10 ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม

“ฉันยอมสอนหนังสือให้หลานคุณในช่วงที่ฉันฝึกงานที่นี่เท่านั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ฉันต้องทำอย่างอื่นไปพร้อมกัน” เธอโต้แย้งเขา ชายหนุ่มสบตาเธอนิ่ง ดวงตาสีเงินเป็นประกายด้วยความร้อนและอารมณ์ที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ

“ฉันทำให้เธอไม่พอใจด้วยคำพูดที่ไม่ดีหรือเปล่า” หญิงสาวทำได้เพียงหักห้ามใจ ไม่ให้ยกแก้วน้ำขึ้นทุ่มบนศีรษะที่โอหังของอีกฝ่าย ขณะที่เธอกลืนคำพูดเกรี้ยวกราดต่างๆ ลงไป พยายามต่อสู้กับโทสะที่ปะทุขึ้น แต่กลับเมินไปทางหน้าต่าง มองเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ

“คุณทำให้ฉันรู้สึกแย่ค่ะ” เธอพูดขึ้นในที่สุด

“คุณขอให้ฉันทำบางอย่างเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วไม่มีผิด” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ

“นั่นคือตอนที่เราอยู่ด้วยกัน” เขาบอก เธอยิ้มด้วยความขมขื่น

“...แต่ตอนนี้คุณไม่ได้โสดเหมือนตอนนั้น คุณแต่งงานแล้ว” เธอหันกลับมาทางเขาอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า

“ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันเป็นมือที่สาม” ปรเมศวร์ใช้ส้อมจิ้มเนื้อแกะในจาน จากนั้นก็ตักข้าวผัดทะเลใส่จาน

“ทีนี้” เขาพูด พลางเลื่อนจานอาหารไปตรงหน้าเธอ

“และค่ำคืนนี้ฉันจะให้เธอเป็นผู้ชนะ” พลอยนภัสกะพริบตา ในอกของเธอร้อนขึ้นด้วยอารมณ์ที่ขมจัด ปรเมศวร์คนเก่าของเธอได้หายไปแล้ว คนที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนโยนผ่อนคลายและเต็มไปด้วยความคิดดี ๆ หญิงสาวขยับตัวด้วยความรู้สึกอึดอัด ทำให้ขาของเธอไปสัมผัสกับขาของเขาที่อยู่ใต้โต๊ะอีกครั้ง นั่นเกือบจะทำให้เธอวิ่งหนี เธอไม่อาจนั่งที่นี่และเสแสร้งทำเป็นคนดี เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขาทั้งสอง ครั้งหนึ่งที่เขาเคยอยู่กับเธอ หญิงสาวมั่นใจว่าตอนนี้ ความดึงดูดใจของเธอได้หายไปหมดแล้ว ความปรารถนาเก่าๆ ได้ตายไปจนสิ้น ปรเมศวร์เมื่อสามปีที่แล้วผุดขึ้นมาในใจของเธอ ชายหนุ่มผู้อ่อนโยน สุภาพ ราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

“ฉันอยากให้เธอรู้ ว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ฉันแต่งงานเพราะความจำเป็น” คำพูดเหล่านั้นหลั่งไหลออกจากปากของเขาเมื่อสามปีที่แล้ว เขาอยากให้เธอรับรู้เรื่องราวที่เจ็บปวดของเขาบ้าง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา ปรเมศวร์เป็นคนที่ห่วงความรู้สึกคนรัก และเขาจะไม่มีวันที่จะใช้อำนาจของตนข่มเหงใคร ความทรงจำที่เจ็บปวดย้อนกลับมาอีกครั้ง ความทรงจำของพวกเขาที่ครั้งหนึ่งเคย เดินกอดกันไปตามชายหาด มีเสียงหัวเราะพูดคุย ราวกับว่ามีเพียงเขาและเธอเพียงสองคนบนโลก เธอพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ

“คุณช่วยเล่าเรื่องหนูนาให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ ทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน ทำไมคุณถึงได้เป็นห่วงพวกแกนัก นอกจากต้องสอนหนังสือแล้ว ฉันต้องทำอะไรให้หนูนาอีกบ้าง” เขาทำเสียงไม่สบาย

“มอบปาฏิหาริย์ให้กับผม” พลอยนภัสนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“คุณหมายความว่ายังไงคะ” ปรเมศวร์ไม่ได้ตอบในทันที แต่กลับเขี่ยอาหารในจานเล่น เขามองออกไปนอกหน้าต่างยังเวิ้งฟ้าไกล

“ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าปัญหามันคืออะไร” เขาพูดหลังจากที่เงียบไปครู่ใหญ่

“พอพ่อกับแม่ของหนูนาเสีย เธอมีปัญหาที่โรงเรียนเป็นปี ปัญหาที่ฉันไม่รู้เลย จนกระทั่ง ครูประจำชั้นเรียกพบ เธออยู่โรงเรียนประจำและมีปัญหากับเพื่อน ฉันเลยย้ายโรงเรียนใหม่ ซึ่งปรากฏว่าเธอเรียนอ่อนมากหลายวิชา” เขาวางช้อนลง ก่อนที่จะผลักจานออกไป นัยน์ตาหม่น

