บทที่ 6

ซูหรูหลันที่เดินทางจากเมืองโจวเพื่อมาแต่งงานหลังจากเดินทางมาได้หกวันรถม้าของนางก็ถึงที่หมาย ร่างบางก้าวเท้าลงจากรถม้าก่อนผู้เป็นมารดาจะจับแขนนางลากไปด้านหน้าด้วยท่าทางเร่งรีบ

"ทะ...ท่านแม่เหตุใดถึงเร่งรีบเช่นนี้"

"หุบปาก"

ซูหรูหลันหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นมารดาไม่ได้เอ่ยวาจาอ่อนหวานเช่นที่ผ่านมา เหตุใดในตอนนี้ข้าถึงรู้สึกไม่ดีราวกับกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

"มาแล้วหรือ"

"เจ้าค่ะ ข้านำคนมาส่งตามที่ฮูหยินต้องการแล้วนางชื่อซูหรูหลันเจ้าค่ะ"

ฮูหยินเวินปรายตามองไปที่สตรีที่สวมชุดเจ้าสาวสีแดงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นว่าที่หลังมือของคนตรงหน้ามีรอยแผลเป็นมากมายก็รู้สึกไม่พอใจ

"เหตุใดถึงเอาของมีตำหนิเช่นนี้มาให้ข้า"

"ฮะ...ฮูหยินได้โปรดฟังข้าก่อนนะเจ้าคะ ที่ข้าเลือกนางมาก็เพราะฮูหยินบอกว่าอยากได้สตรีที่แข็งแกร่งสามารถมีทายาทได้ข้าได้ตรวจสอบร่างกายนางแล้ว นางมีสภาพเหมาะจะตั้งครรภ์เจ้าค่ะ"

ฮูหยินเวินที่ได้ฟังก็เข้าใจความหมายของคนตรงหน้าทันที แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจในรอยแผลเป็นน่าเกลียดของคนตรงหน้า แต่นางที่อยากให้บุตรชายมีทายาทสืบทอดก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ

"เจ้าแน่ใจหรือว่าร่างกายนางแข็งแรงพอจะตั้งครรภ์หลานชายข้าได้"

"เจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานคุณชายเวินที่ร่างกายไม่แข็งแรงจะได้มีทายาทโดยเร็ววันเจ้าค่ะ"

"เอาเถอะ ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงสตรีไร้ค่าที่มีไว้อุ้มท้องหลานชายข้าไม่ได้แต่งเข้าจวนเวินจริง ๆ ข้าจะลองเชื่อเจ้าดูสักครั้ง"

ซูหรูหลันที่ได้ยินบทสนทนาที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ตัวแข็งทื่อ นางได้เข้าใจทันทีว่านี่ไม่ใช่การแต่งงานแต่เป็นการขายนางไปเป็นหญิงอุ่นเตียงให้บุรุษต่างหาก!!

"ปล่อยข้า!!"

นางที่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกหลอกก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีสะบัดมือที่จับนางอยู่ก่อนจะเปิดผ้าคลุมหน้าออกวิ่งตรงไปที่ประตูหน้าจวนหมายจะหลบหนี

"จับนาง!!!"

ฮูหยินเวินตะโกนออกมาสุดเสียง ไม่นานบ่าวรับใช้ชายนับสิบคนก็วิ่งเข้ามาจับตัวของซูหรูหลันตามคำสั่ง ทำให้สตรีในชุดเจ้าสาวถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างช่วยไม่ได้

"แม้ว่าจะมีแผลเป็นน่าเกลียดแต่ใบหน้าของนางก็งดงามอยู่พอสมควร พ่อบ้านนำเงินค่าตัวไปให้นาง"

"ขอรับ"

พ่อบ้ารับคำสั่งก่อนจะหยิบตั๋วเงินจำนวนหนึ่งให้สตรีละโมบตรงหน้า เมื่อได้รับในสิ่งที่ต้องการแล้วสตรีวัยกลางคนที่เคยบอกว่าตัวเองเป็นมารดาของซูหรูหรันก็หันมายิ้มให้นางก่อนจะเดินออกจากจวนเวินไปไม่คิดหันกลับมามองอีกเลย

ซูหรูหลันในตอนนี้ได้รับรู้แล้วว่านางถูกสตรีชั่วนั่นหลอก มือบางกำแน่นดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธได้แต่โทษในความโง่เขลาของตัวนางเอง

"เจ้าชื่อซูหรูหลันสินะ ข้าจะบอกหน้าที่ของเจ้าหากอยากมีชีวิตรอดอยู่ภายในจวนแห่งนี้ก็จงปรนนิบัติบุตรชายข้าให้ดีและให้กำเนิดบุตรทายาทของตระกูลเวินออกมา หากภายในหนึ่งปีเจ้ายังไม่มีท่าทีจะตั้งครรภ์...คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ข้าจะเก็บเจ้าไว้"

