บทนำ อาชีพอนุ

ลานหน้าจวนใหญ่ตระกูลหานสั่นสะเทือนขณะรถม้าแล่นเข้ามาในยามบ่าย รถม้าประดับทองหรูหราหยุดนิ่ง ชายหนุ่มในอาภรณ์ดำปักดิ้นเงินก้าวลงจากรถอย่างสง่า ดวงตาคมเยือกไร้แววอ่อนโยน

หานเจวี๋ยเหิง คุณชายรองแห่งตระกูลหาน

บิดาของเขาคือพ่อค้าใหญ่ผู้สร้างอำนาจจากการค้าเกลือกับราชสำนัก ชีวิตในเรือนใหญ่ที่บิดามีภรรยาไม่ต่างจากการสร้างสัมพันธ์การค้าทำให้เขาเรียนรู้ตั้งแต่เล็กว่า

ทุกอย่างล้วนต้องแลกเปลี่ยน ไม่มีสิ่งใดให้เปล่า แม้แต่สายเลือดเดียวกัน

หลังกลับจากเมืองหลวงซึ่งเพิ่งปิดการค้าหลวงได้กำไรมหาศาล หานเจวี๋ยเหิงไม่พักแม้ชั่วครู่ เขาเดินตรงเข้าสู่ห้องหนังสือทันที

“ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ จวนส่วนของข้ามีสิ่งใดเปลี่ยนไปหรือไม่”

เสียงทุ้มเย็นเฉียบดังขึ้น ขณะมือเรียวยกพู่กันจรดรายงานบัญชี

ผู้ช่วยอู๋ก้มศีรษะตอบเรียบ “เรียนคุณชาย... ฮูหยินหลี่ได้เปลี่ยนแปลงหลายเรื่องขอรับ ทั้งเรือนบ่าว และ... รับอนุใหม่ให้ท่านเข้ามาเพิ่มอีกหลายคน”

ปลายพู่กันชะงักทันที “มารดาข้าไม่เคยฟังใครเสียจริง” เขาวางพู่กันลง สีหน้าเรียบนิ่งเยียบเย็น

แม้เป็นเพียงบุตรภรรยารอง แต่ความสามารถทำให้เขาถูกแต่งตั้งเป็นทายาทเตรียมสืบตระกูลหาน ทว่าตำแหน่งนี้เองก็ทำให้เขาตกเป็นเป้าแห่งความอิจฉา โดยเฉพาะจากฮูหยินใหญ่ซ่งเหยียนหรง มารดาของคุณชายเจิ้นหาวผู้หมายมั่นตำแหน่งผู้นำ

มารดาของเขาฮูหยินรองหลี่ยิ่งเร่งรัดให้ลูกชายสร้างครอบครัว เพื่อยึดอำนาจให้มั่นคง

เจวี๋ยเหิงจึงเพียงเอ่ยเสียงเรียบ “แจ้งไปทั่วเรือน พรุ่งนี้ส่งอนุทั้งหมดกลับบ้านเดิม”

ผู้ช่วยอู๋ชะงัก “ทั้งหมดหรือขอรับ?”

“สตรีหรือการค้า หากไร้ผลตอบแทนก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้”

คำพูดหนักแน่นแต่เย็นชา สะท้อนหลักคิดของชายที่ไม่ยอมให้สิ่งใดสิ้นเปลืองแม้แต่น้อย

เมื่อผู้ช่วยอู๋กลับมารายงานภายหลังว่ามีบางคนไร้บ้านให้กลับ หานเจวี๋ยเหิงเพียงกล่าวเสียงเรียบ

“แต่งนางออกไป หาสามีให้ มอบเงินไปด้วย เจ้าคิดและจัดการเอง ข้าไม่อยากเสียเวลาเรื่องนี้”

เขาวางพู่กันลง พลิกหนังสืออีกเล่มขึ้นมา

“รายงานการค้าล่าสุด”

“กิจการเกลือกับเส้นไหมยังราบรื่นดีขอรับ แต่ทางการค้าชาที่คุณชายริเริ่มเองเริ่มมีปัญหา รายได้ลดลงต่อเนื่อง พ่อค้าทางใต้บางรายเริ่มถอนเงินออกไป”

