ตอนที่6 ยอม

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มึงจะต้องชดใช้!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างดุดันน่ากลัว ใบหน้าแดงก่ำสายตาเลือดเย็น

พรึ่บ! ฝ่ามือใหญ่รวบต้นแขนบางของเธอแล้วกระชากลุกขึ้นจนร่างบางแทบปลิวราวกับคนไร้น้ำหนัก

ตุบ! และเธอก็ถูกเหวี่ยงลงเตียงใหญ่อย่างแรงจนจุกเสียดไม่น้อย

กระโปรงพลีทตัวสั้นเหนือเข่าปลิวสะบัดตามแรงจนร่นขึ้นไปเห็นซับในลายลูกไม้สีดำของเธอ ขาเรียวขาวที่โผล่พ้นอวดโฉมความอ้อนแอ้นดึงดูดสายตาคนได้อย่างดี

อารมณ์ที่คุกรุ่นเดือดดาลของฟาริสไม่ได้ดับมอดลงเลยสักนิด แต่สัญชาตญาณดิบของเขาตื่นตัวขึ้นอย่างง่ายดายกับสภาพของเธอตรงหน้า

“ฉันขอโทษจริงๆ” กอหญ้ารีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพร่ำขอโทษออกมาอย่างหวาดกลัว

จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะทุกอย่างเธอไตร่ตรองมาดีแล้วก่อนตัดสินใจรับข้อเสนอนี้และลงมือทำ

“เก็บขอโทษของเธอไว้ซะ เพราะทางเดียวที่จะชดใช้ได้...”

“คือความเจ็บปวดทรมานของเธอ!” เสียงเยือกเย็นของฟาริสดังขึ้นก่อนจะจับข้อเท้าบางลากอย่างแรงจนเธอล้มลงนอนอีกครั้ง

เขาไม่รอช้าที่จะดึงขอบกางเกงซับในของเธอต่ำลงมาอย่างรวดเร็วรุนแรง

“อย่าทำแบบนี้!” กอหญ้าที่ตั้งสติได้พยายามปัดป่ายสู้รบกับเขาอย่างไม่ยอมรับ

แต่ต่อให้เธอจะฟาดมือลงที่มือของเขายังไงก็เอาชนะพละกำลังของเขาไม่ได้ ซ้ำยังถูกฝ่ามือใหญ่ฟาดมือของเธอออกอย่างแรงจนแดงก่ำ

กางเกงซับในของเธอถูกกระชากทิ้งไปอย่างแรง เธอรีบปัดชายกระโปรงลงไปปกปิดส่วนสงวนที่กำลังเปลือยต่อหน้าเขา

แต่ร่างสูงกลับเดินเข่าขึ้นเตียง กดขาของเธอไว้แน่นด้วยเข่าแกร่งมันร้าวระบมไม่น้อย ผลักไหล่ของเธอลงไปอีกครั้งอย่างแรง ทำให้เธอต้องนอนอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างไม่จำยอม

“ฉันขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันกลัวแล้ว” มีใครบ้างไม่กลัวการถูกบังคับขืนใจ

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของเขาและเธอ แต่ตอนนั้นมันเป็นการตัดสินใจของเธอ ผ่านการทำใจและไตร่ตรองมาถี่ถ้วนแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขากำลังใช้กำลังบังคับเธอ

และแน่นอนว่าเขาไม่ได้ฟังเธอเลย เธอที่ทำร้ายเขาก่อนอย่าว่าแต่คำอ้อนวอนร้องขอเลย ต่อให้เธอชักดิ้นชักงอตายต่อหน้า ก็ไม่มีทางได้รับความเห็นใจจากผู้ชายเลือดเย็นที่พร้อมทำลายทุกอย่างอย่างเขาเด็ดขาด

หมับ!

“อึก!” กอหญ้าร้องขึ้นหลังจากลอคำบางถูกกดบีบจากคนบนกายอีกครั้ง มือที่พยายามทุบผลักไสเขาอย่างต่อสู้นั้นต้องยกขึ้นมาเพื่อพยายามดึงมือนั้นออก

ยิ่งเขาอยู่ด้านบน น้ำหนักที่โถมลงมาต่อให้ไม่ออกแรงบีบมากนัก มันก็ทำให้เธอปวดร้าวจนหายใจไม่ออกได้อย่างง่ายดาย

“อ๊ะ...อื้อ!” กอหญ้าร้องขึ้นอีกครั้งอย่างทรมานและปวดร้าว เมื่อนิ้วเรียวยาวของเขาจากมืออีกข้างที่ว่างอยู่กดสอดเข้ามาในรอยแยกกลางกายของเธอ

สติของเธอแยกอะไรไม่ออกแล้วว่าจะทำยังไงให้ตัวเองรอดพ้นจากความตายและความน่ากลัวที่เขากำลังจะมอบให้

