บทที่ 20 บทลงโทษของสองตระกูล 1/2

ฟงเสวี่ยหลินและฟงเหยาเหวินหันมามองหน้ากัน ก่อนจะยื่นมือออกไปรอรับของขวัญที่ผู้เป็นน้าสาวกล่าวถึง เมื่อกล่องไม้เล็ก ๆ วางลงบนฝ่ามือของทั้งสองคนแล้ว ก็ได้รับสัญญาณให้เปิดดูด้านในได้

“ขอบคุณท่านน้าขอรับ /ขอรับ”

แกร่ก “ว้าว อาหลินเจ้าดูสิแหวนหยกงดงามมาก”

“อื้อ ข้าเห็นด้วยมันดูงดงามและดูลึกลับ เพียงแต่ว่ารูปร่างแหวนของพวกเรา เหมือนข้าจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือไม่นะ” ฟงเสวี่ยหลินมองแหวนในมือที่เพิ่งได้รับและเกิดข้อสงสัย

ซูอันยกยิ้มบางหันไปหาบุตรสาวที่ยืนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ จึงได้สั่งให้นางเฉลยข้อสงสัยของฟงเสวี่ยหลิน รวมถึงกำชับเรื่องที่ควรบอกทั้งสองให้รู้ เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในแหวนหยกทั้งหมดแทนตนเอง

“เซียนเอ๋อร์เจ้าจะไม่เฉลยหน่อยหรือ ว่าเหตุใดถึงได้คุ้นตาแหวนหยกที่แม่มอบให้นัก อีกเรื่องที่ต้องบอกเจ้าคงรู้นะว่าควรทำอย่างไร”

“ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่”

หยางไท่หมิงใช่ว่าจะไม่เห็นเรื่องที่บุตรสาวของตน แอบชำเลืองไปทางประตูบ่อย ๆ นั่นหมายความว่า นางกับพี่ชายต้องคิดลงมือทำอันใดบางอย่างเป็นแน่

“ท่านลุง ท่านป้า ข้ากับอันอันขอตัวกลับก่อนนะขอรับ ไว้ว่าง ๆ จะแวะมาเยี่ยมพวกท่าน วันนี้ยืนรับแขกอยู่หลายชั่วยาม ท่านป้าคงอยากพักผ่อนแล้วกระมังขอรับ”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านลุง ท่านป้าอย่าลืมแช่เท้าในน้ำอุ่นก่อนนอนนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นพวกท่านคงนอนไม่หลับแน่ ๆ เจ้าค่ะ”

แม่ทัพฟงและเหอฮูหยินยิ้มรับความห่วงใยจากทั้งสองคน และเหอฮูหยินก็รู้สึกได้ว่าการแช่น้ำอุ่นเป็นเรื่องที่ควรทำ “ขอบใจพวกเจ้าสองคนมากนะที่ห่วงใยลุงกับป้า ทั้งสองคนก็อย่าลืมพักผ่อนบ้างล่ะ อย่าเอาแต่ทำงานปล่อยให้คนของพวกเจ้าทำบ้างเถิด”

“เจ้าค่ะท่านป้า เช่นนั้นข้ากับท่านพี่ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

หยางซิวหรงและน้องสาวรีบเอ่ยกับบิดามารดาอย่างห่วงใย “ท่านพ่อท่านแม่ค่อย ๆ เดินนะขอรับ /เจ้าคะ”

ซูอันกำลังจะเดินผ่านบุตรทั้งสอง จึงเอ่ยเตือนเรื่องบางอย่างกับพวกเขาเบา ๆ ‘ลงมือทั้งทีอย่าให้พวกนางมีโอกาสกลับมาอีก คนจำพวกเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เคยหยุดคิดหาทางจัดการพวกเจ้า’

‘ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ รับรองว่าพวกนางจะไม่มีวันกลับมาอีกแน่’

‘ท่านแม่วางใจเถิด พวกเราจะลงมือให้เร็วและเงียบที่สุดขอรับ’

ซูอันทำเพียงพยักหน้าก่อนจะเดินต่อไป ส่วนหยางไท่หมิงส่งยิ้มอันอบอุ่นให้บุตรสาว และใช้มือตบไปที่บ่าของบุตรชายหนึ่งครั้ง แล้วเดินตามซูอันไปขึ้นรถม้ากลับจวน

