่อที่จะวิ่งออกไปจากที่แห่งนี้แต่คนฉลาดอย่างเธอรู้ดีว่าไม่มีทางหนีเขาพ้นจึงเลือกที่จะคุยกับเขาก่อน ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน เธอค่อนข้างสั่นเทาและมองเขาด้วยท่าทีวิตก

“อยากได้ผู้ชายถึงขนาดออกไปร่านขนาดนั้น ผมก็กำลังจะสนองให้คุณอยู่นี่ไง”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและท่าทีของเขาเปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าของเจ้านายไม่ได้เรื่องที่คอยตามใจเธอมาตลอด ร่างใหญ่เคลื่อนตัวเองเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ แล้วจับแขนของเธอทั้งของข้างไว้แน่นสายตาที่มองเธอดูเกรี้ยวกราดราวกับกำลังอยากฆ่าใครสักคนอยู่

“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันนะคะบอส คุณไม่มีสิทธิ์…อุ๊บ อื้อ อื้อ”

ไม่รอให้เธอพูดจบก็ประกบริมฝีปากหนาไปกลืนคำพูดที่ชวนหงุดหงิดพวกนั้นลงคอไปซะด้วยการบดจูบร้อนแรง ขุ่นเคือง มือหนาช้อนศีรษะของเธอขึ้นและนิ้วมืออีกข้างกบีบปากเธอออกเพื่อสอดลิ้นเข้าไปละเลงจูบบ้าคลั่ง ก่อนจะถอนจูบออกมาเมื่อเวลาผ่านไปนานนับนาที

ครั้นเมื่อถอนริมฝีปากออก เขาก็เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างนึกโมโห

“คุณเป็นของผมแล้วตั้งโอ๋ ผมคนเดียวที่มีสิทธิ์ในตัวคุณผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”

เขามองมายังดวงตากลมโตท่าทางจริงจังและเกรี้ยวกราด อารมณ์หวงของของเขาเกิดขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่

“เหอะ ถ้างั้นคุณก็ไปหาคนอื่นมาใช้แทนฉันสิคะ เพราะอย่างที่บอกฉันมั่วผู้ชายเป็นสิบ”

คำพูดและท่าทียโสของเธอทำเอาชายหนุ่มที่หัวเสียอยู่แล้วกลับยิ่งโมโหไปกันใหญ่ จนแทบคุมสติตัวเองไม่ได้

“ชอบเป็นของสาธารณะรึไง”

“เออ ชอบ แล้วนี่ก็ร่างกายฉันชีวิตฉัน ฉันจะทำตัวยังไงก็เรื่องของฉัน ถ้าไม่ถูกจริตคุณ คุณก็ไปหาคนอื่นกินแทน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“อ้อ ชอบเป็นกะหรี่สินะ”

เขาด่าสาดเสียเทเสียด้วยความโมโห ร่างเล็กตกใจกับคำพูดของเขาจนตาเบิกโพลง หัวใจเหมือนมีใครเอามีดมาปักลงไป ถึงแม้จะพูดว่ามั่วผู้ชายเป็นสิบออกมาจากปากเองก็ตาม แต่ได้ยินแบบนี้มันก็...

“ใช่ ฉันมันกะหรี่ เพราะงั้นเลิกมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของฉันได้แล้ว ไอ้คนเฮงซวย”

เลขาคนงามด่ากลับ แต่มันก็ไม่ได้รุนแรงมากพอที่จะหยุดความโมโหหรือเรียกสติคนตัวโตขี้โมโหกลับมาได้แม้แต่น้อย

เมื่อคนงามกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกมา หัวใจของเธอที่เหมือนโดนมีดกรีดลงไปกับคำพูดร้ายๆ ของเขา แต่เธอก็ต้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดใจเพื่อไม่แสดงให้เขาเห็นว่าคำพูดของเขามันทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดไหน

“ใครให้คุณไป”

มือหนาคว้าแขนเล็กไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยความหงุดหงิด

“ทำไมต้องให้คุณอนุญาต”

เธอมองหน้าเขาด้วยท่าทีก้าวร้าว ตอนนี้ดวงตาเริ่มร้อนและเธอกลัวว่าจะมีน้ำใสๆ รินรดออกมาจึงหลบตาเขาทันที

“หึ คุณน่าจะดีใจนะตั้งโอ๋ ที่ผมอัพเกรดของสาธารณะแบบคุณขึ้นมาเป็นนางบำเรอของผม”

น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ถูกปลดปล่อยออกมาไหลลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก เมื่อได้ยินคำพูดสุดร้ายกาจของเขา

เพี๊ยะ

ฝ่ามือน้อยๆ เข้าไปประทับที่ใบหน้าคมคายอีกครั้ง

“ไอ้คนเฮงซวย”

“จะนอนให้เอาดีๆ หรือจะให้จับมัด”

ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีจองหองและทำตัวเหมือนผู้คุมเกม

“มากเกินไปแล้วนะ”

เธอกัดฟันกอดมองสีหน้าโกรธแค้นแล้วพยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากเขา

“อยากให้มัดสินะ”

เขายกยิ้มเย้ยหยันแล้วเริ่มปลดเนกไทของตัวเองออก เมื่อได้เนกไทมาไว้ในมือเขาก็มัดมาที่ข้อมือเธออย่างรวดเร็วแล้วมัดเธอติดกับเตียงอีกครั้ง

ร่างบางสั่นเทิ้มแล้วส่ายหัวไปมาน้ำตาเริ่มรินไหลและร้องบอกคนตัวโตด้วยเสียงสั่นเครือ

“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ อย่า…”

เธอพยายามดิ้นหนีจากพันธนาการแต่ไม่เป็นผลร่างใหญ่มัดไว้แน่นจนเกินไป เมื่อเขาแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางระหว่างขาของเธอ ร่างเล็กก็ถอดครูดไปจนติดหัวเตียง แต่ก็ไม่ได้ไกลเกินกว่าที่อีกคนจะตามมาได้

ปั๊ก…ฝ่าเท้าถีบเข้ามาเต็มๆ ยอดอกแต่มันก็ไม่ได้แรงพอให้เขาสะทกสะท้าน แถมอีกคนยังดูเหมือนจะชอบใจ รอยยิ้มผุดที่มุมปากใบหน้าคมคาย

"หึ มือหนักแล้วตีนยังหนักอีกสินะ สงสัยต้องมัดเท้าทั้งสองข้างไว้ด้วยแล้วมั้ง"