เรี่ยวแรงที่น้อยนิดเมื่อเทียบกับเขายิ่งหดหายเมื่อถูกกดทับไว้ใต้อาณัติ

“หะ...หายใจ ไม่ออก” เสียงแผ่วเบาของเธอดังขึ้นราวกับกำลังจะตาย เหมือนขาข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่ประตูนรกไปแล้ว

ยังดีที่ฟาริสยังไม่ได้มีความคิดจะให้ตัวเองมีคดีติดตัวตอนนี้ ยอมปล่อยฝ่ามือใหญ่ออกจากคอของเธอที่มันแดงปื้นจากการบีบหลายต่อหลายครั้ง

เขาหันมาสนใจกลางกายที่แค่นิ้วเดียวก็ตอดรัดของเธอแทนในขณะที่เธอกำลังสำลักไอหาอากาศเข้าปอดอย่างไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาทำ แม้ขาเรียวจะพยายามยกต่อต้านเขาแต่ก็เอาชนะอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

“แค่กๆๆ” กอหญ้ารู้สึกปวดร้าวที่จุดสงวนของเธอไม่น้อย แต่เธอทำได้เพียงไอและดิ้นรนไขว่คว้าอากาศให้ตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก

สวบ!

“อะ...โอ้ย!” กอหญ้าร้องขึ้นเมื่อฟาริสกระแทกนิ้วเพิ่มเข้ามาอย่างแรงในทีเดียว

ความยาวแข็งของนิ้วทำให้เธอปวดแสบที่ใจกลางสาวราวกับฉีกขาด ไหนจะความแห้งผากที่ยิ่งทำให้ฝืดระคายจนไม่สบายกล้ามเนื้อภายในเลยสักนิด

“หึ!” ฟาริสแค่นเสียงขึ้นอย่างพึงพอใจกับความรัดรึงจากร่างกายของเธอ

เขาผ่านผู้หญิงมาแทบนับไม่ถ้วน ใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างโชกโชน ต้องยอมรับเลยว่าร่องสวาทตรงหน้าตอดรัดที่สุดที่เขาเคยเจอมาในชีวิต

แต่ก็แน่ล่ะในเมื่อเขาพึ่งประเดิมร่างกายเธอเป็นคนแรกเมื่อเดือนก่อนนี้เอง เดือนหน่อยๆ ที่ผ่านมาเธอคงไม่ได้ไปหลับนอนกับใคร มันเลยยังตอดรัดอย่างถึงใจขนาดนี้

“ขะ...ขอร้อง หยุดเถอะ” เสียงที่แหบแห้งจากความเจ็บคอของกอหญ้าดังขึ้นอย่างเว้าวอน

พยายามจะหยัดตัวลุกขึ้นต่อต้าน แต่เธอก็ถูกมืออีกข้างของเขาดันกดไหล่บางไว้กับที่

“อยู่เฉยๆ แล้วเธอจะไม่เจ็บหนัก” มันคือคำเตือนที่เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า

ทั้งความกระหายหิวจากสัญชาตญาณดิบของตัวเอง ทั้งวีรกรรมที่เธอสร้างความร้าวฉานให้เขากับคนรัก

ต้องรอดูว่าสุดท้ายแล้วเขาจะหักห้ามอารมณ์ของตัวเองได้แค่ไหน

“อะ...อย่า เจ็บ!” กอหญ้าร้องขึ้นเมื่อนิ้วเรียวขยับเคลื่อนกระแทกเข้าออกอย่างไม่เบาเลยสักนิด

เขาชักเข้าแล้วกระทุ้งใส่จนเธอสะดุ้งเกร็งไปทั้งตัว พยายามยื่นมือไปเพื่อดึงมือเขาออกจากกลางกาย แต่เหมือนยื่นไปจับมือเขาไว้เฉยๆ อย่างทำอะไรไม่ได้

“พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว” ทำได้เพียงนอนดิ้นรนหาทางรอด ร้องขอเขาไม่หยุดปาก ร่างกายและจิตใจที่เต็มไปด้วยความกลัวและความไม่พร้อม ไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเลยสักนิด

และในที่สุดการเคลื่อนไหวก็หยุดลง ฟาริสมองใบหน้าของเธอด้วยแววตาดุดัน นิ้วเรียวยังอยู่ในกลางสาวของเธอแต่ไม่ได้เคลื่อนไหวเหมือนเดิม

เธอมีความหวังว่าเขาจะหยุดกระทำแบบนี้ใช่หรือไม่

“ไม่!...” กอหญ้าร้องขึ้นอย่างหวาดกลัวอีกครั้งเมื่อฝ่ามือผละออกจากไหล่ของเธอ แล้วขยับไปปลดกระดุมเสื้อของเธอออกด้วยมือข้างเดียว

เธอใช้สองมือจับมือของเขาเพียงข้างเดียวไว้แทบจะทันที สู้รบขัดขืนอย่างไม่ให้กระดุมหลุดออกจากรังดุมแม้แต่เม็ดเดียว

“เลือกเอา ว่าจะยอมให้ถอดดีๆ หรือจะให้ฉันกระชากจนมันขาดแล้วไม่มีเสื้อใส่กลับ” คำขู่ดังขึ้นเตือนเธออย่างไม่ปราณี

