บทนำ

ณ โรงพยาบาลเอกชนสุดหรู

หญิงสาวรูปร่างอรชรอยู่ในชุดสีฟ้าสำหรับลูกค้าvip ของโรงพยาบาล..ผมยาวดัดลอนดำสนิทขลับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวขึ้นไปอีก..ใบหน้าสวยหวานหลังคลอดสะอาดหมดจดปราศจากเครื่องสำอางติดจะซีดเซียว

ดวงตาคู่สวยสั่นระริกคลอไปด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความแววเว้าวอน

"คุณชิน..ตาหนูยังไม่หย่านมเลย..ฮึก..น้องขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ?" กั้นสะอื้นต่อรองปลายเสียงแผ่วเบา ครั้นเขายังคงยืนกอดอกนิ่ง ก่อนใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจ้องมองเย็นชา..หล่อนรู้ทันที..เขาคงไม่ให้

"แค่หนึ่งปี..น้องขอให้นมลูก..ได้มั้ยคะ?"

ขนิษฐายังคงใช้ความพยายามต่อรองปากคอสั่น

"ฮืออ..สามเดือนก็ได้ค่ะ..น้องขอเวลาแค่สามเดือน..ให้ลูกได้กินนมแม่"

"ฉันให้เวลาเธอได้มากสุดสามวัน"

คำตอบของชายหนุ่มผู้เป็น 'พ่อของลูก' ตัดจบ พร้อมกับเดินหันหลังกลับ..ทิ้งความปวดร้าวไว้ในใจ 'เมียในความลับ' อย่างไม่ไยดี

หล่อนรู้..เวลาเขาใจร้าย..เขาใจร้ายได้มากแค่ไหน..แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังแอบคาดหวังว่าอย่างน้อยเขาจะหลงเหลือเศษซากความรักให้บ้าง ทว่าความจริงยังคงตีแสกหน้าว่าสิ่งที่หล่อนคาดหวังจะไม่มีวันเป็นจริง

ขนิษฐาคิดอย่างขมขื่น

เมื่อครบกำหนดเวลาตามสัญญา และต้องออกจากโรงพยาบาลร่างอรชรอ้อนแอ้นกำลังยืนอุ้มลูกชายตัวน้อยด้วยท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่อตัวเด็กหาวหวอด ดวงตาที่ยังมองเห็นไม่ชัดหรี่ขึ้นมองมารดา ท่าทางน่าเอ็นดูชวนรักเป็นที่สุด

ดวงตาคู่สวยแดงช้ำ ใต้ตาดำคล้ำอย่างคนอดนอน มือเรียวสั่น..ก่อนจะอุ้มลูกขึ้นมาจุ๊บเหม่ง กลิ่นนมผสมกลิ่นเด็กบนตัวชวนให้ไหล่บางสั่นตาม

ลูกเป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของตน

ความคิดเรื่อง 'หนี' ลอยวาบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

ดวงตาคู่สวยหลุบลง มือกำผ้าห่อตัวลูกในอ้อมอกแน่น

ทว่าหนึ่งในเลขาสาวคนสนิทของไฮโซหนุ่มดูเหมือนจะอ่านความคิดคนตรงหน้าออก เสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกจึงพูดเตือนขึ้นทันที

“คุณน้อง..ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไรก็ตาม..จงเก็บความคิดของคุณไว้”

“....”

“คุณน้องน่าจะรู้จักนิสัยคุณชินดี” ปลายเสียงหยามเยาะ โดยไม่รู้ว่าหยามใคร

ระหว่างเจ้านายหนุ่ม หรือเมียในความลับที่ไม่รู้จักเจียมตัว

น้ำใสคลอหน่วยตาคู่สวย..ร้าวลึกตอกย้ำใจดวงน้อย

“ทำไมคะ คุณชิน..ฮึก จะทำอะไรน้องคะ” คนหน้าหวานย้อนถาม ใบหน้าเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือที่อุ้มลูกสั่นเต็มไปด้วยความโกรธปนเจ็บใจ

“ก็...ฉันหมายความว่า..แทนที่คุณน้องจะมีโอกาสได้เจอลูก...” เสียงเรียบเรื่อยพูดพร้อมกับก้มมองดูเด็กน้อยในอ้อมแขนหญิงสาว..ริ้วรอยเห็นใจพาดผ่านชั่วครู่ ก่อนจะพูดอย่างคนที่ยืนอยู่บนโลกความจริงว่า

“ถ้าคุณน้องคิดพาลูกหนีตอนนี้...ผลลัพธ์อาจเป็นว่า...คุณน้องอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอลูกอีกเลย”

“...”

“ถ้าคุณอยากลองก็ตามใจนะคะ” เลขาหน้านิ่งพูดพร้อมกับปรายตาไปยังจำนวนบอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนคุมสถานการณ์..มากเกินกว่าจะตั้งใจมา 'คุมผู้หญิงแค่คนเดียว'

ขนิษฐายกยิ้มหยัน ในสายตาเขาหล่อนคงเป็นได้แค่เมียในความลับไร้ค่าไร้ราคา มีเพียงบุตรชายในสายเลือดถึงจะมีคุณค่า!!

