บทที่ 10 องค์รัชทายาทจะกลับมา

“สายตามั่นคงเช่นนั้น หากองค์หญิงได้แต่งงานกับองค์ชายรอง นางจะมีความสุขไปนิรันดร์”

“ไม่มีผู้ใด ล่วงรู้ความคิดขององค์หญิงได้ แม้แต่ข้าเอง บางครั้งนางทำเหมือนเย็นชาต่อองค์ชายรอง จนคิดว่าความรักขององค์ชายรองอาจสูญเปล่า แต่พักหลังมาดูเหมือนองค์หญิงจะแสดงความรู้สึกต่อองค์ชายรองมากขึ้น ยิ่งเห็นดอกเหมยสวรรค์ที่ร่วงหล่นลงมาแล้ว ข้าคิดว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องเป็นคู่บารมีกันอย่างแน่นอน” หนิงเอ๋อพยักหน้ายิ้มอย่างเห็นด้วย พร้อมกับทอดสายตา มองตรงไปยังตำหนักอันสวยงามขององค์รัชทายาท

ในสวนบูรพาท่ามกลางต้นท้อที่ส่งกลิ่นหอม สายตาอบอุ่นทอดมองฟางเหนียงอย่างมีความหมาย

“องค์ชายรองกำลังหมายความว่า องค์รัชทายาทมีกำหนดจะเสด็จกลับมางั้นเหรอเพคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลง ก่อนที่สายตาสั่นไหวของฟางเหนียงจะทอดมองเขาโดยไม่อาจปิดบังได้ ก่อนหันใบหน้าสวยงามมองตรงไปยังสระน้ำ

“ท่านเทพเจียอี้เคยบอกกับข้า ว่าองค์รัชทายาทตัดสินใจบำเพ็ญบารมีต่อ และไม่มีกำหนดกลับมายังแดนสวรรค์ ในตอนนั้นดูเหมือนท่านเทพเจียอี้มั่นใจว่าองค์รัชทายาทจะสละตำแหน่ง ไม่เข้ามาวุ่นวายกับแดนสวรรค์อีก แต่องค์ชายรองกลับตรัสว่า อีกไม่นานองค์รัชทายาทจะกลับมารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ เช่นนี้หมายความว่าเช่นไรเพคะ” เจี้ยนลู่ฟางเผยรอยยิ้มอบอุ่นเช่นเคย

“เทพเจียอี้มิได้พูดผิดแต่ประการใด ยามนั้นเสด็จพี่ตัดสินใจเช่นนั้นจริง ว่าจะไม่กลับมายังแดนสวรรค์อีก แต่หลายวันก่อนข้าไปหาองค์รัชทายาท เขาเป็นคนบอกข้าเองว่าจะกลับมาในไม่ช้า ข้ากำลังคิดว่านั่นคือเวลาที่เหมาะสม หากเราจะทูลขอพิธิอภิเษก” องค์ชายรองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ ดึงกายฟางเหนียงเข้าไปโอบกอด

“ฟางเหนียงตลอดเวลาที่องค์รัชทายาทไปบำเพ็ญเพียร ใจข้ารู้สึกหวั่นเกรง หากท่านพี่ตัดสินใจไม่กลับมาจริงดังที่ท่านเทพหลายคนพูด ข้าคงไม่อาจปฏิเสธตำแหน่งองค์รัชทายาทต่อจากเขาได้ ข้ามิได้อยากเป็นองค์รัชทายาท ข้าอยากมีชีวิตเรียบง่ายอยู่กับเจ้าเพียงสองคน”

“เพคะ” องค์หญิงฟางเหนียงรับคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับแรงกระชับจากองค์ชายรองแนบแน่นมากยิ่งขึ้น สายลมอ่อนพัดโชยมาปะทะกาย เจี้ยนลู่ฟางรู้สึกมีความสุขอย่างมาก ที่ได้โอบกอดหญิงที่เขารักดั่งดวงใจ

ย้อนกลับไปนานมาแล้ว ยามที่พวกเขาเป็นเด็กตัวเล็ก ทั้งสามวิ่งเล่นในสวนบูรพา ท่ามกลางหมู่ผีเสื้อมากมาย ให้ฟางเหนียงไล่จับเล่น บางตัวมีสีฟ้าอ่อน บางตัวมีสีชมพู แต่ละตัวเปล่งประกายรัศมีออกมาอย่างสวยงาม จนนางไม่อาจห้ามใจได้ ฟางเหนียงวิ่งไล่จับมาได้หนึ่งตัว ก่อนจะแบบมือออกแล้วพบว่าผีเสื้อที่อยู่ในมือนั้นเป็นประกายสีรุ้งแปลกประหลาด

