#เปิ้นของเอิ้นอ้าย EP.1 เห็นเธอแล้วอยากเสียตัว (2) จบตอน

“กูชื่อเพชร ไม่ได้ชื่อเปิ้น” แต่ปากแม่งพูดออกมาได้แค่นี้ ไอ้เวร

“เปิ้นคืออู้กำเมืองเจ้า แปลว่าเขา หรือเรา เธอ” ยัง ยังมีหน้ามายืนอธิบายภาษาบ้านเกิดแบบกึ่งเปลือยให้ผู้ชายทั้งแท่งอย่างกูฟังอีก แม่งเอ้ย ปวดหัวตุบๆ เลยไอ้สัส ทำไมมันโง่ได้ใจขนาดนี้

“จะยังไงก็ช่างแม่งเหอะ!” พยายามคมเข้มไว้ตัวกู ให้เด็กมันเกรง “ดูสภาพมึงก่อนไอ้หมาเอ๋อ มึงคิดจะออกมาในสภาพนี้ทุกครั้งที่อาบน้ำเลยเหรอไง”

ยัยตัวดีก้มลงมองสภาพหมิ่นเหม่ของตัวเอง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าต๊องใส่

“ใจ้เน้อ”

เวร!!!

“มึงจะบ้าเหรอวะ!” คราวนี้หลุดมาด โวยวายเป็นตุ๊ดเลยไอ้เวร “กูถามจริงๆ มึงต๊องรึเปล่า มึงไม่รู้เหรอว่าตัวมึงเป็นผู้หญิงอ่ะ!”

“รู้” มันพยักหน้าตอบรับกลับมา ก่อนที่อยู่ดีๆ จะสาวเท้าเดินรุกเข้ามาใกล้จนผู้ชายตัวใหญ่เท่าควายอย่างผมตกใจต้องผงะถอยหลังหนี จนปลายนิ้วเล็กๆ ที่เล็บยาวเฟื้อยเหมือนไม่คิดที่จะตัดมาจิ้มๆ ตรงอกผม “แต่เปิ้นเป็นพี่อ้ายนี่ ก็เหมือนคนในครอบครัวอ้าย ปกติตอนอยู่กับป้ออ้ายก็ออกมาแบบนี้ตลอดเน้อ ป้อบ่าเคยเห็นว่าอ้ายเลย”

โอเค ปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก ลืมไปว่าตาลุงนั่นสปอยลูกสาวหนักยิ่งกว่าอะไรดี

“มึงไสตูดเข้าไปเลยนะ เข้าไปแต่งตัว!”

“แต่อ้ายยังบ่าได้เอาเสื้อเอาผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทางเลยก๋า” มันทำหน้าตาซื่อตาใสใส่ผมเหมือนกับที่พูดออกมาเป็นเรื่องใหญ่มาก และใช่ แม่งเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ เพราะผมลืมไปว่าสิ่งแรกที่มันทำตอนที่มาถึงห้องผมก็คือรื้อเอาฟิกเกอร์กับตู้แก้วมาประกอบ กับพวกข้าวของอีสปอร์ตของแม่ง

แต่สิ่งสำคัญที่สุดอย่างเสื้อผ้า มันกลับไม่คิด ไอ้เวร!

“งั้นมึงไสหัวเข้าไปในห้อง แง้มประตูไว้นิดๆ กูจะส่งเสื้อเข้าไปให้”

“ฮับทราบ!” ตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับวิ่งโทงๆ เข้าไปในห้อง ส่วนผู้ชายอกสามศอกของผมที่สักทั้งตัวเป็นจอมโจรขมังเวทย์แต่มันกลับไม่มีจิตสำนึกรักตัวกลัวตายเลยสักนิดกลับต้องเป็นฝ่ายที่ช็อคกับผู้หญิงอย่างมัน

ผมตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง ก่อนที่จะพ่นลมหายใจหนัก

ใจเกือบวาย

ต้องไปบวชพระมั้ยเนี่ยกู กลัวตบะจะแตกในสักวันถ้ามันยังทำแบบนี้อยู่

แล้วไอ้ลูกชายกูก็ไม่ยอมสงบลงเลยเนี่ย แม่ง!!

