Ep.3

“ขอบคุณนะครับ ถ้าอย่างนั้นเพื่อฉลองการเป็นเพื่อนของเรา เราเข้าไปดื่มกาแฟในร้านข้างหน้านั่นด้วยกันนะครับ กาแฟที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความหอมอร่อยกลมกล่อมมาก”

“แหม คุณบรรยาสรรพคุณเสียขนาดนี้ ฉันคงไม่ปฏิเสธแล้วนะคะ” ไลลายิ้มหวานตอบกลับ คนชวนจึงฉวยโอกาสโอบเอวบางเพื่อนสาวคนใหม่ของเขาด้วยท่าทีสุภาพเข้าไปในร้านกาแฟด้วยสีหน้าพึงพอใจ

เมื่อเข้าไปในร้านกาแฟสด ทั้งสองหนุ่มสาวก็เลือกเมนูที่ตนเองชอบกับขนมปังคนละไม่กี่ชิ้น แล้วก็คุยกันอย่างถูกคอ

“คุณเคยได้ยินความเชื่อเรื่องความรักของชาวเวนิสบ้างไหมครับ"

ไลลาส่ายหน้ายิ้มๆแทนคำตอบ

“เขาเล่าขานกันมาว่า คู่รักคู่ไหนที่นั่งเรือกอนโดล่าลอดใต้สะพานริอัลโต้ ความรักของทั้งสองจะยั่งยืนยาวนาน”

“ว้าว มีเรื่องราวความรักที่แสนโรแมนติกแบบนี้ด้วยเหรอคะ”

“ใช่ครับ แต่ว่าความรักจะสัมฤทธิ์ผลที่เมื่อคู่รักจูบกันขณะที่นั่งเรือลอดใต้สะพานพอดีนะครับ เขาว่ากันแบบนั้น”

“เอ่อ แล้ว...คุณซานโดเลสเคยลองสักครั้งหรือยังคะ” ถามอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนัก อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขามีคนรักแล้วหรือยัง

“บ่อยไปครับเพื่อเอาใจสาวๆที่ผมเคยควง แต่ไม่ได้ทำไปเพราะอยากมีความรักที่ยั่งยืนอะไรกับใครนะครับ อีกอย่างเรื่องการคิสกันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของที่นี่” เขาตอบตรงๆไม่คิดจะปิดบัง แต่คำว่า ‘เคยควง’ ทำให้ไลลารู้สึกดีขึ้น และเธอก็ไม่คิดอะไรหากผู้ชายหน้าตาดีๆอย่างเขาจะเคยมีคู่ควงมาแล้วหลายคน ก็ตอนนี้เธอกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันนี่นา ทำไมจะต้องคิดมากด้วยล่ะ

“แต่การทำแบบนั้น หญิงไทยจะถือมากค่ะ” เอ่ยออกไปแบบก้มหน้า จู่ๆแก้มนวลสองข้างก็รู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อพูดถึงเรื่องทำนองนี้

“ผมทราบครับ ผมจึงชอบผู้หญิงไทย”

ไลลาเริ่มไม่กล้าสบตาผู้ชายตรงหน้าแล้ว เพราะไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยจุดประสงค์อะไร

“คืออีกอาทิตย์หนึ่ง จะมีงานเวนิสคาร์นิวัลหรืองานสวมหน้ากาก ผมอยากชวนคุณมาเที่ยวที่นี่ ผมอยากพาคุณล่องเรือเที่ยวไปรอบๆเมืองแห่งสายน้ำที่ผมรัก”

ไลลาแอบตื่นเต้นดีใจลึกๆ นี่เขากำลังชวนเธอล่องเรือกอนโดล่าที่เธอฝันถึงมาตลอดหรือเนี่ย ที่เธอส่ายหน้าตอนที่เขาถามเมื่อครู่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องความเชื่อนั่น แต่เธออยากได้ยินจากปากของชาวเวนิสเองมากกว่า

“คุณยิ้มแบบนี้ ผมถือว่าตกลงนะครับ” คนเจ้าเล่ห์รีบสรุปคำตอบเองทันที

สำหรับไลลา นี่เป็นความฝันของเธอ ครั้งหนึ่งในชีวิตก็อยากนั่งเรือกอนโดล่ากับชายในฝัน ล่องไปตามสายน้ำที่กว้างใหญ่แห่งเมืองเวนิส เมืองที่เต็มไปด้วยเกาะเล็กๆหลายเกาะที่มีแต่ความโรแมนติก

มือบางถูกกอบกุมเมื่อไหร่ไม่ทันรู้ตัว เพราะมัวแต่คิดฝันไปไกล ทำให้ซานโดเลสมีโอกาสสำรวจความสวยน่ารักของหญิงสาวตรงหน้าอย่างละเอียดละออ

ไลลาไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยจัด ไม่ใช่ผู้หญิงหุ่นดีทรงโตและสูงโปร่งเหมือนนางแบบที่เขาเคยควง แต่เธอเป็นผู้หญิงบอบบางแต่มีสัดส่วนตัวเล็กๆ ดูน่าทะนุถนอมมากกว่า ผิวพรรณของเธอขาวนวลแต่ไม่ขาวซีด และเป็นสาวน้อยที่ค่อนข้างขี้อาย เพราะสังเกตได้ว่าแก้มนวลทั้งสองข้างของเธอจะแดงระเรื่อขึ้นมาทุกครั้งที่ถูกเขาจ้องมอง

“คุณไลลาครับ”

“คะ” เมื่อได้สติจึงรีบดึงมือกลับอย่างนุ่มนวล

“เช้าวันอาทิตย์หน้า ผมไปรับคุณนะครับ ว่าแต่คุณพักอยู่ที่ไหนเหรอครับ”

“ฉันพักที่อพาร์ทเม้นท์...อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักหรอกค่ะ”

“โอเคครับ คุณตกลงรับปากกับผมแล้วนะ”

ไลลายิ้มหน้าแดงมากขึ้น นี่เธอใจง่ายถึงขนาดนี้เชียวหรือ เจอกันแค่ครั้งเดียวก็ตกลงรับปากไปเที่ยวกับเขาเสียแล้ว

“เอ่อ คุณซานโดเลสคะ คุณมีชื่อไทยสั้นๆมั้ยคะ”

“มีครับ มัมผมเรียกผมสั้นๆว่าซันครับ แต่ไม่รู้ใช่ชื่อไทยหรือเปล่า”

ไลลายิ้ม “งั้นต่อไปฉันขออนุญาตเรียกคุณว่า คุณซันนะคะ”

“ได้สิครับ”

สองหนุ่มสาวนั่งดื่มกาแฟด้วยกันไปคุยกันไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็แยกย้ายกันไปทำธุระ เพราะซานโดเลสมีสายเรียกเข้า เขาจึงได้ขอตัวออกไปทำธุระทั้งๆที่เจ้าตัวยังอยากอยู่กับเพื่อนใหม่ต่อ

ส่วนไลลา ก็เดินดูของที่ระลึกตามรายทางแถวสะพานริอัลโต้จนพอใจ แล้วจึงไปเดินเล่นตามสถานที่สวยๆแถวนั้นต่อ กระทั่งเย็นจึงได้เดินกลับที่พัก