ตอนที่2.ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ

ฮุ่ยผิงเลือกที่จะไม่หันกลับไปมองชายหนุ่ม แต่เธอเลือกที่จะเดินไปขึ้นเรือกับพ่อ กึก! หญิงสาวตัวแข็งทื่อขึ้นมาในทันที เมื่อเขาเดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง

หญิงสาวมองไปที่กวงเยี่ยชิง ก่อนจะฝืนยิ้มรับเมื่อแม่ของเธอส่งยิ้มมาให้ มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะทำลายรอยยิ้มนี้ของพ่อแม่

“ผมไปด้วยนะครับ”

ชายหนุ่มพูดพร้อมก้าวขึ้นเรือ แน่นอนว่าพ่อที่ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ แต่กลับยินดีที่จะให้ว่าที่ลูกเขยได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกสาว ที่ช่วงครึ่งปีมานี้โหมงานจนแทบไม่มีเวลากลับบ้าน

“พี่กับคุณป้ารออยู่ที่นี่นะ”

กวงเยี่ยชิงพูดกับญาติผู้น้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองเลยไปสบตากับชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่ด้านหลังของฮุ่ยผิง การนิ่งเงียบของหญิงสาวสร้างความแปลกใจให้พ่อแม่อยู่ไม่น้อย

ด้วยนิสัยปกติของลูกสาว จะเป็นคนร่าเริงต่อให้ทำงานมาหนักแค่ไหน ฮุ่ยผิงจะไม่เคยนำมาเป็นข้ออ้าง ที่จะเมินเฉยต่อคนในครอบครัว ซึ่งเมื่อเช้าลูกสาวก็ยังเป็นปกติอยู่แท้ ๆ

“มีงานด่วนรึเปล่าลูก ถึงได้ดูคิดหนักแบบนั้น”

“ขอโทษค่ะพ่อ พอดีมีเคสที่หนักมากเข้ามา เลยทำให้ทางโรงพยาบาลขอความช่วยเหลือมาค่ะ”

หญิงสาวเลือกที่จะโกหกบิดา เพื่อรอจังหวะที่เหมาะสม สำหรับเรื่องที่เธอกำลังตัดสินใจทำ แน่นอนว่าการแต่งงานจะไม่เกิดขึ้น และญาติของเธอก็ต้องรับผิดชอบต่อความรู้สึกนี้ของเธอ โดยการอยู่อย่างผู้หักหลังไปชั่วชีวิต

การพูดคุยของเจ้าสัวกวงกับว่าที่ลูกเขย เป็นไปอย่างครื้นเครง ก่อนที่จะมีเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ ตูม! ร่างของทั้งสามร่วงลงลงน้ำ เมื่ออยู่ ๆ มันเกินโคลงจนทำให้พลิกคว่ำ

หมับ! ในจังหวะที่กวงฮุ่ยผิงจะพุ่งตัวขึ้นเหนือน้ำ ข้อเท้าของเธอถูกรวบจับเอาไว้ ก่อนตัวเธอจะดิ่งลงใต้พื้นน้ำอย่างรวดเร็ว หญิงสาวพยายามลืมตาในน้ำ สิ่งที่เห็นตรงหน้าตอนนี้คือร่างกำยำของคนรัก

หญิงสาวพยายามดิ้นรนให้รอดจากเงื้อมือของเขา ทว่ามันไม่เป็นแบบนั้น ปึก! หญิงสาวเจ็บราวไปทั้งศีรษะ เส้นผมของเธอถูกรวบเอาไว้แน่น

ก่อนที่เขาจะออกแรง เอาหัวเธอกระแทกเข้ากับหินใต้น้ำอยู่หลายครั้ง รอยยิ้มเหี้ยมเกรี้ยมคือภาพสุดท้ายที่เธอเห็น แน่นอนว่าสติสุดท้ายมันเลือนรางจนมืดมิดไปในที่สุด

ชานหลางปล่อยให้ร่างของคนรักจมอยู่เพียงลำพัง โดยที่ตัวเขาลอยออกห่างไปอีกด้าน ก่อนจะโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำด้วยสีหน้าแตกตื่น พร้อมทั้งหันรีหันขวาง เพื่อหาคู่หมั้นที่จ่มหายไป

“ฮุ่ยผิง/ที่รัก”

ท่านเจ้าสัวร้องเรียกหาลูกสาว เรือล่มแค่นี้เป็นไปไม่ได้ที่ลูกของเขาจะจมน้ำ การเป็นหมอในกองทัพ ต้องได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ทำไมตอนนี้ ถึงได้ไร้วี่แววว่าลูกสาวโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ

ชายต่างวัยพากันร้อนใจ ร้องเรียกหญิงสาว สลับดำลงไปในน้ำ เพื่อคนหากวงฮุ่ยผิง ส่วนคนบนฝั่งที่เห็นเหตุการณ์เรือล่ม ต่างพากันร้อนใจไม่แพ้กัน

คุณนายกวงเรียกคนงานที่อยู่แถวนั้น ให้มาช่วยกันค้นหาลูกสาว ส่วนกวงเยี่ยชิงแสร้งบีบน้ำตา พร้อมสวมกอดป้าสะใภ้เอาไว้แน่น ปากก็พร่ำพูดถึงคนที่หายตัวไปในน้ำ

“ท่านแม่ทัพ!”

มือหยาบที่กำลังคลึงจอกสุราจากหยกชั้นดี ชำเลืองมองไปยังสาวใช้คนสนิทเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตามองกลับไปยังเบื้องหน้า ที่มีดอกหญ้าและดอกไม้ป่าที่เกิดเองตามธรรมชาติ กำลังแข่งกันอวดความงามต่อสายตาของผู้ผ่านไปมา

แม่ทัพสาวจดริมฝีปากกับหยกเนื้อเย็น ก่อนจะปล่อยให้ความหวานร้อนแรงไหลลงสู่ลำคอ รสชาตินี้หากเป็นอีกโลกที่นางเคยอยู่ คงไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสเป็นแน่ ต่อให้มีวิธีการทำที่เหมือนกัน แต่ความเจริญรุดหน้าของบ้านเมือง ทำให้ขาดความเป็นธรรมชาตินี้ไปเสียสิ้น

“ทุกอย่างพร้อมแล้วรึ!”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเราออกเดินทางกันต่อเถอะ ข้าอยากให้ถึงเมืองหลวงพร้อมพี่ใหญ่”

แม่ทัพสาวสลัดภาพที่ไหลวนในหัวเมื่อครู่ทิ้งไปเสีย เพราะมันเป็นเพียงความทรงจำที่เคยมีเท่านั้น สิ่งที่ทำให้นางหวนนึกถึงมัน คงเป็นบรรยากาศเบื้องหน้า ที่คล้ายกับบ้านพักต่างอากาศของครอบครัวในชีวิตเดิม