บทนำ

“ติดกระดุมเสื้อให้ผมช้าแบบนี้ ไม่กลัวผมจับกดลงเตียงอีกรอบเหรอครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นขณะพยายามทำตัวให้ยืนนิ่งๆ ห้ามมือไม้ของตัวเองไม่ให้ซน ไม่ให้เลื่อนไปจับส่วนเว้าส่วนโค้งเซ็กซี่ยั่วยวนของร่างเพรียวที่ยืนติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาอยู่

เธอติดกระดุมให้ช้าไปหรือเป็นเพราะใจของเขามันร้อนเอง ชายหนุ่มไม่ได้ใจร้อนเพราะรีบจะไปทำธุระที่ไหน แต่ใจของเขามันร้อนรุ่มเมื่อได้อยู่ใกล้คนตัวหอม ‘ก็เป็นแบบนี้ตลอด’ แล้วยิ่งเรายืนหันหน้าเขาหน้ากันความสูงของเขาที่สูงกว่าเธอมาก มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องเลื่อนสายตามองต่ำ

เขาห้ามใจแล้วแต่เนินเนื้อขาวสล้างของเต้าทรวงคู่สวยนั้นมันล่อตาล่อใจ ยากที่จะหักห้ามสายตาไม่ให้มองลงไปตรงนั้นได้ แค่ได้มองเขาก็รับรู้ได้ถึงความนุ่ม พอดีมือ ความรู้สึกยังติดอยู่ที่มือของเขาอยู่เลย จับเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ จับแล้วอยากจับอีก...

“อย่าซนค่ะเบน” เสียงหวานติดไปทางดุนิดๆเพราะต้องรีบห้ามความคิดของชายหนุ่มไว้ ‘รู้นะว่าคิดอะไรอยู่’

“ผมเปล่า” เบเนดิกต์แสร้งทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาแค่คิดแต่ยังไม่ได้จะทำสักหน่อยและอดทำเสียงจิ๊ในลำคอไม่ได้เมื่อถูกดักคอทั้งที่ยังไม่ได้เริ่ม เธอขัดใจ!

“เชอรู้ทันคุณค่ะเบน” เชอรีนไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขาก็รู้แล้ว ว่าชายหนุ่มมีความคิดอะไรอยู่ในหัวตอนนี้ ลมหายใจที่ถูกผ่อนลมออกมาผิดจังหวะของเขา คงไม่พ้นเรื่องบนเตียงแน่

กระดุมเม็ดสุดท้ายติดเสร็จแล้วเรียบร้อยพร้อมกับหยิบเสื้อสูทที่ถูกตัดเย็บอย่างดีมาสวมให้เขา จุ๊บ เขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจุ๊บริมฝีปากของชายหนุ่มเป็นการยั่วนิดๆ รู้ว่าเขาอยากแต่ก็ชอบแหย่

“เชอรีน คุณคือคนที่รู้ทันและรู้ใจผมที่สุดเพราะคุณเป็นแบบนี้ผมถึงได้รักคุณ เสพติดคุณมาก” ความรู้สึกที่มีต่อเชอรีนมันเป็นมากกว่ารักและเขาเสพติดเธออันนี้ไม่เกินจริง นอกจากงานและครอบครัวที่เบเนดิกต์ให้ความสำคัญแล้ว ก็มีเชอรีนคนนี้แหละที่สำคัญสำหรับเขาอีกคน

อันที่จริงเบเนดิกต์อยากเอาตัวเองไปเป็นคนสำคัญของเชอรีนมากกว่า ติดอยู่อย่างเดียวคือเธอไม่เปิดโอกาสให้เขาน่ะสิ

“เชอคงต้องพาเบนไปบำบัดแล้วแหละคะ” เธอพูดปนเสียงหัวเราะอย่างชอบใจขณะที่เดินไปหยิบแว่นเลนส์ใสที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเดินกลับมาใส่ให้ชายหนุ่ม เบเนดิกต์ติดใส่แว่นกรองแสง เขาไม่มีปัญหาด้านสายตาแต่ชอบใส่ให้ดูน่าเคารพ

‘เขาหล่อมาก’ เชอรีนคิด จะใส่แว่นหรือไม่ใส่แว่นความหล่อของเขาก็ไม่ลดลงเลย กาลเวลาทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ7ปีก่อนเขาน่าหลงใหลแบบไหนตอนนี้ก็ยังน่าหลงใหลแบบนั้นและดูเหมือนว่า เสน่ห์ของเขาจะเพิ่มมากขึ้นด้วยหรือจะเป็นเฉพาะเวลาที่อยู่กับเธอ?

