ตอนที่ 7: เจ้าของสมุดภาพ

ชีวิตแบบ Double Life หรือสองสถานภาพของปริ๊นเซสเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่ เธอเปิดร้าน Triskele เมื่อก่อนร้านนี้ยังไม่เป็นที่รู้จักมากเหมือนปัจจุบันนี้ที่เริ่มมีคนเปิดใจยอมรับกันมากขึ้น เธอเริ่มเรียนศาสตร์การมัดเชือกพันธนาการแบบ BDSM ตั้งแต่ขั้นพื้นฐานเช่น การเลือกเชือก การมัดเชือกแบบอวัยวะส่วนเดียว ไปจนถึงมัดทั้งตัว

บริการของร้าน Triskele จะไม่รวมถึงการบริการทางเพศ และนั่นคือสาเหตุที่เธอไม่อนุญาตให้มีการร่วมเพศกันในห้องพันธนาการถึงแม้ว่าเธอจะเปิดห้องต้อนรับคู่รักเพื่อเขามาใช้บริการของเธอหลายครั้ง แต่บริการสูงที่สุดที่เธออนุญาตก็แค่การช่วยตัวเองไม่ว่าจะด้วยอุปกรณ์หรือจากคู่ที่ลูกค้าพาเข้ามาเท่านั้น

กฎนี้เธอตั้งขึ้นเพื่อป้องกันปัญหาโรคติดต่อและการมีเพศสัมพันธ์แบบไม่ถูกทำนองคลองธรรม อาทิ บางคนอาจจะพาคู่ขาที่ไม่ใช่คู่ชีวิตจริง ๆ ของตัวเองมา ซึ่งเธอไม่สามารถจะตรวจสอบได้ว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกันจริง ๆ หรือไม่

ทั้งนี้มีไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอเป็นนายหญิงของร้าน Triskele โดยเฉพาะเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเธอ ลูกค้าที่เธอนัดเข้ามารับบริการที่ร้านส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเฉพาะลูกค้าที่ได้รับการติดต่อมาจากการแนะนำปากต่อปากกันของเพื่อนหรือลูกค้าเองเท่านั้น

เธอไม่รับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้านโดยบังเอิญเพราะเธอต้องการแน่ใจว่าเธอรู้สึกลูกค้าของเธอจริง ๆ ไม่ใช่โรคจิตที่ไหนที่บังเอิญเดินเข้าผ่านมาเจอร้านของเธอเข้า

"ฉันชอบกำไรของมือของเธอ" น้ำเสียงสดใสของหญิงสาวเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังเธอเอ่ยหนึ่งกำไรข้อมือที่ปริ๊นเซสสวมเป็นตรา Triskele พันด้วยด้ายสีแดง

"ขอบใจ" ปริ๊นเซสขยับแว่น เธอสายตาสั้นไม่มากเท่าไร หากเธอจะใส่แว่นตาทุกครั้งที่เธอเข้าห้องเรียนเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครจำเธอถ้าเดินสวนกับเธอนอกมหาวิทยาลัย หญิงสาวนั่งอยู่ในห้องเรียนเพื่อรอให้อาจารย์จากภาควิชาบริหารธุรกิจเข้ามาบรรยายเรื่องพื้นฐานการดำเนินธุรกิจซึ่งเป็นวิชาบังคับระดับปริญญาโทที่จะต้องผ่าน

"ตรา Triskele" หญิงสาวหน้าตาสวยหวาน ดวงตากลมโต ขนตาดัดยาว ผมยาวดัดปลายด้วยโรลม้วนผมขนาดใหญ่ดูแล้วเซ็กซี่มากชักชวนปริ๊นเซสสนทนาต่อ หญิงสาวไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน เธอเดาว่าน่าจะเป็นนักศึกษาจากคณะอื่นเพราะวิชานี้มีหลายคณะที่เรียนรวมห้องกับเธอ

ปริ๊นเซสไม่ได้ตอบแต่ฉีกยิ้มออกมาน้อย ๆ

"ฉันชื่อชญาดานะ เธอเคยเข้าร้าน Triskele มาก่อนเหรอ" ชญาดาแนะนำตัวแล้วยิงคำถามต่อทันที ปริ๊นเซสไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกบอกชื่อเธอเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเท่านั้น

"ฉันชื่อปริ๊นเซส"

"ฉันรู้นะว่าร้าน Triskele คืออะไร แต่ฉันต้องหาคนแนะนำถึงจะเข้าใช้บริการได้ ถ้าเธอเคยไป เธอพาฉันไปด้วยได้ไหม" ชญาดาเปลี่ยนจากยืนค้ำศีรษะปริ๊นเซสจากด้านหลังเป็นหอบหนังสือมานั่งอยู่ข้าง ๆ แทน ราวกับคุ้นเคยเป็นเพื่อนกันมานาน

"เอ่อ..." ปริ๊นเซสบอกไม่ได้ว่าเธอเป็นลูกค้า เพราะมันไม่ใช่ และเธอก็บอกไม่ได้เช่นกันว่าเธอเป็นเจ้าของร้าน นี่คือสาเหตุที่เธอมักนั่งอยู่คนเดียวและไม่สุงสิงกับเพื่อนร่วมห้องคนไหนเป็นพิเศษ

