บทที่ 7 ช่วยเหลือ

ตั้งแต่วันที่ลี่อินได้ช่วยชายแปลกหน้าเอาไว้ ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว หญิงสาวอดเป็นห่วงไม่ได้หวังว่าชายผู้นั้นจะถึงโรงหมอได้ทันการ และยังมีช่วยชีวิตอยู่ไม่ตายไปเสียก่อน

ส่วนเสี่ยวเหลียนน้อยอายุนางหนึ่งหนาวกับอีกสามเดือนแล้ว ลี่อินไม่รู้ว่าเจ้าลูกหมีน้อยเกิดวันเดือนอะไร นางจึงถือว่าวันที่ได้พบหน้ากันครั้งแรกเป็นวันเกิดของเสี่ยวเหลียนแทน

ค่ำคืนนี้สองแม่ลูกจึงได้ฉลองวันเกิดกันสองคน ลี่อินทำซาลาเปาเป็นรูปหมูสีชมพูลูกขาวอวบ วางเรียงกันสี่ลูกแทนเค้กปักด้วยเทียนอันเล็กหนึ่งเล่ม ก็เป็นอันเสร็จพร้อมร้องเพลงวันเกิดแล้วเป่าเทียนได้

“เสี่ยวเหลียนอย่าเพิ่งกินลูก ร้องเพลงวันเกิดแล้วเป่าเทียนก่อน” หญิงสาวรีบคว้ามือเล็กๆ นั้นไว้เกือบไม่ทัน แรงม้าที่ว่าวิ่งเร็วแล้วยังเร็วไม่เท่ากับมือเจ้าลูกหมีของนางเลย ยิ่งช่วงวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น เผลอเป็นไม่ได้ต้องคว้าของเอาเข้าปากตลอด

“หม่ำๆ” เหนือสิ่งอื่นใดคือซาลาเปาลูกโตช่างน่ากินนัก นางนั่งมองจนน้ำลายสอหมดแล้ว ท่านแม่ก็ยังมิยอมให้ตนได้หม่ำสักที

“เรามาร้องเพลงวันเกิดก่อน เสี่ยวเหลียนช่วยแม่ปรบมือด้วยนะ” ลี่อินบอกแก่เจ้าตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตัก ที่เอาแต่จะคว้าซาลาเปาตรงหน้าให้ได้ท่าเดียว

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” ระหว่างร้องเพลงอวยพรวันเกิด ลี่อินก็ได้จับมือของบุตรสาวปรบมือเป็นจังหวะพร้อมกันไปด้วย มันช่างน่าเอ็นดูนักที่เสี่ยวเหลียนพยายามจะร้องตามท่านแม่ให้ได้

“ยู ยู” แปะๆ เด็กน้อยปรบมือเป็นจังหวะตามผู้เป็นมารดา อีกทั้งยังหัวเราะชอบใจอีกด้วย

“เอ้า เจ้าลูกหมีเป่าเทียนเลย”

เมื่อมารดาบอกให้เป่า เสี่ยวเหลียนน้อยมีหรือจะรอช้า รวบรวมลมไว้เต็มกระพุ้งแก้ม ก่อนจะเป่าลมออกไปสุดกำลังที่ตนเองมี

“ฟู่ ฟู่”

“เจ้าลูกหมี แม่ให้เป่าเทียนไม่ใช่ให้เจ้าพรมน้ำมนต์ของเจ้านะรู้ไหม คิก คิก” ลี่อินอดใจไม่ไหว จนต้องหยิกเจ้าแก้มกลมๆ อย่างมันเขี้ยว

“แม่ หม่ำๆ” ทนความหิวไม่ไหวเจ้าเด็กน้อยชี้นิ้วไปทางซาลาเปา ก่อนจะชี้มาที่ปากจิ้มลิ้มของตัวเอง เพื่อจะบอกให้ท่านแม่ได้รู้ว่า นางหิวแล้วนะเมื่อไหร่ท่านแม่จะให้เสี่ยวเหลียนกินเสียที