“ฉันไม่พร้อม พี่ค่อยเอาคืนวันหลังได้ไหม” เธอส่ายหัวร้องบอกเขาอย่างหวังว่าเขาจะเชื่อ

แต่มีคนผิดที่ไหนจะสามารถต่อรองกับผู้ที่ตนกระทำเขาก่อนได้

พรึ่บ! นิ้วเรียวกระชากถอนออกจากกลางกายรวดเดียวจนเธอสะดุ้งในความหยาบโลน

แต่มันดีใจไม่ได้เมื่อฝ่ามืออีกข้างยกขึ้นมาจับสาบเสื้อของเธอซ้ายขวาเป็นการบอกกล่าวว่าเขากำลังจะทำอะไร

“ยะ...ยอมแล้ว! ยอมแล้ว” รีบร้องบอกเขาก่อนจะถูกกระชากเสื้อออกจนขาด หากเป็นแบบนั้นเธอจะออกจากที่นี่ยังไง เสื้อที่ใส่มีแค่ด้านนอกและด้านในที่เป็นบราเท่านั้น

แม้จะอยากขัดขืน แม้จะไม่เต็มใจ แต่เธอสู้เขาไม่ได้ ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะต่อรองอะไรได้เลยสักอย่างแม้แต่ขอความเห็นใจ

“.....” ฟาริสยอมหยุดมือในการกระชาก แต่เขาก็ไม่ได้หยุดมือที่จะดึงถอดเสื้อเธอออกอย่างไม่เบา ไม่กระชากให้กระดุมขาดออกจากเสื้อ แต่ก็กระชากถอดจนมันหลุดออกจากรังดุมก่อนที่สาบเสื้อจะแยกออกจากกันซ้ายขวา

“.....” กอหญ้ารีบยกมือขึ้นปกหน้าอกของตัวเองไว้ทันทีที่ไม่มีเสื้อปกปิดร่างกาย แม้จะยังเหลือบราไว้ แต่มันแทบปิดอะไรไม่ได้เลย

“ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออกให้หมดทุกชิ้น อย่าให้ฉันต้องทำแทนการพูดซ้ำ” คำสั่งเลือดเย็นดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ผละออกแล้วจัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรีบร้อน

และทันทีที่กางเกงของเขาหลุดพ้นสะโพกแกร่ง แกนเนื้อร้อนก็ผงาดชี้ออกมาเพราะความแข็งเขื่องทันที

กอหญ้าที่ถูกสั่งรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง มองการกระทำของเขาอย่างหวาดระแวงและไม่เต็มใจ ได้แต่เบือนหน้าหนีกับสิ่งตรงหน้า...มันใหญ่เกินไป

และเธอก็จำได้ว่าวันนั้นเธอเจ็บแทบขาดใจ

“ฉันขอเข้าห้องน้ำ...”

“ถ้าให้ฉันเอ่ยปากอีกครั้ง เธอจะไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นใส่ออกไป!” เสียงเยือกเย็นแทรกขึ้นอย่างไม่คิดจะให้โอกาสเธอได้ประวิงเวลาเลยสักนิด

ทั้งที่เขาสั่งเธอไว้แล้ว เสื้อผ้าที่เหลือแค่ถอดออกจากตัวเท่านั้น กลายเป็นว่าเขาสลัดทุกอย่างออกจากตัวได้ก่อนเธอด้วยซ้ำ

“.....” กอหญ้ามองสบตากับร่างสูงตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไปหมด เธอเม้มปากแน่นจนริมฝีปากปวดชาไปแล้วเมื่อต้องทำในสิ่งที่เธอไม่เต็มใจ

แต่มันน่าหวาดผวากว่านั้นเมื่อเขายืนดูเธอสักพัก และก้าวขึ้นเตียงมาอีกครั้งด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเย็นชาดุดันจนรับรู้ได้ว่าเขาไม่ปราณีเธออีกแล้ว

“ถอดแล้ว” เสียงแผ่วของเธอดังขึ้นพร้อมกับมือไม้ที่สั่นระริกราวกับลูกนกตกน้ำระหว่างสลัดเสื้อผ้าที่ถูกปลดออกอย่างง่ายดาย

มันไม่ง่ายเลยที่จะทำอะไรแบบนี้กับคนที่กำลังจะทำร้ายเธอ เซ็กซ์สำหรับเธอไม่ใช่เรื่องน่ากลัวหากเกิดขึ้นอย่างเต็มใจกับคนที่เธอยินยอม แต่ที่กำลังเป็นอยู่รู้ดีเต็มอกว่าไม่ใช่

แต่เธอเป็นคนกระโจนเข้ากองไปด้วยตัวเอง ไม่ได้มีใครจี้คอให้เธอทำความผิดนี้ แม้จะมีเหตุผลจำเป็นที่ต้องเลือกทำในสิ่งที่ผิด แต่สำหรับคนถูกกระทำเขาไม่ได้สนใจเหตุผลของเรา