ตอนที่ 9 ยินดีที่ได้รู้จัก

สีหน้าของชายหนุ่มมืดทะมึนหลังจากได้ยินคำถามของหญิงสาวตรงหน้า เธอกล้าถามได้ยังไง

เราเคยเจอกันด้วยเหรอ?

มัน...ให้ความรู้สึกเหมือนถูกคนเมาฟันแล้วทิ้งยังไงชอบกล เขาไม่รู้ว่าจะปั้นสีหน้ายังไงเมื่อเจอกับคำถามนี้ แถมอีกฝ่ายยังมองมาด้วยแววตากระจ่างใสเหมือนกระต่ายน้อย

ผู้หญิงซึ่งสวมชุดเดียวกันกับเมื่อวาน ทว่าเพียงแค่มองก็รู้ว่าเป็นคนละชุดกัน ทำให้ลิกไนต์เกิดคำถามในใจว่านอกจากเขาที่มีเสื้อผ้าทรงเดียวกันสีเดียวกันจำนวนมาก ยังมีคนที่ชอบสวมฮู้ดแดงขนาดนี้เลยเหรอ

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

“เมื่อวานที่ The Myst Condo”

หลังจากที่เขาพูดจบ ทิวาก็เบิกตากว้าง ท่าทางตลกปนน่ารักเหมือนตุ๊กตาล้มลุกรัสเซียทำให้เขาเกิดคันมืออยากหยิกแก้มนุ่มๆ ของเธอ

“เราเจอกันในลิฟต์เหรอคะ หรือว่าเราอยู่ชั้นเดียวกัน คุณก็เพิ่งย้ายมาเหมือนกันใช่มั้ย” ทิวาพูดยาวเหยียด “หรือว่าฉันจอดรถคร่อมเลน อืม...จำไม่ได้ว่าจอดรถไว้แถวไหนด้วยสิ”

“...” หัวใจที่เพิ่งกลับมาเต้นโครมครามเพราะความตื่นเต้นกลับมาเยือกเย็นอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดธรรมดาจากปากคนตรงหน้า

ในที่สุดเขาก็สรุปได้ว่าเธอจำไม่ได้

เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่เขาโทรหาเธอดูเหมือนจะกลับมารีรันอีกครั้ง เห็นทีว่าจะไม่สามารถคุยกับเธอแบบปกติได้ โดยเฉพาะกลางตลาดหน้ามอแบบนี้

เพราะเขาไม่รู้ว่าเธอจะเกิดสติแตกขึ้นมาเมื่อเขาพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหรือไม่

ลิกไนต์ไม่เคยรู้สึกอับจนหนทางเท่านี้มาก่อน รู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนที่สามารถจัดการกับผู้หญิงได้ดี ไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงไม่รักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับผู้คนจนถูกมองว่าเป็นคนเย่อหยิ่งเย็นชาแบบนี้

นอกจากเพื่อนสนิทไม่กี่คนแล้ว บางทีเขาก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองยังต้องใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง

“อืม...ฉันอยู่ชั้นเจ็ด”

ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็พูดอะไรแบบที่คนปกติเขาพูดกัน ดวงตาของทิวาเป็นประกาย ขยับเข้าใกล้เขาแล้วค้นเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยซับคราบไอศกรีมให้กับเขา

ทว่าผู้ชายตรงหน้ากลับขยับถอยไปก้าวหนึ่งอย่างรวดเร็วจนเธอชะงัก ทิวาคิดว่าตัวเองขยับเข้าใกล้คนแปลกหน้ากะทันหันเขาจึงโต้ตอบโดยสัญชาตญาณ “เอ่อ...เดี๋ยวฉันซับเสื้อให้ก่อนแล้วค่อยไปล้างที่ห้องน้ำอีกทีนะคะ”

เมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าพยักหน้า ทิวาก็ค่อยๆ ยื่นแขนเช็ดคราบไอศกรีมให้เขา กลีบปากบางเม้มแน่น พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ “ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันซุ่มซ่ามจริงๆ เอาอย่างนี้ดีมั้ย เดี๋ยวฉันไปหาซื้อเสื้อยืดสักตัวมาให้คุณเปลี่ยน”

“ไม่จำเป็น”

น้ำเสียงเย็นชาจนน่าตกใจ หากไม่ติดว่าอีกฝ่ายหน้าตาหล่อขั้นเทพ ทิวาคงไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่คืบเดียว เพราะเขาดูลึกลับเกินไป

“หมายถึงว่าเดี๋ยวก็กลับคอนโดฯ แล้ว ไม่จำเป็นต้องเปลืองเงิน” เขาว่า ไม่รู้ตัวเลยว่าปกติแล้วเขาไม่เคยแก้ตัวให้ใครฟังมาก่อน

“แล้วนี่...” ทิวาชี้ไปที่ไอศกรีมซึ่งละลายหมดแล้ว

ทันใดนั้นปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นตรงหน้า เมื่อผู้ชายคนนี้โยนไอศกรีมในมือใส่ถังขยะด้านหลังโดยไม่ต้องหันกลับไปมอง

ที่สำคัญคือมัน...แม่นมาก

ทิวาดวงตาเป็นประกายเหมือนได้เห็นซูเปอร์ฮีโร่ แต่เพียงแวบเดียวก็กลับเป็นปกติเพราะเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “เอ่อ...”