“เธอเสียพ่อกับแม่ไปพร้อมๆ กัน เลยทำให้มีปัญหา” พลอยนภัสพยักหน้าน้อยๆ เธอเห็นด้วยกับเขาทั้งหมดในเรื่องนี้ ชายหนุ่มถอนใจยาว ราวกับว่าเรื่องที่พูดนั้นสร้างความเจ็บปวดจนเขารับไม่ไหว

“เธอสอบตกในทุกวิชา” พลอยนภัสปัดมือไปมาให้กับคนเสิร์ฟที่พยายามจะเติมน้ำให้เธออีก

“บางทีโรงเรียนนั้นอาจไม่ถูกกับเด็กก็ได้ค่ะ”

“หนูนาเรียนอยู่ที่นั่นเกือบสองปี”

“ไม่ใช่ทุกโรงเรียนจะถูกกับเด็กเสมอไปนี่คะ”

“น้องสาวของฉัน เออ!.. แม่ของหนูนาก็จบมาจากที่นี่ เธอเลยอยากให้พวกลูกไปเรียนที่นั่นด้วย”

“หนูนาอายุเท่าไหร่แล้วคะ”

“อายุแปดขวบ” ปรเมศวร์ตอบ

“ก็ถือว่าแกยังเด็กมาก!”

“น้องของฉันก็ไปอยู่โรงเรียนประจำตอนที่เขายังเด็กเหมือนกัน” พลอยนภัสเองก็เคยอยู่โรงเรียนประจำตอนประถมซึ่งบ้านเธออยู่นอกเมือง พ่อแม่ไม่สามารถรับส่งได้สะดวก แต่เธอไม่เคยสนุกกับมันเลย พอปิดเทอมยาวเธอก็จะดีใจมากที่ได้อยู่บ้านกับพ่อและแม่ ตอนแรก เธอเป็นโรคคิดถึงบ้านอย่างหนักแต่ในที่สุดก็ปรับตัวได้ เธอเองก็โศกเศร้าเรื่องที่ต้องเสียพ่อไปด้วยเช่นเดียวกันในวัยเด็ก

“บางทีหนูนาจะยังเด็กเกินไปและยังปรับตัวไม่ได้ที่เสียพ่อและแม่ไปพร้อม ๆ กัน เพราะกะทันหันเกินไป..เกินกว่าที่เด็กคนหนึ่งจะรับไหว” เธอระวังคำพูด ปรเมศวร์พยักหน้า

“ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้นจริง ตอนนี้พวกหนูนาก็คงจะมีความสุขที่ได้กลับบ้าน แต่ตอนนี้หนูนายังคงเก็บตัวเงียบมันเหมือนกับว่าผมกับแม่คนอื่น”

“บางทีอาจไม่ใช่เรื่องของการเรียนทั้งหมด”

“ผมเองก็สงสัยแบบนั้นเหมือนกันครับ ก็เลยเชิญหมอที่เชี่ยวชาญด้านจิตใจของเด็กโดยเฉพาะมาตรวจ ใช้เวลาอยู่กับหนูนาทั้งวัน คุณหมอบอกว่าหนูนากำลังจะผ่านช่วงของการจัดระดับความแตกต่างของเวลา และเมื่อผ่านไปนาน ๆ หนูนาก็จะดีขึ้นเอง” พลอยนภัสรู้สึกถึงน้ำเสียงที่เครียดระคนโกรธของปรเมศวร์ ดูเขาห่วงหนูนามาก เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเท่านั้นเอง

“เพราะเหตุนี้ฉันถึงได้มาหาเธอ”

“ปรเมศวร์คะ คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่จิตแพทย์ ฉันแค่เรียนครู”

“ใช่...แต่ผมต้องการให้คุณสอนหนูนา มีอีกหลาย ๆ เรื่อง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอช่วยสอน

“แต่ฉันก็เพิ่งจะเริ่มได้ฝึกสอน” เธอเตือนเขา

“เธอทำได้อยู่แล้ว พลอยนภัส”

“ผมซื้อหนังสือเกี่ยวกับคู่มือการสอนของครูมาแล้ว และจะหาสิ่งอื่นที่คุณต้องการเพิ่มเติม เป็นต้นว่าเครื่องมือ คอมพิวเตอร์ หรือผู้ช่วยของคุณ บอกผมมาแล้วผมจะจัดหาให้คุณ” ทำไมเขาถึงทำให้เธอรู้สึกแย่ขึ้นมาแบบนี้นะ...นักเรียนระดับประถมไม่ได้อยู่ในข่ายงานของเธอ บางทีเธออาจกลัวความล้มเหลว หากได้ไปสอนหนูนา

“คุณเมศวร์คะ ฉันอยากบอกให้คุณรู้นะคะ ว่าฉันไม่ใช่ครูที่ดีที่สุดสำหรับงานนี้ และอีกอย่างฉันก็ยังเรียนไม่จบ” เธอจ้องตาชายหนุ่ม

“มีครูอีกหลายพันคนที่มีคุณสมบัติมากกว่าฉัน...”