ตอนที่ 3 เจอคนที่ใช่ใจมันไปเอง 1

"มองไม่วางตาขนาดนั้นชอบรึไง" ภูหรือคนที่รีสอร์ทรู้จักเป็นอย่างดีจะเรียกเขาว่าเชฟภู เชฟมืออาชีพที่เบื่อชีวิตเมืองกรุงหนีจากโรงแรมใหญ่ๆ มาประจำการที่รีสอร์ทอันแสนสงบที่ต่างจังหวัดแทน จะบอกว่าสงบก็ไม่น่าจะใช่เพราะที่นี่เป็นที่นิยมกันมากในส่วนของนักท่องเที่ยว บรรยายกาศดี มีที่ให้ถ่ายรูปเช็คอินเยอะ เขาเคยมาเที่ยวอยู่ครั้งหนึ่งพอมีเชฟรุ่นพี่จะลาออกไปต่างประเทศจึงให้เขามาลองสมัครดู

ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาได้มาทำงานประจำที่นี่ได้สองเดือนเศษๆ อยู่ไปอยู่มาก็ติดใจแทบไม่กลับเข้าเมืองกรุงอีกเลย จนเพื่อนอย่าง นิค หรือเชฟนิค มาเยี่ยมเยียนถึงที่ ด้วยความที่เขาเป็นลูกจ้างจึงไม่อยากลางานหลายวัน ซึ่งต่างจากเจ้าของร้านอาหารชื่อดังอย่างนิคที่อยากไปไหนก็ได้ตามใจชอบ ถึงจะเป็นเชฟแต่ก็นานๆ ทีจะเข้าครัว นิคจะทำอาหารก็ต่อเมื่อมีลูกค้าพิเศษระดับ vip เท่านั้น ถึงจะได้ลิ้มรส ด้วยความที่ทำงานในครัวมานานหลายปีทำให้เบื่องานครัวอยากออกมานั่งบริหารร้านมากกว่า เพื่อนเขามันบอกว่าอย่างนั้น 

"น่าสนใจ" นิค มองร่างบางผิวขาวผ่องที่เดินเข้ามาโซนด้านในตามแรงดึงของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนเธอ หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีเดรสดำรัดรูปปล่อยผมยาวสลวยดึงดูดสายตาผู้ชายหลายคนได้เป็นอย่างดีหนึ่งในนั้นรวมเขาไปด้วย เธอน่ามองไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง ท่าทางการเดิน การวางตัว ทำเอาเขาละสายตาไม่ได้จนเพื่อนตัวดีจับได้

"จีบสิ" คนเจ้าชู้กินไปเรื่อยไม่คิดที่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอย่างภูแหย่เพื่อนรักที่หวงความโสดอย่างกับอะไรดี เท่าที่จำได้นิคเคยมีแฟนเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหลังจากที่เลิกกับคนนั้นมาเขาก็ไม่เป็นว่าเพื่อนจะให้ความสนใจกับใครเลยสักคน แม้แต่หิ้วใครกลับไปนอนกอดก็ไม่เคย ถามว่าทำไมถึงรู้ก็แต่ก่อนเขากับนิคตัวติดกันตลอด เขาทำงานที่ร้านของมันอยู่หลายปีก่อนที่จะย้ายมาประจำที่นี่แหละ เรียกได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องก็ว่าได้

"เด็กไป" เขาเข้าสู่เลขสี่ทว่าดูเด็กคนนั้นน่าจะแค่ยี่สิบต้นๆ จะไม่ดูเหมือนพ่อกับลูกรึไง

"เกี่ยวไรกันวะ"

"..."