ผมผงกหัวไปมองทางกระเป๋าเดินทางของมันที่ค้างเติ่งอยู่หน้าประตู ก่อนที่จะเดินเตะฝุ่นเข้าไปลากกระเป๋ามาไว้กลางห้อง แล้วรูดซิปลงแล้วรื้อเสื้อผ้าเธอออกมาทีละอย่าง

เริ่มจากชุด

ว่าแต่ชุดเหี้ยไรเนี่ย มีแต่ชุดออกแนวเด็กดอยทั้งนั้น สงสัยต้องพาไปซื้อเสื้อใหม่ที่มันดูเอ๋อน้อยลงกว่านี้ซะแล้ว เอาเป็นว่าวันนี้มันไม่น่าจะได้ออกไปไหน เอาชุดที่คิดว่ามิดชิดที่สุดให้แม่งละกัน

เค ชุดเด็กดอย กางเกงขายาว ขาสั้นไม่ได้ เดี๋ยวตบะแตก

ต่อไปก็

ผมรื้อเสื้อโยนทิ้งไอ้ที่ไม่ใช้จนมันกองๆ ที่พื้นเป็นภูเขา ก่อนที่จะชะงักไปเพราะมือหนาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างสีชมพูๆ แถมยังบางแจ๋วยิ่งกว่ากระดาษเอสี่

มันก็คือ

กางเกงใน ไอ้เหี้ย!!

“อ้าก ไอ้เวร” สบถออกมาแบบไร้เสียงพร้อมกับทำท่าจะปาทิ้ง แต่มือเจ้ากรรมดันไม่คลายจากวัตถุเบาบาง ผมนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆ ใช้ความกล้าเฮือกใหญ่มากสอดนิ้วเข้าไปที่รูลอดใส่ขาทั้งสองข้าง แล้วกางออก

โห

วัตถุกระตุ้นอารมณ์ทางเพศอย่างกางเกงในผู้หญิง นี่กูเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย

ลายลูกไม้ด้วย เชี่ย ไอ้เด็กเอ๋อนี่มันมีรสนิยมใช้ได้

อะ แอบเซ็กซี่เล็กๆ

แล้วทำไมเสียงในความคิดกูมันต้องสั่นด้วยเนี่ย เหมือนพวกวิตถารเลยว่ะ

แต่ถ้าได้เห็นยัยก้นใหญ่ใส่เข้าไป มันจะฟิตเปรี้ยะมั้ยวะ ก็ตูดมันใหญ่แบบพวกผู้หญิงฝรั่งในพอร์นฮับที่ดูตอนชักว่าวบ่อยๆ เลย แถมกางเกงในที่ผมนั่งกางสำรวจอยู่เนี่ยแม่งก็เล็กจิ๋วนิดเดียว แถมยังบางเบายิ่งกว่ากระดาษ

ถ้ามันเข้าร่องก้น จะเซ็กซี่บาดใจขนาดไหน

ฉ่า

คิดเองก็เขินเอง คราวนี้ผมแม่งปากางเกงในตัวบางนั่นทิ้งของจริง

ตัวนี้ไม่ไหว ตอนไอ้เด็กเหี้ยนั่นใส่ต้องแอบเผลอจินตนาการไปไกลถึงเขมรแน่ๆ

เอาตัวอื่น

หยิบมาอีกตัวที่น่าจะบางน้อยสุด แต่เสือกเป็นริบบิ้นที่โคตรจุ๋มจิ๋มน่ารัก สีชมพูอ่อนสลับขาว แถมยังมีโบว์ข้างๆ อีกต่างหาก

ยัยนี่เป็นนักสะสมกางเกงในลายยั่วสวาทผู้ชายรึไงวะ ทำไมรื้อแต่ละอันมีแต่กางเกงในชวนจิ้นทั้งนั้น

โอเค อันนี้เหอะ ค้นต่อไปไม่ไหวแล้วกู กำเดาจะแตก

นี่แค่กางเกงในนะเนี่ย ผมนี่แม่งอ่อนแอจริงๆ

ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความอดทนทั้งหมดที่เคยมีในชีวิตนี้มากองรวมกันไว้ที่วันนี้วันเดียว ก่อนที่จะเดินอกผายไหล่ผึ่งสมชายชาตรีเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูที่สาวเจ้าอยู่ข้างใน