เหตุผลที่ทำให้เชอรีนแอบคิดแบบนั้น เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าทุกวันนี้ชายหนุ่มพยายามยามอย่างมากที่จะทำให้เรากลับมาเป็น คนรักกัน แล้วเธอดันเป็นคนใจแข็งซะด้วยสิ

“ไม่ต้องพาผมไปบำบัดหรอกครับเพราะมันไม่มีทางหาย เชอก็รู้ว่าผมเลิกรักคุณไม่ได้”

ไม่ว่าวันนี้เธอจะยังรักเขาหรือไม่ หรือเราจะอยู่กันแบบ Friend with benefit สิ่งหนึ่งที่เบเนดิกต์ไม่มีทางเปลี่ยนนั่นก็คือ ความรักที่เขามีต่อเธอ

“เชอ…กลับมารักผมเถอะนะ”

เชอรีนระบายยิ้มให้กับคำอ้อนวอนของชายหนุ่ม ซึ่งเป็นคำที่เธอได้ยินบ่อยกว่าคำว่าอรุณสวัสดิ์จากเขาเสียอีก

“ตั้งใจทำงานนะคะคุณผอ.” เบเนดิกต์ไม่มีสีหน้าแปลกใจกับคำพูดของเชอรีน ถ้าเธอตอบ ตกลง นั้นสิแปลก เชอรีนยังใจดีกับเขามากพอสมควร เธอรักษาน้ำใจของเขาเสมอทั้งตอนที่เราเป็นคนรักกันหรือแม้จะตอนที่เลิกกันไปแล้วก็ตาม

“คืนนี้มาค้างกับผมอีกนะ...นะครับเชอ”

ยังไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวก้าวขาขึ้นรถของเธอไปได้ง่ายๆ ถ้าไม่ได้อ้อนขอในสิ่งที่เขาต้องการก่อน เชอรีนใจดียอมมาค้างที่คอนโดกับเขาสองคืนติดต่อกันแล้วแต่นั้นยังไม่เพียงพอสำหรับเบเนดิกต์ เขาต้องการมากกว่านั้น มากกว่าแค่ชั่วคราว

“วันนี้เชอมีประชุมเช้านะคะ ถ้าคุณผอ.ผู้ที่ตรงต่อเวลาไม่อยากทำให้เชอและตัวคุณเองไปทำงานสาย...”

ขยับตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มมากขึ้น หอมแก้มเขาแล้วส่งยิ้มเป็นเชิงบอกลา

และครั้งนี้เบเนดิกต์ต้องยอมแพ้(อีกครั้ง) เขาเปิดประตูรถให้เชอรีนและรอให้เธอก้าวเข้าไปนั่งบนรถให้เรียบร้อยก่อนจะโน้มตัวลงไปหอมแก้มนุ่มๆของเธอคืน

“ตั้งใจทำงานแล้วอย่าลืมคิดถึงผมด้วยนะครับ”

“...” มีเพียงแค่รอยยิ้มเท่านั้นที่เขาได้รับจากเชอรีน แต่เบเนดิกต์ก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบอะไรอยู่แล้ว เขายิ้มให้เธอก่อนจะปิดประตูรถและยืนรอให้เชอรีนขับรถออกไปจนพ้นสายตา

เบเนดิกต์ยังยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิมสักพักแล้วจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกจากคอนโดตรงไปที่ทำงานของเขา มหาวิทยาลัยโรเซนต์เบิร์ก วันใหม่ต้องเริ่มต้นขึ้นอีกแล้วสินะ