“หืม...” เขามองเธอด้วยความสงสัย

ทิวาเงยหน้ามองหนุ่มหล่อ เกาหัวแก้เขิน “ฉันเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ห้องน้ำอยู่ตรงไหนคะ”

“...”

เอาล่ะ...ดูเหมือนว่าคนที่ทำให้เขากังวลจากเรื่องเมื่อคืนนี้จะน่ากังวลกว่าที่เขาคิด

ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแก่ที่กำลังหลอกเด็กสามขวบ

อะแฮ่ม...ถึงแม้อายุจะไม่น้อยแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้แก่แบบนั้นสักหน่อย อย่างน้อยอายุเท่าเขาก็ยังถือว่าเด็กอยู่

ทิวาไม่รู้เลยว่าหนุ่มหล่อที่เธอเผลอซุ่มซ่ามชน กำลังคิดอะไรอยู่

“ลิกไนต์”

“หือ...”

“ฉันชื่อลิกไนต์” ยินดีที่ได้รู้จัก...

ดวงตาของเธอสะท้อนแสงไฟเป็นประกาย สว่างไสวราวกับรวมดวงประทีปในวันลอยกระทงทั้งหมดไว้ เป็นความสว่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนจนเกิดความอยากรู้อยากเห็น แม้กระทั่งหัวใจที่เฉื่อยชาก็ขยับเล็กน้อย

“อ้อ...ทิวาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “ชื่อคุ้นหูจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหน”

ลิกไนต์ซึ่งคอยสังเกตท่าทีของทิวาเกือบสำลัก วิญญาณชั่วร้ายมาจากที่ไหนไม่รู้กำลังคำรามในหูเขาอย่างไม่พอใจ

ยัยนี่...

ลืมอีกแล้วเหรอ

ทิวากังวลว่าลิกไนต์จะเหนียวตัวจึงเดินเคียงคู่ไปกับเขาโดยไม่ได้สังเกตสายตาของคนที่มองทั้งคู่เหมือนเห็นตัวประหลาด ผู้ชายข้างตัวเองก็ดูเหมือนไม่อนาทรร้อนใจไปกับสายตาตกตะลึงของคนรอบข้าง เขาทำราวกับว่าไม่ได้มีใครอยู่ในสายตา ทว่าปากคอยตอบคำถามที่ทิวาถามอย่างมีความอดทน

“ห้องน้ำต้องเสียเงินหรือเปล่า”

“อืม”

“แล้ววาจะไปกดเงินได้ที่ไหน”

“หน้าทางเข้า”

“อ่า...วาไม่มีตังค์เหรียญอะค่ะ”

เขาควักเงินเหรียญที่ติดกระเป๋ากางเกงยื่นให้เธอ

“โอ๊ะ...ขอบคุณ” จากนั้นก็จ่ายเงินให้กับพนักงานหน้าห้องน้ำแล้วเดินไปยังฝั่งผู้หญิง ทว่าทันใดนั้นเธอก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นได้จนหน้าแดงก่ำ ฝีเท้าหยุดชะงัก หันกลับมามองลิกไนต์ “แหะๆ ไม่เข้าห้องน้ำเหรอ”

“เข้า”

“เอ่อ...โอเค” เธอหันกลับไป

ลิกไนต์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ เพราะผู้หญิงคนนี้ แม้กระทั่งคนที่เดินมาด้วยกันเพราะมีจุดประสงค์เพื่อให้เขาล้างเนื้อล้างตัว ยังลืมเขาได้?

เกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นในใจ

มีความเงียบเหงาบางอย่างที่เขาเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ชินอีกครั้ง

หลายต่อหลายปีที่เขาถูกลืม ไม่ว่าจะเป็นเพราะความตายที่พรากคนรู้จักมากมายไปจากโลกนี้ หรือถูกลืมเพราะเขาตั้งใจให้ลืมก็ตามที

มือเรียวสวยกว่ามือผู้หญิงเลื่อนขึ้นมาทาบตรงหัวใจโดยไม่มีเหตุผล ความวูบโหวงประหลาดนี้ส่งผลให้ม่านตาสีดำสนิทมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

ความรู้สึกนี้...

ลิกไนต์สลัดความคิดเหลวไหลออกจากหัวแล้วเดินแยกไปยังห้องน้ำชาย

บางทีมันอาจยังไม่ถึงเวลาที่ต้องกังวลอะไร