บทที่ 4 เด็กของนาย

ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างเพรียวระหงที่นอนหลับลึกอยู่บนเตียงนุ่มสะดุ้งตื่น ดวงตากลมลืมโพลงขึ้นอย่างตกใจ เธอหยัดกายจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มตัวบนเตียงอีกครั้ง เพราะความเจ็บที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง

หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาอย่างแรง ก่อนจะกวาดดวงตามองไปรอบห้องนี้...นี่ห้องใคร หลังมือซ้ายรู้สึกเจ็บ ๆ เหมือนเข็มทิ่ม เธอจึงยกขึ้นดูและก็ตกใจแทบสิ้นสติ

‘น้ำเกลือ…’ หญิงสาวส่ายหัวอย่างไม่เชื่อว่าคนที่ทำร้ายเธอจะให้หมอหรือพยาบาลมาดูแลเธอ ทุกครั้งที่เขาทำร้ายถ้ามันไม่จบลงที่เตียง ก็ต้องที่ห้องลับที่บ้าน...เขาจะทิ้งเธอเหมือนหมูเหมือนหมา และเป็นเธอที่ต้องหอบร่างพาตัวเองไปหาหมอเองทั้งนั้น

สติสัมปชัญญะสุดท้ายที่จำได้คือ...เธออยู่ในกองขยะ โดยมีน้ำมัน ๆ เปื้อนทั้งตัว หญิงสาวจับหน้าจับตาตัวเอง ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นดู...ร่างกายเธอโดนทำความสะอาดเปลี่ยนเสื้อผ้าหมดแล้วยกเว้นเส้นผม

“..........” ผู้หญิงสูงวัยใส่ชุดคอบัวเปิดประตูเข้ามา จ้องมองเธอและยกยิ้มให้เล็กน้อย

“ตื่นแล้วหรือคะ...เป็นอย่างไรบ้างคะ” เดือนอ้ายเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายหยัดกายพิงหัวเตียงไว้

“คุณเป็นใครคะ” ผู้หญิงตรงหน้าที่ยื่นมือมาแตะเนื้ออ่อนที่คอเธอเพียงยกยิ้ม

“ดิฉันเป็นคนของนายค่ะ มาดูแลคุณ...”

“นาย?” คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปม

“ค่ะ”

“ที่นี่ที่ไหนคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

“ไนต์คลับ XXX ค่ะ” งั้นเธอยังคงอยู่ที่เดิม...

“นายคุณชื่ออะไรคะ”

“คุณวิลค่ะ อนาวิล”

“ฉันอยากเจอนายคุณ...ขอเจอได้ไหมคะ” ผู้ดูแลเงยหน้ามาสบตาหญิงสาวที่ใบหน้าฟกช้ำทั้งหน้า แขนขาเรียวสวยมีแต่ร่องรอยโดนทำร้าย

“ไม่ง่ายค่ะ” เดือนอ้ายเอื้อมมือมาแตะแขนคนพูด

“ขอร้องเถอะค่ะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากเขา” หยดน้ำตาสีใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย เธอสะอื้นไห้และยกมือขึ้นพนมตรงหน้า

ผู้ดูแลถอนหายใจออกมา ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ทราบว่ามาได้อย่างไร แต่นายไม่มีทางทำร้ายผู้หญิงแบบนี้แน่ ๆ หากเขาจะฆ่าคงยิงให้ตาย ๆ ไป ไม่มาซ้อมให้เจ็บช้ำเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้…

“คุณช่วยฉันได้ไหมคะ...แค่ให้ฉันเจอเขา ที่เหลือฉันจัดการเอง”

“อยากเจอนายก็ต้องเป็นผู้หญิงของนายค่ะ ถึงจะได้เจอ...” สำหรับผู้หญิงแล้วจะเจอนายมันไม่ง่ายขนาดนั้น นอกจากธุรกิจนายก็ไม่สุงสิงกับใครง่าย ๆ หรอก และเขาก็ช่างเลือก!

“..........”

“เสื้อผ้าฉันจัดการให้คุณเรียบร้อย แขวนไว้ในตู้ หากน้ำเกลือหมดขวดแล้ว จะมีคนมารับคุณออกไป...ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัว” ผู้ดูแลลุกขึ้นค้อมหัวก่อนจะเดินออกไป

หญิงสาวชันเข่าปิดหน้าร้องไห้ออกมา...กลับเหรอ เธอจะกลับยังไง กลับไปเธอจะโดนอะไรอีก ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เธอต้องหนีหายไปเป็นอาทิตย์ไม่ก็เป็นเดือน

จะแวบกลับไปก็ต้องเข้าบริษัทที่มีคนเยอะ ๆ แต่สภาพแบบนี้จะแบกหน้าไปบริษัทยังไง อย่าว่าแต่เพื่อนเลย...ชีวิตเธอไม่มีใครแล้ว เพราะเธอไม่เอาใครนั่นเอง! เพื่อแลกกับความรักโง่ ๆ

เธอทิ้งทุกอย่างได้หมด! วันนี้ที่เธอเป็นแบบนี้มันคือกรรมที่เธอทำ มันก็ถูกแล้วที่ชีวิตเฮงซวยแบบนี้! เพราะเธอเลือกเอง!!