บทที่ 3 สายแรก

“สวัสดีครับ ขอต้อนรับเข้าสู่รายการ ‘คลับร้อนรัก’ กับผมหนุ่มเสพเสียวอีกแล้วนะครับ วันนี้น้องเอมมี่ยังคงมาทำหน้าที่เหมือนเดิม แต่ว่าผมจะสลับสับเปลี่ยนกันไปนะครับ รับรองว่าวิทยากรสาวๆ ที่จะมาตอบคำถามของคุณมีแต่สาวสวยแน่นอน” เจไดพูดผ่านกล้องเป็นครั้งแรก หลังจากที่เคยไลฟ์สดแค่เสียงมาก่อน

ตอนนี้ทั้งคู่ใส่หน้ากากเต็มหน้า เพื่อปิดบังหน้าตา แต่ว่าหุ่นบอบบางและหน้าอกหน้าใจของเอมมี่นั้นก็ถือว่าเรียกแขกได้พอสมควร

“สวัสดีค่ะ เอมมี่คนเดิม ไซด์ไลน์สุดแซ่บ โยกดี ลีลาเด็ดค่ะ” เธอแนะนำตัวด้วยเสียงที่เร่าร้อนเช่นเคย

“วันนี้เราจะมีสายโทรเข้ามา หรือว่าเรื่องราวในวันนี้จะถูกเล่าโดยน้องเอมมี่ เราจะมาลุ้นไปด้วยกันนะครับ ใครอยากแชร์ประสบการณ์ โทรมานะครับ 084-XXX-XXXX รับรองว่าเราจะแปลงเสียงไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นคุณอย่างแน่นอน”

ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้นก็มีสายแรกโทรเข้ามา เขาหันไปมองเอมมี่ยิ้มให้เธอออกมาด้วยความดีใจแล้วกดรับสายนั้น พยายามทำให้เป็นปกติ ไม่ให้ผู้ฟังรู้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหน

“สวัสดีครับ โทรมารายการ คลับร้อนรักหรือเปล่า” เจไดถามเพื่อความมั่นใจ

“ใช่ครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงรีบต่อสายโทรศัพท์เข้ากับอุปกรณ์สื่อสารที่ติดตั้งเอาไว้ เพื่อให้ออกอากาศเป็นเสียงที่ผ่านการแปลงเสียงแล้ว

“สวัสดีครับ มีสายแรกโทรเข้ามาแล้วนะครับ ชื่ออะไรครับ”

“ชื่อ เอก ครับ”

“คุณเอกมีประสบการณ์อะไรจะเล่าให้พวกเราฟังครับ”

“มีโอกาสให้คุณหนุ่มเสพเสียวเอาไปเขียนเป็นเรื่องสั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ ผมเป็นแฟนของคุณหนุ่มมานานมากเลย”

“มีโอกาสได้รับการคัดเลือกครับ ไม่แน่ว่าทุกเรื่องอาจถูกนำไปเขียนได้ครับ” เจไดพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่ตนเองดีใจจนจะแย่แล้ว ที่มีแฟนคลับของตัวเองโทรเข้ามาในรายการ

“ครับ เรื่องของผมมีอยู่ว่า...”

**********************

บรรยากาศที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนในตอนหลังเลิกเรียน ครูผู้ดูแลประจำห้องควบคุมให้เด็กๆ ที่ตื่นนอนแล้วไปล้างหน้าประแป้ง และดื่มนมรอให้ผู้ปกครองมารับอยู่ภายในห้อง

ผู้ปกครองทยอยเข้ามาเซ็นชื่อรับบุตรหลานของตัวเองออกไปจนเหลือเด็กชายคนสุดท้าย ที่จนเลยเวลาเลิกเรียนไปมากแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถติดต่อผู้ปกครองได้

เสียงเด็กชายวัยห้าขวบร้องไห้จ้า ทำให้ครูพี่เลี้ยงสาวทั้งสองคนนั้นกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้ภารโรงก็เริ่มไล่ปิดห้องเรียนแล้ว

