เรื่องสนุกเช่นนี้ จะห้ามไปไย

เยว่ชิงที่กำลังตรวจสอบเรื่องสมุนไพรที่นางให้บ่าวทั้งบดทั้งตากอยู่ที่เรือนเก็บสมุนไพร จำต้องหยุดมือ แล้วตามบ่าวไปพบบิดาที่ห้องตำรา

“ท่านพ่อ เรียกหาลูกหรือเจ้าคะ”

“ชิงเออร์ เจ้าดูนี่” เขาผลักกองจดหมายตรงหน้าไปให้บุตรสาวได้ดู

เยว่ชิงนางเพียงแค่อ่านผ่านๆ เพราะเรื่องทั้งหมดนางล้วนแต่พบเจอมาหมดแล้ว

"ท่านเชื่อข้าแล้วใช่หรือไม่ท่านพ่อ" หมอหลิวเงยหน้ามองบุตรสาวที่นางยังมีสีหน้าเรียบเฉยมิได้ตกใจเช่นเขา

“หึ คงต้องการสินเดิมของเจ้าไปใช้หนี้ที่พอกพูนอย่างแน่นอน” หมอหลิวยิ้มเย็นออกมา

“หลักฐานมากเพียงนี้ ท่านคงหาทางปฏิเสธได้แล้วใช่หรือไม่เล่าท่านพ่อ” เยว่ชิงอมยิ้มมองบิดา

“เรื่องนี้พ่อคิดไว้แล้ว แต่เรื่องความฝันของเจ้า พ่อยังค้างคาอยู่ ชิงเออร์มันเป็นความฝันจริงรึ หรือมีผู้ใดมาบอกเจ้า” เขาคิดว่าคงมีผู้หวังดีมาบอกนาง หากจะบอกว่าเป็นความฝันก็ดูจะเกินจริงไป

“ท่านพ่อ หากข้าพูดไปท่านจะเชื่อหรือไม่” นางถอนหายใจออกมา หากไม่บอกบิดาคงยกเรื่องนี้มาถามนางไม่เลิกแน่

“เจ้าพูดมาเถิด” หมอหลิวขยับตัวไปใกล้บุตรสาว เพื่อจะได้ฟังเรื่องที่นางจะเล่า

“ข้าย้อนเวลากลับมาเจ้าค่ะ”

“เพ้ย มันใช่เรื่องล้อเล่นหรือไร เจ้าเป็นไข้ใช่หรือไม่” หมอหลิวมองหน้าบุตรสาวด้วยสายตาเป็นห่วง

“โถ่ ท่านพ่อ ข้าพูดจริงเจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นไปได้อย่างไร” นางจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่นางจะย้อนกลับมา

ว่านางได้แทงหน้าอกตนเอง พร้อมทั้งกล่าวคำสาบานและสาปแช่งกงหลี่เฉียงไว้

“ก่อนตายข้ายังได้ยินเสียงของท่านพ่อด้วยเจ้าค่ะ” นางเอื้อมมือไปจับมือของบิดาไว้

หมอหลิวจึงได้รู้ว่าสิ่งที่บุตรสาวพูด คงเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว เพราะแววตาของนางมีทั้งความเจ็บปวด ทั้งแค้นใจอย่างหาสิ่งใดมาเปรียบ

“เอาเถิด หากเจ้าว่าเช่นนี้ นับว่าสวรรค์คงเมตตาเจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าคิดจะทำสิ่งใด” เขาตบที่หลังมือของบุตรสาวเบาๆ

“ลูกตั้งใจจะเปิดโรงหมอ เพื่อรักษาสตรีโดยตรงเจ้าค่ะ” เมื่อชาติที่แล้วนางไม่มีโอกาสได้ทำ เมื่อย้อนกลับมาครั้งนี้ นางก็ขอได้ทำตามใจตนเองก็แล้วกัน

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถิด เรื่องร้านก็ให้พ่อบ้านไปจัดการก็แล้วกัน”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ ที่เมตตาลูก” เยว่ชิงสวมกอดบิดาแน่น

นางออกไปหาพ่อบ้าน เพื่อบอกให้เขาจัดหาร้านค้าเพื่อใช้เปิดโรงหมอ

“พ่อบ้าน ท่านช่วยเก็บเรื่องที่ข้าจะเปิดโรงหมอไว้ก่อนนะเจ้าค่ะ” นางยังไม่ต้องการให้พวกคนตระกูลกงรู้เรื่อง ก่อนที่ท่านพ่อของนางจะจัดการเรื่องยุติงานหมั้นหมายเรียบร้อย

“ได้ขอรับคุณหนู” พ่อบ้านรีบออกไปจัดการตามคำสั่งทันที

หมอหลิวมิได้รีบร้อนที่จะไปพูดคุยกับตระกูลกง แต่เขากำลังรอเวลาที่จะเปิดโปงเรื่องนี้ให้กับคนทั้งเมืองหลวงได้ล่วงรู้