ก็อกๆ

มีมารยาทด้วยไอ้เวร เคาะประตูก่อน

“เปิ้นรอซักกำเน้อ อ้ายเคลียร์เกมอยู่จะวินแล้วก๋า!” แต่ในขณะที่ผมกำลังฟุ้งซ่านจะเป็นจะตาย ไอ้เด็กเวรนี่มันดันตอบกลับมาว่า มันกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกรู้สาอะไรกับการที่ให้ผู้ชายคนนึงที่เพิ่งมาอยู่ด้วยกันไปหยิบกางเกงในให้แม่งเลย

กูกำหมัดแล้วนะไอ้สัส

“ถ้ามึงไม่เปิดประตูมาหยิบชุดในมือกู กูจะโยนชุดทั้งหมดที่มีของมึงทิ้งลงจากระเบียงเดี๋ยวนี้แหละ”

ตึกๆๆๆ!

ทันทีที่สิ้นประโยคนั้น เสียงกุกกักในห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดกว้าง ผมกระตุกยิ้มหยันออกมา ต้องให้ขู่

แต่... จำได้ว่ากูบอกให้มันแง้มนิดๆ ไม่ใช่เหรอวะ

เสือกเปิดมาเต็มบานทำไม!!

“สุมาเต๊อะเน้อ อ้ายรอเปิ้นนานก็เลยเล่นเกมคุกกี้รันรอ” พูดยิ้มแหยๆ พร้อมกับลูบท้ายทอยตัวเองอย่างเอียงอาย แต่เสือกไม่ได้อายในเรื่องที่ควรจะอาย และกูไม่ได้ถามเรื่องนั้นเลยด้วย สิ่งที่กูอยากจะรู้ก็คือ

“มึงนอนเล่นเกมทั้งสภาพอย่างนี้เนี่ยนะ!!”

“เอ้า ทำไมก๋า”

“โอ้ย ไอ้เหี้ย กูเครียด”

ถามว่าโวยวายไปทำไม

ก็ต้องโวยวายดิวะ ก็แม่งเล่นเปิดประตูมารับผมในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวผืนเดิม หน้าอกล้นทะลักเหมือนเดิม แถมดูหมิ่นเหม่ว่าจะหลุดออกมาอล่างฉ่างแกรนด์โอเพนนิ่งให้ผมเห็นเนื้อนมไข่จะจะอีกด้วย

คือตามปกติ เออคือถ้ากูเป็นผู้หญิงนะ เข้าห้องไปนั่งเล่นเกมรอ พอขยับตัวนิดหน่อยปมผ้าก็ต้องหลวมบ้างไรบ้างใช่ปะ กูก็จะถอดแล้วมัดปมใหม่ให้มันแน่นกว่าเดิมไง

แต่นี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหน ปมผ้าเช็ดตัวแม่งหลวมจนผ้าเช็ดตัวจะหล่นลงไปกองอยู่ใต้ราวนมอยู่แล้ว มันยังไม่ใส่ใจที่จะปิดเลย!

“แต่มึงเป็นผู้หญิง!!”

“โอ้ยๆ เปิ้นตะโกนน่าหนวกหูจัง เอาชุดมาให้อ้ายได้แล้ว” แล้วดู ดูมัน มันแม่งไม่ฟังเหี้ยไรกูเลย สิ่งที่พูดไปดูจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาผู้หญิงโง่อย่างมัน แถมยังยืนแบมือขอเสื้อขอผ้าเหมือนกูเป็นพ่อบังเกิดเกล้ามันอีกต่างหาก

หน้ามึนสัสๆ มึนจนกูอยากเคาะกะโหลกสักที

“ไอ้เอ๋อ! กูจะทนไม่ไหวกับความโง่ของมึงแล้วนะโว้ย” ถ้าเกิดเป็นแม่มันนะ จะกรี๊ดใส่หน้าให้หูหนวกไปเลยไอ้ผู้หญิงไม่รักนวลสงวนตัว กูที่เป็นเพศพ่อมันยังอายชิบหายเลยเนี่ย จะแทรกแผ่นดินแทนอยู่แล้ว

“โอ๋ๆ เปิ้นโกรธอะหยังเน้อ โกรธที่อ้ายเล่นเกมเหรอ”

“...”

“เปิ้นได้เอาชุดชั้นในมาให้อ้ายด้วยป่าว?”

