บทที่ 4 รู้สถานะตัวเองดี

ครืด!

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังถี่รัวปลุกคิลเลียนตื่นจากการหลับใหล เขาเอื้อมมือไปคว้าแล้วนำมาแนบหู

“มีอะไร” เอ่ยถามเสียงงัวเงีย

(พี่คิลเลียนเพิ่งตื่นเหรอคะ)

“อืม”

(วันนี้ว่างไหมคะ นิรินจะชวนไปดูหนังด้วยกัน)

“ไม่” เขาเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปไหนทั้งนั้น ขณะเดียวกันสายตาคมกริบช้อนตามองคนตัวเล็กหลับสนิทกำลังซุกอกล่ำสัน

(ไม่สบายเหรอคะ เสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลย) คนปลายสายยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก

“แค่นี้แหละ” กล่าวจบรีบตัดสาย เมื่อเห็นพิมพ์ดาวกำลังลืมตา

“นอนต่อเถอะ” ว่าพลางเกลี่ยเส้นผมปรกหน้าหวานไปทัดหู แล้วลูบไล้พวงแก้มขาวใสแผ่วเบา

“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่า” เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอดอันอบอุ่น เบี่ยงสายตาไปทางอื่นด้วยความเขินอาย เพราะทำให้เธอเผลอนึกถึงบทรักสุดเร่าร้อนเมื่อคืนทำเอาไม่กล้ามองหน้าหล่อคม

“แต่ฉันยังง่วง” ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขากระชับกอดคนตัวเล็กแน่น บ่งบอกให้รับรู้ว่าห้ามคิดหนีแม้แต่น้อยไม่งั้นเจอดี

“นายก็นอนไปสิ”

“นี่คือคำสั่งพิมพ์ดาว เธอต้องนอนกับฉัน” คนเผด็จการสั่งเสียงเข้มพลางเชยปลายคางมนให้หันมามองกัน

“ก็ได้” ยอมจำนนต่อคำสั่งของคนตัวโต พิมพ์ดาวหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าจึงเข้าสู่ห้วงนิทราง่ายดายก่อนคิลเลียนจะนอนตามโดยโอบกอดเธอไม่ปล่อย

เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสี่โมงเย็น พิมพ์ดาวลืมตาขึ้นเชื่องช้าก่อนรับรู้ของหนักตรงเอวคอด เมื่อก้มหน้ามองพบแขนแกร่งพาดส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอพยายามจะยกแขนกำยำออกห่างแต่อีกคนไม่ยอม

“อื้อ อยู่นิ่ง ๆ พิมพ์ดาว ฉันยังง่วง” บอกด้วยเสียงงัวเงีย นัยน์ตาคมกริบทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท ไม่แม้เบิกขึ้นมองเธอซึ่งทำหน้าบึ้งตึงที่ได้ยินคำพูดนั้น

“ปล่อยฉันนะคิลเลียน อึดอัดชะมัด” มือเรียวผลักหัวไหล่บึกบึนหวังให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมแต่ไม่สำเร็จสุดท้ายทำได้แค่พ่นลมหายใจยืดยาวอย่างเบื่อหน่าย

“คนบ้า” เสียงหวานบ่นพึมพำ กวาดสายตามองทั่วใบหน้าคมคาย พออยู่ในระยะใกล้ทำให้รู้ว่าเขาดูดีมากแค่ไหน

ด้วยความหลงใหลกับหน้าตาของคิลเลียน พิมพ์ดาวเผลอเอื้อมมือแตะแก้มสากแผ่วเบา ก่อนนิ้วเรียวจะสัมผัสจมูกโด่งคมสันแล้วลากไล้มาถึงริมฝีปากหยัก

“จะลักหลับฉันเหรอ” คว้าหมับข้อมือเล็กอย่างไว

“เปล่านะ”

“แน่ใจเหรอ” เชยคางกลมกลึงขึ้นก่อนประทับจูบลงบนกลีบปากสีหวาน

“คิลเลียน” เบือนหน้าหนีอย่างไวอยู่ ๆ โดนจูบถึงจะแผ่วเบาแต่กลับสร้างความรู้สึกซาบซ่าน