หานเจวี๋ยเหิงยกถ้วยชาขึ้นจิบ กลิ่นหอมแตะจมูกก่อนวางลง ดวงตาเขาเยียบจัด

“ชาเป็นกิจการที่ข้าเพิ่งเข้าร่วม ขาดทุนไปบ้างไม่แปลก ต้องหาคนที่มีหัวคิด มองเห็นกำไรในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น”

“ข้าน้อยจะรีบไปจัดการขอรับ”

“ไม่ต้องรีบ” เขาตอบทันที “ข้าต้องการคนที่เข้าใจวิธีคิด รู้จักคำนวณก่อนลงมือ คนเช่นนั้นหายากนัก ถ้าเจอข้ายอมจ่ายทุกอย่างเพื่อซื้อตัวไว้”

ผู้ช่วยอู๋พยักหน้า “ขอรับ ข้าน้อยจะลองสืบหาผู้มีฝีมือให้”

เมื่ออีกฝ่ายถอยออกจากห้อง เหลือเพียงแสงแดดลอดม่านไม้ไผ่ทาบบนใบหน้าเยียบเย็น ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ดวงตาคมทอดมองตัวเลขในบัญชีไม่รู้เหน็ดเหนื่อย

ข่าวคำสั่งปลดอนุแพร่ไปทั่วจวนอย่างรวดเร็ว เสียงร้องไห้และวิงวอนดังระงม บ้างคร่ำครวญขออยู่ต่อ บ้างสาปแช่งโชคชะตา แต่เมื่อถุงเงินหนักอึ้งถูกยื่นให้ น้ำตาเหล่านั้นก็เหือดหาย เหลือเพียงแววตาโลภที่โล่งใจ

กระนั้น ในเรือนเล็กท้ายระเบียงกลับเงียบกริบ ริมหน้าต่างมีหญิงสาวนั่งนิ่ง ดวงหน้าเรียวซีดแต่แฝงแววเฉียบคม

หลินอิงหลัวอนุผู้น้อยซึ่งล้มป่วยหนักเมื่อปีก่อน และบัดนี้มีอีกวิญญาณหนึ่งจากยุคอนาคตมาแทน

จากอดีตแม่ค้าไลฟ์สดมือหนึ่ง ทำงานจนไม่ได้นอนหลายคืน เส้นเลือดในสมองแตกคาจอ นางเคยคิดว่าตายแล้วจะได้พัก แต่เมื่อลืมตาอีกครั้งกลับอยู่ในเรือนยุคโบราณ ถูกคนเรียกว่า อนุหลิน

นางใช้เวลาไม่นานก็ปรับตัวได้ ในยุคที่สตรีถูกซื้อขายเป็น ของใช้ หลินอิงหลัวกลับเข้าใจทันทีว่า

อาชีพอนุ ก็เหมือนงานรับจ้างประเภทหนึ่ง ตราบใดที่ยังมีนายจ้าง ก็ต้องทำให้นายจ้างพึงพอใจ เพื่อแลกปากท้องของตน

ปีหนึ่งผ่านไปอย่างสงบ แต่คำสั่งขับอนุของคุณชายรองเพียงประโยคเดียว กลับทำให้โลกที่สงบนั้นสั่นสะเทือน

“ให้ออกก็ต้องออกหรือ...” นางพึมพำเบา ๆ

ชีวิตในฐานะอนุที่ได้กินดีนอนสบาย ไม่ต้องตรากตรำทำงาน ไม่ต้องแย่งชิงกับใคร คือสวรรค์ของคนที่เคยต่อสู้กับความจน แต่หากสวรรค์นี้พังลง นางไม่มีวันกลับไปตกนรกแห่งความยากอีกแน่

ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ดวงตาแน่วแน่

“ก่อนถูกขับออกไป ข้าจะต้องเก็บทุนให้มากที่สุดมากพอจะซื้อชีวิตใหม่ของตัวเองได้”