พอเห็นว่าผมยืนเงียบไปเพราะจุกกับความโง่ของมัน ไอ้เด็กเอ๋อก็เอียงคอซ้ายทีขวาทีเพื่อดูอาการของผมแล้วชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อไม่ให้ผมหงุดหงิด แต่คือกูไม่ได้เป็นเหี้ยไรหรอก แต่โกรธชิบหาย โกรธจนพูดไม่ออก

และที่สำคัญ ตาผมแม่งก็โฟกัสแต่นมที่เคลื่อนไหวไปตามเวลาที่มันขยับตัวเนี่ย ยิ่งเอียงคอมาดูสีหน้าผมแบบนั้น ร่องอกเบียดๆ ก็ทะลักล้นออกมาจากขอบผ้า

โอเค กูไม่ไหวล่ะ

“มึง-หยิบ-ชุด-ไป-จาก-มือ-กู” กลั้นใจกัดฟันเน้นทีละคำจนมันสะดุ้งโหยงเมื่อท้ายประโยคผมตะคอกใส่เสียงแทบแตก “ด่วน!!”

“คะ... ค่ะ!” ใบหน้าจิ้มลิ้มทำหน้าเหวอ ก่อนที่จะรีบคว้าชุดในมือผมไปอย่างรวดเร็ว แต่เพราะมันเคลื่อนตัวรีบร้อนมากไป

พรึ่บ

ปมผ้าแม่งหลุด และร่วงลงไปกองกับพื้น ต่อหน้าต่อตาชายฉกรรจ์ที่ยังโสดและซิงอย่างผมเลย

หน้าอกหน้าใจขาวใสอวบอัดสล้างออกมา เป็นทรงกลมโตน่าเคล้าคลึง พร้อมๆ กับด้านล่างที่มีไรขนอ่อนนิดๆ พอเร้าใจ

ไอ้-เหี้ย

ไอ้เหี้ย!!

[จบพาร์ท : เพชฌฆาต]

หนูก้มลงดูสภาพของตัวเองที่ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยหล่นลงไปกองที่ปลายข้อเท้า มองหน้าอกกลมกลึงของตั๋วอ้ายที่ปลดเปลื้องต่อหน้าเขา กับนาผืนน้อยที่เปิดอล่างฉ่างให้กับเปิ้นที่ยืนกำชุดกระโปรงที่หนูชอบใส่มากมายกับกางเกงในริบบิ้นและชั้นในเข้าชุดกัน

เรายืนสบตากันปริบๆ กันทั้งคู่ ก่อนที่...

ก่อนที่รูจมูกโด่งเป็นสันของเปิ้น จะมีเลือดกำเดาไหลลงมา

“เปิ้น!” หนูกรีดร้อง เขาเบิกตากว้าง ก่อนที่ร่างสูงจะรีบเอามือมาปิดตาไว้แน่น โดยที่เอาทั้งชุดทั้งชั้นในของหนูเข้าไปใกล้ทั้งตาทั้งปากทั้งจมูกด้วย “เปิ้นกำเดาออกจมูก!”

“ก็ดูมึงเล่นยืนเปลือยอย่างงี้ กูคงเป็นพระอิฐพระปูนอ่ะ ถึงไม่มีเลือดกำเดาให้เห็นเลย!” เขาอ้าปากรัวคำพูดใส่หนูไฟแล่บเหมือนร้อนรนมากจนหนูฟังไม่ทัน “เอาเสื้อไป! แล้วไสหัวไปแต่งตัวให้เรียบร้อย!”

“แต่เลือดเปิ้น...”

“เร็ว! ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงตรงนี้แหละไอ้เด็กเวร”

พอได้ยินคำขู่แบบนั้นหนูเลยรีบคว้าทุกอย่างในมือของเขาแล้วเข้าไปในห้องแต่บ่าได้ปิดประตู แล้วก็ดูเหมือนว่าเปิ้นจะหงุดหงิดงุ่นง่านมากที่หนูทำแบบนั้น เขากระชากประตูปิดให้ด้วย แถมยังปิดเสียงดังปึงใส่หน้าหนูที่หันไปทำหน้าเอ๋อ

อ๋า

เปิ้นเป็นไรรึเปล่าเน้อ เลือดกำเดาออกแถมยังดูจะหงุดหงิดอีก

การที่ผ้าเช็ดตัวหล่นไปแบบนั้นมันน่าโมโหขนาดนั้นเลยเหรอเจ้า ก็เป็นเหตุสุดวิสัยนี่กา หนูก็เอาแต่ยืนตกใจที่เปิ้นเห็นนมหนูแล้วทำหน้าแดงซ่านแถมยังเลือดกำเดาไหลอีกต่างหาก ก็เลยไม่ได้รีบดึงเอาผ้ามาปิดไว้

