ตอนที่ 4

Challenge 2

ถ้าเกิดว่าหมี่ขาวรู้จักเก้าอี้มาก่อน เธออาจจะคิดว่าเขากำลังปิ๊งเธอเข้าแล้ว แต่ว่าท่าทางเก้อเขินที่ดูเหมือนถูกบังคับมาให้พูด สิ่งนี้ทำให้อดเหลือบมองพี่เดย์ที่อยู่ด้านหลังไม่ได้

“ถูกบังคับมาเหรอ”

“อือ”

“ทำชาเลนจ์อะไรล่ะ”

สีหน้าของเก้าอี้ผ่อนคลายลง ไม่ได้ดูล่อกแล่กเหมือนก่อนหน้านี้ “ขึ้นดอยกับคนแปลกหน้า แล้วก็ให้อีกฝ่ายทำตามที่บอกไปตอนแรกไง”

เธอเลิกคิ้ว “เป็นเบ๊กลายๆ เหรอ”

“ประมาณนั้น”

เธอชักสีหน้า “คนบ้าที่ไหนจะวิ่งตามธงเกียร์ไปจนสุดยอดดอยได้วะพี่” หมี่ขาวรีบเอามือปิดปาก “โทษทีค่ะ ลืมตัว”

มีแต่ยอดมนุษย์เท่านั้นแหละที่วิ่งขึ้นดอยสิบกว่ากิโลแล้วยังมีหน้าไปเทคแคร์ชาวบ้านเขาน่ะ

“ถือว่าขอร้องล่ะนะ” น้ำเสียงเขาจริงใจมากเกินไป แววตาก็เว้าวอนสุดๆ “ถ้าทำไม่ได้เดย์มันจะไม่ให้เลคเชอร์ของครึ่งเทอมแรกกับฉัน สัญญาว่าจะทำตามที่บอกได้จะให้ทำอะไรก็ยอม”

ให้ทำอะไรก็ยอมจริงเหรอ?

หมี่ขาวตาลุกวาว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกตงิดในใจอยู่บ้าง

“ทำไมต้องเป็นหมี่”

“เพราะเธอเป็นน้องเทคฉัน และเธอเล่นกีฬา” ในความคิดของเก้าอี้ ถ้าให้เลือกใครสักคน ต้องไม่ใช่สาวคณะอื่นที่มีโอกาสตามผลงานของเขา และยังถูกนำไปเป็นหัวข้อเมาท์ให้กับพวกเธอแน่ๆ อีกอย่างผู้หญิงคณะวิศวะค่อนข้างมีความอดทนสูง ถึงแม้เก้าอี้จะแทบไม่ได้เข้ามาเรียนที่คณะ แต่เขาก็พอจะรู้มาบ้างว่ารุ่นน้องแต่ละคนมีใครโดดเด่นด้านไหนบ้าง

โดยเฉพาะน้องเทคของตัวเอง ถึงแม้ว่าเก้าอี้จะไม่ได้ดูแลเธอเลยตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเพราะไม่เคยได้หยุดพัก แต่ก็เคยสร้างเฟซสำรองขึ้นมาบัญชีหนึ่งแล้วเพิ่มเพื่อนไว้หลังจากการรับน้องเมเจอร์ เขาจึงรู้ว่าหมี่ขาวมีสภาพร่างกายที่พร้อมสำหรับการวิ่งขึ้นดอยไปกับเขา

ผู้หญิงถึกแบบนี้แหละที่ต้องการ

เขาแอบรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่เคยเทคแคร์รุ่นน้องคนนี้เลย พอมาถึงก็ต้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็มีแค่คนตรงหน้าที่สามารถช่วยให้เขาได้เลคเชอร์ของเดย์มาลอกได้

หมี่ขาวคิดอยู่พักหนึ่ง ดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์เล็กน้อยก่อนจะช้อนตามองเขา

“มีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ”

“ถ้าไม่ขัดต่อศีลธรรมก็พูดมาเถอะ”

“ถ่ายรูปกับหมี่แล้วขึ้นแฮชแท็กว่า...พาแฟนขึ้นดอย”

“หะ?”