“หึ จริงๆ แค่ผู้หญิงกับเด็ก คุณชินไม่เห็นจำเป็นต้องให้คุณเกลมาคุมถึงที่เลยนะคะ” คนหน้าหวานเอ่ย ในขณะคนที่ถูกพาดพิงเพียงแค่ยักไหล่

ต่างคนต่างก็รู้ความใน..บรรยากาศจึงกลับมากดดันอีกครั้ง

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ทว่ายาวนานในใจคนรอ

รถหรูคันโตนำเข้าจากต่างประเทศแล่นมาจอดเทียบตรงหน้าฟุตบาทโรงพยาบาล กระจกด้านหลังถูกเลื่อนลงเผยใบหน้าด้านข้างสุดแสนจะเย็นชาราวกับรูปปั้นของ ‘ชินณธร’ ผู้นำตระกูลอรุณเวทย์ เจ้าของธุรกิจพลังงานและบริษัทรักษาความปลอดภัยระดับโลก

ความคิดจะหนีรอบที่ร้อยแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเมื่อเผชิญหน้าชายผู้ทรงอิทธิพล

แน่ล่ะ หล่อนจะเอาอะไรไปสู้เขาได้..หล่อนไม่มีทั้งเงินและอำนาจ

ร่างสูงชะลูดในชุดสูทสีดำสนิทเลขาคนสนิทอีกคนของชินณธรเป็นฝ่ายเดินเข้าหาแม่ลูกอ่อนก่อน

“ขอตัวคุณชายน้อยด้วยครับ” น้ำเสียงสุภาพเรียบเรื่อยว่างเปล่ากล่าวขึ้นพร้อมกับยื่นมือเป็นภาษากายให้ 'คืนเด็ก'

ริมฝีปากอิ่มของคนหน้าหวานเม้มแน่น มือโอบลูกเข้าอกหวงแหน

“ถ้า..ฉันไม่ให้..ละคะ?”

“คุณน้อง..คุณลืมสัญญาที่เซ็นไปแล้วเหรอ?” เลขาหนุ่มขยับแว่นย้อนถามเสียงชักขุ่น

เดิมเขาคิดเพียงแต่ว่าคนตรงหน้าก็แค่ ‘ผู้หญิงเห็นแก่เงิน’ แต่บัดนี้คงต้องเพิ่มคำว่า ‘ฉ้อฉล’ เข้าไปด้วย

“หึ…สัญญา”

สัญญามอบสิทธิ์ในตัวเด็กชายในอ้อมกอดแลกกับเงินห้าสิบล้าน

‘ลูกต้องช่วยพ่อนะ พ่อขอร้อง..ถ้าลูกไม่ช่วยพ่อต้องโดนเจ้าหนี้เล่นงานแน่!!’

ภาพชายวัยเกษียณที่วันๆ ดีแต่ดื่มเหล้า เล่นการพนันกำลังปล่อยโฮ มือเกาะชายกางเกงหล่อนวาบขึ้นมา

เพียงเพราะคำว่า ‘กตัญญู’ ทำให้วันนั้นหล่อนยินยอมแลกลูกกับชีวิต ‘พ่อ’

ขนิษฐากระชับลูกชายแน่น ก่อนตัดสินใจเดินไปยังรถซึ่งมีชายหนุ่มที่หล่อนหลงรักนั่งอยู่

ทว่าเขากลับยังคงนิ่งสงบ ดวงตาคมเพียงปรายตามองมาที่เธอด้วยสายตาอ่านไม่ออก..ริมฝีปากได้รูปยกยิ้ม

เป็นรอยยิ้ม…ที่ส่องไม่ถึงดวงตา และเป็น ‘รอยยิ้ม’ ที่หล่อนไม่ชอบเลย

“ฮึก..คุณ..ชิน..ต้องไม่ลืมที่เราสัญญากันนะคะ” เด็กเลี้ยงหน้าสวยเอ่ยทวงสัญญาด้วยน้ำเสียงแห้งผาก เขาเลิกคิ้วมอง ‘แม่ของลูก’

“เธอมีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอน้อง?”

“แต่…คุณชินบอกน้องเองนี่คะ ว่าจะให้น้องมีโอกาสเจอลูกบ้าง”

“….”

“ฮึก…หรือคุณชินจะผิดสัญญา?” เสียงคนหน้าหวานชักสั่น เขาเองก็มีสีหน้ารำคาญเล็กน้อยก่อนจะตัดบทอย่างหงุดหงิดว่า

“ขนิษฐา..เธอคงลืมไปแล้ว..ฉันเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาขู่”

“น้องไม่ได้…” หญิงสาวอยากจะแก้ตัว แต่เลขาหนุ่มก็เหมือนจะรู้ใจนาย

“คุณน้องผมขอเด็กคืนด้วยครับ”

...