“สวยจัง” รอยยิ้มสวยคลี่ออก แล้วทอดมองความงามของผีเสื้อน้อยด้วยความประทับใจ

“เช่นนี้ข้าต้องเอาไปให้องค์ชายรอง เขาต้องชอบผีเสื้อตัวนี้ของข้าแน่ ๆ” ว่าแล้วองค์หญิงตัวน้อย รีบกำผีเสื้อในมือ แล้วฝ่าต้นท้อไปหาเจี้ยนลู่ฟางในทันที สองเท้าเล็กวิ่งตรงไปไม่หยุดด้วยความดีใจ ก่อนนางจะสะดุดล้มลงเข่ากระแทกพื้น

เสียงร้องของนางทำให้องค์รัชทายาทกับองค์ชายรองที่แอบอยู่ ใช้พลังแห่งเทพออกมา เพียงพริบตาร่างขององค์ชายรองก็วูบเข้ามาหาหญิงสาวในทันที

“เป็นอะไรฤาไม่”

“ผีเสื้อตัวนั้น หนีข้าไปแล้วฮือ ๆ” องค์ชายรองมองผีเสื้อสีรุ้งที่กำลังบินจากไป

“ตอนนี้เข่าของเจ้าเป็นแผล ผีเสื้อตัวนั้นปล่อยมันไปเถอะนะ” เด็กชายตัวเล็กพูดปลอบ

“ข้าตั้งใจจะเอามาให้ท่านดู แต่ผิดที่ข้าซุ่มซ่าม ทำให้ท่านไม่ทันได้สังเกต ว่าผีเสื้อตัวนั้นงดงามเพียงใด ผิดที่ข้า ฮือ ๆ” องค์ชายรองจับจ้องมองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ เขาจึงตัดสินใจใช้พลังเทพดูดผีเสื้อตัวนั้นกลับมาในอุ้งมือ

“เจ้าเงยหน้าขึ้นสิ” ฟางเหนียงที่กำลังสะอื้นไห้ ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง แล้วพบว่าผีเสื้อตัวน้อยอยู่ในอุ้งมือเขา นางปาดน้ำตาแล้วค่อย ๆ ปล่อยยิ้มออกมา

“องค์ชายรอง ตัวนี้แหละ ที่ข้าตั้งใจเอามาให้ท่านดู ท่านว่างามฤาไม่” เด็กชายตัวเล็กปล่อยยิ้ม แล้วพยักหน้าขึ้นลง

“ผีเสื้อตัวนี้งามมาก ตอนนี้ข้าเห็นผีเสื้อของเจ้าแล้ว เจ้าวางใจได้” ฟางเหนียงเลื่อนสายตามองตรงมายังองค์ชายรอง แล้วเม้มปากแน่น พลันพยักหน้า ก่อนชายหนุ่มจะปล่อยยิ้มแล้วค่อย ๆ ปล่อยผีเสื้อตัวนั้นไป ก่อนจะใช้พลังเทพขึ้นไปเอารังผีเสื้อที่อยู่บนต้นท้อลงมา

“รังของผีเสื้อพวกนี้ รักษาอาการบาดเจ็บได้ดีนัก ข้าจะใช้มันรักษาเจ้า” ว่าแล้วองค์ชายรองก็บรรจงรักษาบาดแผลของฟางเหนียง พร้อมหัวใจขอเจี้ยนลู่ฟางเวลานี้มีความสุขอย่างมาก มือหนาค่อย ๆ แต้มยาลงบนแผลของนางอย่างเบามือ ก่อนสายตาทั้งสอง ผสานสบกันอย่างมีความหมาย ก่อนองค์ชายรองจะเป็นฝ่ายหลบสายตานางออกไป

“เสร็จแล้ว พรุ่งนี้แผลก็น่าจะหายดี ให้เจ้ามาวิ่งเล่นที่นี่ได้อีก”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“ลู่ฟาง งั้นวันนี้เราเล่นเท่านี้ก่อน พาฟางเหนียงกลับตำหนักกันดีกว่า หากท่านแม่รู้ว่านางบาดเจ็บ พวกเราจะตอบคำถามลำบาก” องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้น พลางใช้พลังแห่งเทพดึงตัวนางลุกขึ้น แล้วพากลับตำหนักในทันที

“ข้ายังจำได้เมื่อเราเป็นเด็ก ในตอนนั้นเจ้าวิ่งล้มอยู่บริเวณนั้น” องค์ชายรองชี้มือตรงไป พร้อมกับรอยยิ้มของฟางเหนียงค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา