หล่อแต่เลว

ตอนที่1หล่อแต่เลว

    หล่อแต่เลว คือนิยามที่บรรยายสรพคุณของพวกเขาแล้วเกือบทั้งหมด คริส นนท์นภัทร อิทธิกร ประหลาดตรงที่พวกเขาเป็นบุคคลที่ไม่น่าเข้าหา แต่ข้างกายกลับไม่เคยว่างเว้นแม้แต่วันเดียว ผับขนาดใหญ่ที่ทั้งสามทำร่วมกันรองรับคนได้มากกว่าหนึ่งพันท้าทายอำนาจตำรวจด้วยการเปิดใกล้สถานศึกษาแต่ก็ยืนหยัดมาได้เกือบสี่ปีแล้ว และมันทำให้พวกเขาสุรุ่ยสุร่ายกันได้อย่างสบายใจเพราะผลกำไรมหาศาลที่หารสามแล้วก็ยังมากเกินกว่าที่คนอายุยี่สิบสองจะหามันได้ ทุกอย่างเริ่มมาได้ก็เพราะพวกเขาเกิดในครอบครัวที่มีต้นทุนให้มากกว่าคนอื่น

    “ทำไมมึงเพิ่งมาวะ กูกับไอ้คริสจะเสร็จกันละ”    อิทธิกรแกล้งว่าประชดเพื่อนที่มาหลังสุด

    “แวะไปเปลี่ยนหลอดไฟให้น้องกูมา นี่กูจะหาผัวให้ละวุ่นวายกูฉิบหาย”

    “กูสมัคร”    

    “สมัครตีนกูนี่”    นนท์นภัทรยกเท้าขึ้นใส่เพื่อนที่เสนอตัวอย่างเอาจริงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม

    “อิงฟ้าล่ะ”

    “เอ่อ...”    หญิงสาวที่นั่งเคียงข้างคริสหน้าเหรอหราเมื่อเป็นคนถูกตั้งคำถาม

    “ไปกับไอ้ไม้แล้ว”

    “...”    สิ้นเสียงคริสทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ทุกสายตาหันไปมองนนท์นภัทรพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีเหมือนจะให้ความสำคัญอะไรกับผู้หญิงที่ชื่ออิงฟ้า

    “ไอ้เหี้ยไม้มาเหยียบถิ่นเราเนี่ยนะ”

    “มันตั้งใจมากวนตีนแหละ ไอ้คริสตบด้วยด้ามปืนไปทีนึงผับถึงยังได้สงบสุขอยู่”

    “ไม่สงบหรอกเดี๋ยวมันก็เอาพวกมันมาถล่มเราคิดอย่างกูมั้ยไอ้คริส”

    “อืม กูโทรบอกพ่อกูแล้ว”    พอคริสพูดอย่างนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มอย่างสบายใจ พ่อของคริสเป็นผู้มีอิทธิพลที่พวกปรสิตคนรวยมักอยากจะลองดี

    “ไม่เอาใคร?”

    “หึ คืนนี้กูขี้เกียจ”    นนท์นภัทรตอบกลับอิทธิกรที่หน้าแทบจะหายเข้าไปในร่องอกขนาดใหญ่ของหญิงสาวข้างกาย

     “แค่มึงกระดิกนิ้วก็วิ่งกันเข้ามาแล้ว”    อิทธิกรยังคงแหย่เพื่อน

     “เบื่อ ๆ ว่ะ”

     “อย่าบอกว่าติดใจอิงฟ้า?”    