“มากกว่านี้เราก็ทำมาแล้ว” กระซิบข้างใบหูขาวสะอาด ขบเม้มติ่งหูเบา ๆ เพื่อหยอกล้อคนตัวเล็ก

“อื้อ คิลเลียน” ขนกายลุกซู่ด้วยความเสียวซ่าน แค่โดนสัมผัสนิดหน่อยร่างกายของเธอก็ตอบสนองเขาอย่างไว

“อาบน้ำกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปซื้อของต่อ”

“นายไปอาบก่อนเถอะ” ส่งสายตาอ้อนวอนคนตัวโต วินาทีนี้เธอขอเวลาคิดทบทวนอะไรสักหน่อย

“อืม” คิลเลียนไม่ได้รบเร้าพิมพ์ดาว ยอมปล่อยให้หญิงสาวอยู่ตามลำพัง

หลังพ้นร่างสูงใหญ่ของคิลเลียน พิมพ์ดาวพยุงกายพิงหลังกับหัวเตียงพลางนำผ้าห่มคลุมร่างเปลือยจนถึงเนินอก หน้าจิ้มลิ้มซบกับหัวเข่าแล้วครุ่นคิดอะไรมากมาย

เธอแทบไม่อยากเชื่อกับเรื่องเมื่อคืนเลย เพียงแค่คืนเดียวชีวิตของเธอเปลี่ยนไป หนำซ้ำยังต้องมาเป็นนางบำเรอของเพื่อนสมัยมัธยมปลายอีกต่างหาก

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้” นัยน์ตาคู่หวานหลับพริ้มด้วยความเหนื่อยล้า โดยไม่อาจรับรู้เสียงฝีเท้าใหญ่ย่างกรายมาหาเธอ

“พิมพ์ดาว” เอื้อมมือหนาแตะหัวไหล่บอบบาง

“หืม” เอี้ยวหน้ามองคนตัวโต

“ไปอาบน้ำสิ”

“อืม” ทอดสายตามองชายหนุ่มในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ ก่อนเท้าเล็กก้าวลงจากเตียงพร้อมกระชับผ้าห่มแล้วก้าวเดินเข้าในห้องน้ำ

หญิงสาวใช้เวลาชำระร่างกายเกือบครึ่งชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อย เธอสวมใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมา ขณะเดียวกันเหลือบมองคนตัวโตนั่งอยู่ปลายเตียงแต่งกายด้วยชุดลำลอง

“ชุดของเธออยู่ในถุงนั้น” ชี้ไปยังถุงกระดาษวางบนที่นอน

“อืม” พยักหน้าหงึกอย่างเข้าใจ

“ฉันไปรอข้างนอก” พูดจบคิลเลียนย่างเท้าออกจากห้องนอน ทิ้งคนตัวเล็กจัดการธุระส่วนตัวตามสะดวก

“เฮ้อ” พ่นลมหายใจเฮือกหนึ่งก่อนหยิบชุดในถุงดังกล่าวขึ้นมาใส่อย่างไวด้วยความกลัวอีกคนจะคอยนาน เมื่อเสร็จสิ้นจึงเดินออกจากห้องไปหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บริเวณโซฟา

“คิลเลียน”

ใบหน้าคมคายหันมองตามเสียงเรียก ก่อนพบกับพิมพ์ดาวในชุดเดรสกระโปรงสีหวาน เขามองดูเธอราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด เธอสวยมากจนเขาไม่อาจละสายตาสักวินาทีเดียว

“คิลเลียน”

“หืม” ช้อนตามองคนตรงหน้าซึ่งไม่รู้เดินมาหาตั้งแต่ตอนไหน

“เอ่อ…” มือเล็กลูบท้ายทอยอย่างประหม่า

“ไปกันเถอะ” ตัดบทแล้วเด้งตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินฉับ ๆ ไม่สนใจมองคนข้างหลังจะตามมาหรือไม่ เขารู้เพียงอย่างเดียวคือการพาตัวเองออกจากบริเวณนั้นไว ๆ

“อะไรของเขา” เธอบ่นอุบอิบ ถึงอย่างนั้นรีบเดินตามเขาให้ทัน

คิลเลียนพาพิมพ์ดาวไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มแวะพาคนตัวเล็กรับประทานอาหารก่อนแวะซื้อของใช้