“แอน พี่ต้องกลับแล้ว พี่ฝากเด็กไว้กับแอนนะ” ครูผู้ดูแลรุ่นพี่วัยสามสิบเอ่ยขึ้นมาด้วยความเกรงใจ เพราะว่าตนเองก็ต้องรีบไปรับลูกที่อีกโรงเรียนเหมือนกัน

“ได้ค่ะพี่กุ้ง” เธอตอบแล้วยิ้มให้รุ่นพี่ ก่อนจะชวนเด็กน้อยออกไปนั่งเล่นรอผู้ปกครองมารับ ที่สนามเด็กเล่นที่ตอนนี้มีคนบางตาลงไปมากแล้ว

แอนยังไม่มีครอบครัว เธอจึงรับอาสาที่จะดูแลเด็ก พร้อมทั้งพยายามโทรเข้าเบอร์มือถือของผู้ปกครองของเด็ก แต่ว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับสายเลยจนเธอเริ่มเป็นกังวล

มองหน้าเด็กชายที่นั่งเล่นตักดินอยู่ พอนึกได้เขาก็ร้อง สลับกับเล่นอยู่อย่างนั้นตามประสาเด็ก พลางนึกสงสารเพราะใกล้จะค่ำแล้ว

“นี่ก็ห้าโมงกว่าแล้ว ถ้าว่าทำงานอยู่ ป่านนี้ก็น่าจะมารับได้แล้วนะ” เธอบ่นพึมพำออกมา คิดไม่ตกว่าจะเอาอย่างไรกับเด็กน้อย เพราะเริ่มมืด ยุงก็เริ่มเยอะแล้ว

ครูพี่เลี้ยงสาวรอจนถึงหกโมงเย็น เธอส่งข้อความไปบอกผู้ปกครองของเด็ก แล้วพาเด็กกลับไปที่ห้องพักกับเธอด้วย

“น้องปอนด์ครับ วันนี้กลับกับครูนะครับ เดี๋ยวผู้ปกครองจะไปรับที่ห้องครู” เธอบอกเด็กชายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล พลางจูงมือเด็กชายตัวน้อยขึ้นรถกับเธอไปด้วย

‘พ่อแม่เด็กนี่คนเป็นอย่างไรนะ ทำไมลืมมารับลูกตัวเองได้ เลิกบ่ายสาม หกโมงก็ยังไม่มีใครมารับ บ้าไปแล้ว’

**********************

เอกชัยออกมาจากห้องประชุม วันนี้เขามีประชุมงานในแผนกตั้งแต่บ่ายสามโมง และประชุมยาวจนถึงหกโมงเย็น แล้วอยู่คุยกับหัวหน้าแผนกต่ออีกจนตอนนี้ก็หนึ่งทุ่มแล้ว ทำให้เขาล้าเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีสายโทรศัพท์เข้ามาหาเขายี่สิบสาย และมีข้อความจากแม่บ้านที่เขาจ้างไว้หนึ่งข้อความและจากเบอร์โทรศัพท์แปลกๆ อีกหนึ่งข้อความ

“คุณเอกค่ะ คุณพ่อของป้าป่วยหนัก ป้าขอลางานสองสัปดาห์นะคะ ต้องกลับไปช่วยดูแลพ่อที่บ้าน โทรหาแล้วไม่รับ ป้าเลยส่งข้อความมาบอกค่ะ และอย่าลืมไปรับน้องปอนด์ที่โรงเรียนนะคะ”

“ฉิบหายแล้ว” เขามองดูเวลาที่โทรศัพท์ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว ทำให้เขาร้อนใจเป็นอย่างมาก

เอกชัยเดาว่าสายที่โทรเข้ามาน่าจะเป็นโทรศัพท์ของครูที่โรงเรียน รวมถึงข้อความที่ส่งมา จึงรีบเปิดอ่านอย่างร้อนใจ

