กลับมาจวนตระกูลกงอีกครั้ง

กว่าที่เยว่ชิงจะตรวจคนสุดท้ายเสร็จฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว นางยืนขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินออกมาจากห้องตรวจ เพื่อกลับจวน แต่ก็ต้องชะงักฝ่าเท้า เมื่อเห็นกงหลี่เฉียงยืนอยู่ที่หน้าโรงหมออย่างร้อนใจ

นางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แต่ก่อนที่นางจะหันหลังกลับเข้าโรงหมอไป เขาก็เอ่ยรั้งนางไว้เสียก่อน

“ชิงชิง เจ้าช่วยไปตรวจมารดาข้าที่จวนได้หรือไม่” เยว่ชิงชะงักฝีเท้าแล้วหันมาสบตาเขา

“คุณชายกง อย่าได้เรียกข้าเช่นนั้นอีก หากท่านต้องการให้ข้ารักษาให้มารดาท่านก็ต้องพานางมาที่โรงหมอ แต่วันนี้โรงหมอปิดแล้ว พรุ่งนี้ท่านค่อยพานางมาก็แล้วกัน”

“ได้โปรดคุณหนูหลิว ท่านแม่ของข้า นางมิอาจลุกจากเตียงได้” เขาเอ่ยขอร้องนางออกมาอย่างจนใจ

เยว่ชิงยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อชาติที่แล้วก็เอ่ยกับนางเช่นนี้ เพื่อให้นางวุ่นวายอยู่กับการดูแลมารดาของเขา

“เห็นทีจะไม่ได้ เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดรึ ให้พามารดาเจ้ามาที่โรงหมอ” เว่ยอ๋องเอ่ยเสียงเย็นออกมา

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่านกระมังท่านอ๋อง มารดาของข้ามิอาจลุกขึ้นจากเตียงได้ จะพานางมาได้อย่างไรเล่า”

เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ ที่เว่ยอ๋องมาขัดขวางเขาเช่นนี้

“ช่างเถิด ข้าจะไปดูนางเสียหน่อย” เยว่ชิงไม่อยากฟังพวกเขาทะเลาะกัน และนางก็เหนื่อยมากแล้วด้วยวันนี้ นางไม่อยากให้ตระกูลกงหาเรื่องปล่อยข่าวว่านางใจแคบไม่ยอมไปตรวจให้ตู้ซื่อที่จวน

“เช่นนั้นเปิ่นหวางจะไปกับเจ้าด้วย” เยว่ชิงโบกมือแล้วแต่เขาเลย นางเดินกลับเข้าไปเตรียมของ ก่อนจะพาอาอิงไปที่รถม้าเพื่อไปที่จวนตระกูลกง

นางก็อยากจะเห็นว่าตู้ซื่อล้มป่วยจริงหรือนางเพียงแต่แสดงงิ้วเช่นเมื่อชาติที่แล้ว

เว่ยอ๋องกระโดดขึ้นมานั่งรถม้าของเยว่ชิง เขาหันไปยิ้มเยาะให้กงหลี่เฉียงที่ในตอนแรกเขาจะขึ้นมานั่งคันของนาง

“คุณชายกง หากท่านจะนั่งคันนี้เห็นทีจะไม่ได้ เปิ่นหวางไม่ชอบนั่งเบียดกับผู้ใด”

เยว่ชิงที่นั่งกุมขมับอยู่ในรถม้า ปรายตามองเว่ยอ๋องอย่างไม่สบอารมณ์

“ท่านไม่ชอบนั่งเบียดกับผู้ใด แล้วจะมานั่งรถม้าหม่อมฉันเพื่ออันใดเล่า”

“นั่งเบียดกับเจ้าได้” เขานั่งลงข้างนางโดยไม่สนสายตาที่มองมาอย่างไม่พอใจของเยว่ชิง

“ท่านชอบให้ถูกเนื้อต้องตัวสตรีเช่นนี้รึ” นางอดจะถากถางเขาไม่ได้ เมื่อเขามานั่งชิดกับนาง

“เหอะ ชิงชิง นางคณิกาพวกนั้น เพียงต้องการแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าสนิทสนมกับเปิ่นหวาง แต่แท้จริงแล้วเปิ่นหวางไม่เคยเรียกพวกนางมานั่งข้างกายเลยสักครั้ง” เขาเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าตนเองเป็นผู้ถูกกระทำ

