1 จดทะเบียนสายฟ้าผ่า

Happy Birthday To me!

นี่เป็นแคปชันในโพสต์หนึ่งของเจ้าของแอ็กเคานต์ที่มีชื่อว่า Pin Pin

แคปชันนี้เรียกผู้คนที่มาเจอโพสต์นี้ให้หยุดดูได้แบบ 100 เปอร์เซ็นต์!

ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะส่งคำอวยพรวันเกิดให้เหมือนกับโพสต์เจ้าของวันเกิดทั่วๆ ไป แต่...มันเป็นเพราะภาพที่เธอแนบประกอบแคปชันพวกนั้นเอาไว้ต่างหาก!

‘ยินดีด้วยนะ กรี๊ดดดดดด’

หนึ่งแสดงความคิดเห็นที่ดูเหมือนจะรีบกว่าใคร ว่ามาแบบนั้น ตามด้วยผู้คนที่คิดเห็นทำนองเดียวกันอีกเป็นสาย

‘เดี๋ยวนะ! แฟนแกชื่อนี้เหรอ?’ เพื่อนร่วมรุ่นที่มักคุ้นกันเป็นอย่างดี แสดงความคิดเห็นที่แตกประเด็นออกไปเป็นคนแรก

‘เฮ้ย นั่นสิ...นี่มันอะไรยังไงอ่ะพี่พินนนน?’ น้องสาวคนสุดท้องที่คลานตามหลังพี่ๆ มา เกือบพลาดแสดงความยินดี หากแต่ได้เห็นความคิดเห็นที่แตกต่างก่อน

ใบสำคัญการสมรส

แสดงว่า

นายธาดา บุญกะรัต

กับ

นางสาวพินยุพา กรองทิพย์

ได้จดทะเบียนสมรส

ณ สำนักทะเบียน อำเภอเมือง

จังหวัด เชียงใหม่

ชื่อผู้ชายที่ระบุในใบทะเบียนสมรส ไม่ใช่ผู้ชายที่พินยุพาคบหามา 9 ปีและเธอก็มั่นใจมาตลอดว่าเขาจะขอเธอแต่งงาน ในวันเกิดปีที่ 37 ของเธอนี้

ให้สมกับที่เธอรอมาตั้ง 9 ปี...

‘มันเกิดอะไรขึ้น? ธาดาคือใคร?’ ตอนนี้ความคิดเห็นเริ่มไปในทางนี้ แต่เจ้าของโพสต์กลับไม่ได้โต้ตอบใคร ไม่ว่าจะความคิดเห็นไหนหรือใครจะส่งข้อความไปสอบถามส่วนตัวแล้วก็ตาม

พินยุพา กรองทิพย์ ปาดน้ำตาอีกครั้งหลังคว่ำหน้าโทรศัพท์ลง เธอรู้ว่านี่อาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด ในช่วงเวลาที่เธอควรจะไตร่ตรองกว่านี้ รอบคอบกว่านี้...

ช่วงเวลาราวๆ 13 ชั่วโมงที่แล้ว มันช่างยาวนานเหลือเกินในความรู้สึกของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รอคอยวันนี้มาเสมอ

วันที่เธอจะได้เขียนชื่อตัวเองลงไปในทะเบียนสมรส ถูกขอแต่งงานอย่างสมเกียรติ หรือแม้แต่การได้สวมชุดเจ้าสาวเพื่อได้เป็นคนที่สวยที่สุดในวันของตัวเอง

‘เราเลิกกันเถอะ ผมขอโทษ’

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจของอดีตคนรัก ปรากฏตั้งแต่แรกเจอ ในเวลาที่เขานัดหมายคือ 23 นาฬิกา ของเมื่อวาน เพราะอ้างว่า...เพิ่งผ่าตัดแล้วเสร็จ อยากอยู่กับเธอเป็นคนแรกในวันสำคัญ ก็คือวันคล้ายวันเกิดในวันนี้

ความโรแมนติกที่เธอวาดเอาไว้ ก็คงจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากการถูกเซอร์ไพร์สขอแต่งงาน ในเวลาเที่ยงคืน ราวกับซินเดอเรลลาในเวอร์ชันเจ้าสาว

