มีเรื่องสนุกมาเล่าให้ฟัง

โรงหมอของนางก็นับว่าแปลกตา เพราะเปิดรักษาแต่สตรี ทั้งยังมีห้องแยกอย่างชัดเจน สำหรับผู้ที่ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนให้ผู้อื่นรู้

โดยโรงหมอทั่วไปจะนั่งตรวจอยู่ด้านนอก หากมีคนเจ็บหนักถึงจะพาเข้าไปในห้องด้านใน

ที่นางทำเช่นนี้ เพราะสตรีที่มาตรวจโรค คงไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้ว่านางเป็นโรคอันใด ส่วนมากสตรีในเมืองหลวงที่นางพบมักจะตามหมอไปตรวจที่เรือน ยิ่งเป็นชาวบ้านยิ่งแล้วใหญ่ พวกนางเพียงมาซื้อยาไปกินเท่านั้น

หมอที่ถูกเชิญไปตรวจที่จวนก็เป็นบุรุษ บางเรื่องพวกนางอาจจะเขินอายไม่ต้องการที่จะเปิดเผย อีกสิ่งที่โรงหมอของเยว่ชิงเขียนติดด้านหน้าอย่างชัดเจน จนสร้างความแปลกใจให้ผู้คน

เห็นจะเป็นเรื่องที่นางยอมให้หญิงคณิกา เข้ามาตรวจรักษาที่โรงหมอของนางได้ ผู้ใดจะไม่รู้กัน หมอในเมืองหลวงหรือแม้แต่ในแคว้นต้าฉีน้อยนักที่จะยอมไปรักษาให้หญิงคณิกา

เรื่องนี้หมอหลิวได้เอ่ยทัดทานนางไว้แล้ว เพราะกลัวว่าผู้อื่นจะมองนางไม่ดี

“ท่านพ่อ หญิงคณิกาก็คนเจ้าค่ะ พวกนางก็เจ็บป่วยเป็น และควรได้รับการรักษาเช่นพวกเรา หากผู้อื่นจะมองข้าไม่ดี เรื่องนี้ข้าไม่สนใจเจ้าค่ะ” นางจับมือบิดาไว้แน่น แล้วเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง

“แล้วต่อไปผู้ใดจะกล้าแต่งเจ้าเข้าตระกูล”

“หึหึ ลูกไม่คิดจะออกเรือนเจ้าค่ะ ดีเสียอีกที่ไม่มีผู้ใดอยากแต่งลูกเข้าจวน ลูกจะได้อยู่ดูแลท่านพ่ออย่างไรเล่าเจ้าคะ” นางเอียงคอมองบิดาอย่างน่าเอ็นดู

“เอาเถิดเมื่อเจ้าดึงดันเช่นนี้ พ่อจะพูดสิ่งใดได้” เขาลูบหัวบุตรสาวอย่างรักใคร่

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ ที่เข้าใจลูก”

เยว่ชิงจัดเตรียมเรื่องโรงหมอของนาง จนไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่น เมื่อรู้ตัวอีกที อาอิงก็นำข่าวเรื่องการแต่งงานของกงหลี่เฉียงและซิงเยียนมาเล่าให้ฟังอย่างสนุกปาก

“เจ้าว่าอย่างไรนะ แม่นางตู้ไม่นำสินเดิมติดตัวมาด้วยเลยรึ” นางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“เจ้าค่ะ ชาวเมืองพูดกันอย่างสนุกปาก แม้แต่สินสอดที่ไปตบแต่งก็มีเพียงแค่สองหีบเท่านั้น เป็นผ้าพับไปเอาหนึ่งหีบ อีกหีบปิดเอาไว้คนอื่นยังคิดว่าใส่ก้อนหินไว้เลยเจ้าค่ะ”

“หึ ข้าอยากจะรู้ตู้ซื่อนางจะทำหน้าเช่นไร” เยว่ชิงยิ้มมุมปาก

เมื่อชาติที่แล้ว นางแต่งเข้าไปเพียงวันเดียวก็ให้นางนำสินเดิมออกมาชดใช้หนี้แล้ว แต่นี่ซิงเยียนนางไม่แม้แต่จะนำสินเดิมติดตัวมาด้วย ไม่รู้ว่าตระกูลกงจะผ่านเรื่องหนี้สินไปได้อย่างไร