ระหว่างกำลังเลือกเสื้อผ้า ทันใดนั้นสายตาคมกริบปะทะกับร่างเพรียวของใครคนหนึ่ง ก่อนอีกฝ่ายหันมาเห็นเข้าพอดีซึ่งกำลังเดินมาหาตัวเอง

“พิมพ์ดาวหลบไปก่อน”

“ฮะ” หันมองหน้าหล่อคม จู่ ๆ โดนสั่งให้ทำอะไรสักอย่าง

“ฉันบอกว่าให้เธอหลบไปก่อน” สั่งเสียงเข้ม พิมพ์ดาวยอมทำตามอย่างงุนงง ร่างเล็กหลบไปยังมุมหนึ่งแต่คอยมองปฏิกิริยาของคิลเลียนก่อนเห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเข้าประชิดตัวเขา

“พี่คิลเลียนมาซื้อของเหรอคะ”

“อืม” ตอบรับพลางชำเลืองมองพิมพ์ดาว

“คนเดียวเหรอ” นิรินมองเข้าไปในร้านเสื้อผ้าเพื่อดูว่าเขามากับใครหรือเปล่า เพราะเมื่อสักครู่เธอเห็นผู้หญิงแวบ ๆ ยืนคุยกับเขา

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า” ส่ายหน้าปฏิเสธ ฉีกยิ้มหวานแก่คนตัวโตจากนั้นเอื้อมมือจับท่อนแขนแกร่งด้วยท่าทางออดอ้อน

“พี่คิลเลียนหายป่วยแล้วเหรอ”

“อืม”

“งั้นไปดูหนังกับนิรินนะคะ”

“อืม” เขาเงียบครู่หนึ่งก่อนตอบตกลง

“เย้…พี่คิลเลียนใจดีที่สุดเลย” ไม่พูดเปล่า นิรินแนบหน้ากับแขนกำยำด้วยความดีใจสุดฤทธิ์ “ไปกันเถอะ”

การกระทำและบทสนทนาระหว่างคิลเลียนกับนิริน พิมพ์ดาวได้เห็นและได้ยินทุกอย่างทำเอาเจ็บแปลบทั้งหัวใจ มือน้อยยกขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายพร้อมบีบแน่น

“คนรักคิลเลียนเหรอ” ทำได้แค่ตั้งคำถามกับตัวเองแต่ไร้คำตอบ เธอไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสองเหมือนกัน

คิลเลียน : กลับไปก่อนเลย ฉันติดธุระ

เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น พิมพ์ดาวกดเปิดอ่านแต่ไม่ตอบโต้ ไม่คิดเลยเพิ่งแลกเบอร์กันบนรถจะได้ใช้ในการติดต่อครั้งนี้

เมื่อเขาสั่งให้เธอกลับ หญิงสาวไม่ดื้อรั้นจะเดินเล่นในห้างต่อ จำยอมนั่งรถแท็กซี่กลับคอนโด แต่ลืมคิดไปตัวเองเพิ่งมาอยู่ยังไม่มีกุญแจห้อง สุดท้ายแบกร่างเล็กไปนั่งเล่นแถวสวนสาธารณะย่านคอนโด

ครั้นจะโทรหาเขาก็ไม่อยากรบกวน เลยต้องมานั่งเหงาหงอยริมแม่น้ำบริเวณม้านั่งตัวยาวสีขาวใต้ต้นไม้ใหญ่

หญิงสาวนั่งเหม่อลอยจ้องมองผิวน้ำเบื้องหน้า ยามนี้ท้องฟ้าใกล้มืดมิดเต็มทีแต่ยังไร้การติดต่อกลับมาจากคิลเลียน ผู้คนต่างเริ่มทยอยกลับแต่เธอยังนั่งอยู่ดั้งเดิม ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นง่ายดาย

พิมพ์ดาวพ่นลมหายใจทิ้งหลายรอบ บางครั้งเธอก็เบื่อหน่ายกับชีวิตแบบนี้เหลือเกิน ไม่เคยมีอะไรเป็นดั่งหวังสักครั้ง ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวไม่ว่าจะอยู่กับป้าแท้ ๆ หรือคิลเลียน

“หนาวจัง” โอบกอดตัวเองปรายตามองรอบกายเริ่มไร้ผู้คน