“กินเยอะระวังอ้วนไม่สวยนะลูก” ลี่อินหยอกเย้าเจ้าก้อนแป้ง นางกินเก่งเหลือเกินกินได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งผักที่ต้มเป็นชิ้นเล็กๆ ผสมกับอาหารให้กิน ดูเหมือนเสี่ยวเหลียนจะชอบผักเสียด้วยซ้ำไป

“โนๆ” เจ้าเด็กตะกละตอบกลับมารดาทันที

“คิก คิก ตัวแค่นี้ รู้ด้วยหรือสวยคืออะไร” หญิงสาวหัวเราะร่าอย่างถูกใจ กับคำตอบของบุตรสาว

“เก่ง” เจ้าเด็กน้อยโอ้อวดตัวเอง พร้อมกับปรบมือให้มารดาได้รู้ว่านางเก่งเพียงใด

“จ้า เสี่ยวเหลียนของแม่เก่งที่สุดเลย” ไม่รู้ว่าบุตรสาวเอานิสัยหลงตัวเองมาจากใคร

ลี่อินนางเป็นคนสอนให้บุตรสาวรู้จักภาษาของโลกที่นางจากมา ด้วยตัวนางเองนึกสนุกและไม่คิดว่าเจ้าเด็กน้อยจะจดจำได้ กลายเป็นว่าสอนอะไรไปเสี่ยวเหลียนกลับรู้เรื่องไปเสียหมด ได้แต่แปลกใจกับพัฒนาการของเด็กน้อยอายุเพียงหนึ่งหนาวกับอีกสามเดือน

แต่นางก็ไม่ลืมที่จะย้ำกับเจ้าตัวน้อยให้รู้ว่า เสี่ยวเหลียนจะต้องพูดกับท่านแม่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ห้ามนำคำพวกนี้ไปพูดคุยกับคนอื่นเด็ดขาด มิเช่นนั้นผู้คนจะหาว่าเป็นคนบ้า เสี่ยวเหลียนก็ตอบรับมารดาด้วยการผงกหัวให้ ลี่อินจึงคิดเข้าข้างตนเองว่าบุตรสาวนางรับรู้และเข้าใจก็แล้วกัน

จากนั้นสองแม่ลูกได้ฉลองวันเกิดด้วยกันอย่างสนุกสนาน ต่างคนต่างเข้ามาเติมเต็มให้กันและกัน ถึงแม้จะลำบากไปบ้าง แต่ก็มีความสุขเสียมากกว่า

ที่ว่าการอำเภอ

ฮุ่ยหมิ่นตรวจสอบเอกสารอย่างขะมักเขม้น เขาต้องสะสางปัญหามากมายที่สะสมมาตั้งแต่นายอำเภอคนก่อน เพราะนายอำเภอคนก่อนต้องโทษการทุจริตในหน้าที่ ติดสินบนขุนนางน้อยใหญ่ เปิดโอกาสให้พวกพ่อค้าคนกลาง เอารัดเอาเปรียบชาวบ้านจนได้รับความเดือดร้อน

เขาที่เพิ่งได้เข้ารับตำแหน่งรักษาการแทน ต้องทำงานหนักแทบจะไม่ได้พักผ่อน ปัญหาความเดือดร้อนของชาวบ้านที่เข้ามาร้องทุกข์ก็ช่างมากมายเหลือเกิน

“คุณชายขอรับ” อาเปาที่กลับมาจากการทำธุระให้กับผู้เป็นนาย ยามนี้เขาต้องการคำสั่งต่อไปเพื่อจะได้ทำภารกิจให้สำเร็จ

“ได้ความว่าอย่างไรบ้าง” ฮุ่ยหมิ่นละสายตาจากงานตรงหน้า เอ่ยถามคนสนิทในทันทีที่อาเปามาถึง

“ข้าสอบถามจากหัวหน้าหมู่บ้านหงชุน ได้ความมาว่าแม่นางลี่อินอาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านกับบุตรสาวขอรับ” แต่ทว่าอาเปายังรายงานไม่ทันจบ คุณชายของตนกลับพูดขึ้นเสียก่อน

“มีบุตรแล้วหรือ” ชายหนุ่มถอนหายใจ นางมีบุตรแล้วเช่นนั้นหรือแล้วบุรุษคนใดเป็นผู้โชคดีกัน เสียดายที่ตัวเขาได้พบกับนางช้าเกินไป

