ตอนที่4 ไม่ได้ท้อง

“เปิดประตูดีๆ ไม่อย่างนั้นกูกระทืบมึงทั้งแบบนั้นแน่!” เสียงคำรามบอกให้รู้ว่าเขาทำร้ายเธอได้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ยิ่งเธอพยายามจะต่อต้านเขาแค่ไหนก็ยิ่งทำให้เขาไร้การควบคุมเท่านั้น

ได้ยินแบบนั้นก็เหมือนกับอายุสั้นลงในพริบตา เหมือนกับเดาชะตากรรมของตัวเองได้ไม่ยากเลยว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไร

ผู้ชายที่รุนแรงกับเธอทั้งที่รับรู้ว่าเธอท้องด้วยซ้ำ

แล้วถ้าเขารู้ว่าเธอไม่ได้ท้องล่ะ

แกร็ก! หลังจากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง กอหญ้าก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างไม่อยากลองดีอีกแล้ว หากทำให้เขารอ หากทำให้หงุดหงิด สุดท้ายก็มีแต่เธอนี่แหละที่จะต้องเจ็บหนักกว่าเดิม

พลั่ก! ฟาริสดันกอหญ้าออกให้พ้นประตูก่อนจะก้าวยาวๆ เพียงสองก้าวก็หยุดตรงหน้าอ่างล้างหน้า มองแท่งตรวจครรภ์ที่ถูกแช่ไว้ในอ่างล้างหน้าพร้อมกับแถบสีขาวที่ยังไม่แสดงผลใดๆ ออกมา

“หมายความว่ายังไง!” เขาหยิบแท่งเปียกๆ ขึ้นมาเผชิญหน้ากอหญ้าแล้วถาม

“ฉัน... ไม่ได้ท้อง” เธอค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกจากห้องน้ำขณะค่อยๆ ตอบเสียงแผ่วเบา

หมับ! ก้าวเดียวเขาก็ประชิดตัวพร้อมกับบีบต้นแขนของเธอไว้แน่น

“ลองพูดใหม่อีกทีสิ!” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายของเธอลุกชันจนถึงหนังหัวพร้อมกัน แทบไม่กล้าสบสายตากับดวงตาคมตรงหน้า กลั้นหายใจพูดสิ่งที่ควรออกมา

“ฉัน...ขอโทษ” ใช่ มันคือสิ่งที่เธอควรพูดที่สุดตอนนี้ เพราะเธอตั้งใจเข้าไปโกหกเขาว่าท้องต่อหน้าแฟนสาวของเขา

“ฉันจะให้โอกาสเธอ พูดใหม่อีกครั้ง!” น้ำเสียงที่แสนจะราบเรียบจนมากเกินไปยิ่งทำให้น่ากลัวมากกว่าเดิม

มันคาดเดาไม่ได้ ไม่รับรู้ความคิดของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฉัน...ไม่ได้ท้อง...อึก!” คำพูดจบประโยคยังไม่ดีด้วยซ้ำลำคอของเธอก็ถูกฝ่ามือใหญ่บีบไว้แน่นทันที

“ไม่ได้ท้อง แล้วมึงไปบอกว่าท้องกับกูทำไม!” เสียงเข้มตะคอกใส่หน้ากอหญ้าอย่างน่ากลัว

“อึก!” เธอตอบไม่ได้ ตอนนี้ปวดคอไปหมด เริ่มหายใจไม่ออก พยายามแกะมือของเขาแล้วแต่ไม่หลุด อีกทั้งเขายังออกแรงยกให้เธอสูงขึ้นจนต้องเขย่งปลายเท้าตามจนสุด

“ถาม ก็ตอบ” เสียงแผ่วเบาแต่น้ำเสียงกลับให้ความเยือกเย็นพูดพร้อมกับใบหน้าหล่อที่ขยับเข้ามาใกล้เธอ

“หะ...หายใจไม่ออก” จะตอบได้ยังไง แค่หายใจยังลำบากเลย

ตุบ! ร่างบางถูกปล่อยสะบัดอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น

มือหนึ่งยกขึ้นลูบคอตัวเอง ปากอ้าไอสำลักพร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดอย่างรีบร้อน ร่างกายขยับกระถดหนีห่างจากร่างสูงตรงหน้าที่ยืนจังก้าราวกับมัจจุราชที่กำลังรอเอาชีวิตของเธอ

ปึ่ก! แผ่นหลังบางติดกับเตียงหลังจากพยายามถอยหนีเหมือนที่เขาก้าวตามมาเรื่อยๆ ทำให้ตอนนี้เธอไร้ทางหนีเพราะติดแหง็กอยู่กับมุม

“พูดออกมา ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด” เขาย่อตัวนั่ง มือหนึ่งยื่นมาบีบกรามเล็กให้เงยเผชิญหน้าก่อนจะถามย้ำ

“มีคน...จ้างให้ฉันทำแบบนั้นกับพี่” เมื่อเข้าตาจน กอหญ้าทำได้เพียงบอกถึงเหตุผลของการกระทำของเธอในวันนั้นออกมาอย่างไม่ปิดบัง

ถูกจ้างตั้งแต่แรกที่เสนอตัวเข้าไปหาเขาในวันนั้น ยอมหลับนอนกับเขาทั้งที่ไม่เคยพูดคุยหรือรู้จักเป็นการส่วนตัวเลยสักนิด

“ใคร!” เมื่อได้ยินคำตอบจากปากของเธอก็ยิ่งทำให้ฟาริสโมโหหนักกว่าเดิม ตะคอกถามกลับไปแทบจะทันที

“ไม่รู้”

หมับ!

“อึก!” กระชับมือบีบกรามของเธอหนักกว่าเดิมราวกับคีมเหล็กจนปวดร้าวไปหมด

“ถ้าไม่รู้แล้วมันจะจ้างเธอได้ยังไง ถ้าไม่รู้แล้วเธอจะรับจ้างทำไม!” เสียงเยือกเย็นดังขึ้นเมื่อเธอยังไม่ยอมสารภาพทุกอย่างออกมา

“ไม่รู้จริงๆ...เขาส่งข้อความมา แล้วก็เอาเงินมาวางไว้ที่หน้าห้อง” กอหญ้าพยายามเค้นเสียงของตัวเองออกมาเพื่ออธิบายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าไม่มีการเห็นหน้า รับรู้ชื่อ หรือแม้แต่ได้ยินเสียงเลย

“กูไม่เชื่อ!” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับอารมณ์คุกรุ่นที่ทำให้แรงบีบหนักกว่าเดิม

“อึก! ฉันพะ...พูดจริง” กอหญ้าทั้งปวดทั้งอึดอัด แต่ก็พยายามยืนยันออกมาเช่นเดิม

“แล้วทำทำไม หรือแค่เพราะเงินก็ยอมสร้างความร้าวฉานให้คนอื่นแล้วงั้นเหรอ!” ไม่รู้เรื่องของคนอื่นก็ได้ แต่ไม่รู้เจตนาของตัวเองที่เลือกรับงานไม่ได้เด็ดขาด

“.....” กอหญ้าไม่ได้ตอบ

แต่มันคือคำตอบในคำถามของเขาแล้ว

เธอทำทุกอย่างอย่างไร้หนทางที่ดีกว่านี้ ก็เพื่อเงินจริงๆ

“เพื่อเงินจริงๆ สินะ” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบและยังหลบสายตาจากเขา ฟาริสก็ได้คำตอบแล้วว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ได้ผิดไปสักนิดเลย สิ่งที่แค่เดาจากคำว่าจ้างเท่านั้น

“ใช่ ฉันต้องการเงินจริงๆ ฉันก็เลยรับงานนี้” เธอสารภาพออกมาอย่างไม่อาย ว่าเหตุผลของการรับงานผิดศีลธรรมนี้ก็เพราะเงิน

เงินที่สำคัญต่อเธอมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หมับ! ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากกรามเล็กเป็นลำคอระหง บีบพร้อมกระชากเธอลุกขึ้นยืนรั้งเข้าหาตัว

“ถ้าร้อนเงินจนรับงานระยำได้ ทำไมไม่เดินเข้ามาเสนอขายตัวให้ฉันดีๆ แทนที่มาสร้างความเดือดร้อนชีวิตคนอื่นแบบนี้!”

ปึก!