"อย่าฝืนใจตัวเองสิวะนานๆ ทีมึงจะได้เจอคนที่ตรงสเปค" 

"เชียร์จังวะ" นิคมองหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นว่าอีกคนเชียร์เกินกว่าเหตุ

"กูอยากเห็นคนมีเมียเด็กนี่หว่า" ภูพูดตามความจริงที่คิด คนไม่สนใจใครอย่างนิคถ้าได้เมียเด็กเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง ดูมองเขาตาวาวขนาดนั้นมันคงไม่ปล่อยแน่ๆ

"เหอะ"

"ปากบอกไม่ชอบเด็กแต่มองเขาไม่ละสายตา อะไรจะขนาดนั้นกันพ่อคุ๊ณ เลือกมากระวังแก่ตายล่ะ" อีกมุมหนึ่งเขาก็กลัวว่านกเขาเพื่อนจะไม่ขันแล้วน่ะสิ เห็นว่าไม่ได้ใช้งานมานานหรอกนะ

"ปากเสีย" ทำไมเขาจะไม่เข้าใจที่เพื่อนจะสื่อมันทำงานกับเขามานานพูดเรื่องหาเมียให้เขาเป็นว่าเล่น

"ฮ่าๆ ว่าแต่หน้าคุ้นๆ ว่ะ"

"เด็กเก่ามึง?" อยู่ๆ นิคก็พูดเสียงเข้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"ไม่ใช่ กูแค่รู้สึกเหมือนว่าจะเคยเห็นรูปจากที่ไหนสักแห่ง" แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เด็กเขาชัวร์

"ให้ชัวร์"

"ชัวร์ป๊าบเลยมึงจีบได้ตามสบายเถอะ"

"ใครบอกว่ากูจะจีบ"

"อ้าวก็ถามเมื่อให้แน่ใจ"

"ไม่ชอบเด็ก" ไม่ใช่ว่าไม่เคยคบรุ่นน้อง ที่ผ่านมาเขาก็คบคนอายุน้อยกว่ามาตลอดอยู่แล้ว แต่กับเธอคนนี้ดูเด็กเกินไป 

"เหร๊ออ" ภูส่ายหน้าเอือมระอาปากบอกว่าไม่ชอบแต่ตาจ้องไม่กระพริบ เขาจึงเลิกสนใจเพื่อนข้างกาย กวาดสายตาหาสาวไปนอนกอดคืนนี้แทน

"กูไปละคืนนี้ถ้าไม่อยากนอนเหงาก็หาคนไปนอนกอดซะนะเพื่อนรัก"

"รีบไปเลยไปน่ารำคาญ" นิคนั่งดื่มอยู่คนเดียวจนเวลาผ่านไปสักพักการกระทำทุกอย่างของเธออยู่ในสายตาของเขา

จนนิคเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะนั่งมองเธอได้นานขนาดนี้ จนเผลอไปสบตาเขาชะงักไปนิดก่อนจะส่งยิ้มทักทายเธอไปด้วยความเป็นมิตร หญิงสาวมองเขาอึ้งไปพักใหญ่ ท่าทางน่ารักทำเขายิ้มกว้างเข้าไปอีก จนเธอส่งยิ้มตอบกลับมาแล้วหันหน้าหนีไวๆ จนเขานึกเอ็นดู เธอน่ารักมาก

นิคนั่งมองเธอกับเพื่อนนิ่งๆ เหมือนว่าทั้งคู่จะคุยอะไรสักอย่างและเขามั่นใจว่าเกี่ยวกับเขาแน่ๆ เมื่อเพื่อนเธอมองมาทางนี้พร้อมกับคนตัวเล็กที่เขาหมายตาก้มหน้างุดไม่มองมา เขารู้ตัวว่ากำลังโดนเพื่อนเด็กสาวใช้สายตาสำรวจ ปากเธอบ่นงึมงำ สีหน้าท่าทางคล้ายกำลังพูดอะไรเกี่ยวกับเขาให้เธอฟัง

"ไปทักทายสักหน่อยแล้วกัน" นิคลุกจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ถือแก้วไว้ในมือค่อยๆ ก้าวเดินตรงไปยังบาร์เครื่องดื่มที่มีสองสาวนั่งอยู่อย่างมั่นคง  

"สวัสดีครับ" นิคทักสองสาวขึ้นเสียงทุ้ม พราวฟ้ายิ้มกว้างส่งให้พร้อมสะกิดเพื่อนสาวยิกๆ ให้เงยหน้ามองชายที่เธอหมายตา

"ดีค่ะ"