“เอ่อ.. คือคุณชายขอรับ” อาเปาที่เห็นคุณชายเอาแต่นิ่งเงียบ จึงไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อดีหรือไม่ เพียงเห็นสีหน้าเขาก็รู้แล้วว่าคุณชายรู้สึกผิดหวัง

“เจ้าพูดต่อเถอะ” เมื่อหลุดจากภวังค์ ฮุ่ยหมิ่นจึงได้ให้อาเป่ารายงานต่อ

“หัวหน้าหมู่บ้านยังบอกอีกว่า นางต้องการที่ดินตรงที่กำลังอาศัยอยู่ตอนนี้ขอรับ และที่สำคัญข้าแอบตามนางไป ความเป็นอยู่ไม่สู้ดีเลยขอรับคุณชาย” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว อาเปาก็ได้แต่เวทนาสภาพกระท่อมที่นางอาศัยอยู่กับบุตรสาว หากมีฝนตกลมแรงกลัวว่าจะถล่มลงมาทับคนทั้งสองในสักวัน

“แล้วสามีนางอยู่ที่ใด ถึงได้ไม่ดูแลภรรยาและบุตรให้ดี” ยิ่งได้ฟังความเป็นอยู่ของสตรีกล้าหาญผู้นั้น เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เป็นสามีเช่นไรกลับปล่อยให้ภรรยากับบุตรสาวลำบาก หากเป็นตัวเขาจะเลี้ยงดูให้พวกนางอยู่อย่างสุขสบาย

“เห็นชาวบ้านบอกว่าแม่นางลี่อินหนีตายจากสงครามมา ได้มาขออาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหงชุนเมื่อไม่นานขอรับ ครอบครัวนางตายหมดเหลือรอดเพียงแม่นางลี่อินกับบุตรสาวสองคนขอรับ” อาเปารายงานตามที่ตนเองสืบมาได้

“อืม เห็นบอกว่านางต้องการที่ดิน เจ้าไปจัดการเรื่องนี่ให้เรียบร้อย” เมื่อได้ยินว่าสามีแม่นางลี่อินตายไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาได้แสดงสีหน้าพึงพอใจในทันที มีลูกติดแล้วอย่างไรเขามิได้สนใจอยู่แล้ว ขอเพียงไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมก็พอ หากว่าเขาและนางมีวาสนาต่อกันแล้วนั้น บุตรสาวนางเขาก็พร้อมจะรักให้เหมือนบุตรตนเองได้เช่นกัน

เขาไม่สนใจว่านางจะเคยมีสามีมาก่อนหรือไม่ ขอเพียงเป็นคนจิตใจดีกล้าหาญ และหากว่าเขาชมชอบ เรื่องพวกนี้ก็มิใช่ปัญหาเรื่องอดีตก็ให้มันเป็นอดีตไป

“ที่ดินตรงนั้นมีทั้งหมดแปดหมู่ขอรับ ซื้อทั้งหมดเลยหรือไม่คุณชาย” นี่แหละคือสิ่งที่อาเปารอคอยคำสั่งต่อไป ต่อจากการสืบเรื่องของแม่นางลี่อิน

“ทั้งหมด ซื้อเป็นชื่อของนาง” หลังจากที่สั่งคนสนิทเรียบร้อย ฮุ่ยหมิ่นก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก รีบก้มหน้าสะสางงานกองโตตรงหน้าให้จบโดยเร็ว จะได้เดินหน้าทำอะไรบางอย่างตามใจตนเองเสียที

“รับทราบขอรับคุณชาย” บ่าวคนสนิทเมื่อได้รับคำสั่งจึงรีบออกจากห้องทำงานของเจ้านายทันที มุ่งหน้าเดินทางไปยังหมู่บ้านหงชุน จัดการทุกอย่างตามคำสั่งของคุณชาย เห็นทีว่ามาทำงานครั้งนี้คุณชายคงจะได้ลูกสะใภ้กลับไปฝากฮูหยินจางเป็นแน่