“ท่านจะแสดงให้ผู้ใดดู” นางผลักตัวเขาให้ออกห่างจากนาง

“ชิงชิง เจ้าไปถามอาซีได้ เรื่องนี้เปิ่นหวางถูกใส่ร้าย” เว่ยอ๋องวางศีรษะของเขาที่ไหล่มนของนาง

“ท่านอ๋อง มันจะมากไปแล้วเพคะ” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา

“เจ้าคิดเช่นไร ถึงได้ยอมมาตรวจให้ตู้ซื่อ” เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที แต่ศีรษะก็ยังวางอยู่เช่นเดิม

“หม่อมฉันอยากจะเห็นด้วยตาของตนเอง ว่านางล้มป่วยจริงหรือเพียงแค่เล่นงิ้ว”

เยว่ชิงที่เริ่มจะเหนื่อยล้าก็พิงหัวกับผนังรถม้า พร้อมทั้งหลับตาลง เว่ยอ๋องที่เห็นเช่นนั้น ก็ประคองนางให้หลับอยู่ในอ้อมอกของเขาแทน

“คุณหนูถึงแล้วเจ้าค่ะ” เสียงของอาอิงร้องบอกว่าถึงจวนตระกูลกงแล้ว

“อืม” เยว่ชิงตอบรับ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ นางจึงได้รู้ว่านางอยู่ในอ้อมกอดของเว่ยอ๋อง

“ท่านอ๋อง” นางเอ่ยตำหนิเขา

“ก็เจ้าหลับ จะให้เปิ่นหวางทำเช่นใด เปิ่นหวางรึอุตส่าห์หวังดีแต่กลับถูกเจ้าตำหนิได้”

“เอาเถิดเจ้าค่ะ เป็นหม่อมฉันที่ผิด” นางขี้เกียจจะเถียงกับเขาแล้ว

เมื่อลงมาจากรถม้าก็เห็นว่ากงหลี่เฉียงรอรับนางอยู่ที่ทางลงของรถม้า

“ไม่รบกวนคุณชายกง นางมากับเปิ่นหวาง เปิ่นหวางดูแลนางได้” เว่ยอ๋องยื่นมือไปรับเยว่ชิงเพื่อพาลงจากรถม้า

ครั้งนี้นางเอื้อมมือไปจับที่มือของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในจวนกับอาอิง โดยไม่รู้ว่าบุรุษสองคนข้างหลังนางกำลังส่งสายตาสังหารกันอยู่

กงหลี่เฉียงมองเว่ยอ๋องอย่างโกรธแค้น ยิ่งเว่ยอ๋องกำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ ก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะพุ่งเข้าไปทำร้ายเสียให้สาสม แต่หากทำเช่นที่ใจคิด โทษทำร้ายเชื้อพระวงศ์เขาคงมิอาจรับไว้ได้

เยว่ชิง นางดินเข้าไปที่เรือนของตู้ซื่อ โดยไม่ต้องมีผู้ใดมานำทาง จนอาอิงก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ ว่าคุณหนูของนางรู้ได้อย่างไรว่าเรือนของตู้ซื่ออยู่ที่ใดในจวน

“คุณหนู ท่านรู้หรือยังเจ้าคะ ว่าเรือนพักของฮูหยินกงอยู่ที่ใด” เยว่ชิงชะงักฝ่าเท้าทันที

นางลืมไปได้อย่างไรว่า ในชาตินี้ตัวนางยังมิเคยมาเยือนที่เรือนหลังของตระกูลกง เมื่อก่อนที่เคยมาก็เพียงอยู่ที่ห้องโถงเรือนหลักเท่านั้น

“จริงด้วย ข้าจะรู้ได้อย่างไร” นางยิ้มเยาะตนเองออกมา ที่ยังไม่ลืมทุกส่วนที่อยู่ในจวนตระกูลกง

ระหว่างที่สองนายบ่าวกำลังสนทนาและหยุดรอให้กงหลี่เฉียงมานำทาง ด้านหน้าก็มีเสียงใสของสตรีเอ่ยขึ้น

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร” ซิงเยียนเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างไม่พอใจ