ฮูหยินเวินพูดออกมาเสียงเย็นมองสตรีตรงหน้าให้นางรับรู้ว่าทุกสิ่งที่พูดออกไปเมื่อครู่คือเรื่องจริงทั้งสิ้น สาเหตุที่นางต้องเลือกสตรีชั้นต่ำเช่นนี้มาให้กำเนิดหลานชายของนางนั้นก็เพราะหากพวกมันไร้ประโยชน์ไม่อาจทำหน้าที่ได้การที่กำจัดพวกมันทิ้งย่อมเป็นเรื่องง่ายดายกว่าพวกบุตรสาวลูกขุนนาง

"จริงสิอีกข้อที่เจ้าต้องรับรู้ แม้เจ้าจะได้ร่วมเตียงกับบุตรชายข้าหรือให้กำเนิดทายาทของตระกูลเวิน แต่ตัวของเจ้าจะเป็นเพียงหญิงชั้นต่ำไม่ใช่คนของตระกูลเวินไม่ได้เป็นแม้แต่อนุเจ้าจะเป็นเพียงสตรีไร้ตัวตนสถานะต่ำเสียยิ่งกว่าสาวใช้ในจวน รับรู้ข้อนี้ของเจ้าไว้ด้วย"

"........"

"และหากเจ้ายังคิดขัดขืน ข้าก็ไม่ลังเลที่จะตัดแขนและขาของเจ้าออกเพราะถึงอย่างไรต่อให้ไม่มีพวกมันเจ้าก็ตั้งครรภ์ได้"

ซูหรูหลันเม้มปากแน่นนางในตอนนี้เป็นเพียงสตรีไร้ทางสู้ที่อยากมีชีวิตรอดและนางก็รับรู้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมาคือความจริง หากนางอยากมีชีวิตรอดตอนนี้มีเพียงต้องทำตามคำสั่งของคนตรงหน้าเท่านั้น

ฮูหยินเวินที่เห็นซูหรูหลันไม่ได้มีท่าทางขัดขืนเช่นตอนแรกก็ยกยิ้มพอใจ เป็นสตรีฉลาดที่ยังรักชีวิตสินะ

"พานางไปเตรียมตัวให้พร้อม"

"ขอรับฮูหยิน"

ซูหรูหลันมองแผ่นหลังของฮูหยินเวินที่เดินออกไปก่อนที่นางจะถูกพยุงตัวให้ลุกขึ้นพาเดินเข้าไปในจวน ดวงตาคู่สวยกวาดสายตาสำรวจรอบ ๆ จวนเพื่อหาหนทางหลบหนีในอนาคต

"อย่าหนีเลยเจ้าค่ะ ท่านมิใช่คนแรกที่คิดจะหนีไปจากที่นี่"

หญิงรับใช้ที่อายุมากกว่าซูหรูหลันเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เพราะรู้ดีว่าสตรีที่กำลังเดินอยู่เบื้องหน้ากำลังคิดจะทำสิ่งใด

"ภายในจวนมีคนตรวจตราเข้มงวดหากท่านยังคิดที่จะหนีหนทางเดียวที่รอท่านอยู่คือความตายเจ้าค่ะ"

ซูหรูหลันไม่ได้พูดอะไรนางเพียงเดินตามหญิงรับใช้ที่อยู่เบื้องหน้าเงียบ ๆ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัวรู้สึกว่านางไม่อาจหลบหนีจากที่แห่งนี้ไปได้

หลังจากนั้นซูหรูหลันก็ไม่ได้เอ่ยวาจาอะไรมาอีกเลย นางยินยอมทำตามคำสั่งของหญิงรับใช้ราวกับเป็นตุ๊กตาที่ขยับตัวได้ หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ซูหรูหลันที่เปลือยกายก็ถูกพาไปนอนบนเตียงที่อยู่ในห้อง

หญิงรับใช้จับผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายของซูหรูหลันเล็กน้อย เมื่อนึกถึงรอยแผลเป็นบนร่างกายก็รู้สึกสงสารคนตรงหน้าคิดเพียงว่าคงจะถูกทรมานมานานจึงมีร่องรอยเช่นนั้นอยู่บนร่างกายเป็นจำนวนมาก แต่นางเองก็ไม่ได้มีอำนาจมากพอจะช่วยเหลือใครได้ นับครั้งไม่ถ้วนที่สตรีมากหน้าหลายตาถูกพาตัวมาทำเช่นนี้และมีจุดจบคือความตาย

"ข้าหวังว่าท่านจะเป็นคนสุดท้ายนะเจ้าคะ"