“ผู้ปกครองคะ คุณครูพยายามโทรหาแล้วนะคะ แต่ไม่รับสาย ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว ครูขออนุญาตพาน้องปอนด์ไปรอที่ห้องพักของครูนะคะ หอพักศรีนวล ซอยนารีนารถ2/3 ห้อง204 ค่ะ”

เอกชัยอ่านข้อความเสร็จ เขารีบขับรถไปยังที่อยู่ตามที่เธอแจ้งเอาไว้ทันทีด้วยความร้อนใจ

เขาไปถึงแล้วยืนสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้า เคาะห้องของครูพี่เลี้ยงไป

“ใครคะ” แอนถามออกมาจากห้อง ยังไม่ยอมเปิดประตูให้เขาในยามวิกาล

“ผมเป็นผู้ปกครองน้องปอนด์ครับ”

แอนเปิดประตูห้องทันทีแล้วมองเขาด้วยสายตาที่ต่อว่า เพราะตอนนี้ลูกชายของเขาร้องไห้จนหลับไปแล้ว แต่พอเห็นหน้าหล่อๆ ที่ตกอกตกใจก็พูดต่อว่าเขาไม่ลง เขาเองก็คงไม่ตั้งใจลืมลูกแบบนี้หรอก

“เชิญค่ะ ตอนนี้น้องปอนด์หลับไปแล้ว” เธอบอกเขาแล้วผายมือให้เขาเข้าห้องไป

เอกชัยมองลูกชายที่ตอนนี้อาบน้ำอยู่ในชุดลำลองที่แม่บ้านของเขาเตรียมเอาไว้เผื่อในกระเป๋า เด็กชายนอนหลับไปแล้ว และมีเสียงสะอื้นดังออกมาเล็กน้อยทำให้เขารู้สึกผิด

“ผมขอโทษด้วยนะครับคุณครู พอดีแม่บ้านผมลากะทันหัน ผมพึ่งเห็นข้อความที่แม่บ้านบอกให้มารับลูก กับข้อความครูเมื่อกี๊นี่เอง” เขารีบอธิบายให้เธอฟัง

“แล้วคุณแม่น้องล่ะคะ”

“ภรรยาผมเสียแล้วครับ” เอกชัยพูดเสียงเศร้า ทำให้แอนรู้สึกสงสารเขาเล็กน้อย

“พาน้องกลับไปเถอะค่ะ นี่ก็ดึกแล้ว คุณเข้ามาในห้องกับฉันยามวิกาล มันดูไม่เหมาะ” เธอบอกเขาเสียงเบา

“ครูครับ เอ่อ ผมคิดว่าผมอาจจะรบกวนครูอีกสองสัปดาห์ครับ เพราะแม่บ้านผมลาไปต่างจังหวัดยาวเลย ไม่ทราบครูสะดวกหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมจะจ่ายเงินพิเศษให้” เขาถามเธอ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็เอ็นดูลูกชายเขาไม่น้อย

“ได้สิคะ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ ฉันจะรับน้องปอนด์กลับมา คุณเลิกงานก็ค่อยมารับก็แล้วกัน”

“เอ่อ ผมอยากให้ครูรับน้องปอนด์ไปที่บ้านผมเลยได้ไหมครับ คือ เอ่อ ถ้าครูสะดวกนะครับ แต่ถ้าไม่สะดวก ผมก็มารับที่นี่ได้ครับ” เขาลองหยั่งเชิงเธอดู เพราะว่าตัวเองก็ค่อนข้างยุ่งกับงานจริงๆ แม่บ้านที่เป็นญาติฝั่งภรรยาที่เสียไปก็ไม่น่าจะกลับมาง่าย

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ” เธอตอบรับเขาไป เพราะเห็นแก่เด็ก และต้องการเงินพิเศษที่เขาเสนอมาด้วย ในช่วงนี้อะไรทำเงินได้เธอก็ต้องรับไว้ก่อน

**********************