“คุณหนู หากท่านอยากจะรู้ บ่าวจะให้คนไปสืบเรื่องให้เจ้าค่ะ” อาอิงเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ต้องแล้ว เรื่องจวนตระกูลกง เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า เจ้าก็ไปพักเสียเถิด พรุ่งนี้จะเปิดโรงหมอวันแรกคงจะวุ่นวายไม่น้อย” นางบีบจมูกของอาอิงอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะไล่ให้นางไปนอนพัก

เมื่อเห็นว่าอาอิงเดินออกไปจากห้องแล้ว เยว่ชิงก็ไปหยุดยืนที่หน้าต่าง

“ท่านมาอีกทำไมเพคะ” นางกอดอกพิงกำแพงห้องเอ่ยถามอย่างสงสัย

เว่ยอ๋องค่อยๆ เปิดหน้าต่างเข้ามา ก่อนจะกระโดดเข้ามาด้านใน แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ เขาทำราวกับว่าเป็นห้องของเขาเสียอย่างนั้น

“เปิ่นหวางว่าจะนำเรื่องสนุกมาเล่าให้เจ้าฟังเสียหน่อย หากไม่อยากรู้เปิ่นหวางกลับก็ได้” เขาเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ

“เช่นนั้นหม่อมฉันไม่ส่งนะเพคะ” เยว่ชิงหมุนตัวเดินไปที่ที่นอนของนาง

“ชิงชิง เจ้าทำกับเปิ่นหวางเช่นนี้ได้อย่างไร เปิ่นหวางรึอุตส่าห์นำข่าวดีมาบอกเจ้า”

เมื่อได้ยินเสียงตัดพ้อของเขา เยว่ชิงจำต้องเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเขาอย่างเอาใจ

“เช่นนั้นท่านก็พูดเถิด ข้าจะนั่งฟังอย่างดี” นางอมยิ้มหยอกล้อเขา ที่ทำตัวราวกับเด็กน้อย

“มานั่งตรงนี้” เขาตบลงที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างตัวของเขา

เยว่ชิงเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม เหตุใดนางต้องไปนั่งใกล้เขาขนาดนั้นด้วย เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมมานั่งข้างตน เว่ยอ๋องจึงเสนอตัวไปนั่งข้างนางแทน

“เรื่องที่เปิ่นหวางจะเล่า ต้องพูดเสียงเบากลัวเจ้าจะไม่ได้ยิน” เขากระซิบข้างหูของนาง จนเยว่ชิงต้องกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย คนเจ้าเล่ห์ก็คือคนเจ้าเล่ห์

“จะเล่าได้หรือยังเพคะ” นางเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดที่เขาเอาแต่นั่งมองหน้านาง ไม่ยอมเอ่ยเสียที

“กงป๋อเหวินยักยอกเงินในกรมพิธีการไปไม่น้อย อาซีตรวจพบเรื่องนี้ เห็นทีคงจะถูกจับในไม่ช้า” เยว่ชิงหันไปมองที่เว่ยอ๋องอย่างไม่อยากเชื่อว่านายท่านกงจะใจกล้าถึงเพียงนี้

แต่เพราะอยู่ใกล้กันเกินไป เมื่อนางหันไปมองเขา ใบหน้าของทั้งคู่ก็อยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกคน เยว่ชิงรีบถอยหนีตามสัญชาตญาณ เว่ยอ๋องที่กำลังจะยื่นหน้ามาใกล้อีกอย่างลืมตัวจึงต้องหยุดชะงักลง เพราะกลัวจะทำให้นางตกใจ

“แล้วนายท่านกงจะถูกตัดสินเช่นใดเพคะ” นางรีบเอ่ยเรื่องโทษของกงป๋อเหวินขึ้นมาทันที เพราะบรรยากาศภายในห้องอึดอัดไม่น้อย