ตอนที่ 18 หากเป็นท่าน มิว่าเรื่องอันใดข้าล้วนยินดีทำตามเจ้าค่ะ

“คารวะองค์รัชทายาท”

จ้าวเทียนหยางเดินไปที่ตรงหน้า ก่อนที่จะทำความเคารพ

” ข้าก็นึกว่าผู้ใด เป็นแม่ทัพจ้าวนั้นเอง “

” เสียมารยาทแล้วที่ไม่ได้มาต้อนรับได้ทัน นั้นเป็นเพราะว่ามีเหตุด่วนกระทันหัน “

” ชาวบ้านย่อมสำคัญกว่า แม่ทัพจ้าวอย่าได้เป็นกังวล มาเถิด “

เหวินเย่วเสียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง แต่นั้นก็แค่ฉากหน้าเท่านั้น ทุกคนต่างรู้ความขัดแย้งของเขาสองคนดี จ้าวเทียนหยางเดินไปนั่งข้างๆ ในตำแหน่งเดียวกัน บ่าวรับใช้ชายรู้หน้าที่ของตนดี รีบจัดที่นั่งให้ชายหนุ่ม

” มา แม่ทัพจ้าว หลายวันมานี้เหนื่อยท่านแล้วที่ช่วยชาวบ้าน ดื่มสุราเสียหน่อย “

เหวินเย่วเสียงเอ่ยเยี่ยนยพลางยืนถ้วยสุราให้เขา เยี่ยนฝางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเข้าไปรินชาให้กับจ้าวเทียนหยางทันทีโดยที่เขามิต้องเอ่ยปากอันใด การกระทำของหญิงสาวดูเหมือนจะสร้างความไม่พอใจให้คนผู้หนึ่ง เหวินเย่วเสียงกำชาในมือแน่น เขาแค่ให้นางรินชาให้เหตุใดมันถึงได้ยุ่งยากหนัก แต่กลับชายผู้นี้นางถึงเต็มใจ คนเช่นเขากลับมีคนเลือกปฏิบัติ ยิ่งทำให้เขาโมโหจนแทบเก็บอารมณ์ตนเองไม่ได้ จ้าวเทียนหยางยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจ

“หลายเดือน”

“……”

“มิใช่หลายวัน แต่เป็นหลายเดือน”

จ้าวเทียนหยางเอ่ยพลางหันไปมองเหวินเย่วเสียง เพื่อสื่อความความหมายบางอย่าง

“อ่อ ดูสิสมองข้าเนี้ย มักหลงลืมอยู่บ่อยๆฮ่าๆ”

ชายหนุ่มเอ่ยพลางยื่นถ้วยสุราไปชนกับจ้าวเทียนหยาง และยกขึ้นดื่ม

“เอ๊ะ! เหตุใดถึงดื่มเพียงชาล่ะ สุราที่นายอำเภอห่าวเป็นสุราชั้นเลิศเชี่ยวหนา ใช่หรือไม่ท่านห่าวหลาน"

"ขอรับ"

เขาไม่เอ่ยเปล่าพลางยกจอกสุราจะรินให้จ้าวเทียนหยาง แต่กลับถูกมือหนาเลื่อนถ้วยชาออกห่าง จอกสุราแข็งค้างอยู๋กับที่ มือของเหวินเย่วเสียงกำที่จอกแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่มือใหญ่อย่างชัดเจน ชายหนุ่มกล้าดีอย่างไรถึงขนาดทำให้เขาเสียหน้าต่อผู้คนมากมาย

” ขออภัย กฏของกองทัพ ไม่ดื่มสุรายามปฏิบัติหน้าที่ อีกเดี๋ยวข้าต้องไปหมู่บ้านเซิงหยูต่อ “

” ได้! “

"เจ้าติดค้างข้าอยู่สองเรื่องนะ ไว้เสร็จงานนี้ข้าค่อยทวงเจ้าทีหลัง"

"ข้าขอตัวก่อน"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยพลางลุกทำท่าคารวะ

"ไปเถิด"

ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะหันมาเอ่ยกับร่างบางที่ยืนอยู่หลังเขาให้ตามไปด้วย เยี่ยนฝางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าคารวะองค์รัชทายาทและรีบวิ่งตามหลังคนตัวโตออกไป เหวินเย่วเสียงมองตามแผ่นหลังบาง พร้อมลี่ตาอย่างใช้ความคิด เขาไม่เคยเห็นชายผู้นี้สนใจสตรีนางใดมาก่อน นอกจากซีอันที่เป็นลูกน้อง ถึงอย่างนั้นก็แค่ปกป้องคนของตน แต่เขารู้สึกว่าเยี่ยงฝาง แม่นางคนนี้ความรู้สึกที่มีกลับต่างออกไป

เยี่ยนฝางเดินก้มหน้าก้มตาตามหลังชายหนุ่มระยะประชิด ในหัวน้อยๆของนางกำลังเรียงลำดับเหตุการณ์ และคำพูดที่องค์รัชทายาทเอ่ยเมื่ออยู่ในเรือนรับรอง ท่านแม่ทัพติดชายผู้นั้นอยู่สองเรื่อง เรื่องหนึ่งคือเรื่องสุราไม่ผิดแน่ ส่วนอีกเรื่องคือเรื่องอันใดกันนะ แล้วเรื่องนี้เกี่ยวกับนางหรือไม่ ดูเหมือนเมื่อสักครู่สายตาของเหวินเย่วเสียงจะไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

ปัก! ซี๊ด~~~

หน้าผากเนียนชนเข้ากับแผ่นหลังหนาของคนตัวโตที่จู่ๆก็หยุดกระทันหัน

"เหม่ออันใดของเจ้ากัน"

"ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางถึงแม้จะอยากถามเรื่องที่อยู่ในใจมากเพียงใด แต่เขาก็ยังรู้ขอบเขต ว่ามิควรทำตัวสนิทสนมกับท่านแม่ทัพเกินไป หากเรื่องนั้นมีผลกับนาง ท่านแม่ทัพจะต้องบอกนางเป็นแน่ ใบหน้าคมมองร่างเล็กที่เอาแต่ถูหน้าผากตน พร้อมทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บก็ได้แต่ส่ายหน้า คำพูดของนางในเรือนรับรองเขาได้ยินทั้งหมด

"อยู่ให้ห่างรัชทายาทร่วมถึงคนของพระองค์ด้วย"

"เจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่ถามเหตุผลเลยหรือ"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยถามด้วยความสงสัย คราที่อยู่ในห้องโถงดูเหมือนนางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาสั่งการ หรือให้นางทำอันใดโดยที่ไม่ได้เต็มใจ

"หากเป็นท่าน มิว่าเรื่องอันใดข้าล้วนยินดีทำตามเจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยตอบไปตามตรง แต่คนที่ได้ฟังกลับรู้สึกว่าคำพูดของนางทำให้เข้าพอใจไม่น้อย ดวงตางามมองใบหน้าคมที่กำลังจ้องมาที่นางอยู่อย่างไม่หลบเหมือนทุกครา

"เอ่อ...ท่านแม่ทัพมีอันใดจะสั่งอีกหรือไม่เจ้าคะ"

หญิงสาวที่รอคำพูดจากชายหนุ่มอยู่ชั่วครู่ แต่เขาไม่เอ่ยอันใดเสียที

"ไม่มีแล้วล่ะ เจ้ากลับไปทำงานที่ค้าง"

"ท่านจะไปหมู่บ้านเซิงหยูหรือเจ้าคะ"

"อืม"

จ้าวเทียนหยางเพียงส่งเสียงในลำคอและพยักหน้าให้หญิงสาว ก่อนที่จะเดินจากไป ปล่อยให้หญิงสาวมองตามหลังด้วยสายตาละห้อย มือเรียวยกขึ้นจับที่อกด้านซ้ายที่กำลังเต้นรัวเป็นกลอง ยามที่ท่านแม่ทัพคุยกับนาง หัวใจไม่รักดีมักควบคุมไม่อยู่เช่นนี้ทุกครา