สองพี่น้องตระกูลหยางมองตาย่อมรู้ใจ พวกเขายกยิ้มร้ายกาจขึ้นพร้อม ๆ กัน ภายหลังยืนส่งบิดามารดาออกจากเรือนใหญ่ จึงหันกลับมาหาญาติผู้พี่ฝาแฝดของตน ที่ยามนี้กำลังรอให้ญาติผู้น้องอธิบายเกี่ยวกับแหวนหยก อย่างที่ท่านน้าของพวกเขาได้กำชับหยางเฟิ่งเซียนไว้ก่อนกลับ

เมื่อแขกคนสุดท้ายเอ่ยขอตัวกลับจวน แม่ทัพฟงกับเหอฮูหยินจึงขอกลับเรือนของตนบ้าง ส่วนฟงเฉิงฮ่าวและเยี่ยนหลิงพูดคุยกับบุตรหลานอีกเล็กน้อย ก่อนจะถูกบุตรชายทั้งสองบอกให้กลับไปพักผ่อน

“เอาล่ะ อาหลิน อาเหวิน พวกเจ้าดูแลน้องให้ดีพูดคุยกันเสร็จ จงพาน้อง ๆ ไปส่งให้ถึงจวนเข้าใจหรือไม่”

“ขอรับท่านพ่อ”

เยี่ยนหลิงไม่ลืมเรื่องชุดของหยางเฟิ่งเซียน รวมถึงเรื่องที่หลานทั้งสองต้องไปรับผ้าไหมยังเมืองผู่เถียน “เซียนเอ๋อร์ของป้าเรื่องชุดของเจ้าที่สาวใช้ทำให้สกปรก ไว้ป้าจะซักให้สะอาดแล้วให้พี่ชายเอาไปคืนเจ้าที่จวนวันหลังนะ อย่าลืมพักผ่อนกันด้วยล่ะอีกสองสามวันต้องไปเมืองผู่เถียน เพื่อรับผ้าไหมชุดใหม่กลับมาเมืองหลวงแล้ว”

“ขอบคุณท่านป้าเจ้าค่ะ ยามเดินทางกลับเซียนเอ๋อร์จะพาท่านตากับท่านยายมาด้วย พวกเราจะได้อยู่กันพร้อมหน้า ทำอาหารกินร่วมกันดีไหมเจ้าคะ”

“ดี ๆ ๆ ป้าจะเตรียมของชอบไว้ให้เซียนเอ๋อร์เยอะ ๆ เป็นอย่างไร”

“ท่านแม่ท่านจะทำให้เซียนเอ๋อร์คนเดียวไม่ได้นะ พวกข้าสามคนก็อยากกินของอร่อยเช่นกันนี่นา”

ฟงเสวี่ยหลินแสร้งเอ่ยเข้าข้างน้องชาย “อาเหวินพูดถูกท่านแม่จะลำเอียงรักแต่เซียนเอ๋อร์ไม่ได้ ท่านต้องรักพวกเราด้วยสิขอรับแค่น้อยกว่าเซียนเอ๋อร์หนึ่งส่วนก็ยังดีขอรับ”

ฟงเฉิงฮ่าวทนดูสีหน้าอันเสแสร้งของบุตรชายไม่ไหว จึงรีบเอ่ยเข้าข้างฮูหยินของตนทันที “ฮ้าย พวกเจ้าสองคนนี่จะมาน้อยใจอันใด มารดาเจ้าทำถูกแล้วเซียนเอ๋อร์เป็นสตรีเพียงคนเดียว จะรักนางมากกว่าไม่เห็นแปลกตรงที่ใด ไป ๆ ๆ พาน้อง ๆ ไปนั่งพูดคุยกันให้เรียบร้อย พ่อจะพาแม่ของพวกเจ้าไปพักผ่อนก่อน”

ความลำเอียงที่ฟงเสวี่ยหลินพูดกับมารดา ก็แค่การหยอกล้อตั้งแต่เด็ดจนโตเท่านั้น พวกเขาย่อมรู้ดีว่าญาติผู้น้องสตรีเพียงหนึ่งเดียว ย่อมสำคัญกับมารดาและตระกูลหยาง แม้นางจะเก่งกาจฉลาดหลักแหลมเพียงใด แต่ทุกคนก็มองว่านางเป็นสตรีที่ควรถูกปกป้องอยู่ดี