เขาเป็นไซนัสรึเปล่า อาจจะเป็นภูมิแพ้ก็ได้เน้อ

หนูเอาชุดชั้นในมาซ้อนไว้ใต้อกที่ใหญ่โตเกินอายุของตัวเองแล้วกลัดตะขอบราให้เข้าที่พร้อมกับหมุนด้านที่มีฟองน้ำมาอยู่ด้านหน้า ดึงขึ้นจนปิดยอดอกสีชมพูอ่อนของตัวเองที่ปลายหัวอกมันบุ๋มเข้าไปด้านใน หน้าอกหนูใหญ่ขึ้น ตั้งแต่อายุสิบขวบ เลยมักโดนล้ออยู่บ่อยๆ ว่าเป็นคนนมบ่ะเล่น แบบอาหารไปเลี้ยงที่อกมากกว่าที่สมอง

หนูโดนแกล้งสารพัดจากที่โรงเรียนเก่า เพื่อนที่รังแกชอบพูดว่าหนูโง่เหมือนควาย และชอบดึงเปียหนูจนเจ็บศีรษะไปหมด

หนูทนอยู่แบบนั้นจนจบมัธยมปลาย ป้อที่มารู้ทีหลังว่าหนูป๊ะกับเรื่องแบบนั้นมาตลอดทั้งเทอมถึงคิดที่จะส่งมาอยู่กับเปิ้น เพราะตอนที่เปิ้นยังอยู่ด้วยกัน ถึงจะแสดงท่าทีรำคาญหนูที่หนูร้องไห้ตลอดเวลา แต่ก็คอยดูแลปกป้องหนูจากเด็กเกเรอยู่เสมอ

หนูน่ะโดนรังแกมาตั้งแต่ประถมแล้ว

พอคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วมือก็สั่นไปหมดพร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่น

ใครจะอยากเกิดมาหน้าอกใหญ่กันล่ะเจ้า ก็บ่าชอบเหมือนกันนั่นแหละ

ถ้าไม่ใช่ว่าป้อจะส่งมาหาเปิ้น หนูก็คงบ่าไปเรียนแล้ว คลุกอยู่ที่บ้านเล่นเกมไปวันๆ ยังมีความสุขกว่าเยอะเลย

หนูค่อยๆ สวมกางเกงในขึ้นมาปิดไรขนอ่อนของตัวเอง แล้วสวมเสื้อกระโปรงทับตามมา และต่อด้วยกางเกงขายาวที่เปิ้นเอามาให้ แต่มันก็คับมากๆ เพราะก้นหนูใหญ่ขึ้นตามอายุ (อีกอย่างป้อบอกว่านั่งอยู่หน้าคอมมากเกินไปด้วย เวลากินไขมันเลยลงไปอยู่ที่ก้น) หนูเลยบ่าได้ใส่

แกรก

พอแต่งตัวเรียบร้อยหนูก็ค่อยๆ แง้มประตูออกมาเพื่อชะเง้อมองหาเปิ้น และเพราะห้องมีแยกแค่สองห้อง มีห้องเปิ้นกับห้องส่วนตัวของหนู (ที่เปิ้นบอกกับป้อมาว่ามันมีสองห้องตั้งแต่เช่ามาแล้ว แต่เปิ้นอยู่คนเดียวเลยไว้เป๋นห้องเก็บกีต้าร์ แต่ตอนนี้กีต้าร์ถูกแขวนอยู่ที่ห้องรับแขกแทน)

แล้วก็เห็นว่าเปิ้นกำลังนั่งเอาทิชชู่แห้งซับเลือดกำเดาอยู่ พร้อมกับพ่นยาเส้นปุ๋ยๆ จนเหม็นคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง

หนูเอามือมาปิดจมูกไว้ ก่อนที่จะหลบฉากไปยืนที่หลังประตู

ตึกตัก ตึกตัก

ทำไมใจเต้นไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเน้อ ตั้งแต่ที่เปิ้นเห็นหน้าอกของหนู

ใจเต้นมาก แถมรู้สึกร้อนๆ ชาๆ ไปทั้งตั๋วด้วย

แถมตรงโจ๊ะ ยัง... ชื้นเล็กๆ

อ๋า รู้สึกจั๊กจี้ที่ตรงกลางกายยังไงบ่าฮู้เน้อ แถมมันยังขมิบถี่ไม่หยุด พร้อมกับน้ำชื้นๆ ที่ไหลลงมาตามร่องเนื้ออ่อน

อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะหยังอ่ะเจ้า?