เธอคิดไปไกลแม้กระทั่งว่า เหล่าพี่น้องและคนใกล้ชิดก็ต่างปกปิดเธอเรื่องนี้ และเธอก็ต้องเห็นทุกคนพร้อมกันที่นี่ เพื่อแสดงความยินดีที่เธอได้แต่งงานสักที เพราะอายุครบ 37 ปีแล้ว

‘ว่าไงนะ...’ ประโยคนี้มันยากเย็นเหลือเกิน ในความรู้สึกของเธอ หญิงสาวที่เปรียบเหมือนดอกไม้บานสะพรั่ง ที่อีกนิดเดียวก็ใกล้จะโรยร่วงลงมาแล้ว

เธอกำลังสวยได้ที่ เบ่งบานอย่างไร้ที่ติ

นั่นสิ...เขาพูดอะไร เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่านั่นคือคำพูดจากปากผู้ชายที่เธอรักมาก จนไม่คิดเผื่อแผ่ใจว่าจะรักใครอีก นอกจากเขา

‘ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลามาตั้งนาน’ น้ำตาจระเข้หรือเปล่านะ ที่กำลังไหลออกมาจากสองตาคู่นั้น

‘ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง...ผมชอบผู้ชาย’ น้ำเสียงสั่นๆ เอ่ยประโยคที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นไปทั้งร่าง เหมือนมีน้ำแข็งมาฉาบร่างทั้งร่างของเธอเอาไว้

‘ผมขอโทษนะพิน...ฮึก’ เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองพูดอะไรไปออกบ้าง เดินกลับออกมาจากโรงแรมแห่งนั้นด้วยสภาพเช่นไร

เธอรู้แต่ว่าน้ำตาที่รินไหลมันร้อนผ่าวเหลือเกิน มันเหมือนได้ลวกใบหน้าของเธอให้แดงซ่าน แสบร้าว จนไม่อยากพบเจอผู้คน

‘คบกันมาตั้ง 9 ปี ผู้ชายไม่ขอแต่งงานสักที เขาคงไม่ขอแล้วมั้ง’

‘แกรอไหวได้ยังไงวะ นานเกินไปแล้ว หาคนใหม่ง่ายกว่าปะ’

‘อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ถ้าเขาจะแต่งเขาแต่งไปนานแล้วไหม รออะไรอยู่’

เธอโต้เถียงคำถามพวกนั้นอย่างรุนแรงเสมอ ไม่ว่าคนถามจะเป็นพี่สาวของเธอเอง เพื่อนที่รักและหวังดีหรือแม้แต่เพื่อนร่วมงาน

เธอออกโรงปกป้องผู้ชายที่คิดว่าจะฝากชีวิตเอาไว้ แบบไม่คิดเผื่อว่าจะต้องพึ่งพาใคร สิ่งที่เธอคิดคือ คนอื่นไม่มีทางได้มาใช้ชีวิตอยู่กับเธอ ไม่ว่าจะรักหรือหวังดีต่อกันแค่ไหน

แฟนเท่านั้นแหละที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วย เธอเชื่อแบบนั้น เพราะที่ผ่านมา...นายแพทย์คมกฤช อัศวศิลา อดีตแฟนหนุ่ม ดูแลเธอดีมากๆ เขาไม่เคยขาดตกบกพร่องเรื่องอะไร

เขาสุภาพ อ่อนโยน ให้เกียรติ...จวบจนวินาทีสุดท้ายที่ได้เห็นหน้ากันและกันอยู่

แต่เธอก็ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมแค่จะบอกเลิกแค่นี้ ทำไมต้องเลือกเวลาที่ดูพิเศษ สำคัญและมีความหมาย

เขากะจะให้เธอจดจำความรู้สึกแย่ๆ นี้ ในทุกวันเกิดของตัวเองเลยหรือยังไง!!

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูรัวๆ หน้าห้องตามมาด้วยเสียงร้องเรียกของน้องสาวคนเล็ก ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดนั้นชั่วขณะ