ไหนๆ ก็จะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวแล้ว ก็สู้ทำให้เรื่องมันใหญ่โตไปเลยเสียดีกว่า ถึงอย่างไรบุตรสาวก็ต้องถูกนินทาอยู่แล้ว แต่จะต้องทำให้ตระกูลกงและตระกูลตู้อับอายมากกว่าสิ่งที่พวกเขาจะได้รับ

เรื่องที่หมอหลิวรอคอยก็ใช้เวลาไม่นาน เมื่อพ่อบ้านมาแจ้งข่าวดีกับเขา

“เช่นนั้นรึ ไปตามชิงเออร์มาเร็วเข้า” พ่อบ้านรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

เมื่อเยว่ชิงมาพบเขาที่ห้องโถงหลัก หมอหลิวก็พาบุตรสาวออกจากจวนไปที่โรงน้ำชาทันที

พอมาถึงบ่าวที่เขาส่งมาติดตามกงหลี่เฉียงก็ยืนรออยู่ด้านล่าง พร้อมทั้งแจ้งว่ากงหลี่เฉียงกับตู้ซิงเยียนอยู่ที่ห้องใด

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าควรทำเช่นใด” หมอหลิวหันมามองบุตรสาวอย่างเห็นใจ

“เจ้าค่ะ” เยว่ชิงยิ้มให้บิดา เพื่อให้เขาคลายความกังวลใจ

นางมิได้คิดสิ่งใดกับกงหลี่เฉียงแล้วเสียหน่อย ทั้งความเสียใจที่ทุกเขากระทำก็หายไปเสียจนสิ้น ตอนนี้เหลือเพียงแค่อยากเห็นชายชั่วกับหญิงร้ายถูกทำให้อับอายเช่นที่นางเคยโดนมาก็เท่านั้น

“นายท่านต้องการนั่งที่ใดขอรับ” เสี่ยวเอ้อเดินออกมาต้อนรับ

“ท่านพ่อลูกอยากนั่งที่ชั้นสองเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ชั้นสองเถิด”

“ทางนี้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อรีบนำทางไปทันที

เยว่ชิงที่ไม่ได้ปรากฏตัวนอกจวนเสียนาน เมื่อนางออกมาย่อมต้องตกเป็นเป้าสายตาของผู้อื่น บุรุษได้แต่มองตามแผ่นหลังของนางที่เดินข้างบิดาไปอย่างล่องลอย สตรีก็ได้แต่มองไปอย่างอิจฉาในความงามของนาง

โต๊ะด้านในที่หลบสายตาของผู้อื่น มีบุรุษสองคนที่นั่งสนทนากัน กำลังมองมาที่หมอหลิวและเยว่ชิงอย่างนึกสนุก

“หึหึ ช่างน่าสนใจ”

“ท่านไม่คิดจะไปห้ามอย่างนั้นรึ”

“เรื่องสนุกเช่นนี้ จะห้ามไปไย สมควรจะตามไปชมเสียมากกว่า” เขาโยนถั่วเข้าปากแล้วลุกขึ้นเดินตามสองพ่อลูกไปอย่างช้าๆ สหายของเขาได้แต่ส่ายหน้าและเร่งฝีเท้าตามไป

“พี่เฉียง ท่านแอบออกมาพบข้าเช่นนี้ มิกลัวคุณหนูหลิวนางจะรู้เข้าอย่างนั้นรึ” เสียงสตรีกำลังต่อว่าบุรุษด้านใน ดังออกมาด้านนอก จนทำให้คนทั้งหมดที่กำลังจะเข้าไปในห้องรับรองหยุดชะงักอยู่กับที่

“ชิงชิงนางล้มป่วย จะไปรู้เรื่องของเจ้ากับข้าได้อย่างไร” เสียงนี้เป็นเสียงของกงหลี่เฉียงอย่างแน่นอน

เยว่ชิงกำมือแน่น นางไม่คิดว่าเขาจะลอบคบกับตู้ซิงเยียนก่อนที่นางจะแต่งเข้าไปในจวนเสียอีก

ปัง เสียงประตูถูกเปิดจากด้านนอกเสียงดัง ทำให้คนที่อยู่ด้านในสะดุ้งถอยหนีออกจากกันทันที เมื่อครู่คนด้านนอกล้วนเห็นกันหมดว่า ตู้ซิงเยียนนั่งอยู่บนตักของกงหลี่เฉียงอย่างสนิทสนม

“ชะ ชิงชิง” กงหลี่เฉียงผลักตัวของตู้ซิงเยียนออกจากตัวของเขาทันที

“หึ เป็นเช่นนี้เอง ถึงว่าท่านมิมาพบข้าที่จวนเสียหลายวัน” การแสดงของเยว่ชิงเริ่มขึ้นแล้ว