"ขอร้องล่ะ ฉันอยากไปจริง ๆ ฉันสนใจเรื่องเกี่ยวกับ BDSM มานานแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะคุยกับใครที่ไว้ใจได้ ฉันสังเกตเห็นข้อมือของเธอตั้งแต่เรียนอาทิตย์แรกแล้วแต่ก็ไม่กล้าทักเพราะเธอชอบนั่งเงียบ ๆ จนกระทั่งวันนี้" ชญาดาถอนหายใจอย่างประหม่าเมื่อเห็นว่าเธออาจจะไม่ได้รับน้ำใจจากปริ๊นเซสอย่างที่เธอคาดหวังไว้

"นี่..." ชญาดาเหมือนนึกอะไรออกแล้วเธอก็ควานมือลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่แบบเดียวกับที่ปริ๊นเซสเคยล้อกับกนกว่าผู้หญิงบางคนชอบถือกระเป๋าเหมือนกำลังจะหนีออกจากบ้าน หญิงสาวหยิบสมุดวาดภาพขนาด A3 ยื่นให้ปริ๊นเซสดู

เธอเปิดภาพวาดสีน้ำหน้าแรกเป็นรูปภาพของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งคุกเข่าลงบนพื้น มือถูกมัดอยู่ด้วยเชือกที่ทำด้วยริบบิ้นผูกผม ด้านหลังของเธอมีรอยไม้เรียวฟาดเป็นรอยแดง สีหน้าของหญิงสาวดูสงบสวยงาม แต่ไม่ใช่ใบหน้าของชญาดา

"เธอวาดเองเหรอ" รูปภาพเรียกร้องความสนใจของปริ๊นเซสได้

"ใช่ มีอีกนะ" ชญาดาคะยั้นคะยอให้ปริ๊นเซสเปิดหน้าต่อไป เธอทำตาม

ภาพของหญิงสาวคนเดิมถูกมัดอยู่กับเสาเตียง ศีรษะของหญิงสาวก้มลงเหมือนเหน็ดเหนื่อย พันธนาการที่ข้อมือไม่ใช่ริบบิ้นแล้ว หากแต่เป็นกุญแจข้อมือแบบที่ตำรวจใช้จับผู้ต้องหา ร่างของหญิงสาวในรูปเปลือยเปล่าเห็นทรวงอกแต่มีผมยาวสลวยของเธอปิดบังหัวนมไว้ และถึงแม้ใบหน้าของหญิงสาวจะถูกปิดบังด้วยผมด้านหน้าของเธอแต่ก็ยังพอมองออกว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับรูปแรก

"ใครคือนางแบบเหรอ" ปริ๊นเซสถามต่อ ชักจะเริ่มสนใจขึ้นมาหน่อย ๆ

"เพื่อนสาวของฉันเอง" ชญาดากล่าว ฝีมือการวาดภาพของเธอดีมากราวกับเธอเป็นนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์หรือคนที่ทำงานศิลป์มานาน

"แฟนเธอเหรอ" ปริ๊นเซสเงยหน้าถามต่อ ใบหน้าของชญาดาหวานซึ้ง ฉะนั้นหากชญาดาบอกว่าเธอป็นเลสเบี้ยนชอบผู้หญิงปริ๊นเซสก็ไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ใช่ แค่เพื่อน ชื่อปนัดดา เธอมีแฟนเป็นผู้ชาย ฉันขอให้เธอมาเป็นแบบวาดรูปให้เท่านั้น แต่ฉันอยากมีรูปเป็นของตัวเอง นะ... ฉันอยากไปร้าน Triskele แล้วก็ถ่ายรูปแบบนี้ออกมา ฉันอยากวาดรูปตัวเอง" ชญาดาอ้อนวอน ขยับใบหน้าให้ใกล้ปริ๊นเซสมากขึ้นและลดเสียงให้เบาลง

"แล้วทำไมไม่ให้ปนัดดาถ่ายให้ล่ะ" ปริ๊นเซสเปิดภาพหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ภาพต่อไปยังเป็นภาพสไตล์เดียวกัน หญิงสาวคนเดิมถูกผูกมือไว้กับหัวเตียง บางภาพเธอก็ถูกมัดไว้ทั้งมือและขา ภาพบางภาพวาดด้วยสีน้ำ และภาพบางภาพก็วาดด้วยดินสอดำ

ปริ๊นเซสชอบภาพเหล่านั้นมาก เจ้าของผลงานวาดได้งดงามชนิดที่เธอคิดว่าถ้านำมาใส่กรอบตั้งไว้ในร้านของเธอ เธอก็แน่ใจว่าจะขาดได้ราคาอย่างแน่นอน

"ฉันไม่แค่อยากถ่ายรูป แต่ฉันอยากรู้สึกด้วยว่าจะเป็นอย่างไร ฉันอยากสัมผัสกับเชือกจริง ๆ ฉันอยากรู้ว่าการถูกลงแส้ว่าจะเจ็บแค่ไหน ฉันอยาก..." ปริ๊นเซสหันหน้ามองไปรอบ ๆ ตัวเธอเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินบทสนทนานั้น เสียงของชญาดาค่อนข้างสูงดังนั้นถึงแม้เธอจะพูดเสียงเบาแต่ก็ยังดังอยู่ดีถ้าตั้งใจฟังจากระยะใกล้ ๆ

"เอาเป็นว่าคุยกันหลังเลิกเรียนได้ไหม" ปริ๊นเซสกล่าวกับเจ้าของสมุดภาพ BDSM ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะของเธอ

X