     “มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีแล้วไอ้คริส พูดเหมือนไม่รู้จักกู”    คริสยกยิ้มเมื่อปั่นอารมณ์เพื่อนให้เสียได้สำเร็จ ทั้งที่รู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางรักใคร ไม่มีทางมีครอบครัวแสนอบอุ่นอย่างในละคร และหากใครมีเมียเป็นคนแรกจะต้องใส่ปลอกคอหมาในงานแต่ง ‘ไม่มีทางเป็นกู’ นี่คือคำที่พวกเขาพูดพร้อมกันเมื่อสามปีที่แล้ว

     “น้องลิลลี่มาเรียนที่เดียวกับเราเป็นเทอมแล้วแต่กูไม่เคยเห็นน้องมึงเลยวะไอ้นนท์”

     “พวกมึงไม่ต้องอยากเจอหรอก กูขอล่ะ”

    “อย่างกับจะหนีพ้นอะ น้องมึงเป็นคนดังขนาดนั้นกูต้องได้เจอสักวันสิ”

    “คนดังอะไรวะ น้องมึงเป็นดาวทวิตเหรอ?”    

    “ดาวทวิตเหี้ยอะไรไอ้คริส น้องกูเป็นเน็ตไอดอลไอ้สัด”    เพียงแค่น้องสาวถูกพูดถึงแบบนั้นนนท์นภัทรก็หัวเสีย พวกนี้เคยเจอลลิลน้องสาวของเขาตอนยังเรียนมัธยมกันอยู่แต่หายหน้ากันไปนานแล้วและเขาก็ไม่อยากให้ได้เจอกันเพราะรู้สันดานเพื่อนว่าคนแบบพวกมันอย่าให้มาเจอกับคนในครอบครัวเลย ‘ปวดหัวตาย’

ปัง!!! โคร่ม!!!

    “กรี๊ดดด!!!”    ทั้งสามมองหน้ากันนิ่งราวกับรู้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น ก่อนจะพากันลุกขึ้นอย่างใจเย็นในขณะที่ลูกค้าหนีตายกันชุลมุน

    “พวกนั้นมาป่วนอีกแล้วครับคุณคริส”

    “เสียงปืนของพวกเราหรือของพวกมัน”

    “ของพวกมันครับ”    คริสแบมือรอรับปืนจากลูกน้องของพ่อเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็เดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าและสายตาอำมหิต แม้แต่หญิงสาวที่นอนกันมาหลายครั้งยังขออยู่ที่เดิมไม่ตามลงมาหาเรื่องเสี่ยงตายด้วย ‘ไม่รู้จะตายเพราะทางนี้หรือทางนั้น’

    “นึกว่าหมาที่ไหน หมาจรจัดนี่เอง”    อิทธิกรพูดเปิดเมื่อประจันหน้ากับคนที่โดนคริสตบด้วยด้ามปืนจนหัวแตกเมื่อหัวค่ำ

    “น้องอิงฟ้าแม่งเอวโคตรดี รับทุกดอกที่กูกระแทกเลยว่ะ”    ทุกสายตาหันมองไปที่นนท์นภัทร เพราะรู้แล้วว่าคำพูดแบบนี้ทางนั้นมาหาเรื่องใคร

คลิ๊ก

    “มึงกับไอ้นนท์แย่งกะหรี่คนเดียวกันกูไม่ยุ่ง แต่มาป่วนผับที่เป็นของกูด้วยกูไม่เอาไว้แน่”

    “ใจเย็นดิวะไอ้คริส กูไม่ได้มาป่วนแต่ปืนมันลั่น”

    “คนของมึงแค่นั้นมึงมาเอาเหี้ยอะไรไอ้ไม้ อยากตายหรือไงกูจะได้จัดให้”    นนท์นภัทรจะคว้าปืนในมือเพื่อนแค่คริสกลับเอาปืนหนีมือเขาไป

    “ส่งปืนมาให้กูไอ้คริส ยิงแม่งทิ้งไปเลยจุกจิกใจฉิบหาย”

    “มึงดู!”    คริสเรียกสติเพื่อนให้มองรอบตัวว่ามีพวกไม่กลัวตายหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปกัน จริงอยู่ที่พ่อเขาเคลียร์ให้ได้แต่ช่วงนี้ใกล้จะเลือกตั้งพ่อเขาขอไว้ว่าอย่าเพิ่งมีเรื่อง