[พาร์ท : เพชฌฆาต]

บัดซบ

ขนาดผมดูดบุหรี่ไปสามมวนได้ในไม่กี่นาที อาการตื่นตัวก็ยังไม่สงบลงเลยเนี่ย

ผมกระดิกขาไปมาอย่างเครียดๆ ไม่รู้ต้องทำยังไงดี จะให้ชักแม่งตรงนี้ก็ไม่ได้ด้วย ยังไงถึงไอ้เด็กอ้ายนั่นจะไม่ได้ออกมาจากห้องนอน แต่ผมก็รู้สึกกระดากที่จะช่วยตัวเองในตอนที่มีผู้หญิงคนนึงอยู่ในห้องอยู่ดี

นี่แม่งไม่แฟร์เลย ว่าปะ

ทั้งที่กูฟุ้งซ่านจะเป็นจะตาย แต่ยัยนั่นกลับไม่มีท่าทางว่าจะหวั่นไหวเหมือนกูเลย แถมยังไปโฟกัสเรื่องอื่นอีก อย่างเช่นไอ้เลือดกำเดาที่ไหลลงมาเพราะได้เห็นร่างกายที่เย้ายวนของมันด้วย

พูดแล้วก็หลุบตาลงมองท่อนซุงที่ห้อยกลางหว่างขา ที่บัดนี้มันตั้งตระหง่านขึ้นสู้หน้าสู้ตาผม แล้วไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงง่ายๆ

“แม่งเอ้ย”

ผมแหงนคอขึ้นสบถเสียงดังในลำคอ พิงหัวกับโซฟา พร้อมกับกลั้นหายใจรูดซิปกางเกงลงอย่างช้าๆ

ใช่ ผมกำลังจะช่วยตัวเอง

ในขณะที่ยัยนั่นคงจะแต่งตัวเสร็จแล้วคลุกตัวอยู่ในห้อง เพราะผมไม่ได้ยินสุ้มเสียงใดๆ จากด้านหลังเลย พอแหงนคอไปสอดส่องดู ก็เห็นว่าประตูยังคงปิดสนิท

“อ่า... เวรเอ้ย”

ผมรูดบ็อกเซอร์ลง แล้วควักแก่นเนื้อที่ใหญ่โตเกินขนาดมาตรฐานออกมา ค่อยๆ กำรอบอุ้งมือ แล้วสะบัดข้อมือเบาๆ แบบไม่ให้มีเสียง

ภายในหัวเอาแต่จินตนาการถึงหน้าอกหน้าใจใหญ่มหึมา ยอดอกสีชมพูเรื่อที่บอดเข้าไปข้างใน คิดแล้วก็อยากดูดให้มันแข็งออกมาจากฐานยอดอกให้รู้แล้วรู้รอด

แล้วไอ้ไรขนอ่อนๆ แบบที่ว่าไม่ได้เล็มแต่เธอมันเป็นคนไม่ค่อยมีขนด้วยเนี่ย เชี่ย... โคตรใจสั่นเลย

เอาตรงๆ ปะ ผมมันก็ผู้ชายอ่ะ แล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไรด้วย เจอแบบนั้นเป็นใครจะทนไหว ร่างเปลือยสุดเอ็กซ์ของผู้หญิงเลยนะเว้ย

“อืม... ไอ้เด็กเวรเอ้ย” ผมทั้งครางอย่างเสียวทั้งสบถด่ามันออกมา แล้วรูดมือขึ้นลงจากฐานลำไปมาจนมีน้ำหล่อลื่นปริ่มออกมาที่ปลายหัวองคชาต ผมแหงนคอขึ้นหอบหายใจ ในขณะที่ไม่ได้รู้อะไรเลย

ว่าที่หลังประตูบานนั้น มีเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังเห็นทุกการกระทำของผมทั้งหมด

เธอกำลังซ่อนความรู้สึกนั้นไว้อยู่ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าแม่งคืออะไร

ความรู้สึก... ต้องการ

[จบพาร์ท : เพชฌฆาต]