    “เก่งแค่ตอนอยู่กับพวกนี่หว่า”

    “มึงมาตัวต่อตัวกับกูมา ไม่น็อคห้ามหยุดนะไอ้สัด”   นนท์นภัทรตะโกนท้าอีกฝ่าย ซึ่งคนถูกท้าก็ยอมที่ไหนส่งปืนให้เพื่อนถือไว้พร้อมกับหักนิ้วเสียงดังกร๊อบบ่งบอกถึงความเตรียมพร้อม

    “มึงไหวมั้ยไอ้นนท์ ไอ้เหี้ยไม้มันเล่นยานะมึง”

    “กูจะเอาให้ไม่ต้องบำบัดเลยไอ้เวรนี่กวนตีนกูหลายรอบละ”    ขนาดคนที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่มยังเดือดดาล คริสกับอิทธิกรจึงไม่ห้ามที่นนท์นภัทรจะจัดการคนน่ารำคาญสักที

ผัวะ!!!  พลั่ก!!!    

    นนท์นภัทรไวกว่าต่อยอีกฝ่ายได้ก่อนและตามด้วยยันฝ่าเท้าเข้าที่หน้าอกอย่างจังจนชายตัวใหญ่เกือบจะหงายหลังล้มลง

    “ไอ้เหี้ยไม้มึงอย่าเบลอนานดิวะ!”    เสียงของคนอีกฝั่งร้องเรียกคนที่เซหลายก้าว

ผัวะ!!! ผัวะ!!!    

    คราวนี้เปิดก่อนพลาดท่านึกย่ามใจว่าอีกฝ่ายมึนอยู่เลยโดนสวนมาสองหมัดเต็มแรงเช่นกัน

    “มึงว่าจะไอ้นนท์จะชนะมั้ย ไอ้เหี้ยไม้มันเล่นมวยด้วยนะมึง”

    “พอไอ้นนท์ใกล้ตายเราค่อยแยก”    

    “ไอ้เหี้ยนนท์ก็แพ้อะดิ”

    “มึงรอดูก่อน”

    ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้นนท์นภัทรจะตัวเล็กกว่าอีกฝ่ายเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียเปรียบแต่อย่างใด  เขาสวนกลับได้ทุกหมัดและบาทาของอีกฝ่ายนั่นแสดงว่ากำลังของทั้งคู่สูสีกัน

    “เห้ยมึงจะกอดกันอีกนานมั้ยวะ”    คนของทั้งสองฝ่ายเดินเข้าไปจับทั้งคู่แยกออกชั่วคราวเมื่อพวกเขารัดกันมาพักใหญ่แต่ไม่มีการแลกหมัด

    “มึงไหวมั้ยไอ้นนท์”

    “ไหวดิ กูดูไม่ไหวเหรอ”    คริสกัดริมฝีปากล่างไว้เพื่อกลั้นขำเพราะสภาพหน้าของเพื่อนตอนนี้มันดูไม่ไหวแล้ว

    “ไอ้เหี้ยคริส!”

    “ไหวก็ไปซัดกันอีกรอบนึง”    คราวนี้นนท์นภัทรกับคู่ต่อสู้ของเขาถูกผลักเข้ามากลางวงอีกครั้ง ทั้งสองมองใบหน้าที่ชุ่มเลือดของกันและกันด้วยความสะใจก่อนจะกระโจนเข้าหากันอย่างบ้าคลั่ง

พลั่ก!!!/พลั่ก!!!

    ต่างฝ่ายต่างล้มลงหลังจากแลกหมัดกันสุดแรงที่เหลืออยู่ ฝั่งนั้นนอนแน่นิ่งในขณะที่นนท์นภัทรพยายามชันเข่าหยัดตัวลุกขึ้น

    “ไอ้นนท์ชนะ!”

เฮ้!!!

    “มึงนี่มันแน่จริง ๆ ไอ้เหี้ยนนท์”

     “กูเจ็บไอ้เหี้ยอิทธิ์ เอื้ออออ”